It's a long time back, it's good to see you. -Goldenmoon-

Een kleine grom verliet haar keel. Het móést gewoon lukken. Haar staart hielt ze bij de grond, zacht sloop ze iets dichterbij de eekhoorn en sprong. Ze landde volop het beest en dode het. In een keer! Een trots gevoel kwam op in haar lichaam, terwijl ze het dode oranje dier bij zijn nek pakte en meenam. Een bekende geur vulde haar neusgaten. Nieuwschierig spitste ze haar oren en keek op. Goldenmoon! Het was lang geleden dat ze haar vriendin had gezien. Sinds de training van Nightwish had ze zich alleen nog op de training gefocust. Blij liep ze naar de poes toe, legde de prooi voor haar eigen poten en spinde. "Hee golden, lang niet gezien!" haar staart ging blij heen en weer.

-Flut, voor Goldenmoon-

Rustig verliet ze het krijgers hol. Snel en fit van de goede nacht rust rende ze het woud in. De geuren van prooi vulden haar neus. Samen vermengt met bekende katten geuren. Ze moest nodig iets binnen krijgen maar de hoop verse prooi was zo goed als leeg. dus eerst zou ze moeten jagen voor haar clan. Het duurde ook niet lang voor ze een muis in de smiezen kreeg. Meteen zakte ze in de houding. Langzaam en behoedzaam sloop ze naar het diertje toe. het was een redelijke vette muis en het water kwam al in haar mond. 'één snelle greep is al genoeg.' Ze hoorde de stem van haar vroegere mentor. Dat deed ze dan ook maar een snelle greep. Snel maakte ze het diertje af. veel zin had ze om het zelf op te eten. maar de krijgers code verbood het dat te doen. Eerst jagen voor de clan, dan voor je zelf. Soms kon ze daar zo de pest in krijgen. Zeker nu op dit moment. Maar ze hield zich in en begroef het beestje onder oude bladeren. Een bekende verse geur vulde haar neus mate ze verder liep door het woud. Snowlight was duidelijk in de beurt. Maar voor ze haar vriendin kon vinden kwam die al naar haar toe gelopen. "Hee golden, lang niet gezien!" Goldenmoon spon bij het zien van haar oude vriendin en gaf haar een snelle lik over het oor. "ja, het is te lang geleden. Fijn je weer te zien snowlight." Ze voelde hoe haar ogen glomen van blijdschap. Ze had haar vriendin vaak in het krijgers hol zien liggen, ook coldrain had ze vaak gezien. Maar echt met elkjaar spreken kwam er niet echt van.

Golden spon ook en gaf haar een snelle lik over haar oor. "ja, het is te lang geleden. Fijn je weer te zien snowlight." zei Goldenmoon. "Hetzelfde. Heb jij eigenlijk al een leerling?" daar was ze toch wel benieuwt naar. Toen drong het tot haar door dat ze Golden nog helemaal niet had verteld over haar trainingen met Nightwish. "Enneh, ik heb nu wel een mentor, zegmaar. Nightwish traint me om te kunnen jagen." ze wenkte naar de eekhoorn. "Deze heb ik ook zelf gevangen!" ze glom van trots, dat voelde ze gewoon. Ze wachte tot haar vriendin wat zou zeggen.

"Hetzelfde. Heb jij eigenlijk al een leerling?" haar vraag vermoede ze wel. Maart jamer genoeg moest ze haar kop schudden. "Neen snow ik heb nog geen leerling.' In haar zelf dacht ze er bij. 'Misschien vertrouwen ze het niet.' Met haar verleden kon ze niets anders dan dat te denken. "Enneh, ik heb nu wel een mentor, zegmaar. Nightwish traint me om te kunnen jagen." ze wenkte naar de eekhoorn. "Deze heb ik ook zelf gevangen!" ze glom van trots. eekhorens ze hate ze gewoon. Maar ze was blij dat snow meer zelfvertrouwen kreeg. "Goed gedaan snow, ben blij voor je en hoe minder eekhorens in dit woud hoe beter. Nightwish is een goede poes." Ze dacht terug aan die nacht, met haar nachtmerry. Samen met moonpaw die nu onder tussen moonstripe was. Ze was tros op hem en nu ook op haar vriendin. "Misschien kunnen we samen jagen ik heb net een muis gevangen." Ze snorde bij de gedachten aan vroeger. Maar toen was coldrain er ook. Misschien zouden ze hem tegen komen. "Heb jij nog met coldrain gesproken?" vroeg ze uiteindelijk aan haar vriendin.

