What are YOU doing here?! [& Moonwish]

Stil dwaalde hij door het bos en keek rustig om zich heen. Hij hoorde hoe de vogels floten en zag dat alle bomen al knoppen of zelfs al blaadjes hadden. Vlinders vlogen rond en konijnen speelden een spelletje. Toen keek hij omhoog, naar de stralend blauwe lucht met enkel hier en daar een wolkje. De zon brande en verwarmde de aarde, eindelijk was het nieuwblad en kwam het groenblad er aan. Dat was duidelijk te voelen, elke dag was het wel weer wat warmer, met enkele dompers natuurlijk, maar die waren er altijd. De witte sneeuw van bladkaal viel al een paar maanden niet meer uit de lucht en daar was hij zeer blij om. Dat spul was zo koud! Plots zag hij vanuit zijn uithoek een konijn, een konijn geheel alleen. Een grijns sierde zijn gezicht, hij had best wel zin om een konijn te vangen eigenlijk. Stilletjes sloop hij op het dier af, maar stapte per ongeluk op een takje. Zijn gedachtes waren er ook niet helemaal bij, nog voor hij het besefte schoot het dier weg en hij moest er zo snel mogelijk achteraan. Hij rende en rende en maakte zich tijdens het lopen klaar voor een sprong die alles bepalend zou zijn. Het was alles of niks nu, 3, 2, 1 nu! En hij sprong, plots leek alles in slow-motion te gaan. Hij sprong traag en lande traag en het konijn leek net een slak. Een glimlach sierde zijn gezicht toen hij op het dier lande, tegelijk daarmee was de slow-motion weg en rolde hij met het dier over de grond tot hij ergens tegen botste. Snel beet hij het dier dood en keek toen naar het ding waar hij tegen was gerold. De vierboom, damn, was hij echt zo ver gegaan?
Plots rook hij iets, met een ruk draaide zijn hoofd zich naar waar hij net vandaan kwam. Hij zag een zeer kleine vos dichtbij komen, het dier had waarschijnlijk de prooi geroken, ZIJN prooi! Die zou hij niet zomaar afgeven, kom maar op! dacht hij en keek het dier woest aan. De prooi legde hij zorgvuldig achter zich neer en hij liet de vos rustig dichterbij komen, hij blies boos naar het beest toen het dicht genoeg stond en toen het dier wou aanvallen, viel hij mee aan, anders was hij zwakker. Zijn klauw schraapte langs de schouder van het dier maar hij kreeg er wel een flinke knauw in zijn linkervoorbeen voor terug. Auw, dacht hij, maar verbeet de pijn. Deze keer begon hij de aanval! Hij maakte een schijnbeweging met zijn poot en gaf hem toen een knauw in zijn rechtervoorpoot, alleen liet hij hem niet meer los. Hij beet zo hard mogelijk door en probeerde ondertussen wat slagen van de vos te ontwijken. Plots kreeg hij een slag tegen zijn kop, Auch! Van pijn liet hij de poot los, de vos had nu nog maar 3 poten waar hij echt nog maar iets mee kon, Midget had er 3 en half, want hij ging die ene al verzwakte poot alleen maar gebruiken om op te steunen en om als het echt moest een klap mee uit te delen, maar dat deed hij liever niet. Plots voelde hij nagels over zijn schouder gaan, pijn gierde door zijn lijf, maar hij verbeet het weer en sloeg met zijn klauwen tegen zijn wang die zich er vrij diep inboorden. De zeer kleine vos deinsde achteruit en daar maakte hij gebruik van. Snel liep hij op hem af en gaf hem nog een mep, met daarna nog een beet. Dat was teveel voor de vos, die geschrokken terug liep. Midget glimlachte flauwtjes en keek het dier na, daarna mankte hij terug naar zijn prooi. Hij nam het dier in zijn bek en draaide zich om. Hij schrok zich dood toen hij voor zich plots de wit-zwarte poes zag staan, 'Eehm hey!' zei hij half-mompelend en keek haar aan, 'Ga jij ook proberen deze prooi te stelen?'

