I thought you would never want to see me again

Look at the stars; look how they shine for you
And everything you do
Yeah, they were all yellow

I came along; I wrote a song for you
And all the things you do
And it was called yellow

Zijn gespierde poten landden op het zachte gras. Zijn ogen geopend en ze namen alles in zich op, het gebied dat van de Rogues was. ooit had hij hier rondgedwaald, blij dat hij eindelijk was verlost van die vreselijke Twolegs van hem. Zijn moeder, het zielige beest, had hij achtergelaten. Ze kon hem niet helpen met zijn doelen. Hij wilde een échte familie hebben. Een die zijn ambities deelden en hem niet zagen als een Kittypet. Zijn vader, een Rogue die hem nog nooit had ontmoet, deelde die vast wel. Hij had zijn moeder wel achtergelaten, maar Adams had hem gevolgd. Alsof ze dezelfde gedachten hadden en dezelfde doelen. Wie weet zou hij hem ooit ontmoeten, zijn gezicht kunnen zien en met hem mee kunnen gaan. Misschien was deze kater zelfs wel lid van de BloodClan geworden, er was een jaar voorbij gegaan. Er kon van alles zijn gebeurd. Adams bleef even staan, een zacht briesje streek door zijn vacht en hij snoof de frisse buiten lucht op. Vroeger moest hij wachten totdat die vervelende Twolegs de deur voor hem open deden. Zij hadden de touwtjes in handen van zijn leven, zijn voedsel, drinken en zelfs frisse lucht. Horrible. Adams begroef zijn klauwen in de grond, zijn woede uitend op de aarde. Hij was er vanaf, maar toch herinnerde hij zich soms de nachten in dat nest. Dat vreselijke nest waar hij zijn broers was verloren. Waren ze ook hetzelfde pad gevolgd als hij? Of waren ze luie Kittypets gebleven. Zij genoten altijd van de aandacht die de Twolegs gaven, hij was iets anders voor hen. Vroeger had hert hem niets uitgemaakt, iedereen was een vriend voor hem. Maar sinds zijn broers weg waren, voelde hij die leegte in zijn borst. Was het de wildernis die in zijn bloed stroomde of gewoon het gemis van zijn siblings? Adams had er nooit meer over nagedacht en probeerde dit dan ook niet te doen. Het gaf hem altijd zo’n vreselijk gevoel. Geen heimwee, hij had die plaats namelijk gehaat, maar iets anders. Misschien het gebrek aan familie en gezelschap. Ja, hij had ooit de liefde van zijn leven ontdekt. Maar Nemuru had hem na een tijdje niet meer geïnteresseerd, ze was saai voor hem geworden. Een flauwe grijns verscheen op zijn gezicht en hij begon weer verder te lopen. Zijn kop zoemde nu van de gedachten over zijn hele kleven en zelfs over wat nog komen moest.

So then I took my turn
Oh what a thing to have done
And it was all yellow

Hij kwam uit bij het territorium van de BloodClan, zijn thuis. Hopelijk zou hij niet opbotsen tegen Nemuru, zijn ex. Hij had wel gezien dat ze een hekel aan hem had, maar hij werd door niet door beïnvloed. Het kon hem niets schelen wat ze van hem vond. Zelfs niet wat ze met hem deed. Even keek hij om zich heen, hij rook de sterke walm van de Clan, maar kon niemand ontdekken. Was hij eenzaam? A bit. Maar hij zou binnen een mum van tijd weer een vriendengroepje hebben opgebouwd. Als hij gewoon de juiste katten had gevonden was hij zo weer wat populairder, dan hoefde hij niet telkens over Nemuru te denken. Weer krulden zijn nagels in de grond aan de gedachte aan de poes. Waarom kon hij haar niet van zich afzetten? Ze wilde hem toch niet meer zien. Een kleine zucht verliet zijn keel en zijn ambere ogen richtten zich weer voor hen. Het voelde hier zo kaal, iedereen was weg en hij stond hier. Niets te doen. Niemand om mee te spreken of om iets mee te doen. Zou hij dan zo moeten blijven leven in de BloodClan. Was het nou toch zo’n grote fout om Nemuru te laten stikken? Of had hij het juiste gedaan? Ze was een blok aan zijn poot, hij moest haar aandacht geven en natuurlijk tijd met haar besteden. Hij wilde geen tweede kop die alleen maar zeurde. Zijn nekharen begonnen wat te trillen en leek bijna de kwade blik van Nemuru te voelen. “Ben jij dat?” Het was een gok. Een domme gok die nooit goed kon zijn. Wie weet was het wel een andere BloodClan kat die hem nu zou uitlachen of zelf zou uitsnauwen. Wie weet. Adams draaide zich niet om, maar hoopte ook weer niet dat het Nemuru was. Dan zou dit eindigen met een scheldpartij. Zijn lippen krulden omhoog bij die gedachte.

