Race faster, escape disaster.

Emberpaw had met een triomfantelijke blik in haar ogen een kleine veldmuis tussen haar klauwen geperst. Het dier was niet snel genoeg, en ze had het gevangen. Eigenlijk wou ze planten gaan zoeken maar ze had alles al ruim op voorraad, maar ze kon het niet aan om gewoon in het kamp niets te doen dus ging ze naar buiten om even tijd voor zichzelf te pakken. Net toen ze het op wilde pakken werd ze afgeleid door een kreet van een havik. Ze spitste haar ogen en sloot haar helder groene ogen op de havik die boven haar scheerde, hoog in de lucht. Verrast keek ze er naar, terwijl ze naar zijn kreten luisterde. Het klonk prachtig, dat er niet van maar iets zei haar dat ze het moest volgen. Ze duwde zich overeind, de muis totaal vergeten en trippelde achter het dier aan. Die vloog gewoon door, zich niet bewust van zijn achtervolger. Toen de havik opeens heel stijl naar beneden dook wankelde Emberpaw achteruit en kromp in één. Maar al gauw zag ze waarom. Met het lijkje van een dode muis tussen zijn poten vloog het dier in rap tempo ShadowClan territorium over. Zo snel als ze kon, op haar best, met de wind in haar haren rende ze op volle snelheid achter de vogel aan. Haar ogen stonden vol fascinatie terwijl ze doorrende, obstakels omzeilend die in de weg kwamen. Een hele tijd bleef ze zo rennen tot ze halt hield en een groot open veld voor haar zag liggen. Het rook hier niet echt naar ShadowClan, betekende dat ze nu op de grens stond? Van wat? Vluchtig kwam ze even op adem terwijl ze de randen af ging, maar het rook niet naar andere Clans. Verbaasd maar ook opgetogen sprong ze het groene gras op en keek verrast. Dit moest helemaal aan de andere kant van het ShadowClan territorium liggen, als je vanaf het donderpad straal rechtdoor door ShadowClan territorium rende moest je hier dus komen. Emberpaw gunde zichzelf even wat rust en ging zitten. Het gras voelde prettig onder haar pootkussentjes aan, terwijl ze omhoog keek of de havik er nog was. Helaas was dit al verdwenen richting de bergen helemaal in de verte. Het dier had een speciale indruk op haar gemaakt, het vloog zo snel en gracieus door de lucht dat het bijna misdadig was. Met één klap had je kleine prooi dood, dus je beschikte over een dodelijke wapen. Daarbij hoefde je je geen zorgen te maken over vijanden want je kon zo de lucht in suizen. Emberpaw zuchtte en wilde dat ze ook vleugels had. Dan kon ze zo ver als StarClan vliegen, en weer terug. Doordat ze helemaal in haar gedachten verzonken was lette ze niet op haar omgeving, en de kater die van achter op haar af kwam ..

+ Wildpaw.

