I have to tell you something...[Brightpaw]

[Alleen Brightpaw!!!]

Winterstorm liep door het bos heen. Haar passen waren nerveus. Ze had Brightpaw gevraagd om naar dde zonnerotsen te komen, omdat ze haar iets moest vertellen en het was niet zomaar wat. Nee, ze zou haar eindelijk vertellen wie haar vader was en ze had geen idee hoe haar dochter zou reageren. Ze hoopte goed, maar ze wist wel bijna zeker dat het niet goed zou zijn. Dat was hetgeen waar ze het meest bang voor was, maar ze wist ook wel dat ze het niet langer verborgen kon houden. Ze moest het haar vertellen. Te lang had ze het geheim nou al in haar gehouden zonder het iemand te vertellen en ze was er eigenlijk een beetje moe van.
Ze keek op toen de zon op haar vacht begon te schijnen. Ze was onder de schaduw van de bomen uit en nu bij de zonnerotsen. Het was zover, tenminste zodra Brightpaw er was zou het zover zijn. Ze kon nu niet meer terug, dat zou alleen maar meer vragen opleveren. Ze hoopte alleen dat Brightpaw het nooit tegen iemand zou zeggen. Maar ergens wist ze dat ze dat niet van haar kon vragen, ze had er niet echt recht op. Het was vast niet makkelijk om erachter te komen dat je half kittypet bent en dat ook nog moeten verbergen voor anderen. Nee, ze zou haar dochter nooit vragen om zoiets met haar mee te dragen. Ze had Felix al een eeuwigheid niet meer gezien, maar het maakte haar niet heel veel meer uit. Haar kittens waren belangrijker voor haar en dat betekende dat ze de clan niet meer zomaar kon verlaten om naar hem toe te gaan. Ze klom op de rotsen en ging erop zitten wachtend op haar dochter om te komen.

Rustig lag ze in haar nest. Voor een keer voelde ze zich rustig. Ze had een afspraak met haar moeder. En dat voelde goed. Alleen vroeg ze zich af, waarom perse bij de Sunningrocks. Het maakte haar stiekem niet veel uit. Ze opende haar voor een keer heldere ogen en ging recht op zitten. Ze hees haar poot op en likte haar poot schoon. Daarna vervolgde de rest. Ze schudde haar vacht in model. Ze zag er goed uit. Eens niet depressief in zwaar in de war. Ze liep langzaam de apprentices den uit. Ze keek even behoedzaam om zich heen voor het geval Darkfire haar pad zou kruizen. Maar ze zag hem niet, en gelukkig rook ze hem ook niet. Die stank was zo herkenbaar als een bult vossen stront. Ze liep naar prooi stapel en koos bewust voor een extra dikke muis. Ze ging er mee op haar vaste plek zitten en at het dier rustig op. Daarna waste ze zich nog een keer en verliet ze het kamp. Ze bewoog zich lenig en soepel, en niet stijfjes en angstig zoals elke dag, behalve vandaag. Ze kwam aan bij de sunningrocks en zag daar haar moeder zitten. Ze snorde warm en liep naar haar toe. Ze drukte haar kopje tegen haar moeder aan en ging toen voor haar zitten. 'Hallo mam,' zei ze warm. Ze bewoog haar staart over haar poten en keek haar toen aan, klaar voor wat er ging komen. Ze was nieuwsgierig wat haar moeder te zeggen had. En daar zou ze snel achter komen. 'Wat wil je me vertellen, mam?' Vroeg ze toen.

