Eehm, Hey Leaf! [& Leafstorm]

Met zijn oogjes tot spleetjes gedrukt en zijn lichaam bijna geheel tegen de grond lag hij, klaar om een dier aan te vallen. Het witte konijn dat hij op het oog had had niks door, gelukkig maar, anders had hij niks gevangen en hij zei altijd tegen zichzelf, als jij niks vangt voor de clan, mag jij zelf ook niet eten. Zijn maag knorde, dus het zou wel handig zijn moest hij iets vangen voor het te laat was en hij moe werd. Hij had geen zin om zoals een paar dagen geleden zomaar ergens in slaap te vallen! Goed, nu weer terug naar het konijn, voorzichtig zette hij een pootje dichterbij en lette goed op waar hij hem neerzette. Zijn zachte pootkussentje maakten geen geluid toen ze de grond raakte en niet kort nadat hij de ene poot had neergezet kwam een andere omhoog om weer wat in balans te staan. Stilletjes sloop hij verder, soms moest hij even een takje opzij schuiven, maar dan kwam hij ook wel dichtbij. Toen hij nog niet eens een halve meter van het dier verwijdert was, maakte hij zich klaar om te springen en 3, 2, 1, nu! En direct sprong hij, recht op het konijn. Zijn nagels doorboorde het sneeuwwitte dier, dat zo langzamerhand rood begon te zien. Vrolijk snoof hij de geur van het bloed op. Heerlijk! Eigenlijk zou hij hem zelf willen opeten, maar dat mocht niet. Eerst de clan en dan jij, zei de wariorcode, dat deed hij dan ook. Toen hij het konijn nog wat laatte stuiptrekkingen zag maken, besloot hij er gewoon direct een eind aan te maken en beet het dier snel dood.

Daarna keek hij even naar de maan die opkwam, het was al laat en zijn oogleden werden zwaar. Hij kon beter terug naar het kamp, snel iets eten en dan naar de Warior Den zodat hij daarna eindelijk kon slapen! Ohh, de gedachte aan zijn warme hol alleen al deed hem in gedachten verzinken. Al snel schoot hij weer wakker en nam vlug het konijn vast. Vrolijk trippelde hij terug naar het kamp waar hij het diertje op de prooistapel gooide, omdat hij sinds vroeg deze ochtend niks had gegeten, nam hij een mager konijntje dat bijna voor zijn voeten lag. Snel at hij het dier op. Eindelijk klaar met eten liep hij richting de Warior Den, hij voelde hoe zijn benen steeds zwaarder begonnen aan te voelen en zijn oogleden vielen steeds dicht. Telkens kwam hij met een schokje weer bij, nog even wakker blijven Fear! dacht hij, nog eventjes maar! Hij liep tussen de struiken waarmee het hol was omringd, door en zag toen Leafstorm die voor de ingang van het hol stond. Damn nu kon hij er niet door en hij was niet zo bruut om het gewoon te vragen. 'Eehm, hey Leaf!' zei hij toen en glimlachte twijfelend

Ze zat voor de ingang van de Warior Den. Het was al laat en ze keek naar de sterren en maan. Even gaapte ze en telde de sterren. 1,2,3..Vedder dan dat kwam ze niet omdat ze weer moest gapen. Op het moment dat ze naar binnen wilde gaan hoorde ze een stem. De stem van Fearlightning..'Eehm, hey Leaf!' Ze keek recht in zijn ogen.'Hey Fear.' Zei ze grinnikent en keek hem aan.'Wat doe jij nog zo laat op ?' Zei ze weer en keek ondertussen naar de sterren. Eigenlijk vond ze Fear wel een leuke kater,wat zouden haar ouders hier nu van vinden ? Even droomde ze weg maar schrok weer op door het geluid van Fear.