Your skin, oh yeah your skin and bones
Turn into something beautiful
D'you know?
You know I love you so
You know I love you so

[N E M U R U]

Your gun went off.
Well you shot off your mouth and look where it got you.
My mouth runs on too.

Shouts from both sides,
"Well we've got the land but they've got the view!"
Well now here's the clue.

Haar oogleden – voor zover je ze kon zien – trilden. Ze lag op haar zij, in de zon. Haar ene voorpoot, de bovenste, lag iets over de onderste. Ze leek wel te slapen, hoewel het tegendeel waar was. Ze kon niet in slaap komen. Er was iets met de warme zonnestralen van nieuwblad, de manier waarover ze door haar huid drongen en in haar vacht gingen zitten. Het kietelde, op een aangename manier. Maar het belangrijkst was dat haar vorige nieuwblad vol zat met herinneringen. De zon bracht ze terug, ondanks dat ze dat liever niet had gehad. Ze wilde zich sommige dingen niet herinneren, probeerde ze met alle macht te verdringen. Maar de manier waarop ze nu lag, de zachte stralen van de zon op haar vacht, het bracht alles terug. En met alles bedoelde ze ook echt alles. Het was net alsof ze binnen de kortste keren opgepakt kon worden door een van de jonge tweebenen, die haar dan de rest van de dag achterna zaten. Er was geen echte zonneschijn, alleen die door een glazen raam. Ze mocht niet vaak naar buiten, in die tijd. Ja, er was natuurlijk die zeldzame gelegenheid dat ze op de veranda mocht komen en dat er een raam openging, maar dat zat altijd te hoog voor haar om bij te kunnen en de muur was van glas geweest; ze had pas voor het eerst weer zon gevoeld sinds haar ontsnapping. Misschien was dat wel hetgeen wat ze het meest had gemist; de zon op haar zwarte vacht, de wind door haar snorharen. De geur van bosgrond, het juichende gevoel in haar binnenste als ze achter iets aanrende. Niet dat iemand wist dat ze die gevoelens had; daarvoor wist ze die goed genoeg te verbergen. Nee, voor andere katten was ze eerder een poes die zich bezighield met zichzelf en hoe ze zichzelf kon redden zonder al te veel uit te voeren. Natuurlijk, dat was de waarheid. Maar er was ook dat deel van haar, diep vanbinnen, wat nog echt wel de levensgenietende Nimblepaw was. Het zat diep verborgen en ze was niet van plan om het tevoorschijn te laten komen, maar het zat er nog steeds. Maar het was niet de tijd voor nostalgische gedachten en haar overdenkingen van het leven. Nee, het was tijd om op te staan. Als ze niet kon slapen, kon ze beter iets nuttigs gaan doen.

Life it rents us.
And yeah I hope it put plenty on you.
Well I hope mine did too.

As life gets longer, awful feels softer.
Well it feels pretty soft to me.
And if it takes shit to make bliss,
then I feel pretty blissfully.