Winterstorm merkte dat ze zenuwachtiger werd met de seconde. Het liefst zou ze nu weg gaan, maar weerhield haarzelf ervan. Ze merkte de geur van Brightpaw, het werd steeds sterker tot ze haar dochter kon zien. Het gaf haar een fijn gevoel toen Brightpaw haar een kopje gaf. Ze spinde even zachtjes. "Hallo mam." Dit was het dan, ze kon er nu niet meer onderuit. "Wat wil je me vertellen, mam?" Ze moest het nu zeggen. Ze opende haar mond, maar er kwam niks uit. Ze haalde nog een keer diep adem. "Je moet je nu waarschijnlijk al een tijdje afvragen wie je vader nou eigenlijk is..." Begon ze. Nu kwam het moeilijkste stuk. Ze durfde haar dochter niet in de ogen te kijken. "Je vader is niet uit de clan... Hij is een kittypet..." Ze kon niet meer verder, ze wist dat Brightpaw misschien wel meer wilde weten, maar ze wilde liever eerst de reactie afwachten, misschien wilde Brightpaw hierna wel helemaal niks meer met haar te maken hebben. Ze staarde naar haar poten, te bang om omhoog te kijken naar haar dochters reactie.

Afwachttent keek ze haar moeder aan. Het puntje van haar staart tikte zachtjes op de grond. En haar ogen stonden nieuwsgierig in de ogen van haar moeder gericht. En toen kwam het; "Je moet je nu waarschijnlijk al een tijdje afvragen wie je vader nou eigenlijk is..." Brightpaw knikte een tikkeltje van haar stuk gebracht. 'Dus hij leeft nog, ik had altijd gedacht dat hij dood was,' mompelde ze. En toen kwam het volgende dat haar hele lichaam liet verstijven van verbazing en schok. "Je vader is niet uit de clan... Hij is een kittypet..." Brightpaw zweeg. Ze was stil. Stiller dan de dood. Stiller, dan wat dan ook maar het stilste was. Ze zweeg gewoon. De tijd stond voor even helemaal stil. Gewoon, weg ze was gewoon even weg van de aardbol. 'Daarom had je niks gezegd over hem,' mompelde ze. 'Lekker is dat, de kater waar ik van hou gaat met een buitenstaander, mijn moeder gaan met een buitenstaander, en ik ben half kittypet, logisch dat ik zo'n angsthaas ben,' gromde ze gefrustreerd. Alleen zoals gewoonlijk kon ze niet lang boos blijven. Laat staan tegen haar moeder. 'Maar ik snap je, het zijn jouw wijze woorden; liefde gaat boven alles, en je kan niet zelf uit maken op wie je verliefd word, dat gebeurd gewoon,' zei ze. Ze ging weer zitten en keek haar aan. 'Daarom ben ik niet boos op je, en snap ik je,' vervolgde ze zacht.

Winterstorm wilde niet in haar dochters ogen kijken. Waarschijnlijk wilde ze nu helemaal niks meer met haar te maken hebben en dat begreep ze ook. Het was niet niks om achter zoiets te komen. "Dus hij leeft nog, ik had altijd gedacht dat hij dood was. Ze merkte hoe haar dochters lichaam verstijfde bij haar volgende woorden. Ze wilde gewoon weg hier, ze kon niet aanzien hoe haar dochter zou reageren, maar haar lichaam wilde niet bewegen. Het wilde haar niet helpen om te vluchten van de reactie. "Daarom had je niks gezegd over hem." Ze legde haar oren naar achteren bang voor de volgende zin dat gezegd zou worden. "Lekker is dat, de kater waar ik van hou gaat met een buitenstaander, mijn moeder gaat met een buitenstaander, en ik ben half kittypet, logisch dat ik zo'n angsthaas ben." Ze wilde iets zeggen tegen Brightpaw, zeggen dat ze haar geen angsthaas vond, maar ze kreeg de kans niet voor de volgende zin kwam. "Maar ik snap je, het zijn jouw wijze woorden; liefde gaat boven alles, en je kan niet zelf uit maken op wie je verliefd word, dat gebeurd gewoon." Ze dacht terug aan de keer dat ze die woorden had verteld, misschien had ze wel die mening, omdat ze zelf op een buitenstaander verliefd was geworden, maar de woorden spraken ook echt de waarheid. "Daarom ben ik niet boos op je, en snap ik je." Ze keek opgelucht naar haar dochter, eindelijk in staat om dat te doen. "Dankje" Zei ze zachtjes. Ze kon er niet meer uit krijgen, maar haar blik zei meer dan duizend woorden. Brightpaw zou nooit weten hoe dankbaar ze was.

