Do you go along hunting, my best friend?

[ Omdat ik nog geen leerling ben, gebruik ik mijn kittennaam tot ik dat wel ben. Ik weet niet of dit de bedoeling is, anders mag je me er op wijzen. ]

Moonkit opende zijn grote blauwe ogen toen de eerste zonnenstralen door de bomen kwamen. Het zette de open plek in een prachtig gouden licht, en even bleef de jonge kat genieten van het prachtige gezicht. Daarna gaapte hij en rekte zich uit. Hij kneep een paar keer met zijn oogjes en keek het Thunderclankamp door op zoek naar die ene speciale persoon. Daar ving hij een glimp op van de gevlekte staart van een jonge poes en meteen stond hij op. Eigenlijk waren ze beide nog kittens, al bijna leerling, maar ze waren nog kittens, maar in de ogen van het cyperse katje was die ene poes al helemaal zijn levensdoel. Alleen was er die knagende twijfel of zij ook die gevoelens voor hem had. Hij liep langzaam en geluidloos naar de gevlekte kitten toe en zorgde dat ze hem niet zou ruiken of horen. Toen sprong hij speels op haar af en keek in haar prachtige ogen. "Morgen, Spotkit! Lekker geslapen?" vroeg hij aan zijn beste vriendin. Hij gaapte ontspannen en keek haar toen weer aan, verdronk in haar mooie groene ogen. Ach, hou op! zei hij in gedachte tegen zichzelf. Je bent een kitten! Kittens kunnen nog niet zulke dingen voelen voor een ander! toen hij daar beter over nadacht trok hij de conclusie dat zij dus ook niets speciaals voor hem zou voelen. Beschouw haar nou maar gewoon als een vriendin! zei hij streng tegen zichzelf. Geniet van de dagen met haar en beschouw haar als een vriendin. Ja, dat ging hij doen. Gewoon genieten en niets laten merken. Even trokken zijn oren, deels van schaamte, deels van verdriet. Toen keek hij haar weer aan en stelde de vraag die hij zorvuldig had bedacht. "Ga je mee jagen? Ik denk dat de Clan wel wat prooi kan gebruiken!" Zijn onstuimigheid verdween altijd als sneeuw voor de zon als hij haar recht aankeek. Verlegen keek hij naar de grond en voelde zijn vacht prikken van spanning. Zou ze het doen? Zou ze stiekem met hem willen jagen?

[ Alleen Spotkit mag reageren! ]

Spotkit zou een meter de lucht in gesprongen zijn als het probleem niet was geweest dat er iemand bovenop haar sprong- maar dan zou ze niet geschrokken zijn dus dat klopt eigenlijk niet. Toen ze zich omdraaide om te zien wie er zo onhandig was bovenop haar te belanden sloeg haar hart een slag over, als het gewoon onhandigheid geweest was, vergaf ze het hem gelijk, het was Moonkit, de gene om wie Spotkit meer gaf dan om wie dan ook. Ze wiste snel de onhebbelijke, ongeduldige en geërgerde blik uit haar ogen en keek hem speels aan, "Gaat wel, Moon, ik ben zo opgewonden dat we over tijdje leerling worden, dat het me nauwelijks lukt in slaap te komen, als het zover is, ben ik echter met het minste geringste geluid wakker!" Spotkit gaapte en rekte zich uit. Toen zei hij opeens iets waarvan ze onmiddellijk opveerde: "Ga je mee jagen?" ze wilde bijna reageren met de reactie die ze normaal gaf als ze het woord 'jagen' opving:"O, leuk, jagen, mag ik mee? Alsjeblieft?" maar ze hield het tegen en knikte enthousiast. Maar tegelijk was ze bang dat ze zich zou verraden, dat hij zou merken dat ze meer om hem gaf dan om wie dan ook, sterker nog, dat ze stiekem verliefd op hem was, stel dat hij niet op haar was, stel je voor dat hij het afgrijselijk zou vinden en hun vriendschap naar de knoppen ging. Boos op zichzelf onderdrukte ze het gevoel, als hij zo denkt is hij je vriendschap niet eens waart! Maar een ander stemmetje fluisterde: dan ben je hem kwijt, voor eeuwig, dan heb je niemand meer. Spotkit schudde ongeduldig haar kopje, liep richting de uitgang van het kamp en wachtte op Moonkit.

Moonkit zag dat ze hem verschrikt en geërgerd aankeek, meteen verkilde zijn hart met een angstig gevoel; Vind ze me niet aardig? Angstig voor haar reactie keek hij naar de grond. om verrast op te kijken bij haar woorden: "Gaat wel, Moon, ik ben zo opgewonden dat we over tijdje leerling worden, dat het me nauwelijks lukt in slaap te komen, als het zover is, ben ik echter met het minste geringste geluid wakker!" Hij was verbaasd dat ze zo open tegen hem deed en hem zelfs Moon noemde. Ach, jij stomme haarbal! Julie zijn al van jongs af aan vrienden! Dat was iets dat hij vaak vergat, nu hij zulke speciale gevoelens voor haar koesterde. Een vlam verukking, vrolijkheid, liefde, opluchting en nog veel meer sloeg door zijn borst toen ze enthiousiast knikte en hem voorging naar de uitgang van het kamp. Even bleef hij staan om haar na te kijken, en nam dit moment zorgvuldig in zich op. De stralende zon die haar prachtige gevlekte vacht liet glimmen, de vrolijkheid en vrijheid die hem overspoelde, hoe ze hem Moon had genoemd, hoe ze enthiousiast had geknikt en hem vervolgens voor ging naar de uitgang van het kamp. Alles zou voor eeuwig in zijn netvlies en herinneringen zijn gegrift. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer op het ritme van de wind en zijn vacht prikte van vrolijkheid. Toen hij zachtjes achter haar aan liep, voelde het alsof de StarClan zelf hem begeleide. Het kleine maar toch eindeloze eind naar haar toe. Naar de poes voor wie hij leefde, wie hij meer lief had dan wie dan ook. Elke pootstap kwam dichterbij haar. Toen de laatste stap achter de rug was viel een last van zijn schouders en hij keek in haar prachtige groene ogen. "Kom, vlug. Voor ze ons zien," murmelde ze in haar vacht, iets dat hij nog nooit had gedurft. Met stralende ogen en in de nabijheid van degene waar hij het meest van hield liep de jonge kat de doorntunnel door, het avontuur tegemoet.

Onderwerp: Re: Do you go along hunting, my best friend?