[Story] The village's of the cats

Net buiten Los Angeles stonden veel vervallen huizen, voor mensen was het niet meer woonbaar, maar voor de katten was het juist de perfecte plek. Ze brachten de tijd door om eten te stelen uit de stad en om nieuwtjes uit te delen met hun dorpgenoten, ook was er een groot bos waar de katten konden jagen. Het was een vredig bestaan, maar er waren gevechten tussen de drie vervallen dorpjes...

Selivia bleef staan waar ze stond, een gestalte rende op haar af en botste tegen haar aan. Ze barstte in lachen uit toen het katertje met zijn poot vast zat tussen een spleet van het huisje waar zij met haar gezin in woonde. "Je moet ook niet zó springen, Haruko!" Lachte Selivia tegen het katertje. De kleine Haruko was nog maar net in training gegaan en het ging nog niet zo goed, maar hij had een goed wil in zijn training. "Kijk, ik doe het even voor." Selivia wenkte naar Haruko dat hij verder weg moest gaan staan. Ze begon op hem af te rennen en rende om hem heen, ze rende een tijdje door en maakte een scherpe bocht. Ze rende terug en weer om hem heen. Net voor het huisje stopte ze en draaide ze zich om. "Kijk, je moet goed afremmen met je poten. Het ligt aan je reflexen, je moet je reflexen nog goed trainen." Legde ze uit. Haruko knikte met grote ogen. Er kwam weer een glimlach op haar gezicht, Haruko was altijd zo geconcentreerd. Ze knikte naar hem als teken dat hij het nu mocht proberen. Haruko ging klaar staan, hij zette af en rende naar haar toe. Het scheelde weinig of hij was tegen haar aangebotst. Hij maakte een mooie scherpe bocht en rende naar de plaats waar hij eerst stond. Hij kwam glijdend tot stilstand, dat was jammer. "Alles was goed, behalve het laatste. Je kwam glijdend tot stilstand." Selivia keek naar Haruko. Hij zag er moe uit. "Ga maar naar je huis." Zei ze. Ze liep door het groengele gras naar het bos, de zon scheen over het enorme gebied. De rand van het bos strekte zich uit over een groot stuk van de vlakte. Glowvillage had geluk dat hun dorp dicht bij het bos stond, maar in de zomertijd was het lastig met de zon. Glowvillage had nou eenmaal meer zon. Selivia keek omhoog, de zon straalde al warme zonnestralen uit. De lentetijd was bijna ten einde, De zomertijd zou al snel genoeg aanbreken.

Met lichte stapjes trippelde Selivia door het grote bos. Het licht scheen door het hoge bladerdak heen. De zomertijd was veel dichterbij gekomen. De dagen werden warmer, er moest nu al veel water gehaald worden. Haruko liep achter haar aan, hij was al een goede fighter geworden. Hij had al gevochten tegen de Hillvillage. "Het is al te vroeg warm aan het worden." Zei Selivia tegen Haruko. "Je hebt gelijk, het is nog veel te vroeg." Zei hij. Selivia keek even om en versnelde haar pas, ze keek weer vooruit. Zo rende de twee katten een groot deel van het stuk. Toen Selivia vaart minderde keek Haruko op. "Zijn we er al bijna?" Fluisterde hij. Selivia knikte. Ze sloop naar een paar doornstruiken. Haruko volgde haar voorbeeld en sloop mee. Selivia keek nog één keer om en stapte daarna de doornstruiken in. De doorns rukte aan haar pels, maar ze negeerde het. Ze kwam al snel door de struiken heen. "Je moet nu goed op je hoede zijn, we zijn nu in het territorium van de Desertvillage. Pas vooral goed op in het zand." Fluisterde ze. Haruko knikte hevig. Selivia wenkte met haar staart dat hij op moest houden. Ze sloop verder. Uiteindelijk kwamen ze bij een zandvlakte. Precies in het midden van de vlakte lag net zo'n vervallen dorp. Zonder enige aarzeling sloop ze verder, gek genoeg was het hier minder warm dan bij hen. Haruko hield zich netjes stil, de twee katten slopen de vlakte over. Alles ging goed, ze kwamen ongezien bij het dorp. Voordat Selevia echt dicht naar het dorp wilde draaide ze zich nog een keer om. "Je weet dat dit ons is bevolen? We moeten kijken of ze iets van plan zijn." Beval ze. Haruko knikte weer, hij hield zich doodstil. Selivia knikte en draaide zich weer om. Met een serieuze blik sloop ze naar een huis. Ze ging dicht tegen de muur aan staan en stak haar kop om de hoek. Ze keek het dorp rond. Ze zag drie grote katers praten. "... En dat weten jullie." Hoorde ze hen zeggen. Selivia draaide haar kop naar Haruko. "Hoorde je dat?" Vroeg ze aan hem. Voor hij kon antwoorden stond er een poes achter de twee katten. "Hoorde je wat?" Vroeg de poes boos. Blijkbaar had ze in de gaten wat hun aan het doen waren. Selivia keek geschrokken naar de poes. Het was een donkerbruine poes met doordringende ambere ogen. "Nou?" De poes keek hun boos aan. Selivia liep naar de poes toe. Haar grijze tabby vacht was heel licht vergeleken met de donkerbruine poes. De poes ontblootte haar nagels en haalde uit. Selivia sprong net op tijd weg. Een vand grote katers had Haruko in zijn greep. Selivia was even afgeleid waardoor de poes haar ook tegen de grond drukte.