-

Frostlake - Fawnpaw - Sparrowkit - Skippy - Splashtail - Sunlily - Bravesoul -
Leafstorm - Rushkit

'Hey Fear.' Zei de poes voor hem grinnikend terwijl ze hem aankeek. 'Wat doe jij nog zo laat op ?' Onverschillig haalde de kater zijn schouders op, ik wou nog iets gevangen hebben voor ik ging slapen en moest daarna ook nog eten, dusss..., zei hij rustig en keek even naar de poes die duidelijk weer eens in gedachtes was verzonken, 'Wat doe jij hier eigenlijk nog zo laat?' vroeg hij toen, 'Het is toch al lang slaapjestijd?' Hij grinnikte even bij dat laatste en keek de Leafstorm aan. Rustig keek hij naar de sterren, de starclan zou vanacht wel over hen waken, toch? Ja vast wel, zij beschermde hen altijd wel zoveel mogelijk. En anders? Tja anders gingen ze er aan, zeer simpel. Of er moest toevallig niks gebeuren vannacht, maar dat zou hem verbazen.

~Sorry dat ik met Splashtail had gereageert,foutje Mad

~
Ze luisterde naar hem terwijl ze naar de sterren keek. 'Ik wou nog iets gevangen hebben voor ik ging slapen en moest daarna ook nog eten, dusss...' Ze knikte eventjes en keek naar de sterren. 'Wat doe jij hier eigenlijk nog zo laat?' vroeg hij toen, 'het is toch al lang slaapjestijd?' 'Ik kijk naar de sterren..' Zei ze zacht en zuchtte. Ze voelde weer tranen achter haar ogen prikken. Het deed gewoon z'n pijn als ze terug dacht aan vroeger. Ze wilde er echt niet meer aan denken maar het ging gewoon vanzelf... Ze schudde haar hoofd heen en weer om de tranen weg te houden. Ze wilde niet als een baby overkomen bij hem.. Even keek ze hem aan maar keek toen snel weer weg. Haar staart had ze om zich heen geslagen omdat het best koud was buiten. 'Ik kijk naar mijn familie...' Zei ze er toen nog zachtjes achteraan.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Ben te lui om van account te verwisselen x'D

'Ik kijk naar de sterren..', kreeg hij zacht als antwoord met een zucht daarna, 'Ow, owkeej', zei hij rustig en keek even naar het hol, het heerlijke warme hol, waar hij zo graag naartoe zou willen. Maar toch bleef hij, hij vond het onbeleefd nu weg te lopen en durfde het eigenlijk niet goed te zeggen dat hij moe was. Van buiten liet hij dan ook niks merken, hij leek nog op en top wakker. Ze moesten is weten... 'Ik kijk naar mijn familie...', zei de poes er toen nog zachtjes achteraan. Hij knikte, 'Is je famillie dood dan?' vroeg hij en sloeg daarna direct zijn poot op zijn mond, dat had vast heel dom geklonken. Vreemd, normaal dacht hij nooit zo na over wat hij gezegd had, alleen maar bij deze poes. Even keek hij met zijn blauwe ogen Leaf aan, hopelijk vatte ze het niet al te gemeen op, want zo was het niet bedoeld!

The greatest problem about old age is the fear that it may go on too long.

'Is je familie dood dan ?' Vroeg hij en ze zuchtte verdrietig. 'Ja,ze zijn vermoord denk ik,ik was nog maar een kitten...' Ze klonk somber en kreeg weer tranen in haar ogen. En toen draaide ze zich om en liep het hol in. Ze liep naar haar eigen nest en ging daar stilletjes liggen. Haar hoofdje duwde ze tussen haar poten en ze huilde zacht. Waarom had uitgerekend zij nou z'n leven ? Ze voelde haar oogleden zwaar worden en ze deden pijn. Haar pootjes waren nat van de tranen en haar vacht plakte tegen haar huid aan. Ze wilde niet slapen. Eigenlijk had ze er spijt van dat ze Fear zo buiten had achtergelaten maar het was haar even teveel geworden..

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

'Ja,ze zijn vermoord denk ik,ik was nog maar een kitten...' zei de poes somber, 'Ow', zei hij, 'Het spijt me, dat wist ik niet.' Even keek hij Leaf na die het hol inliep zonder nog iets te zeggen. Even haalde hij zijn schouders op, 'Slaap lekker!' riep hij haar nog na. Hij zuchtte, had hij het nou verknald? Even keek hij naar de grond en besloot toen naar zijn nest te gaan. Snel trippelde hij naar binnen en sprintte naar zijn nest. Vrolijk ging hij liggen, eindelijk! Slapen... Hij voelde hoe zijn oogleden zich langzaam sloten en daarna snel zijn lichaam in slaap viel. De laatste gedachte die hij nog had voordat hij in slaap viel was aan Leaf, de witte poes met groene ogen stond nu op zijn netvlies gebrand. Waarschijnlijk zou hij haar nu de hele nacht zien, in zijn dromen dan.

