Meneer, er kleeft een beroemdheid aan m'n band [One-Shots]

’s Morgens vroeg, negen uur. Geeuwend zat ik op mijn fiets, terwijl ik wachtte op het groene licht. De verkeerslichten van de Tongerseweg waren me aan het pesten door veel te lang op rood te blijven staan. Muziek dreunde tegen mijn trommelvliezen aan, Mr. Pond, als ik het nog goed wist. Ik was nog niet helemaal wakker en zo meteen had ik ’n uurtje natuurkunde, een extra uurtje slaap dus.
Eindelijk, de groene verf was gevonden en ik weer doorrijden. Staand op de trappers racete ik door de stad heen. Mijn blik gleed over de klok, de klok die me elke keer weer wist te naaien. Zoals gewoonlijk stond ‘ie op vijf over half negen. Sjeez, wat ben ik blij dat ik daar niet meer intrap, anders zat ik hier weer strassen voor niets. Kalm fietste ik de brug op, omringt door bruggies die, net zoals ik, het eerste uur vrij hadden. Ik had nog alle tijd om in de les te zijn, het boeide mijn docent toch niet of je wel of niet kwam opdagen.
De brug stond weer eens open, echt iedereen wist me te irriteren vandaag. Met een zucht stapte ik af en met m’n fiets aan de hand wandelde ik de brug op, eenmaal boven op stapte ik weer op mijn fiets om door te rijden. Voor me liep een mevrouw met een kinderwagen die duidelijk van het uitzicht aan het genieten was. Ik gromde zachtjes, maar wist dat ik niet kon bellen om er langs te komen. Ik mocht hier immers niet eens fietsen. Ondertussen tikte de tijd rustig door. Ik moest tempo maken om op tijd in de les te zijn. Uiteindelijk kon ik de brug weer af en met een rotvaart en half meezingend met “Regenarate Me” reed ik de brug af. Met de zon in m’n gezicht had ik nog net op tijd door dat er iemand de weg overstak. Luid vloekend kneep ik mijn remmen in en kwam tegen de stoeprand tot stilstand. “Kan je niet uit je dopen kijken!” riep ik de man toe, terwijl ik over mijn schouder keek. Ik stapte af en controleerde mijn fiets op ‘ie nog leefde.
“Oh sorry. I didn’t see you,” hoorde ik opeens een stem achter me. Ik keek verbaast op en draaide me om, ik had niet verwacht om antwoord te krijgen in het Engels. Mijn blik kruiste die van een stel diepbruine ogen en ik slikte moeizaam. Serieus, van iedereen die ik vandaag kon aanrijden, moest het echt hém zijn? “Are you ok?” hoorde ik de vraag. Ik knikte voorzichtig en glimlachte wat. Ik haalde diep adem en probeerde m’n stem niet te laten trillen. “Forgive me my curiousity, but you are David Tennant, aren’t you?” Ik zag een glimp van verbazing verschijnen in zijn ogen. “The well-known actor, best known of the tenth regenaration of The Doctor and Barty Crouch Jr. in Harry Potter. You also played in Hamlet and Casanova. And you played in the TV-movie The Minor Character.” Ik haalde diep adem, right, misschien liep ik iets te hard van stapel nu. Damn. Ik zag verbazing over zijn gezicht komen. “Wow, you did your homework very good.” Ik glimlachte wat ongemakkelijk. “I’m sorry, I’m just a fan of your work,” deelde ik hem me. Just a fan? Eigenlijk niet, maar dat hoefde hij eigenlijk niet te weten. David leek niet te weten wat te zeggen en hielt zichzelf stil. Ook ik was helemaal vergeten dat ik op tijd op school moest zijn en werd uit mijn gedachten wakker gemaakt toen ik m’n mobiel voelde trillen. Door mijn koptelefoon hoorde ik m’n vertrouwde ringtoon van the Tenth Doctor en langzaam voelde ik ‘m wangen rood kleuren. Een lach deed me op kijken en ik keek recht in het vrolijke gezicht van David. Blijkbaar