I said fire to the rain~

Onderwerp: I said fire to the rain~ ma 16 apr 2012 - 17:58

+ FALLENKIT/INNERKIT
Anders toestemming (:

Met een uitterts ernstige blik zat Emberpaw met haar voorpootjes enkele bessen te sorteren terwijl ze in haar hoofd de namen opsomde. Ze hengelde met haar voorpootjes naar marineblauwe bessen en legde ze naast zacht roze besjes. ’Juniper en Raspberry..’ Dacht ze met een gepijnigde uitdrukking. Waarom was dit zo moeilijk om te onthouden? Ze zou zo de geur herkennen maar de naam er bij, ho maar. Ze draaide haar kop om toen de sterke geur haar neusgaten aanraakte, ze sloot haar ogen en liep op de geur af. ’.. wat was dit ook weer …?’ Op het moment dat haar ogen zich focuste op het plantje wist ze het weer. Thyme! Ze pakte het op en begon dat ook te sorteren. Om een of andere reden wilde ze alles op kleur, geur en genezingskrachten leggen. Het zal wel komen door haar dwang om alles netjes en schoon te houden. Halverwege vroeg ze zich af waarom ze hier ook weer mee begonnen was, het was een hels werk. Stug ging ze door zo voorzichtig mogelijk om geen één besje te breken en geen enkele plant te vertrappen. Toen ze eindelijk klaar was, lag het allemaal netjes op de randen van de ronde steen in het midden van de den. Het deed je denken aan een soort ronde trap omhoog. Gesorteerd en wel. Met een grote, zelfvoldane grijns op haar smoel duwde ze zich overeind en liep, zonder rennen weliswaar, de den uit. De zon stond fel aan de hemel wat betekende dat het ergens in de middag was. Emberpaw had geen flauw benul hoe lang het had geduurd om te sorteren, maar toch zeker wel meer dan een uur. Opgelucht dat het achter de rug was besloot ze om zichzelf wat rust te gunnen. Ze zakte door haar poten neer naast de ingang van de medicijn den en geeuwde breed. In het kamp was het vrij rustig. Elke krijger en leerling was wel bezig buiten het kamp, op enkele na de in stilte binnen trippelde met prooi. Prooi was goed voor nieuwblad, ze zouden een geweldige groenblad krijgen als het zo door ging. Haar helgroene ogen sloten zich toen ze voor het eerst in dagen zichzelf echt ontspande. Meestal rende en racete ze wel overal naartoe zonder zichzelf rust te gunnen, nu nam ze het er even van.

'De ijsblauwe ogen keken recht in die van haar moeder. Haar vader stond er net als haar bij, met een kille blik, en ze leken gemaakt te zijn van steen. Ze voelde een koude rilling over haar kleine lichaam lopen. Waarom stonden ze er zo bij. Waarom bewogen ze niet, en keken ze haar en haar
Twin niet aan met een lieve blik die ze altijd naar hun hadden
gedaan. Ze keek naar Inner. Toen weer naar haar ouders,
maar die waren verdwenen. Ze keek naar haar zusje
met een blik, over waarom ze weg waren'
Fallen opende snel haar ijsblauwe ogen, ze werd nu al
dagen door dezelfde nachtmerrie getreiterd. Ze keek op, Inner
lag nog te slapen. Ze stond op en rende de Nursery uit, ze wou even
weg. Even rond lopen in het kamp. Ze keek rond, het was nog
best stil. De poten van de jonge poes lieten haar door het kamp
bewegen tot ze een andere poes voor de medicijn den zitten. 'hallo'
groette ze de poes. En liep rustig naar haar toe. Misschien wist zij meer over haar ouders.

[sorry dat het zo laat is]