"Fijn, Selivia!" Snauwde Haruko boos. De twee katten zaten in een huisje met ijzeren tralie als ramen. "Daar kon ik toch ook niets aan doen?!" Snauwde Selivia terug. Ze zat voor het raam en keek naar het dorp. Overal om het huisje heen stonden katten. Ze leken wel erg schuw van hun bezoekje. Ze stond op en sprong op de grond. Ze liep naar een ander raam en sprong ervoor. Ze keek naar de plaats waar zij hadden gezeten. Daar stond ook een kat. Selivia gromde. "Ze zijn wel heel schuw." Mopperde ze. Ze sprong weer op de grond en liep naar Haruko. Hij keek ook door een raampje. Selivia sprong naast hem. Hij was duidelijk aan het denken, zijn ogen keken eigenlijk nergens naar. Selivia sprong weer op de grond en liep naar een hoekje. Ze ging liggen en legde haar kop op haar poten. Ze sloot haar ogen en viel in slaap.

Selivia werd wakker op het groengele gras bij haar dorp. Er stond een kat naast haar, de kat keek naar een andere kater voor hem. Ze leken elkaar niet te mogen, hun blikken waren woest. Wat was er met hun aan de hand? Ze gromde tegen elkaar, de een haalde uit en maakte een snee door het oog van de ander. De ander haalde ook uit en maakte een paar krassen tegen de flanken van de andere. Selivia zag de twee vechtende katten wegrollen, waarom vochten ze? Ze rende naar ze toe, maar ze zagen haar niet. Ze sprong over de vechtende katten en rende weg van hun. Ze kwam bij het dorp, ze rende er doorheen en kwam bij de rand van de grasvlakte. Los Angeles strekte voor haar uit. Een enorme hond kwam uit een steegje op haar af rennen.

Selivia schrok wakker. Haar ogen waren wijd open gesperd. Ze stond op en liep naar een raam, ze sprong ervoor en keek naar buiten, de sterren schenen helder aan de donkerblauwe hemel. De kat die er hoorde te staan was er niet. Haruko keek slaperig op. "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij slaperig.

Selivia keek wild om zich heen, was er ergens een opening? Haar blik viel op een uitgerekt stuk tralie. Ze rende er naartoe en wenkte naar Haruko dat hij ook moest komen. Ze wurmde zich door het uitgerekte stuk en sprong op het zachte zand. Haruko volgde haar snel. Hij leek nu ineens klaarwakker. Selivia rende weg van het dorp. Ze rende door tot ze bij de rand van het bos stond. Toen keek ze achterom, Haruko kwam hijgend aanrennen. "Wat ren jij snel!" Hijgde hij. Ze haalde haar schouders op en sloop de struiken in. De maan scheen vol en helder op het gebied, net alsof De Moonvillage hun geluk hadden gewenst. "Wat zijn dat domme katten." Fluisterde Selivia. Haruko knikte. Ze sloop verder, richting hun dorp. Haruko zweeg de hele tocht. Selivia sloop verder tot ze in hun territorium kwam. Ze rende verder hun territorium verder in. De bekende geuren voelde veilig en vertrouwt. Haruko rende haar voorbij, blijkbaar was hij ook blij om weer in zijn eigen territorium te zijn. Selivia rende met hem mee. Ze kwamen al snel op het grasveld waar hun dorp stond. Haruko rende haar weer voorbij. Selivia begon gewoon te lopen, ze was uitgeput. Ze liep over het hoofdpad naar haar huis. Ze liep door het uitgegeten hout doorgangetje en kwam in haar huisje. Ze sprong op een van de balken die bij het plafond hingen en ging erop liggen. Een van haar zusjes was wakker geworden en begroette haar vriendelijk. Selivia begroette haar ook terug en legde haar kop op haar poten. Ze viel weer opnieuw in slaap.