"Neen snow ik heb nog geen leerling." Snowlight zag bijna iets van angst in haar ogen. Ze gaf haar vriendin een kopje met een geruststellend gespin erbij. "Hé, Bluestar vertrouwt je heus wel hoor!" zei ze met een glimlach. "Goed gedaan snow, ben blij voor je en hoe minder eekhorens in dit woud hoe beter. Nightwish is een goede poes." zei Goldenmoon toen Snow zei dat ze in training was. "Ja, dat is ze zeker, ze gelooft in me, iets wat mijn ouders niet deden." zei ze. "Misschien kunnen we samen jagen ik heb net een muis gevangen." Ze snorde bij de gedachten aan vroeger."Heb jij nog met coldrain gesproken?" vroeg ze uiteindelijk aan Snow. Snowlight knikte. "Samen jagen lijkt me goed." op de tweede vraag schudde ze haar hoofd. "Niet gesproken, ik was aan het oefenen voor de volgende training." zei ze. Ze groef een kuil en liet de eekhoorn erin vallen. SNowlight bedekte het weer, ze zou het dier later wel komen halen, als ze nog andere prooi hadden gevangen.

"Ja, dat is ze zeker, ze gelooft in me, iets wat mijn ouders niet deden." zei snow. Ze had wel een punt. Haar ouders hadden ook vaak gezegd dat ze nooit een krijger zou worden. Maar goldenmoon en coldrain hadden haar altijd gesteund en nu was ze een fantastische krijger. "Samen jagen lijkt me goed." Goldenmoon snorde nog eens. Alleen jagen was niet zo fijn als met twee. "Niet gesproken, ik was aan het oefenen voor de volgende training." zei ze. Dat vond goldenmoon jammer. Vroeger waren ze een echte drie poot. Maar nu waren ze uit elkaar gegroeid. Hopelijk zou dat weer goed komen. Ze ging naar snow en drukte haar snuit tegen haar schouder. "Heb je nog iets gehoord van je broer?" Goldy wist dat haar broer veel last op snow haar schouders legde. Misschien was hij hier nog ergens. Voor snow hoopte ze dat dat niet zo was. De laatste tijd was ze zelf ook niet meer naar rogue ge bied geweest. Takarashi was ze aan het vergeten en ze twijfelde er aan, of hij nog wel leefde. Soms wou ze dat ze hem nooit had ontmoet. Haar liefde voor hem vervaagde al sneeuw voor de zon. Een zucht kwam over haar lippen en ze keek snow aan. "Heb jij al iemand?" Wat een vraag. Maar ze wilde het graag weten. Ze waren trouwens vrienden de beste. Ze ging langzaam voor uit de bosjes in. Haar oren geslist voor het antwoord. Ze zou zich misschien beter voelen als snow wel iemand had.

"Heb je nog iets gehoord van je broer?" Snowlight verstrakte. "Nee." zei ze kortaf. Ze was bang, dan werd ze kortaf. "Heb jij al iemand?" Snowlight hief verbaast haar kop. "Bedoel je... Nee, nee." zei ze glimlachend. Behalve Moonstripe, had ze geen katers ontmoet. Tenmiste, geen aardige. "Ik denk niet dat er echt iemand is voor mij... Als je begrijpt wat ik bedoel..." zei ze schouder ophalend. Het maakte haar opzich ook niet uit, ze had nog nooit een partner gehad, en was er ook niet aan toe. Ze wist niet wat ze miste, maar zag wel dat katten samen gelukkig waren. Maar dat was ze toch ook met de Clan? Je was nooit alleen, je had altijd elkaar!