*Alleen voor Moonwish*

Eindelijk, het was nieuwblad! De vogels floten vrolijk, hoog in de bomen. Overal groeiden knoppen langs de kant, er was zelfs al één bloemetje uitgekomen. Verwonderd keek ze er naar, het was een spierwitte met gele bloem. Hoe heette zo'n ding ook alweer? Oh ja, het was een madeliefje, wit met prachtig geel. Verwonderd liep ze verder, richting de Vierboom, die ze heel in de verte al zien kon. Wat was nieuwblad toch geweldig! Eindelijk was het geen bladkaal meer, met al dat witte spul dat zomaar uit de lucht kon vallen. Sneeuw heette het, dacht ze. En het was zo koud, altijd maar hopen dat je vacht dik genoeg was. Of maar in het kamp blijven, maar dat is ook niet altijd even leuk.. Ze weet nog dat ze was geboren in nieuwblad, toen het lekker warm was, en overal mooie bloemen groeiden en het gras zo lekker rook.. Dan moet ze nu dus alweer een jaar oud zijn, ze heeft twaalf manen meegemaakt. Haar zwart-witte vacht viel zo erg mooi op. Toen rook ze een konijntje, en ze ging op die geur af. Achter de bomen schuilend, viel ze niet echt op, hoopte ze dan maar. En wat ze nou echt niet hoopte, gebeurde. Ze zag een kleine vos tegenover de creme-kleurige kater die ze herkende. Midgetstripe! Dit keer had hij een konijntje gevangen en een kleine vos probeerde hem te pikken. Maar hij vocht geweldig en dat was teveel voor de vos, die angstig wegrende. Toen had ze door dat hij haar had gezien. "Eehm hey!" riep hij mompelend. Ze glimlachte schaapachtig, want hoe moest ze anders doen? "Ga jij ook proberen deze prooi te stelen?" Ze glimlachte en schudde haar hoofd. "Nee, en hoi Midgetstripe," zei ze kalm en beheerst. Ze vond het tijd voor excuses, want ze had eigenlijk best spijt over haar acties. "Het spijt me van het jagen laatst, ik vond het gewoon leuk om je te pesten," zei ze schuldig, maar probeerde haar pokerface op te houden, en dat mislukte helaas..

flutjes ;s

Te lui om van account te wisselen xD

De poes glimlachte even en schudde haar hoofd, gelukkig maar. Zijn prooi was in ieder geval veilig. Alhoewel het niks uitmaakte of hij of zij hem nu naar de prooistapel ging brengen, maar na dat gevechtje met die vos vond hij wel dat hij hem zelf moest wegbrengen. Hij had er voor gevochten immers, maar goed, back to the point. Rustig keek hij de poes aan die ondertussen weer was beginnen praten,"Nee, en hoi Midgetstripe," zei de poes kalm en beheerst, "Het spijt me van het jagen laatst, ik vond het gewoon leuk om je te pesten," Het was duidelijk dat ze een pokerface probeerde op te zetten, maar dat mislukte grandioos! Hij greens even, 'Vooruit, excuses aanvaard.' zei hij rustig en bekeek de poes is, daar had hij eerst niet echt tijd voor gehad. Ze was best knap eigenlijk, een mooie, slanke, zwart-witte poes met felgele ogen, die haar best goed stonden. 'Wat was je naam ook al weer? Ik heb het de vorige keer niet goed verstaan. Luisteren deed ik niet meer echt.' zei hij vrolijk, hij was blij dat dat achter de rug was. Niet dat hij het erg vond dat hij 1 vijand had, maar hij kon toch moeilijk de vijand zijn van zo'n mooie poes? Even keek hij naar zijn poot, het bloeden was gestopt. Dat zou wel vanzelf overgaan, dacht hij. Ook de krassen in zijn schouder waren gestopt met bloeden en zijn hoofd deed niet meer pijn van de klap. Alles bij elkaar, binnen een week zou hij nergens meer last van hebben. Hij glimlachte even naar de poes en ging rustig zitten.