Brightpaw was helemaal in de war. Kittypet? Kittypet?[/i] Kittypet?[/i] Ze begreep het maar niet. Brightpaw was een halve kittypet. Maar toch voelde ze zich als een bos kat. Een wilde kat met wild bloed. Al leek dat nu even aan diggelen te vallen. Maar ja. Haar deputy was een volbloed kittypet. En hij was de beste warrior van het hele woud. Dus. Ze was niet anders. Ze hoorde er gewoon bij. En haar boers en zussen en de rest, tja, die waren net als zij, half kittypet. Al vroeg Brightpaw zich af; hoe kan je nou verliefd worden op een buitenstaander. Haar moeder bedankte haar. Brightpaw glimlachte half. Ze liep langzaam naar voren en drukte haar kop tegen haar kop aan. Ze snorde en likte haar oor. 'Zie je hem nog?' Vroeg ze langzaam terwijl ze zich een klein beetje terug trok en ging zitten. Toen dacht ze aan Darkfire. Haar gezicht verduisterde. 'Darkfire zegt dat jij zijn mentor was. Weet jij hoe hij zo heeft kunnen worden,' Boem pats, zo sprong ze naar een ander onderwerp. Maar dat vond ze wel nodig naar alles. Ze keek haar moeder aan met een met een blik vol emoties. Zo wel, blij, als bang. Ze was gewoon zo. Wanneer Darkfire uit het spel zou zijn. Zou Brightpaw ook veranderen.

"Zie je hem nog?" Ze had kunnen verwachten dat Brightpaw dat wilde weten. Winterstorm keek haar dochter in de ogen. "Ik heb hem al een aardig lange tijd niet meer gezien." Antwoordde ze. Ze had hem eerlijk gezegd nog maar één keer weer gezien nadat ze kittens had gekregen. "Darkfire zegt dat jij zijn mentor was. Weer jij hoe hij zo heeft kunnen worden?" Ze was ergens wel blij dat Brightpaw over was gesprongen naar een ander onderwerp, maar ze begreep ook wel dat dit een serieus onderwerp was. Ze zag al de emoties in haar dochters ogen. "Ik heb geen idee hoe hij ooit zo heeft kunnen worden, maar toen ik zijn mentor was, was ik ook mentor van Shadowrose en die twee konden nooit met elkaar overweg. Darkfire was duidelijk tegen haar, omdat ze een poesiepoes was van aard." Antwoordde ze. Nu ze eraan terug dacht wist ze het echt niet. Ze had het eerlijk gezegd ook niet zo erg gemerkt, ze begon het pas te merken toen het haar dochter begon te beïnvloeden. Ze begreep niet waarom hij dat zou willen doen. Hij was altijd wel een beetje anders geweest, maar ze had nooit echt iets erachter gezocht. Misschien had ze dat juist moeten doen, dan was er nu misschien niks aan de hand.

"Ik heb hem al een aardig lange tijd niet meer gezien." Brightpaw knikte. Heel stiekem was ze wel teleurgesteld. Ze wou haar vader ook wel ontmoetten, eens zien wat het voor kittypet was. Ze was niet tegen kittypets. Maar wat had ze een hekel aan katten die niet eens durfden een klauw uit te steken. Maar ja. Zo had je verschillende katten op de wereld. Ze sprong over na een ander onderwerp. En niet zomaar een onderwerp. Een onderwerp over Darkfire. De kater die haar zonder enkele genade de keel door zou hakken. "Ik heb geen idee hoe hij ooit zo heeft kunnen worden, maar toen ik zijn mentor was, was ik ook mentor van Shadowrose en die twee konden nooit met elkaar overweg. Darkfire was duidelijk tegen haar, omdat ze een poesiepoes was van aard." Zei Winterstorm. Brightpaw keek haar moeder aan. 'Maar wat zou hem er toe gebracht hebben zo tegen mij te doen? Ja, ik ben niet slecht en duivels, maar... Maar toch, waarom ik? Heb jij misschien iets gedaan waar door hij wraak wilt op jou, via mij?' Vroeg ze weifelend. Ze kon niks bedenken wat iemand er ook maar naar toe zou brengen haar zo te behandelen. Het begon al in het begin, voor de moord en andere dingen. Dus ze kon niks verzinnen, helemaal niks. Ze had die kater nog nooit, echt nog nooit wat aan gedaan.