Genietend van de zon die op haar vuurrode pels scheen weerhield ze zichzelf er van om te gaan snorren van genoegen. Nog steeds brak ze haar hoofd over haar ouders die weg waren, waar waren ze heen? Om een of andere reden was Emberpaw verreweg van verdrietig. Alsof haar geest zei dat ze vast wel terug zouden komen, al wist een klein verdrukt deel dat die woorden gelogen waren. Haar helgroene ogen opende zich en nu stond er wel een gepijnigde uitdrukking in haar ogen. Geen rust voor vandaag, no sir. Op het moment dat ze die woorden dacht hoorde ze van links geschuifel in haar richting. Ze draaide haar kop om en zag een kleine, zwarte kit met ijsblauwe ogen haar kant op komen. Innerkit .. of .. Fallenkit? Dit twee leken schandalig veel op elkaar. Zo te ruiken Fallenkit. ”Hallo daar, Fallenkit” Miauwde ze vriendelijk terwijl ze zichzelf overeind duwde. Ze rekte haar voorpootjes uit en ontblootte daarbij haar nagels voor een tel. Ze trok even met haar oren en draaide zich toen volledig naar de kit toe. Als ze het zich goed herinnerde waren haar ouders ook verdwenen, de reden? Dat mocht StarClan weten. Terwijl ze haar vriendelijke uitdrukking in de plooi hielt ging er door haar hoofd een heel donderpad lang aan gedachten en vragen door haar hoofd. Waarom? Waren ze dood? Leefde ze nog? Waren ze weggelopen? Waren ze verdwaalt? Nee. Ze vouwde haar dunne, vuurrood gestreepte staart om haar achterhand en keek met haar vriendelijke, eens rustig, blik in die van Fallenkit. ”Hoe voel je je vandaag, Innerkit niet meegenomen zie ik?” Dat laatste voegde ze er expres aan toe om niet alle aandacht op hun verloren ouders te richten. Als je die twee kits zag dan moest je hart wel smelten, ze waren heel close. Emberpaw benijde veel Clangenoten om hun zusters of broeders, als ze zag hoe close ze waren voelde ze zich soms alleen. Die gevoelens duurde nooit lang, want dan herinnerde ze zich weer haar Clangenoten die er voor haar waren.

Ze had het best warm, aangezien de zon vel scheen en haar vachtje zwart als de nacht was. Ze schudde haar vacht even uit.Haar vacht zag er goed verzorgd uit, en dat kon ook kloppen want zij was degene die haar vacht extra goed verzorgde. Tuurlijk hield ze ervan om even vies te worden maar
dan moest het ook weer snel schoon zijn. Ze was geboren als
een schattig, sierlijk poesje, maar die poezen mochten zich echt
niet in haar vergissen, ze was een koele bitch. Ze trok zich
niets aan van de andere katten, ze trok zich niets uit van
de meningen van andere. Ze had haar eigen meningen en
sprak die ook zeker uit. Ze grijnsde even. Daarin tegen was haar
zusje toch wel een kater-poesje. Ze hielden van elkaar en het
liefst wat ze deden was met zijn tweeën op avontuur maar toch,
ze waren net anders kwa karakter. Ze keek naar Emberpaw. 'nee
my Twin slaapt nog' zei ze. Ze noemde Innerkit vaak Twin dat wist
het hele kamp inmiddels wel. Ze grijnsde even naar Ember. 'wat was je aan het doen?' vroeg ze terwijl ze ging zitten. Haar ijsblauwe ogen glinsterde. Ze hield ervan om met Shadowclanleden te praten. Toch hoopte ze stiekem wel dat Inner snel wakker zou worden.

[OMG JIJ HEBT PEWDIE IN DE ONDERSCHRIFT STAAN!]

Emberpaw had al gauw haar gedachten weer als een wervelwind langs laten stromen, en had haar gedachten gefocust op iets anders om niet zo down te lijken. Haar dunne staart klopte eventjes geagiteerd op de grond alsof ze zichzelf strafte voor haar snelle wisseling van stemming. Ze keek weer met haar helgroene ogen in die van Fallenkit en glimlachte nogmaals. Ah ja, Twin, de benaming voor haar zusje. Ze vond het leuk om die twee met elkaar rond zien gaan, zo’n hechte band was zeldzaam rond nestgenootjes. Ze spitste haar vuurrode ogen en grijnsde breed ”Wel, ik was mijn voorraden aan het sorteren. Zo word mijn mentor tenminste niet zo ongemotiveerd door de enorme troep die ik laatste gemaakt heb” Haar ogen glommen van de pret maar er lag ook gezonde schaamte in. De hoofd oorzaak voor de puinzooi van de bessen en de bladeren was één, het was al zo, en Emberpaw maakte het nog erger toen ze struikelde over een, opvallend, zwaar object dat een Clangenoot bleek te zijn. Nu pas had ze het opgeruimd .. en dat duurde zo lang. ”Ben je al eens in de Medicijn den geweest? Als je wilt mag je er even rond kijken” Stelde ze voor, niet zeker of het wel een goed idee was. Zo lang Fallenkit maar geen bessen at of planten dan zou er niets kunnen gebeuren toch? Ze duwde zich overeind en strekte haar spieren uit. Ze had veel zin om weer naar buiten te rennen en om gewoon lekker rond te rennen, eventjes helemaal alleen ergens te gaan zitten en dan gewoon .. in slaap te vallen. Maar met Fallenkit kon dat niet, die was nog te jong om het kamp uit te gaan. Daarbij ging het tegen de Clanregels in. Nu ze medicijn kat was, of nou, leerling medicijn kat stond je heel dicht bij StarClan op een bepaalde manier. Je bezocht vaak de moedermuil met de andere medicijn katten, maar tot haar schaamte ontdekte ze dat ze alle namen van de andere medicijn katten en hun leerlingen was vergeten.