Zoals ze zich had voorgenomen was ze opgestaan, had het beetje zand wat in haar vacht was gekropen er weer uitgeschudt en was op pad gegaan. Natuurlijk, op haar weg naar – waar ging ze eigenlijk heen? In ieder geval, op haar weg waren er katten voorbijgekomen. Clangenoten, maar dat verbaasde haar niet. Ze was nog in dicht Bloodclangebied. Soms kwam er een rogue langs de grenzen, maar in het centrum was er geen rogue te vinden. Vandaar dat ze vlug en standvastig doorparadeerde, alsof ze druk bezig was. Een van de eerste lessen die ze in de clan had geleerd was er altijd uit te zien alsof ze bezig was, ondanks dat ze niets te doen had. Dan gaf niemand je werk te doen of bedacht klusjes voor je. Ze was niet lui, had gewoon geen zin om nutteloze orders uit te voeren. Zeker niet als die orders kwamen van iemand die jonger was dan zij, of dacht het beter te weten. Daar had ze de grootste hekel aan. Zíj was hier degene die de halve clan terroriseerde met haar gedrag, dan moest je niet gaan denken als apprentice of kitten dat je haar kon gaan rondcommanderen. En toch gebeurde het nog wel eens, dat er een random kitten op haar afkwam en zei dat ze de moeder van desbetreffende kit moest gaan zoeken. Meestal kreeg je dan een heleboel scheldwoorden naar je hoofd. Nemuru was niet vies van een beetje werk, maar dat soort werkjes, daarvoor had je apprentices. Ze was nuttiger dan dat.

If life's not beautiful without the pain,
well I'd just rather never ever even see beauty again.
Well as life gets longer, awful feels softer.
And it feels pretty soft to me.

For every good deed done there is a crime committed.
We are fixed.
For every step ahead we could have just been seated.
We are fixed.

Langzaam kwam ze tot stilstand. Er was iets wat haar aandacht trok; een bekende geur die haar neus binnendrong. Normaal zou ze gewoon doorlopen, ze kende wel meer katten, maar deze geur bracht zowel gelukkige en ongelukkige herinneringen met zich mee. Gelukkig, omdat ze heel even een persoon dacht te hebben gevonden die haar begreep, bij wie het haar lukte om alle stijfkoppigheid te laten varen. Ongelukkig omdat de kater in kwestie – Adams was zijn naam – haar daarna gewoon keihard had laten vallen. Ze was boos geworden, heel boos. Onder het excuus dat niemand het met haar uitmaakte, dat zij dat wel deed, natuurlijk. Maar diep vanbinnen was haar vertrouwen gewoon beschaamd; ze had de kater echt leuk gevonden, had haar principes voor hem verwaarloosd en had hem binnen haar “muren” gelaten. En hij liep gewoon weer naarbuiten, alles op zijn pad verwoestend. Haar normale, dagelijkse ritme was door alleen zijn geur al verstoord. Ze was ervan overtuigd dat ze nu wel over haar gevoelens was – dat dacht ze, hoopte ze, vermoedde ze – maar dat betekende zeker niet dat ze het hem vergaf, of ook maar bereid was het hem ooit te vergeven. Zijn gestalte kwam in haar gezichtsveld, ze liep dichterbij. Niet van plan om hem aardig te vragen waarom hij zo nodig haar in de steek moest laten, nee. Ze zou hem behandelen zoals ze dat deed met een hulpeloze kitten. Nutteloos, dus moest het weg. Desnoods zorgde ze ervoor dat hij de clan uitging, maar hij moest uit haar leven. De invloed die hij op haar had met ook maar zijn aanwezigheid was gewoon teveel. ‘Nee, ik ben het niet. Ik ben jou. Jij bent mij. We zijn hetzelfde. Allemaal hetzelfde. Idioten, debielen, hulpeloze levensvormen.’ Ze was gestopt met naderen, ging vlak achter hem zitten. ‘En jij bent de grootste sukkel van allemaal.’ Aardig was ze niet. Maar om nu te zeggen dat ze erg haar best deed, creatief schold, nee, dat ook weer niet.