_{Moe strompelde Wildpaw uit de Apprentice Den, zijn ambere ogen dof van het slaapgebrek. Hij was weer zo dom geweest om ’s nachts te gaan jagen, hij was zonder problemen wel weer terug gekomen. Maar de gevolgen waren dubbel zo erg. Onoplettend struikelde hij bijna over een Warrior die lag te zonnen, hij mompelde een snelle verontschuldiging en liet zich neerzakken bij de prooistapel. Een klein vinkje lag hem vaag aan te staren, ach, wat kon het hem toch schelen. Met een snelle haal pakte hij het diertje op in zijn bek en nam het mee naar buiten. Hij had geen zin in al die drukte om hem heen. Dus ging hij naar een perfect plekje in het bos. Waar de schaduwen je vacht heerlijk af koelden als het Greenleaf was, waar geen sneeuw lag in Leafbare. Ja, je moest gewoon een plekje uitzoeken waar allerlei bomen dicht op elkaar stonden, niemand kwam daar en je kon daar jezelf helemaal zijn. Met een rustgevende gedachte en een heerlijk stukje prooi tussen zijn kaken ging hij op weg. Onderweg kwam hij een paar stukjes gras tegen die net uit de aarde ‘gekropen’ waren, hun groene kleur bijna weerkaatsend op de kleine beetjes sneeuw die er lagen. Hopelijk zou Newleaf er snel aankomen, dan waren de Clans eindelijk verlost van die vreselijke sneeuwbuien en koude nachten. Maar als Apprentice was een Leafbare niet al te erg, je kon heerlijk in de sneeuw spelen als kitten of Apprentice. De kleine beekjes waren meestal wel bevroren en dan leek het net of je op het water kon lopen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en meteen moest hij bij water aan Lightpaw denken. Zij was gewoon een vriend, van een andere Clan, ja, maar dat kon toch ook? Ze vochten niet, ze speelden alleen maar. Zonder eigenlijk op te letten was hij al aan de rand van het bos beland. Had hij al zo lang gelopen? Nieuwsgierig keek hij om zich heen, nee, hier was hij nog nooit geweest. Niet dat hij ooit een rondleiding had gekregen van zijn mentor. Zuchtend keek hij naar zijn pootjes, het vinkje blokkeerde een aardig gedeelte van die, maar je begrijpt het wel. Maar opeens rook hij een bekende geur. Was het echt waar of verbeelde hij zich dat nou? Nog een keer liet hij zijn neusje de lucht in gaan, negeerde de heerlijke geur van het vinkje en rook weer die ShadowClan geur. Opgewonden stak hij zijn staart in de lucht en volgde het spoor. Zijn vermoeidheid was verdwenen als sneeuw voor de zon, hopelijk zou dit hem leiden tot een nieuwe vriend. Eentje die wél uit zijn Clan kwam en waarmee hij ongestraft kon spelen. Geen Warrior die boos op hem zou worden omdat hij prooi had meegenomen zonder er iets voor terug te doen. Zijn poten stopten even en Wildpaw schudde zijn kop. Nee, dat zou vreselijk zijn. Moest hij dit spoor dan wel volgen? De Clan bestond uit veel meer Warrior dan Apprentices, dus was de kans groot dat hij zo eentje zou tegenkomen. Nee, misschien was het wel een jonge Warrior. Ook goed. Weer rende hij langs het koele gras, en nu was het spoor veel sterker geworden. Er zat iets bekends in. Een ‘jonge’ geur was het zo ongeveer. Weer kwamen zijn poten tot stilstand, dit keer niet om zijn twijfels af te schudden, maar om niet tegen iemand aan te botsen. Een rode poes zat op het gras, ze had ehm zo te zien niet aan horen komen. Een valse lach verscheen op Wildpaw’s gezicht en zo zachtjes mogelijk liet hij het vinkje zakken. Sluipend kwam hij dichterbij en schreeuwde; “HEY EMBERPAW!” Zo hard als hij kon. Hij moest al lachen bij de reactie die ze zo vast zou gaan uiten.}