"Nee." zei ze kortaf. Snowlight had er duidelijk moeilijk mee. "Bedoel je... Nee, nee." zei ze glimlachend. Haar antwoord was ook kort en afgekapt. Maar ze kon het wel begrijpen. "Ik denk niet dat er echt iemand is voor mij... Als je begrijpt wat ik bedoel..." zei ze schouder ophalend. Daar was goldenmoon nou wel eenmaal tegen. Want er was voor iedereen minstens één iemand. Maar ze knikte toch ondangs haar gedachten. Ze stapte weer veder nu opletend naar prooien. Met snow er bij kreeg ze weer oude herinderingen. Aan hun kindertijd zo vol leven en dromen. Sommige waren uit gekomen en anderen waren vervaagt als sneeuw voor de zon. Maar er zouden er weer nieuwe komen en er zouden nog zoveel gevaaren hun pad op komen. Maar zolang ze samen zijn hoe beter het was. Haar mentor had haar altijd gezecht. "Hou je vrienden dicht bij en je vijanden nog dichter.' Tot nu toe had ze dat nooit gesnapt. Nu nog niet en ze vroeg zich af of het ooit wel zou gebeuren. "......" Ze wilde iets zegge. Maar ze wist helemaal niet wat ze moest zeggen.

{flutje... Sorry}

Ze waren stil, allebij. Snowlight keek onzeker naar de grond. Had ze iets verkeerds gezegt? De wildkleurige kat rook een muis en zonder erbij na te denken schoot ze er op af. Maar de muis had haar al gezien en vluchtte zijn hol in. Snowlights poot ging rakelings langs het beest. Shit, gemist. Met een zucht liep ze terug naar Goldenmoon. "Gemist." zei ze. Snowlight schudde zich uit. "Kom, dan gaan we samen jagen. Ik moet toch nog trainen voor ik weer naar Nightwish ga." Snowlight liep een stukje naar voor, waar ze veel prooi rook. Ze keek achterom. "Kom je?" vroeg ze vriendelijk.

-Niet zo goed...-

"Gemist." zei Snowlight. Ze keek haar vriendin even aan en haalde haar schouders op met een lach op haar snuit. "Kom, dan gaan we samen jagen. Ik moet toch nog trainen voor ik weer naar Nightwish ga." Snowlight liep een stukje naar voor. Ze rook dat er daar een grote geur van verse prooi lag. Maar ze bleef toch nog even staan. "Kom je?" Vroeg snow. Ze knikte en ging achter haar vriendin aan. Ze snoof de lucht en kon drie duidelijke sporen ruiken. Ze wees met haar staart naar de ene kant. En dan naar de andere kant. Zodat ze snow kon duidelijk maken dat zij het ene spoor zou volgen en haar vriendin het andere spoor kon volgen. Ze knikte kort naar snow en liep zondergeluid in de ene richting. Langzaam ging ze trager en trager lopen. De geur werd sterker bij een grote dikke eik. Meteen viel ze in sluiphouding en consentrede zich op geluid en een beweging. Het durde niet lang tot ze een geritsel onder de wortels. Aan de geur te herkennen was het een spits muis. Die waarscheinlijk op een paar zaatjes aan het knagen was. Langzaam makte ze zich klaar voor de sprong. Het was snel en krachtig en met één greep had ze het diertje vast. Ze maakte het snel af en dankte de sterenclan. het was nog een redelijk vet beestje. Daar had ze geluk mee. Met de muis bengelend uit haar mond liep ze terug naar snow en liet het diertje voor haar eigenpoten vallen. Wachtent op snow om te kijken wat zij had gevonden. Ondertussen kwam het water in haar mond. Door de verse geur van vers en warm bloed.