Lyrics; The View – Modest Mouse

I turn the music up, I got my records on
I shut the world outside, until the lights come on
Maybe the streets alight, maybe the trees are gone
I feel my heart start beating to my favourite song

And all the kids they dance, all the kids all night
Until Monday morning, feels another life
I turn the music up, I'm on a roll this time
And heaven is in sight

Zijn lange volle staart begon wat onrustig heen en weer te zwaaien, zijn poten waren half begraven in de zachte aarde. Ja, Leafbare was dan wel voorbij, maar zijn hart was niet ontdooid. Het was wel waar dat Nemuru ooit zijn liefde was geweest. Maar de vonk was gewoon gedoofd. Zomaar. Opeens. Alsof er een koude windvlaag langs hun vlam der liefde was gewaaid en de warmte van de vonk met zich had meegenomen. Adams schudde lichtelijk zijn kop om zich weer te richten op de vreemde gast. Nog steeds twijfelde hij of er wel eigenlijk iemand stond, achter hem of zelfs wel helemaal niemand. Hij was bijna bang voor zijn eigen schaduw. Zielig. Maar toch was het ook goed. Het hield hem scherp en hij kon zijn omgeving daardoor beter in de gaten houden. Het was gewoon te laat voor hen. Hij was degene die het harteloos had uitgemaakt en het kon hem nog steeds niets schelen. Nemuru haatte hem waarschijnlijk. Hij had haar nog wel gekend voordat hij zijn charmes in de strijd had gegooid. Een poes die wel tegen een stootje kon. Sterk. Zonder medelijden. Afkeurend keek hij neer naar zijn poten. Ze was er gewoon niet meer voor hem. Ze was in de loop van hun relatie gewoon een soort vervelende schim geworden. Eentje die je maar niet af kon schudden. ‘Nee, ik ben het niet. Ik ben jou. Jij bent mij. We zijn hetzelfde. Allemaal hetzelfde. Idioten, debielen, hulpeloze levensvormen.’ Het was haar gewoon. Adams liet zichzelf omdraaien en stond oog in oog met haar. Een flauwe glimlach krulde zijn lippen en hij voelde gewoon het sarcasme naar zijn hersens toe kruipen. Een begroeting was niet nodig, te ‘aardig’. De poes tegenover hem was gaan zitten haar prachtige zwarte vacht glansde in de zon. ‘En jij bent de grootste sukkel van allemaal.’ Natuurlijk klonk deze opmerking niet aardig, niet echt bepaald, maar zo goed verzonnen vond hij het ook weer niet. Adams volgde haar voorbeeld en ging op de zanderige ondergrond zitten. Hij hief zijn witte pootje op en liet zijn tong over de zachte vacht gaan. Hij was wat verzorgend over zijn vacht, hij moest er goed uitzien. Misschien had hij zo het hart veroverd van Nemuru, hij wist het niet. De woorden waren zomaar in hem opgekomen, de charmeur..

I turn the music up, I got my records on
From underneath a rubble, I sing a rebel song
Don't want to see another generation drop
I'd rather be a comma, than a full stop

Maybe I'm in the black, maybe I'm on my knees
Maybe I'm in the gap, between the two trapezes
But my heart is beating and my pulses start
Cathedrals in my heart

Een grijns begon zich te vormen op zijn gelaat en hij voelde allerlei woorden in zich opkomen. Als Nemuru het kon, zou hij het ook kunnen. Hem beledigen was niet echt erg, maar omdat zij het was kon hij wel een uitzondering maken. ”Gegroet Nemuru,” Sprak hij met zijn zogenaamde zoete stem en hij boog spottend zijn kop. Het deed hem niets. Geen enkele emotie schoot door hem heen. Geen verdriet, blijdschap, woede. Zijn gezicht was één blank vel. Nietszeggende ogen. Een mengeling van amber en bruin, maar toch zo doordringend. ”Ik zie dat je me niet vergeten bent.” Zijn grijns werd wat valser en groter en hij probeerde iets te verzinnen wat al haar hoop zou gaan verpletteren. “Zeg eens,” Begon hij toen een korte stilte gevallen was. Er was op dat moment hem iets te binnen gekomen. Iets wat hopelijk goed genoeg was voor een belediging. ”Hoe gaat het met je leven? Nog harten gebroken of ben je alleen gebleven.” De hele tijd keek hij haar aan met zijn gevoelloze ogen. Je kon het op allerlei manieren opvatten. Spottend. Triest. Wat dan ook. Misschien was het wat hard tegenover een oude vriend. Maar zij had het er zelf naar gemaakt. Zij was opeens oninteressant geworden. Kon hij er wat aan doen dat hij niet tegen zwakkelingen kon? Nee. Hij vond zichzelf helemaal het einde, maar dat mocht iedereen gerust weten. Hij wílde juist dat iedereen hem zo kende. Arrogant? Ja. Helemaal, maar hij durfde het tenminste te uiten. Adams drapeerde zijn volle staart over zijn witte pootjes en bleef Nemuru aanstaren. Zijn gedachten alweer bij zijn verleden. Maar dat liet hij ook niet blijken. Spottend keek hij de poes aan die zijn hart ooit sneller had laten kloppen. Nee, die tijden waren voorbij. Voorgoed.