ps. die van mij is ook maar flutjes xD

Moonwish keek naar de crèmekleurige kater die voor haar stond. Midgetstripe leek opgelucht dat ze niet weer kwam om zijn prooi te stelen. Het was toen ook maar een grapje geweest, dacht ze bij zichzelf. Even een willekeurige kat pesten. Maar wat maakte het eigenlijk uit, ze moesten toch allemaal naar dezelfde voedselstapel. Nadat ze haar excuses had aangeboden, die ze echt meende uit de grond van haar hart, leek hij vrolijker. “Vooruit, excuses aanvaard,” zei hij rustig terwijl hij haar bekeek. Zo had zijzelf ook de tijd om hem nog eens goed in zich op te nemen. Hij was crèmekleurig, had blauwe ogen en leek zo’n 30 manen. Dat leek eigenlijk best wel oud, zijzelf was maar 16 manen, een verschil van 14 manen. “Wat was je naam ook al weer? Ik heb het de vorige keer niet goed verstaan. Luisteren deed ik niet meer echt,” zei hij toen ineens. Moonwish schrok op uit haar gedachten. Ze keek hem recht in zijn ogen aan en zei: “Ik ben Moonwish en jouw naam was toch Midgetstripe?” Ze was eigenlijk best blij dat de ruzie was afgelopen, ze hield niet zo van ruziemaken eigenlijk. Ze was gewoon zo’n aardige poes, die zich bijna altijd schuldig voelde over zo’n ruzie. Maar waar ruzie was, hadden er twee schuld. Ze glimlachte naar hem. Eigenlijk was hij best wel aardig, maar ze had niet echt gevoelens voor hem. Misschien dat nog wel kwam. Ze wist dat zijzelf best wel aantrekkelijk was, ze was echt enorm slank en had mooie felgele ogen. Midgetstripe’s blauwe ogen waren echt supermooi, dat moest ze toegeven. Ze wachtte maar af op het antwoord van de kater, misschien dat die nog iets te melden had.

sorry alweer flutjes, niet zoveel inspiratie ;s

Geeft niet

Hij merkte dat de poes hem recht in de ogen aankeek en bleef haar dan ook maar rutig aankijken. Hij wist zeker dat hij niks meer te vrezen had van haar, moest hij dat eerder wel gedaan hebben dan. “Ik ben Moonwish en jouw naam was toch Midgetstripe?” vroeg ze, hij knikte rustig, 'Ik ben inderdaad Midgetstripe.' zei hij glimlachend, 'Trouwens nog sorry dat ik zo aanvallend reageerde. Het was misschien een beetje te hard antwoord.' Een flauw glimlachje speelde om zijn lippen en rustig keek hij de poes aan. Nog een keer liet hij zijn ogen over de poes glijden, ze bleef knap. Daar kon hij niks aan ontkennen, maar echt iets voelen voor haar? Neej, dat niet. Ze hadden net ruzie gemaakt en dat was hun eerste kennismaking. Ze gaan niet van vijand plots naar geliefden. Die stap was veel te groot! Misschien kwam de stap, vriend naar geliefden wel. Maar zelfs dat wist hij niet zeker. Waarom dacht hij er eigenlijk ook aan? De kans dat zij samen zouden zijn was toch miniem? Toch? Nu ja, zij was 14 maanden ofzoiets jonger, dat was 2 maand meer dan een jaar. Als je het zo bekeek, 1 jaar en 2 manen, leek het niks! Maar als je zei 14 manen, dat was toch wel iets anders! 'Wat kwam jij hier trouwens doen?' vroeg hij glimlachend en keek Moon aan. Rustig verzette hij zijn gewicht van zijn zwakke poot naar de nog geheel hele poot. Dat voelde veiliger.