Sorry voor de schandalig late reactie (:
er kwam van alles tussen van huiswerk en andere huishoudelijke taken ._.

Ze droomde. Ze droomde elke nacht. Dus nu ook. En dit was geen normale droom. Dit was een droom waar haar ouders nog wel waren. Haar beide ouders waren zwart. De ene had grijze ogen en de andere donker blauwe ogen. En daar was vast de kleur ijsblauw uit onstaan. Best wel grappig. Ze draaide zich een paar keer rond. Ze likte in haar slaap haar zwarte korte pootjes. Innerkit rekte haar pootjes op en merkte op dat Fallenkit niet meer naast haar lag. Ze waren zo veel samen dat ze het niet gewend was wanneer ze er niet was. Ze opende haar ogen en gaapte. 'Fallen? Twiny, waar ben...' ze rook dat Falllenkit weg was. Ze ging recht op zitten en gaapte. De andere Queens hadden hun zorg op zich genomen. En daar was Innerkit hun dank baar voor. Slecht of niet, Innerkit had gevoelens. Ze stond en trippelde de Nursery uit. Ze sprong van de verhoging af en trippelde rond. Ze zag Fallenkit bij Emberpaw zitten. Ze grijnsde even. Ze trippelde op hun af en hoorde toen de vraag die Emberpaw stelde. 'He! Jullie gaan toch niet zonder mij?' Piepte ze terwijl ze dichter bij kwam. Ze grijnsde en haar glimmende blauwe ogen twinkelde zoals altijd. Ondanks haar verloren ouders was ze niet alleen, en gelukkig. Ze had alles wat haar dier baar was. En haar ouders waren haar niet dierbaar. Dus ze kon best zonder hun.

--Lian, lees jij Bluestar's prophecy?--

Fallenkit keek even door het kamp, het was echt rustig. Voor een normale dag, was het echt schrikbarend rustig. De leerlingen waren er niet, de mentoren niet en de warriors waren er ook bijna niet. Ze rekte zich uit en keek toen weer naar Emberpaw. Ze grijnsde even van de woorden van de poes.
En daarom zou Fallen nooit een medicijnkat kunnen worden,
ze zou er vast weer een troep van maken. Ze wist niet wat ze
er op moest antwoorden dus bleef ze maar even stil. Ze kon
niet wachten tot Inner wakker zou zijn. Dan zouden ze weer
samen door het kamp kunnen rennen of weer irritante vragen
aan de warriors stellen. Hun ouders hadden ze niet meer om dat
bij te doen. Die waren dood, ookal wisten zij en Inner dat niet, zij
dachten dat hun ouders hun achtergelaten hadden. Maar geen van
de andere warriors zou wat tegen hun over hun ouders. Ze keek naar
Emberpaw na haar volgende vraag. 'nee nog nooit geweest, ik ga
mee!' zei ze en grijnsde kil. Ze stond op en keek achter zich toen ze de woorden hoorde. Ze herkende die stem uit duizenden. Ze begon te rennen en stootte haar zusje om. 'Twiny!' spinde ze. Ze likte het oor van Inner even en keek toen naar Ember. Zij waren voor die poes vast twee zwarte schimmen met aangstaanjagende blauwe ogen. Ze grijnsde even.