And we saw, ooh, this light
I swear you, emerge blinking into
To tell me it's alright
As we soar walls, every sirene is a symphony
And every tear's a waterfall, is a waterfall, oh
Is a waterfall, oohh, is a waterfall, ooh
Every tear is a waterfall, oohh

_{I have a heart I swear I do
But just not baby when it comes to you
I get so hungry when you say you love me
If you know what's good for you
I think you're hot I think you're cool
You're the kinda guy I'd stalk in school
But now that I'm famous, you're up my anus
Now I'm gonna eat you fool
Zijn gezicht was – ondanks haar afkeur van sentiment kon ze het niet helpen – niet veranderd. De ogen waarin ze eerder in had kunnen verdrinken, maar die ze nu verbond met slecht nieuws en een vreemd soort haat. Het soort haat dat haat was om het haten alleen, een cirkelredenatie. Die maakte ze vaak, al was het alleen maar om haar gelijk te bewijzen. Bij Adams had ze in het begin niet anders gedaan dan cirkelredenaties, om gevoelens niet alleen te ontkennen, maar ook op te kroppen, te verbergen. Stirrings, zo had ze haar gevoelens voor de kater omschreven. Niets meer en niets minder dan dat. Haar acties op dit moment bewezen het tegendeel. Ze had het diep in haar manier van doen geprint, nadat hij haar simpelweg had verlaten. Er waren geen gelukkige eindes aan liefdesverhalen. Zelfs al stierven ze samen, er was altijd bedrog, er waren altijd moeilijkheden in een relatie. Voor haar hoefde dat niet meer.
Whenever you tell me I'm pretty
That's when the hunger really hits me
You're little heart goes pitter patter
I want your liver on a platter
Use your finger to stir my tea
and for dessert I'll suck your teeth
Be too sweet and you'll be a gonner
I'll pull a Jeffrey Dahmer
Haar staart zwiepte kwaad in reactie op zijn woorden. ‘Hoe kan ik jou nu vergeten.’ Kwade toon leek weggesmolten te zijn, terwijl haar bijna zoete stem de woorden sprak. Ze zou nog in Starclan gaan geloven als ze hem dan zou kunnen vergeten. Ze zou zich aanbieden als mentor als ze dan Adams nooit meer zou hoeven zien. Ze zou waarschijnlijk álles doen om maar van hem af te komen. Niet omdat ze nog iets voor hem voelde, meer de herinneringen aan dat gevoel. Emotionele pijn was zwak en zwak was slecht. Ze was niet zwak, niet meer. ‘Maar om je andere vraag te beantwoorden; genoeg. Meer dan genoeg. Hoewel ze niet allemaal in de Bloodclan zitten, gelukkig. Dan zou ik alleen maar meer problemen krijgen, met katers zoals jij.’ Ze grijnsde lichtjes, ontblootte hierbij net haar hoektanden. ‘Maar hoe is het met jou? Nog interessante dingen gedaan? Of ben je nog net zo nutteloos en blind voor je omgeving als eerst?’

Shorty, ‘m sorry~
Lyrics; Cannibal - Kesha}