Save me before it's too late... [Frostclaw]

Frostclaw liep met beneden hoofd het kamp uit. Hij staarde naar zijn poten, terwijl de regen op zijn rode vacht viel. De tranen vielen naar beneden, onzichtbaar door de kletterende regen. Hij begon te rennen. De bomen flitste voorbij, een donderknal was te horen. En de boom viel om, waartegen hij sloeg. hij klemde zijn tanden op elkaar, zijn gedachten waren bij Fluffytail. Zijn intuïtie rende door, nam de overhand. Hij keek rechtdoor, hij zag de hoge bomen voorbij flitsen, het sterrenmeer, waarin de bliksem duidelijk te zien was. Hij kon nog de verrotte resten zien van zijn gebeurtenis met fluffy, die in het water was gevallen. Daarna had hij haar niet gezien. Hij keek strak voor zich uit, de Hoogstenen naderde. De donkere wolken boven hem lieten nog meer regen vallen. alsof zijn tranenregen niet genoeg was. Frostclaws poten waren ontbloot, hij had meer grip op de stenen. De mos tussen zijn poten was zompig, de klitten in zijn vacht groter. De regen maakte het er niet beter op. Een donderslag liet vogels angstig de lucht infladderen. Eigenlijk wilde hij helemaal het kamp niet uit, maar zijn poten wilde niet gaan liggen. Zijn staart zwiepte heen en weer. Hij ging op de stenen zitten. Hij staarde met gebogen kop naar de grond, verdoofd. Zijn oren lagen plat tegen zijn natte vacht.
Toen spitste hij zijn oren. zijn ogen rezen naar voren bij het horen van de stem. 'Laat het alsjeblieft niet al te pijnlijk worden!' smeekte de stem. Hij kende die stem maar al te goed; Fluffytail. Hij keek naar de hoge steen die wat verder weg lag, en zag daar het witte bolletje vacht. Frostclaw wist niet hoe snel hij moest opstaan. Hij sprintte naar de hoge steen toe, de poes klaar om te vallen. Val niet, val niet, val niet! smeekte hij denkend. Hij klom half uitglijdend de natte stenen op, brandnetels lieten zijn vacht pijn doen. De bramenstruiken maakte diepe schrammen over zijn poten en buik. Hij had de snelste weg gekozen, maar ook echter de meest pijnlijke. Maar het kon hem niks schelen. Het bloed sijpelde zacht uit zijn onderbuik, maar Frostclaw bleef doorrennen. "NEE!" Schreeuwde hij toen de poes wilde vallen. Hij klom nog harder naar boven, en na 2 vossenlengtes was hij er eindelijk, de tijd leek slomer te gaan. Hij rende sloom, terwijl Fluffytail snel viel. Hij ging op zijn buik liggen, en kon nog net het puntje van de witte staart pakken. Hij zette zijn nagels in de staart, het zou vast gaan bloeden. Maar met deze regen waren zijn kussentjes glibberig. Hij trok Fluffy omhoog en zette haar neer. Met zachte ogen keek hij haar aan. "Fluffytail..." zei hij. "Laat me nooit, maar dan ook echt nóóit meer zó erg schrikken!" hij keek naar de poes wanneer hij het zei. Zijn hart was geheeld bij het zien van de ogen van de poes. Hij likte zonder erbij na te denken teder haar voorhoofd, en raakte daarna haar roze neusje aan. 'Vergeef me, voor alles.' fluisterde hij zacht. "ik hou van je, Fluffytail"

Frostclaw Here in the dark, in these final hours I will lay down my heart and I'll feel the power Frostclaw zuchtte opgelucht bij het horen van het antwoord van Fluffytail. "ja" zei ze. "Heel graag zelfs" de ogen van Fluffytail twinkelden bij het zeggen van de woorden. Ze raakte kort Frostclaws neusje aan, maar voor hem duurde het een eeuwigheid. "I never let you go" zei ze en likte een wondje schoon in zijn nek. Hij vertrok even van de pijn, maar dat verzachtte al gauw. "Ik zou jezelf maar verzorgen voor het erger word" zei de poes liefdevol en grijnzend. Frostclaw glimlachte even. Doen dan iets, doe dan iets, schreeuwde het in zijn hoofd. Frostclaw stond op en liep naar fluffytail toe. Hij gaf haar een kopje. "I will never let you go, my love. Not in a tenthousand moons, even not after that..." murmelde hij zacht. Hij keek in de ogen van Fluffytail. Hij glimlachte even. "...En nu ga ik mijn vacht doen, voordat het nog erger word, als dat tenminste nog kan." maakte hij zijn zin grappend af. Hij begon hevig aan zijn vacht te likken, en stiekem, nou ja stiekem, hij hoopte eigenlijk dat Fluffytail hem een handje zou helpen. Niet omdat extra hulp fijn was, nee, om zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Hij tilde zijn poot op om zijn buik te doen. Het zat vol wonden; brandnetels staken nog in zijn vacht. Kleine doorns zaten vastgegrepen tussen de klitten, en vormde een natuurlijk grotere wond, maar ook een ingewikkeldere klit. Nu viel Frostclaw het eigenlijk op dat hij er echt niet uitzag. Zijn witte buik was rood van het bloed. Zijn heldergroene kijkers sloten zich, en hij waste zijn vacht. Nu hoopte hij echt dat hij fluffytails zachte vacht mocht voelen, en haar gezichtje vlak bij die van hem te hebben. Hij likte rustiger door, wachtend of Fluffytail hem zou helpen...