Goldenmoon volgde haar na even hebben stil gestaan. Toen ze een stukje gelopen hadden waren er duidelijk drie sporen van dieren. Goldenmoon wees met haar staart naar rechts, en toen naar links, en knikte toen naar haar. Golden ging het ene spoor af. Snow liet zich door haar poten zakken en keek even goed naar de bewegingen van de meer ervaren kat. Toen richtte ze zich op haar eigen spoor en sloop op haar prooi af. Even dacht ze het spoor kwijt te raken, maar vond het weer. Een vogel. Tuurlijk, uiteraard zij had weer het vogel spoor gevolgd. Maar het beest had iets aan zijn vleugel, maar was verder wel gezond. Hij zou dus niet kunnen vliegen. Snowlight sloop verder en Sprong toen bovenop het dier, en doodde het met een snelle beet. Ze liep terug naar Goldenmoon, die al zat te wachten met een spits muis. Maar toch rook ze nog een geur. Waren ze dicht bij de grens of niet? "Er klopt iets niet," fluisterde ze. Er waren andere clankatten. Of verbeelde ze zich dat maar?

-sorry van de late reactie, en de kortheid...-

Ze moest niet lang wachten tot dat snowlight terug kwam met een goede vogel. Ze was trots op haar vriendin. Maar kon het niet zeggen. Ze wist hoe gevoelig het lag en ze wou haar beste vriendin niet kwetsen. Ook kreeg ze de tijd niet om iets te zeggen. Want er zat snow iets dwars, ze hoefde het niet te vragen. “Er klopt iets niet.” Fluisterde haar vriendin. Haar spieren spanden zich op. Had ze iets gemist. Ze snoof diep, de verschillende geuren kwamen haar neus binnen. Ze rook vooral goed de geur van de verse prooi die voor hun neuzen lag. Ook ging er overal wel een oud spoor van thunderclan katten die hier gepasseerd waren. Maar verder kreeg ze geen geur binnen. Ze stond op en liep de plek een beetje af. Steeds opnieuw snuffend naar de geuren. Ze rook een vage lichte geur. Ze vroeg zich af of snow die geur ook geroken had. Het waren katten geuren. Dicht bij en toch ook weer niet te dicht. Ze kon er wel geen clan aan vast maken. Het rook naar kraaienvoer, en waarschijnlijk waren het zwerf katten. Misschien waren het weer die zelfde katten die ze al eens had verslagen, toen ze die kleine whitekit moest redden. Zijn naam was nu al verandert in whitepaw . Ze liep rustig terug naar snow, en keek haar serieus aan. ”Ik denk dat het zwerf katten zijn…” Ze zei het redelijk zelf verzekerd en toch kon ze niet zeker weten. Het was ook een redelijke vage geur. Ze nam haar muis en begroef hem onder een esdoorn. Ze keek haar vriendin zacht aan en knikte richting de kant waar de geur vandaan kwam. Ze moesten wel gaan kijken. Dat was hun plicht, en ze was niet van plan om die zwerf katten nog eens te laten gaan. Als het moest zou ze deze keer de leider echt vermoorden. Ze hoorde de woorden weer die hij had uitgesproken. Het was al zo lang geleden gebeurt. “Hier zul je spijt van krijgen poes…” De rest kon ze niet goed meer horen. Ze was die dag erg gewond geweest. Maar wel blij dat alles in orde gekomen was met white kit. Ze sloop zo licht mogelijk door de bosjes op weg naar die geur… elke paar vossenstaarten werd het sterker. Tot ze bepaalde stemmen zelf kon horen. Ze sloop een paar varens in en kon niet geloven wie ze daar voor zich zag…

[Heeft niet^^, Trouwens de mijne is nu ook niet fantasties.]

Snowlight speurde iet wat zenuwachtig het gebied af. Ze zag alleen niets, ze rook alleen andere katten. Iets wat totaal niet op de ThunderClankatten geur leek. Ze keek schuin naar Goldenmoon. ”Ik denk dat het zwerf katten zijn…” zei Goldenmoon. "Ze zijn op ons terrein." zei ze terug. Dat betekende dat zij hun weg moesten jagen. Maar hoeveel waren het er? Maar teruggaan was ook laf. "Ken je ze?" vroeg ze toen maar. Aan haar stem was wel te horen dat ze bang was. Ze had nooit echt gevochten. Niet zelf, iniedergeval. Ze had wel katten zien vechten, maar wist dat ze zelf te zwak was. Dat was haar wel ingepraat, de afgelopen 10 manen. Ze voelde haar hart sneller kloppen en haar staart zwiepte zenuwachtig heen en weer. Tot slot pakten ook nog de wolken boven hun samen en lieten een forse bui los. "Dit meen je toch niet..." nu was haar humeur dus verpest. "Kom, we gaan even laten zien dat dit ons terrein is." zelf liep ze al naar voor, in de richting van de geur. Hoeveel zouden het er zijn? Wie weet zouden ze het niet met hun twee aankunnen. Nou dan zou iemand uit het kamp het lawaai toch wel horen? En hun te hulp schieten?

