Go trough hell

Hi people, ik wou eens een verhaal maken. Misschien post ik het wat anders dan de anderen hier maar dat komt omdat ik het op 2 sites post. Hope you like it:

Hoofdstuk 1, The Intro of hell
Hij rook aan het goedje dat voor hem stond, een sterke alcohol geur drong zijn neus in. Hij zette het blauwe flesje gauw weer weg en kon zijn gekuch net inhouden. Hij keek verder in de kamer, hij ontdekte een stukje brood en rook er aan. Het rook niet vreemd, gewoon naar brood. Hij dwong zichzelf het te eten, wie weet wanneer hij weer kon eten? Hij keek verder, hij ontdekte een oud, donker half kapot kastje. Hij begon de laden open te rukken en alles wat erin zat eruit te gooien. Van alles kwam voorbij: oude kleding, wollen sokken, nog meer blauwe en groene flesjes met vermoedelijk dezelfde vieze inhoud, een dolk, 2 oude hoeden en een stel muizenkeutels. Hij deed de dolk snel in zijn broekzak en toen zag hij dat er iets anders bij die flesjes zat. Hij pakte het rode flesje op en las het etiket hardop voor: "Plantengif, zeer gevaarlijk, uit de buurt van kinderen houden en bij inslikken meteen uit laten braken. Vermoord onkruid voor je ogen." Hij stopte het bij de dolk in zijn zak. Hij keek verder maar meer dan een versleten Stoel en een deur was er niet. Hij liep naar de deur en keek voor de 3e keer of hij dicht was. En net als de vorige keren kreeg hij geen enkele beweging. Hij gaf het op en liep naar de stoel. Hierin was hij wakker geworden en sinds dien was hij opgesloten in deze kamer. Hij ging er op zitten en begon te wachten. Er was niets in de kamer dat de tijd aangaf, licht was er dan ook amper. Alleen wat dof licht van een knipperend gloeilampje in het midden van de kamer. Duizenden vragen speelden in zijn hoofd, Hoe kwam hij hier? Hoelang is hij er al? Hoelang sliep hij en wat was er allemaal gebeurd dat hij er niets meer van ervoor weet? Hij zuchtte, wat kon hij nog meer doen? Opeens schrok hij op, de deur ging open. Hij bleef kijken niet wetend wat hij anders kon doen. Een grote man, koelkast formaat, kwam naar binnen. Hij ging recht zitten en keek de man onderzoekend aan. De man liep op hem af en tilde hem met 1 hand op. " Mee" bromde de man. Hij zette hem weer neer en duwde hem zo hard dat hij wel moest lopen om niet te vallen. Hij kreeg nog een paar duwen en werd ergens naar een muur geduwd. De man haalde vanuit zijn zak 2 handboeien die vast zaten aan een kort touw. De man beveelde " Handen!" en nog voor dat hij de kans had zijn handen naar voren te doen had de man ze al vast gepakt en naar voren getrokken. Hij deed de handboeien hard vast en trok hem dichter naar de muur. Opeens zag hij iets wat hij eerder had moeten zien: Een klein ringetje dat aan de muur vast zat. Het touw werd er aan vast gemaakt en er was nog hooguit 20 centimeter tussen hem en de muur. De man liep naar buiten en kwam al even snel terug met iets dat iets metals bevatte. Voor hij het besefte was de man weer naast hem en beveelde " drink". Voordat de man het voor hem kon doen opende hij zijn mond en er werd ruw een kan in geduwd waaruit water vloeide. Hij kreeg meer dan hij aankon en begon te proesten. Vlak voordat hij dacht te stikken werd hij naar voren tegen de muur geduwd zodat hij het water uit kon spugen en weer lucht kreeg. Opeens hoorde hij een nieuw geluid, voetstappen! Een nieuw persoon stond vlak achter hem, dat hoorde hij. Ondanks dat hij het wist schrok hij toch van e diepe stem die hij hoorde " Welkom, geniet van je rustige dagen want het zal erger en erger worden zolang je hier blijft... " zei de stem. Hij huiverde. Maar er was nog iets wat hem opschrok, het sissende geluid van ijzer op hete kolen. Hij zag voor zich hoe het ijzer langzaam rood werd en heter dan welk mens ook kan verdragen. Opeens hield het op, nu komt het wist hij. Hij wachtte af, hoorde geschuivel dat op hem af kwam. En opeens was het er, een onbeschrijfbare pijn. Hij rook de geur van verbrand vlees en zag voor zich hoe zijn huid langzaam rood en later zwart werd. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en schreeuwde het uit. Hij tastte naar voren om tegen de muur te kunnen leunen. Hij schreeuwde nog harder, en opeens was het weg. Hij beet op zijn tanden zodat hij zijn tong niet afbeet. Opnieuw kwam de staaf op zijn huid, en weer en weer. Elke keer herhaalde het en elke keer deed het even veel pijn, of zo mogelijk: Meer pijn dan de keer ervoor. Opeens was het voorbij en was er de rust. Voor zijn ogen waren zwarte vlekken en het leek een wonder dat de muur nog niet fijngeknepen was. Opeens trok iemand hem, hij keek en zag dat hij weer los van de muur was en mee getrokken werd door de koelkast-man. Hij liep door een vreemde gang. Verlicht door dezelfde schemer lampen. Hij werd ruw meegenomen tot aan een deur, de man maakte de deur open en duwde hem naar binnen. Er was niets, behalve een vieze gele WC. Hij haatte het stinkende kleine hokje. Helaas deed hij wat hij moest doen en kwam uiteindelijk naar buiten om weer ruw naar de kamer gebracht te worden. Uiteindelijk was hij weer terug in de kamer en zat hij weer op de stoel. Hij voelde zijn rug nog de hele tijd. " Waarom ik?"