"Maar wat zou hem er toe gebracht hebben zo tegen mij te doen? Ja, ik ben niet slecht en duivels, maar... Maar toch, waarom ik? Heb jij misschien iets gedaan waar door hij wraak wilt op jou, via mij?" De woorden deden ergens pijn, maar ze wist dat het haar schuld niet kon zijn, maar om haar dochter zo te zien lijden onder haar ex-apprentice was ook weer niet iets wat ze wilde. Ze dacht nog een keer goed na, misschien had ze ooit iets gedaan... Nee, ze was er bijna zeker van dat het niet zo was. Maar wat zou hem er dan toe hebben kunnen brengen? "Het spijt me, maar ik kan niks bedenken wat met mij te maken heeft dat hem zo zou kunnen hebben gemaakt tegenover jou." Een zucht ontsnapte haar mond, ze wist echt niet hoe Darkfire in vredesnaam zo had kunnen worden. Wist ze het maar, dan zou ze er iets aan kunnen doen, maar dat kon ze niet. Ze voelde zich best wel slecht dat ze niet kon helpen, maar ze wilde het wel. Misschien kon ze wel wat doen. Maar wat dan?

Ze merkte aan haar moeder dat ze pijn en bezorgdheid voelde. Brightpaw keek haar aan met een warme blik. Ze was gek op haar moeder. Ze kon geen betere en leukere moeder bedenken. Zelfs als ze naar andere moeders keek vond ze de hare nog het beste, het liefste en zorgzaamst. "Het spijt me, maar ik kan niks bedenken wat met mij te maken heeft dat hem zo zou kunnen hebben gemaakt tegenover jou." Brightpaw haalde haar schouders op. 'Ik weet het ook niet. Misschien is het gewoon dat hij het leuk vind anderen de doods angst aan te jagen,' gromde ze. Ze zuchtte en keek haar aan met een lieve blik aan. Ze trippelde naar haar moeder toe en drukte haar kop tegen haar moeder aan. Ze hield van haar moeder. Ze was gek op haar moeder, en dat zou nooit veranderen, nooit.
Ze trok zich weer een stukje terug en grijnsde toen, 'heb je ook zin om te gaan jagen of zo?' zei ze wat blijer. Ze was niet meer boos over haar moeder en vader. Ze kon er mee om gaan. Er waren ergere dingen. En het voelde wel goed om een tikkeltje anders te zijn. Ook al was het wel een beetje wennen. Een beetje heel erg wennen. Maar wat ze wel wist. Darkfire mocht er nooit, maar dan ook nooit achter komen dat ze half kittypet was. Dat kon heet zo erg in de problemen werken, dat ze gewoon beter meteen van de hoogste boom af kon springen.

Winterstorm wilde dolgraag iets doen, maar wat? Ze kon maar niks verzinnen en ze wilde Brightpaw ook niet verder in de problemen brengen met haar mentor. Ze wist niet waar Darkfire tot instaat was. "Ik weet het ook niet. Misschien is het gewoon dat hij het leuk vind anderen de doodsangst aan te jagen." Ze wilde dat ze wist wat er aan de hand was, maar het was onmogelijk om daar achter te komen. Ze hoopte maar dat het snel over zou zijn. Ze voelde het kopje van haar dochter tegen zich aandrukken en ze duwde zachtjes terug. Ze voelde zich nu echt hopeloos, machteloos. Waarom kon ze niks doen?
"Heb je ook zin om te gaan jagen of zo?" Ze was wel blij met een beetje afleiding, dus jagen leek haar wel een goed idee. Ze schudde de gedachtes nu van haar af, later zou ze er nog wel verder over kunnen nadenken, maar nu was niet het juiste moment daarvoor. "Lijkt me een goed idee." Zei ze terwijl ze een glimlach dwong op haar gezicht te verschijnen. Ze wilde niet dat Brightpaw zich ook nog zorgen om haar ging maken. Ze stond op en ging zachtjes naar beneden, langs de rotsen tot ze aan de rand was bij het bos. Hier begon ze langs te lopen, met al haar zintuigen op scherp. Plotseling hoorde ze zacht geritsel niet heel ver bij haar vandaan. De geur van muis kwam ook haar neus binnen en ze zakte in een sluiphouding. Ze sloop dichterbij en het duurde niet veel langer voor ze de muis in zicht kreeg. ze maakte zich klaar om te springen en zette zich af. De muis had geen kans om te ontsnappen voor ze het diertje doodde. Ze ging terug naar waar ze Brightpaw had gelaten en legde de muis neer.