Emberpaw knipperde eventjes verbaasd en herstelde zich toen. Fijn, nu moest ze er alleen voor zorgen dat die twee kits niet haar hele voorraad door elkaar haalde of iets opvraten. Ze knikte kort en glimlachte. Net toen ze wilde voorstellen dat ze met haar mee mocht lopen zag ze vanuit de Nursery Innerkit hun kant op komen. Wijselijk zei ze niets en bekeek de twee zusjes. ‘Jullie gaan toch niet zonder mij?’ Miauwde Innerkit. Voor ze antwoord kon geven merkte Fallenkit haar zuster op en rende ze op haar af. Geamuseerd snorrend keek ze hoe ze haar zusje omkegelde en haar uitbundig begroette, alsof ze een hele maan weggeweest was in plaats van enkele minuten. Pas nu zag ze hoe duister de vacht van beide katten was. Het was haast onnatuurlijk. Hun identieke ijsblauwe kijkers leken haast ligt te geven. Ze knipperde even en keek hen verbaasd aan maar wuifde die uitdrukking weg met een zwiep van haar lange, dunne staart. ”Nou, als jullie willen, kom maar mee dan” Ze duwde zich overeind, en haar vuurrode vacht verdween de medicijn den in tussen de struiken door. Ze trippelde over het grasveldje die heel erg goed beschut was naar het midden waar ze haar medicijnen gesorteerd had. Met haar staart om haar voorpootjes geslagen was ze er naast gaan zitten en keek vrij trots uit haar ogen. Dit had zij gedaan, dit was haar weg. Hell yeah! ”Eet niets op en raak niets aan zonder mijn toestemming” Miauwde ze luid naar de twee leerlingen terwijl ze weer opstond en zich op een strategische plek neerzette in de medicijn den zodat ze beide duivels goed in het oog kon houden. Ze wist hoe avontuurlijk en ondeugend kits konden zijn, deze twee waren er geen uitzondering op. Emberpaw trok met haar oren en grinnikte. Het ergste was nog, dat het verdubbeld was omdat ze met zijn tweeën waren. Twee was altijd beter dan één nietwaar.

Als of Innerkit een maan weg was geweest kwam Fallenkit op haar afgedraafd. Zo stond ze nog recht op. En zo lag ze plat op de grond. En zoals verwacht groette Fallenkit haar als har bijnaam; Twiny. 'Hallo, Fallen,' zei ze terwijl ze overeind kwam en haar zwarte vacht weer zwart maakte, in plaats van bespikkeld met zand. Ze keek op toen ze Emberpaw hoorde zeggen dat als ze mee wouden, mee moesten gaan. Ze merkte op dat de vacht van Emberpaw zo rood was als vuur. Als of elke Shadowclan kat een abnormale kleur vacht had. Ze volgde Emberpaw met trippelende pootjes. Ze luisterde naar wat Emberpaw zei. Maar alles leek haar linker oor weer uit te gaan. Ze keek rond en snoof de lucht op. 'Wat een lekkere geur,' zei ze terwijl haar blauwe kijkers op een stapeltje mooie paarse bessen bleef hangen. Ze snuffelde aan de blauwe bessen en bleef er naar kijken. 'Deze bessen lijken net snoepjes,' zei Innerkit slijmend. Haar ogen bleven er op hangen. En de geur nam haar helemaal in beslag. Langzaam schoof de haar kopje veer naar voren en opende ze haar bek. Ze pakte een bes en begon er op te kauwen. Die smaak, die smaak was zo lekker. Ze was zeker nog niet van plan om het door te slikken. De smaak was veelte lekker. Ze kauwde en nam die zoete smaak in beslag. Het was echt verrukkelijk. Gewoon super lekker!

[Damdamdaaam]

Fallen keek nogasteeds naar Inner. Maar die keek haar aan alsof ze aan het overdrijven was. Fallen bromde even en keek om, dat deed ze altijd als de kat haar niet beviel. Dat had ze op het begin ook bij Autumnpaw gedaan maar nu viel hij best mee. En natuurlijk kon ze niet echt kwaad op haar blijven maar geïrriteerd toch wel. Ze bedoelde, dat Inner best wist dat ze niet zonder elkaar konden en ook Inner mocht wat blijer doen als ze weer zagen, anders stopte zij daar ook mee en zou ze wel een ander speelkameraadje zoeken. Ze keek op naar Emberpaw die daar nogsteeds zat. Fallenkit keek naar Inner en sprong op, recht langs Ember en verdween door de ingang. Ze keek om zich heen en luisterde maar half naar wat Ember zei. Ze raasde gewoon achter Inner aan. Die begon paarse besjes te eten. Fallen keek even rond. Het was hier minder dan wat ze er van verwacht had. Het duurde niet lang voor ze ging zitten en even geeuwde. Ze had er meer van verwacht dus was ze er al snel klaar mee. 'Inner, zullen we iets anders gaan doen dit is niet leuk, kom dan gaan we warriors irritante vragen stellen' grijnsde ze. Ze keek om naar Emberpaw, ze was die poes vergeten. 'euhm je mag ook mee als je wilt' zei ze een beetje ongemakkelijk. Ze had eigenlijk nog nooit iemand meegevraagd met haar en Inner.

Onderwerp: Re: I said fire to the rain~