Met ogen die glommen van bewondering bekeek ze de omgeving nog eens goed. Emberpaw vond het zeer jammer dat de havik weg was maar daarbij had ze nu deze plek gevonden. Dit moest toch iets betekenen? Ze staarde een hele tijd naar het groene veld klaar om er naar binnen te sprinten en zo snel als ze kon de gaan rennen. Ze had dan wel geen vleugels maar was wel enorm snel, hell yeah! Alleen niet snel genoeg. Toen een stem achter haar keihard haar naam knalde schoot ze met een dikke vacht de lucht in, rende een klein eindje weg om vervolgens over haar eigen poten te struikelen en verrast op te kijken. Welke onverlaat .. met de gedachten dat ze werd aangevallen door wat dan ook beangstigde haar en deed haar denken aan haar nachtmerrie die ze totaal vergeten was. Toen ze ShadowClan geur opmerkte zag ze Wildpaw met een gigantische grijns van oor tot oor staan en voelde ze hoe haar nagels zich nijdig ontblootte en weer introkken. StarClan nog aan toe. ”Ugh, bedankt Wildpaw” Gromde ze nijdig terwijl ze dichterbij kwam met nog steeds een dikke vacht. Zo hevig schrikken was niet goed voor wie dan ook. ”Je bezorgde me bijna een hartstilstand” Miauwde ze luid en ze keek hem boos aan. De grijns die hij had irriteerde haar mateloos terwijl ze hem doordringend aan keek. Haar vacht ging weer een beetje liggen en haar staart zakte. Ze keek even om zich heen om zeker te weten dat ze niet van schrik ShadowClan territorium over gesprongen was maar nee ze stond nog steeds in het groene veld. Een beetje gedesoriënteerd keek ze Wildpaw aan en miauwde op een luchtige toon ”Het is hier wel indrukwekkend, hé? Ben jij hier al eens eerder geweest” Opgewekt keek ze weer om zich heen en zag in de verte de havik aan komen. De kreet klonk door tot in haar tenen en gaf haar rillingen, wat een dier was dat toch! Vol bewondering keek ze het na en grijnsde breed.

Kort, sorry ):

_{Na zijn geschreeuw sprong Emberpaw op met een dikke vacht en opgezwollen staart, waarschijnlijk van de schrik. Zijn grijns werd groter met de seconde, maar toch, om een kat zo te zien. Dat herinnerde hem alleen maar aan Warrior die elkaar te lijf gingen in een gevecht. Maar als Medicine cat Apprentice zou je niet zo kunnen vechten, zij werden vooral getraind om zieke en gewonde katten te genezen. Toch niet om precies als een Warrior te vechten? ”Ugh, bedankt Wildpaw” Gromde de poes nijdig en kwam wat dichterbij, Wildpaw probeerde zijn schuld gevoel niet te tonen. Daden kon je niet terugkeren en als je je dan ook meteen schuldig zou voelen dan kon je er gewoon niets van. Hij slaakte een korte en stille zucht, nee, zo kon hij gewoon niet zijn. Liegen, bedriegen, zelfverzekerd zijn. Dat waren een paar dingen waar hij een hekel aan had of niet kon. Er was vast iets mis met hem, maar tot nu toe was zijn leventje perfect. ”Je bezorgde me bijna een hartstilstand” Een boze blik werd hem gegund en de grijns die nog steeds op zijn gelaat stond afgebeeld maakte het er ook niet beter op. Hij voelde Emberpaw’s blik in zijn vacht branden, zo doordringend voelde hij aan. Gelukkig begon haar vacht er wat normaler uit te zien en haar staart begon te dalen, zou ze het hem kunnen vergeven? ”Het is hier wel indrukwekkend, hé? Ben jij hier al eens eerder geweest” Haar stem was weer wat ‘normaler’ voor zover je kon denken en voor het eerst kon Wildpaw eens goed om hem heen kijken. Hij werd omringd door een prachtig groen veld, het gras tot aan ongeveer zijn hielen. ”Ja, je hebt gelijk. Misschien is dit wel een hele goede plek om te trainen. Er zullen hier vast wel ergens muizen rond scharrelen.” Mompelde hij nog net verstaanbaar, het was natuurlijk een soort ‘instinct’ om meteen over trainingen te gaan praten. Eigenlijk hoopte hij gewoon dat hij zelf van Raindrop er gauw eentje zou krijgen. Maar tot nu toe moest hij het maar op zichzelf doen. Weer ontsnapte een zucht uit zijn bekje, hij was een Apprenitce die niet werd getraind. Hopelozer kon toch niet?

Kijk dan maar eens naar dit, X'D}

Onderwerp: Re: Race faster, escape disaster.