Yep, Brightpaw was dol op haar moeder. Ze was zo wel als een vriendin voor haar, als een moeder. Tuurlijk, ze was haar moeder. Brightpaw stelde voor om te gaan jagen. Ze wou wel wat doen met haar moeder. Het was eigenlijk best lang geleden toen ze wat leuks hadden gedaan. Zo'n twee manen, of meer. En daar was Brightpaw dus beslist niet trots op. En haar moeder stemde met haar in. En dat liet haar breed grijnzen. Alle angsten die ze had waren nu even weg. Nu ging ze ze negeren en ging ze met haar moeder jagen! Ze volgde haar moeder toen ze naar beneden toe liep. Brightpaw keek hoe haar moeder in een jacht houding zonk en hoe ze op de muis af sloop. Ze kon zo ook nog wat leren. Aan gezien haar mentor dat dus niet deed. Haar moeder sprong, en ving het muisje moeiteloos. 'Mooi vangst mam!' Snorde ze terwijl ze haar kop langs die van haar moeder streek. Ze sprong naar beneden en snoof de lucht op. Dit keer was het haar buurt. Ze kreeg een vogel in het versier. Een mus. Die was van haar. Ze zakte in een super goede jacht houding. Ze leerde zich zelf jagen. Daar had ze haar mentor niet voor nodig. Maar extra tips waren altijd goed. Ze ontweek de takjes moeiteloos. Ze hield haar ogen zowel op de mus gericht als op haar omgeving. Toen ze dicht genoeg was maakte ze een lenige sprong. Ze sloot haar poten om het dier heen en beet het dier dood. Ze stuurde een dank gebed naar Starclan en liep terug naar haar moeder. Ze lag het musje neer op de grond en grijnsde.

"Mooie vangst mam!" Hoorde ze haar dochter snorren. Winterstorm glimlachte terug naar haar dochter. Het was inderdaad wel even fijn om te jagen en je nergens druk over hoeven maken. Ze keek hoe Brightpaw nu ook naar beneden ging en de lucht begon op te snuiven. Ze wachtte rustig af en keek toe. Ze wilde liever niet bewegen, aangezien dat prooi kon afschrikken, dus van een afstandje kijken leek haar een beter idee. Ze zag hoe Brightpaw in een sluiphouding zakte en wachtte af hoe ze het musje zou vangen. Ze volgde met haar ogen en zag hoe Brightpaw sprong en niet veel later terug kwam met het musje. "Dat was een goede vangst!" Zei ze terwijl ze glimlachte. Het zou weer haar beurt zijn om te gaan jagen, maar ze besloot om het deze keer wat rustiger te doen. Ze keek eerst even rond om een goede plek te vinden waar een prooi kon zijn en ging toen langzaam naar de plek toe. Ze wilde geen enkele prooi storen, dus ze zette haar poten voorzichtig neer. Het duurde niet lang voor ze de geur van eekhoorn te pakken kreeg en ze begon de eekhoorn te localiseren. Het was niet heel ver van haar vandaan, maar ze kon het diertje nog niet zien. Ze sloop dichter naar de plek toe en merkte toen dat de geur niet van voor haar kwam, maar boven haar. Ze draaide haar kop rustig omhoog en zag daar de eekhoorn zitten, ze sloop om de boom heen en sprong aan de achterkant voorzichtig op een tak. Ze had de eekhoorn in haar visier en het diertje zou haar niet kunnen ontsnappen. De afstand was kort genoeg om te kunnen springen, dus ze maakte zich voorzichtig klaar en zette zich af. Ze landde op de eekhoorn, alleen de tak hield hun beide niet, dus ze landde uiteindelijk op de grond op alle vier haar poten. Ze begon terug te lopen naar Brightpaw, de eekhoorn had ze gelukkig kunnen doden, voor ze weer op de grond was.