had ‘ie m’n ringtoon gehoord. “Nice ringtoon,” zei hij met een glimlach. Ik glimlachte iets wat onzeker en besloot m’n telefoon te laten voor wat het was. Opeens bedacht ik me iets, ik kon hier gewoon de fangirl gaan uithangen. “Uhm…” begon ik langzaam. “Can I have your autograph?” Snel keek ik weg, bang om hem te beledigen. “Sure, why not,” hoorde ik opeens. Dat was een pak van m’n hart af. Ik haalde mijn tas van m’n rug af en haalde er een schrift en een pen uit. Rustig overhandigde ik ‘m te dingen en probeerde niet al te nieuwsgierig mee te kijken hoe hij zijn handtekening zetten op de middelste bladeren. Al snel kreeg ik alles terug en deed het snel weer terug in mijn tas die ik terug op mijn rug hing. Ik besloot maar eens te kijken hoe laat het was, aangezien ik zo’n idee had dat ik veel te laat in de les was. Vijf voor half tien, ik was dus precies vijf minuten te laat. Het duurde vanaf hier nog zeker een kwartier voordat ik op school ben, dus dat gaat een latertje worden. Ik hoorde m’n mobiel nog een keer af gaan en besloot dit keer maar eens te kijken. Michelle, ik had het kunnen weten. Mies was altijd bezorgd als ik wat later was. ”Waar ben je ?” was de eerste sms die ik van d’r ontvangen had. ”Ben je ziek of zo?” zo luide te tweede. Ik zuchtte zachtjes. “Something wrong?” vroeg David me. Ik schudde m’n hoofd. “No, sorry. I was on my way to school, but I’m too late know. A friend of mine is just worried about me.” Snel richtte ik m’n blik weer het schermpje van mijn mobiel en typte snel een berichtje terug. “Zeg maar tegen hem dat ik me verslapen heb, kom zo snel mogelijk,” zo luide mijn smsje. Ik stopte m’n mobiel terug en pakte mijn fiets weer op. Ik had nog één vraag over, maar was eigenlijk bang om ‘m te vragen. “Go on, ask it,” Ik keek op, had hij echt door dat ik nog met een vraag zat? Ik keek hem eventjes aan probeerde de woorden te vinden. “Can I take a picture, you know.. together?” Ik hoopte dat ik niet vuurrood werd, damn ik kan hier niet tegen. “I knew it,” hoorde ik David zeggen. Ik ben voorspelbaar blijkbaar. “Ofcourse you may, after all it is my fault that you are standing here,” Hij had een punt daar. Al was het meer de zon die me verblind had, maar goed. Ik haalde mijn mobiel uit m’n zak en ging naast hem staan. Het scheelde exact drie centimeter tussen ons, waarbij ik de langste was, dus het zou niet zo heel veel opvallen. Eenmaal na het maken van de foto, gaf David me een hand, iets waar ik me over verbaasde en knikte me toe. “It was nice meeting you, but know I wanna know one thing.” Ik keek hem verbaast aan. “And what is it?” Hij glimlachte. “Your name.” Oeps, dat is waar ook. Ik had me helemaal niet voorgesteld. “My name is Quinty, nice to meet you,” ik schudde hem de hand en pakte mijn fiets. Ik liet David achter me, terwijl ik mijn mobiel met de foto in mijn zak voelde branden.
De hele weg naar school toe had ik een smile van hier tot ginder op m’n gezicht. Mies gaat dit niet geloven, totaal niet!
Ik zetten mijn fiets in de stalling, glipte langs de vissenkom om niet als te laat te worden opgeschreven en liep het lokaal N2 binnen. “Sorry meneer, ik had me verslapen,” zei ik kalm tegen m’n docent. Hij knikte en ging door met de les. Stomme eikel ook. Ik plofte neer naast Mies, die me veelbelovend zat aan te staren. “You are never gonna believe this,” zei ik zachtjes tegen d’r, terwijl ik mijn spullen pakte en de rest van de les zo veel mogelijk probeerde op te letten.