Ze viel langzaam in slaap. En begon te dromen. Ze zag Fear, hij rende samen met haar door het bos. Maar opeens was hij weg, ze was alleen, toen zag ze hem met een andere poes en hij ging met haar mee. Ze keek om zich heen en zag dat alle katten haar uitlachten,om haar ogen en domheid. Ze keek angstig om zich heen en droopaf. Ze schrok wakker en keek om zich heen, ze was in haar hol. Haar vacht plakte aan haar vacht van het zweet. Even haalde ze diep adem en legde haar hoofd weer neer. Weer viel ze inslaap maar kreeg weer dezelfde droom als net,alleen werd die nu nog erger...Er kwamen nu ook kittens en elders die haar uit begonnen te lachen,en ze werd de clan uitgestuurt...

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Eindelijk sliep hij, na een lange en vooral vermoeiende dag, lag hij op zijn nestje. Direct was hij in slaap gevallen. Hoe heerlijk kon slapen toch wel niet zijn! Hij spinde wat in zijn slaap en kreeg de volgende droom. Het was misschien een beetje een vreemde droom, maar eigenlijk wel een leuke droom:
Stilletjes liep Fear door een pikdonkere grot, er was geen enkel lichtpuntje en hij zag werkelijk niks. Dit maakte hem bang. Want als hij niks zag... Plots schrok hij zich dood door een spook dat voor hem opdoemde, een witte poezenspook. Het dier liep rustig voor hem uit en de kater volgde haar. Al moest hij wel grote passen nemen om haar bij te houden. Het spook leidde hem naar buiten, hij wou haar bedanken en zag toen die groene ogen. Leafstorm! Het was Leafstorm! Plots spatte ze uiteen in allemaal zeepbelletjes en was hij terug een kit. Vrolijk speelde hij met de belletjes en prikte er 1 stuk. Maar toen hij het hoofd van Leaf op 1 van de bellen zag staan deinsde hij achteruit. Hij keek vlug achterom en zag in de verte zijn ouders staan. Mama? Papa? Snel spurte hij naar hen toe en omarmde hen. Dat was lang geleden dat hij hen had gezien! Ze waren nu elders, maar hij kwam ze niet zo vaak opzoeken. Zou hij eigenlijk wel moeten doen, maar ja. Hij zou morgen wel naar ze toe gaan, of niet natuurlijk.
Plots voelde hij iets prikken in zijn ogen en merkte dat hij weer bijkwam. Langzaam opende hij zijn ogen en zag hoe de eerste zonnestralen de Den binnendrongen.

Eehm, Hey Leaf! [& Leafstorm] 3a2109e88464d88d2671bb8

Langzaam werd ze wakker uit haar vreselijke nachtmerrie,dit was toch niet meer normaal ? Ze ademde diep in en uit en stond op. Haar vacht plakte en kleefde helemaal. Ze liep naar buiten en begon zich te wassen todat ze er weer schoon en netjes uitzag. Ze liep richting de prooistapel en koos een muisje uit. Nadat ze het muisje ophad keek ze rond,ze wilde iemand om mee te praten,iemand die haar gezelschap kon houden. Weer zuchtte ze. Fear was een leuke,aardige kat,maar wat zou hij van haar vinden ? Ze schudde haar hoofd en probeerde aan iets anders te denken. Hoe zou het op dit moment in andere clans gaan ? De Thunderclan,Riverclan,Skyclan,Shadowclan..en de Bloodclan,hoe zouden die hun morgen altijd beginnen. Ze keek eens rond,ze kende niet veel katten,en dat wilde ze wel eens een keer gaan veranderen, als ze daar de kans dan voor kreeg.

I remember tears streaming down your face, when I said, I'll never let you go
When all those shadows almost killed your light
I remember you said, don't leave me here alone
But all that's dead and gone and passed tonight

Just close your eyes, the sun is going down
You'll be alright, no one can hurt you now
Come morning light, you and I'll be safe and sound

Onderwerp: Re: Eehm, Hey Leaf! [& Leafstorm]