"Dat was een goede vangst!" Prees haar moeder haar. Ze glimlachte. [color=yellow]'Dankje mam,'[color] snorde ze. Zoals verwacht was het nu haar moeder buurt. Ze merkte op dat ze er wat langer over deed dit keer. Ze volgde haar moeder stilletjes om te kijken hoe ze het deed. Ze rook eekhoorn, haar moeder duidelijk ook. Brightpaw besloot zachtjes te gaan zitten en keek naar haar moeder die op een tak sprong. Wouw! Hoe deed ze dat? Haar moeder maakte zich klaar voor de tweede sprong, richting de eekhoorn. Ze keek goed hoe ze dat deed. Dat kon Brightpaw nog niet. Het leek haar wel leuk om te leren boom klimmen. Ok, ze kon wel in een boom klimmen. Maar in een boom jagen. Haar moeder sprong en de tak brak. Brightpaw schrok en sprong naar achteren. Haar moeder lande gewoon op haar poten met de Eekhoorn dood in haar bek. Brightpaw keek haar moeder ongelovig aan. 'Wauw! Hoe de je dat?' Miauwde ze verontwaardigd. Ze volgde haar moeder terug waar de andere gevangen prooien ook lag. 'Ik wil dat ook leren!' Snorde ze terwijl ze trots naar het gevangen prooi keek van de afgelopen tijd. Ze wist wel hoe ze een boom moest beklimmen. Alleen niet hoe je van tak naar tak sprong terwijl je een prooi uit een boom probeerde te halen. Brightpaw wist hoe je een boom kon beklimmen door haar zelfmoord actie van een halve maan geleden. Dat wist geen enkele kat, alleen Fireheart. Ze wou ook niet dat haar moeder dat te weten kwam. Haar moeder zou zich dood schrikken.

"Wauw! Hoe doe je dat?" Hoorde ze haar dochter miauwen. Ze glimlachte nadat ze de eekhoorn had neergelegd. "Ik wil dat ook leren!" Ze keek even naar haar dochter. "Je moet natuurlijk weten hoe je een boom beklimt, dat is de eerste stap. Je moet dan ook een tak uitzoeken die dicht bij je prooi is, alleen ook niet te dichtbij, want dan zou je je prooi al kunnen laten schrikken voor je ook maar de kans had om je af te zetten tegen de tak." Begon ze, dat was zo ongeveer de basis van wat je moest weten, nu kwam het meer op hoe het diertje te vangen aan. "Je moet er wel voor zorgen dat je een stevige tak hebt, die niet te veel meegeeft, want anders zouden bladeren kunnen gaan ritselen en je prooi waarschuwen. Maar het is niet alleen daarvoor, het is ook om je gewicht te kunnen houden, want je moet je erop afzetten. Je hebt hier alleen niet altijd een ondergrond om je prooi tegenaan te drukken, dus je moet er voor zorgen dat je het diertje zekerweten vast hebt gepakt met je klauwen voor je kunt landen, want anders kan je prooi nog ontsnappen." Het was een lange uitleg, maar het waren nou eenmaal een aantal dingen waar je op moest letten, want het was toch anders dan op de grond jagen, soms kon de tak ineens onder je wegvallen en dan moest je er wel voor zorgen dat je je prooi vasthad, zodat je zodra je landde het diertje ook nog steeds had en je kunt het zelfs dan al dood hebben gemaakt, het lag er maar net aan hoe je was geland met het diertje. "Zou je het nu zelf willen proberen?" Vroeg ze.

Onderwerp: Re: I have to tell you something...[Brightpaw]