Ze hoorde niet eens meer wat haar vriendin zei. Nu zat ze alleen maar te staren naar het groepje katten voor hun. Ze herkende de leider van de eerste keer dat ze hun ontmoet hadden. Ze wist niet waarom ze angst had. Wat daar had ze geen enkele reden toe. Ze kon ze wel aan. Nu waren ze mar met 5 katten. De eerste keer was al heel gemakkelijk verlopen. Toch moest ze even slikken en met gespannen spieren stapte ze de struiken uit. Langzaam liep ze naar het groepje toe. Haar ogen stonden kil en ze wist dat zelfs Snowlight haar nog nooit zo gezien had. De katten zette hun haren op. Maar ze had alleen maar oog voor de leider die haar even kil terug aan keek. Deze katten wouden weten waar het kamp was. Maar deze keer was ze er opgebrand om ze stuk voor stuk aan stukken te schuren. Ze keek even of snowlight ook al was komen opdagen. Maar ze kon haar ogen niet lang van de katten weg houden en ze hoorde de schele stem van de leider weer dat haar duidelijk ook herkende. ”Wel, wel kijk eens wie we daar hebben. Ons lief poesje is het niet…” Ze zei niets terug en bleef redelijk stil. Ze wist dat hij nog wat wou zeggen. ”Door jou ben ik 6 van mijn beste vechters kwijt geraakt… Hij schreeuwde het bijna uit. Dat was niet het enigste wat hij kwijt geraakt was. Hij had duidelijk zijn eigenoor ook verloren. Ze lachte even vals. ”kan ik er wat aan doen dat jullie zo zwak zijn dan?” Vroeg ze op een neutrale toon. Maar ze kon ook zien dat de leider beter wist. Ze schudde even haar kop. Alsof ze niet kon geloven dat ze hier weer waren. ”Geef het toch op. Jullie zullen het kamp nooit vinden. Trouwens nog een stap en ik schuur de rest van je zielige groepje aan stukken. Dan kun je de volgende keer terug komen in je eentje.” Ze zag wel hoe dat de leider toch even twijfelde. Hij had de eerste keer al moeten toe zien hoe zwak ze waren geweest. Misschien waren ze wel wat sterker geworden. Maar dat was zij ook. Trouwens deze keer was ze niet alleen. Snowlight was er ook nog en met twee waren deze zwerf katten al zo goed als dood. Maar natuurlijk zou de leider eerst nog een hele Seine maken… Tenminste dat verwachte ze toch.

[Sorry dat het zo lang duurde... Had het nogal druk de laatste tijd]