"Ik ben Moonwish, en jouw naam was toch Midgetstripe?" vroeg ze aan de cremekleurige kater voor haar. Hij knikte. Ze had het dus goed onthouden, nu was hij niet naamloos meer voor haar. "Ik ben inderdaad Midgetstripe," zei hij glimlachend. "Trouwens nog sorry dat ik zo aanvallend reageerde. Het was misschien een beetje te hard antwoord." Hij had een flauw glimlachje op zijn gezicht en hij keek haar rustig aan. Dat glimlachje was nou ook niet bepaald charmant. Ze zag dat de kater steeds naar haar keek. Oké, ze wist dat ze aantrekkelijk was, maar teveel kijken werd gewoon irritant. Midgetstripe was niet echt heel charmant of aantrekkelijk, maar bleek wel aardig te zijn. Hij leek wel echt heel dromerig aanwezig. Maar ja, dat zou ook gewoon aan haarzelf kunnen liggen. Misschien vond hij haar wel heel erg leuk, en zij hem maar een klein beetje, al zou dat nog wel meer kunnen worden. Maar ze hadden net ruzie gehad, dus die kans was eigenlijk veel te klein dat hij dat dacht. En anders voelde ze zich best wel jong tegenover de kater. Hij was dan gewoon 1 jaar en 2 manen ouder dan haar, dat leek echt heel erg veel. Maar bij echte liefde maakte dat niet uit, hoopte ze. Ze voelde iets heel raars in haar buikje, maar verder voelde ze niks. Ze had ook geen idee wat het zou kunnen zijn. "Wat kwam jij hier trouwens doen?" vroeg hij nog steeds glimlachend, haar aankijkend. Die glimlach nee, die was niet heel aantrekkelijk. Het leek zo fake, maar dat kon zij ook. Ze zette een fake glimlach op, zo'n fake waarvan je het verschil niet zag van haar echte lach. Ze keek hem aan in zijn blauwe kijkers en zei toen: "Oh, niks eigenlijk. Ik wou even naar de vierboom, ik houd van deze plek. Wat kwam jij hier doen dan?" Het was eigenlijk een stomme opmerking maar ze had het al gezegd. Het klonk gelukkig nog best normaal dacht ze tevreden. Rustig bekeek ze de kater nogmaals en wachtte rustig tot hij antwoord gaf op haar vraag.

Midget trok zijn wenkbrauw op. Nou zo'n domme vraag was het nou ook niet geweest toch? Tenminste, ze vond het niet bepaald dom klinken of zo. Hij leek te twijfelen of ze die vraag meende. Ze knikte hem bemoedigend toe, met een blik van; ja ik meende die vraag hoor. "Eehm, zoals je misschien al wist heb ik hier even een prooi bewaakt," antwoordde hij rustig. Hij gaf dus wel gewoon normaal antwoord? Dat klopte dan ook niet dacht ze verveeld. Maar ja, het was zo dus.. "Dat stomme beest, en daarmee bedoel ik het konijn, moest zo nodig hierheen rennen. Voordat ik hem mocht vangen." Wat een kinderachtig antwoord dacht ze, ze was al lang geen kitten meer. "Of neej, ik had het al eerder, maar ben toen die heuvel afgerold hierheen." Hij glimlachte nadat hij dat had gezegd. "Oké, het zal wel," zei ze verveeld. Dit gesprek ging nergens meer over. Ze voelde een bitchy bui naar boven komen, maar dat moest ze zien te voorkomen, de kater voor haar was best leuk. Niet gewoon aardig of zo, maar leuk-leuk. Hij liep naar zijn prooi en pakte hem op. Hij liep toen naar haar terug en vroeg: "Zullen we terug naar het kamp gaan?" Ze knikte en zei: "Ja, dat lijkt me wel gezellig."

Topic uit.