On the edge of insanity ||Ravenkit

Haar ogen stonden op ontwetend. Altijd zouden ze in de verte kijken en nooit naar het verleden. Ze ging door. Zette haar tanden er in en scheurde haar twijfels aan flarden. De gene die haar niet konden respecteren kregen een boze blik en ze zou haar staart hoog houden en verder lopen. Maar angst kroop dieper naar binnen. Angst voor iets dat binnenkort zou komen. Dat iets was die ceremonie. Die ene waarbij haar kittens Apprentices zouden worden. Die Ceremonie die er voor zou zorgen dat zij terug geplaatst werd in de WarriorDen. Niet dat dat het ergste was van het al. Nee. Hij was het ergst. Hij bevond zich nu in de WarriorDen. En waarom had hij juist nu zijn rang opgegeven. Nadat hij haar in de steek had gelaten. Waarom had hij niet eerder gezegd zijn rang niet meer te willen. Dan was er niets mis geweest met hun relatie. Dan was hun liefde niet door Starclan zelf verboden geweest. Hadden haar kittens een vader gehad. Was ze gelukkig geweest.
En toch had haar wens niet willen baten. Toch had ze pijn moeten voelen die ze niet kon beschrijven. En de berg waar ze nu tegenop moest kijken was het terugtrekken naar de den. Haar nest terugnemen. En van wat ze had gezien was dat Hij uitgerekend op HAAR plek moest liggen. Als ze een plek terug wou in die buurt achterin waar het zo lekker koel en rustig was geweest moest ze haar nek wel heel erg gaan uitsteken. Mweh, ze kon er niet omheen draaien dat ze had gekeken hoe hij had geslapen een nacht. Hij had haar voor gebroken achtergelaten en toch. Natuurlijk ze haatte hem. Ze wenste hem op dit moment met alle liefde DarkForest toe. Maar ze kon er ook niet omheen draaien dat al die manen lang van die kater houden ze in een keer haar gevoel voor hem zou kwijt zijn. Dat was een onmogelijke opgave dat begreep zelfs Starclan.
Emberstorm zuchtte terwijl ze haar hoofd schudde. Haar kittens sliepen maar toch had ze het benauwde onbekende gevoel dat een paar ogen haar aanstaarde. Toekeek hoe ze ademhaalde en zichzelf onder dwang probeerde te houden. Hoe iets of iemand haar aankeek. Wetend dat ze op het randje van zichzelf gek maken zat. Toen Ember schichtig rondkeek bevestigde haar gevoel de waarheid. Heel even zakte rust over haar heen maar toen vernauwde haar ogen zich terwijl ze de kitten recht aankeek. "Heb je niet van je moeder geleerd dat het onbeleefd is om te staren." Snauwde ze de kitten toe. Meteen spijt hebbend van haar woorden. Normaal was ze niet zo, en al helemaal niet tegen kittens. Toch waren haar gevoelens en zorgen haar even naar haar hoofd gestegen. Zacht zuchtte ze terwijl ze de kitten aankeek. Zijn naam in haar hoofd ophalend. "Sorry." Klonk haar stem lichtelijk ongeplaatst. Dat woord had ze lang niet gebruikt. En stil hoopte ze ook dat er geen andere Queen wakker was om haar dat woord te horen zeggen. "Ravenkit toch?" Fluisterde ze nu wat zachter terwijl ze hem recht aankeek. "Zeg kan ik je helpen?" Het kwam opnieuw wat harder over haar lippen dan ze gewild had maar dat was gewoon de manier van spreken die Emberstorm eigen was geworden. Ze probeerde te glimlachen maar er kwam niet meer van haar lippen af dan een waterig glimlachje. Haar ogen keken de kitten met de naam Ravenkit nieuwsgierig aan terwijl ze haar staart langzaam heen en weer bewoog. Wachtend op reactie van de kitten. Wellicht werd ze weer voor gek aangekeken voor haar koude stem maar ja. Dat was maar iets waar ze mee moest leven. Daar kon ze echter niets aan veranderen. En dat was de schaduw die haar leven in bedwang hielt. De schaduw waar tegen vechten nutteloos was. De schaduw met de naam Leopardstrike.. En daar was zij de dupe van. En via haar haar kittens, en zo ook deze Ravenkit. Onbedoeld sloeg haar gevoel uit op elke kat die ze kon. Iets wat ze toch stiekem niet wou. Ze kon liefhebben niet zoals sommige soms zeiden. Absoluut. Zoals haar kittens. Ze kon ze meer liefhebben als welke kat dan ook. Als enkel sommige niet zo blind waren en hun ogen er voor open deden zagen ze de zachte kant van Ember. Die kant die ze verborg onder een dik masker van kilte. Een masker dat zo af en toe zijn tol eiste. Maar niet nu. Nu kon ze het perfect ophouden en zelfs voor deze kitten zou het niet breken. Enkel haar nestje zou haar waarheid kennen. Meer hadden het niet nodig. De rest kon het doen met de leugen.. De leugen om haar bestwil.