Ineens voelde ze dat Goldenmoon zich anders gedroeg. Kil. Even schrok ze van de blik uit haar ogen en liep haar toen achterna. ”Wel, wel kijk eens wie we daar hebben. Ons lief poesje is het niet…” Snowlight bleef gespannen staan. Golden kende deze katten dus. ”Door jouw ben ik 6 van mijn beste vechters kwijt geraakt!” hij scheeuwde het bijna uit. Maar daar naast was hij ook zijn oor verloren. Ieuw... Goldenmoon lachte even vals. ”kan ik er wat aan doen dat jullie zo zwak zijn dan?” Vroeg ze op een neutrale toon. Ze schudde even haar kop. ”Geef het toch op. Jullie zullen het kamp nooit vinden. Trouwens nog een stap en ik schuur de rest van je zielige groepje aan stukken. Dan kun je de volgende keer terug komen in je eentje.” Snowlight zag dat de 'leider' van het groepje toch even twijfelde. Toen merkte ze dat een paar katten hun aandacht op haar verstigde. "Misschien ben jij dan een van de sterkere, maar die vriendin van je ziet er niet zo heel sterk uit." zei de kater, terwijl hij zijn zwarte ogen in de hare boorde. Ze zag drie katten op haar af komen en probeerde die te krabben, maar even later lag ze een eindje verder op de grond, met twee katten boven op haar die ze niet aan kon. Misschien had Goldenmoon haar iets overschat. De leider keek spottend van haar naar Goldenmoon. "Nu ben je nog maar alleen. Zeg waar het kamp is, of we vermoorden haar!" dreigde de kater. Snowlight begon weer te spartellen, maar met een felle klauw werd ze weer stil gelegd, het bloed druppelde over haar snuit. Een van de katten zette zijn poot op haar keel en gromde dreigend naar Goldenmoon.

[Maakt niet uit hoor!]

Het duurde even. tot de stilte werd verbroken. Maar ze had liever gehad dat de stilte gebleven was. Ze zag hoe de kater vals lachte en begon te spreken. "Misschien ben jij dan een van de sterkere, maar die vriendin van je ziet er niet zo heel sterk uit." zei de kater, terwijl hij zijn zwarte ogen in die van snowlight boorde. Ze gromde even zacht. Snowlight was misschien niet zo sterk. Maar ook zij had een warriors naam. dus ook zij was een vechter. Ze zag hoe drie van de katten op snowlight af kwamen. Ze zag hoe vaar vriendin. Zich wel verzette. maar de drie katten waren te sterk voor haar. Ze gromde even. Ze zag hoe de katten haar drijgend aan keken. Haar beste vriendin lag nu op de grond. "Nu ben je nog maar alleen. Zeg waar het kamp is, of we vermoorden haar!" dreigde de kater Nu zat ze toch even vast. ze kon haar beste vriendin niet laten vermoorden door een groep muizebreinen. Maar als ze op de drie katten zou vliegen zou het te laat zijn. Ze lachte even. "Vermoord haar dan... Als je durft..." Ze wist dat de leider daar toe in staad was. Maar ze zag de verwarde blikken in hun ogen. "ALs je haar vermoord komt heel de cln achter jullie aan. dan kunnen jullie vijf een plekje onder de grond delen." Zei zij nu eens heel erg dreigend. Nu er even niet werd opgelet. stormde ze recht op de leider af. met haar achter posten stote ze de ene kat weg. In een fraktie van een seconde had ze de leider onder haar gedrukt en was ze klaar om zijn nek door te bijten. De leider wurmelde wel onder haar. Maar zei had gelukkeg meer kracht. Nu was zei de gene die drijgend naar de katten keek. "Het kan mij niet schelen wie er hier vandaag word vermoord. Maar één verkeerde beweging naar mijn vriendin en ik zweer dat hij hier de eerste zal zijn." Grauwde ze naar de katten. Die nu naar hun leider keken. "Zeg dat ze haar laten gaan. Of jij bent er in één beed aan." Grouwde ze in het oor van de leider. Die er nu hulpeloos bij lag. Weer bleef het een gehele tijd stil. een zachte wind vermengde zich met hun geuren. "Laat die poes los.." Schreeuwde hij uiteindelijk. Toen ze haar greep vaster zette. "Maar baas dan.." Probeerde nog één van de katten. Maar zij wisten even goed dat ook zij nu in staad was hem in een seconde af te maken. " Doe wat ik je zeg idioot" Uiteindelijk lieten de drie katten snowlight los. Zodat ze weg kon lopen. Ze zou ghaar beste vriendin niet laten vermoorden. En gelukkig was dat niet gebeurd. Maar ze kon nu wel niet zeggen. Wat er nu zou gebeuren. Misschien moest zei nu wel de leider los laten.

[Heel erg sorry dat het zo lang duurde. Maar hoop dat de post het goed maakt^^]