Just another day in my perfect life

Langzaam opende een kater zijn bleekgroene ogen. Hij rekte zijn poten één voor één uit en stond op. Promise schudde de regendruppels uit zijn lange vacht en besloot wat te gaan doen aan zijn armzalige hol. Buiten zijn hol scheen een zwakke ochtendzon en Promise genoot met volle teugen van de warmte op zijn vacht. Toch kon de zon de koude van de wind en regen niet wegjagen. Rillend bedacht hij wat eerst te doen. Zijn hol ging voor, besloot de kater. Hij had een grote rots gevonden, maar het regende nu al dagenlang en het water kwam langs alle spleten naar binnen. Op een ontspannen drafje ging hij op weg. Algauw had hij een plek met veel mos gevonden. Hij probeerde zoveel mogelijk in één keer mee terug te nemen. Zo goed mogelijk probeerde hij al het water uit het mos te schudden. Dan bekleedde hij eerst de binnenkant van de rots, en met varens probeerde hij de gaten te dichten aan de buitenkant. Ondertussen was de kater al veel heen en weer gelopen om planten te halen. Vermoeid zakte hij neer. Eindelijk klaar, dacht hij. Plots rook hij een vreemde geur, die hem door de regen nog niet was opgevallen. Behoedzaam sprong hij recht en volgde de geur. Hij leek een beetje op de geur van zijn moeder... Bijna werd Promise gekweld door zijn herinneringen, toen iets hem uit zijn gedachten haalde. De geur was nog vers! Vol ongeloof ging hij verder. Wie durfde op zijn terrein te komen? Even later hield het spoor op. Angstig keek hij op. Was dit een valstrik? 'Kom maar tevoorschijn, kat! Want ik zal je hoe dan ook vinden!' mauwde hij, klaar om aan te vallen.

-Featherleaf-

Een poes met een bleke, crèmekleurige vacht liep langzaam door het woud. Haar blauwe ogen flitsten heen en weer, op zoek naar beweging. Toen ze een flits in haar ooghoek zag, sprong ze eropaf en meteen klemde ze een muisje tussen haar sterke kaken. Vrolijk sprong ze rechtop en begon haar poot te wassen. Ze vroeg zich af waar ze zou gaan jagen. Normaal bleef ze steeds redelijk dicht tegen het kamp, maar vandaag had ze behoefte om alleen te zijn. Vlug begroef ze haar prooi, die ging ze op de terugweg wel ophalen. Op haar hoede liep ze verder. Was ze nu al over de grenslijnen? Een wilde kat zou haar gewoon kunnen aanvallen. Mocht ze hier eigenlijk wel jagen? Ach, wat maakte het uit? Als ze hier iets tegenkwam zou ze wel snel wegrennen. Maar hoe ze ook oplette, ze rook niets speciaals, dus ook geen prooi. De poes raakte vermoeid. Nog even, dan keer ik terug, hield ze zich voor. Op dat moment begon het te regenen. Featherleaf keek boos naar de hemel. Met haar lange vacht bleef ze natuurlijk uren nog nat. Opeens hoorde ze voetstappen. Angstig hield ze haar adem in. Wie ging haar aanvallen. Net toen ze op het punt stond weg te rennen, terug naar het veilige SkyClan gebied, hoorde ze een stem. 'Kom maar tevoorschijn, kat! Want ik zal je hoe dan ook vinden!' Ze verstijfde van angst, maar besloot zich niet te laten kennen. Met opgeheven hoofd stapte ze in de richting van de stem. Voor zich zag ze een Rogue, een veelgekleurde kater. Hij zag er niet vijandig uit. Misschien kon ze een gevecht voorkomen. Ze ging zitten en probeerde rustig over te komen. 'Mijn naam is Featherleaf, hoewel dat je waarschijnlijk niets kan schelen.' Oplettend keek ze naar zijn reactie. Hij zag er niet uit alsof hij haar ging aanvallen. Ze staakte haar wantrouwige gedachten en gooide alles in de strijd. De poes zette haar charmantste glimlach op en krulde haar staart rond haar poten. 'Vind jij de regen ook zo verschrikkelijk? Oja, wat is jouw naam eigenlijk?'

Een lichtbleke poes liep naar hem toe met opgeheven hoofd. Meteen gingen zijn haren overeind staan bij het zien van de kat. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Gewoon even zijn territorium komen binnenlopen? Promise onderdrukte een grauw en ging liet zijn haren zakken. Hij mocht vooral zijn zelfbeheersing niet verliezen. 'Mijn naam is Featherleaf, hoewel dat je waarschijnlijk niets kan schelen.' Ze keek hem oplettend aan. De poes zette haar charmantste glimlach op en krulde haar staart rond haar poten. 'Vind jij de regen ook zo verschrikkelijk? Oja, wat is jouw naam eigenlijk?' Promise aarzelde. Moest hij deze poes nu gewoon zijn naam vertellen. Maar het was al manen gelden dat hij een andere kat had gezien. Even babbelen kan toch geen kwaad? 'Ik ben Promise, en dit is mijn territorium. Moest jij niet ergens anders zijn?' Probeerde hij dreigend over te komen. Maar toch intrigeerde deze poes hem. Waarom loopt ze niet weg, of probeert ze te vechten? Ze is vast bang. Ongelovig keek de kater Featherleaf aan. Ze zat daar zo rustig, alsof ze heerste over de wereld ofzo. En hoe kwam het dat ze zoveel rook naar zijn moeder? Summernight... Promise schudde zijn kop om de gedachten kwijt te raken. Hij moest gefocust blijven, mocht geen steken laten vallen.

Hij viel haar niet aan, dat was een goed teken. De kat voor haar leek ook niet van plan te zijn iets te doen, maar door zijn woorden was ze uit het veld geslagen. Hij had gelijk, ze moest ergens zijn.Op SkyClan territorium, prooi vangen voor haar Clan! Featherleaf werd overspoeld door een golf van schuldgevoel, en ze had het gevoel dat ze erin verstikte. Even voelde ze haar poten zwak worden, alsof ze haar gewicht niet meer konden dragen. De poes stond in tweestrijd. Uiteindelijk won haar hart het van haar verstand, dus besloot ze te blijven. 'Ik moet inderdaad ergens zijn,' gaf ze toe,'Maar ga jij me verplichten daar naartoe te gaan?' Featherleaf wist dat Promise niets mocht merken van haar inzinking. Eén teken van zwakheid kon fataal zijn. Daarom herpakte ze zich weer en mauwde speels: 'Je hebt me nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag.'Ze bekeek de kat voor haar eens goed. Dat het geen Clankat of poesiepoes was, leek haar duidelijk. Maar waarom lag zijn territorium zo dicht bij dat van de SkyClan? En was hij hier helemaal alleen? Featherleaf kon zich er niets bij voorstellen. Nieuwsgierig keek ze Promise aan. 'En, hoe is het leven als Rogue nu eigenlijk écht?'

Onderwerp: Re: Just another day in my perfect life