Now dance fucker dance, man he never had a chance~

Emberpaw stond heen en weer te wippen op haar pootjes, niet ver van de ingang van het kamp af. Haar pootjes jeukte om naar buiten te gaan en zelf kruiden te gaan zoeken. Ze had eigenlijk belooft om met Fallenpaw mee te gaan, omdat hij graag eens wilde zien hoe medicijn katten kruiden zochten maar de luilak lag nog te slapen. Hij had haar beloofd om mee te gaan toen ze hem wakker maakte met haar voorpoot, maar omdat het nog vroeg was lag hij waarschijnlijk weer te slapen. ”Your loss!” Siste ze tussen haar tanden door. Alsof ze werd afgevuurd uit een raket schoot ze als een torpedo het kamp uit. Ze dartelde vluchtig door ShadowClan territorium, onderzoekend of ze ergens kruiden of bessen zag. Ze hielt halt aan de voet van een omgevallen, holle boomstam naast een smal beekje. Ze rook .. wat was die naam nou ook weer? Ze pijnigde haar hersens terwijl ze om de stam heen liep op de geur af. ”Marigold!” Jubelde ze op het moment dat ze het zag. Ze zette haar tanden heel voorzichtig in de steel en trok enkele plukjes van de kleurrijke bloem af. Met een flinke kluit in haar bek draaide ze om en sprintte terug naar het kamp. Ze had weer eens te veel gepakt waardoor ze niet meer kruiden kon dragen. Waarschijnlijk zou ze deze handeling de hele dag door nog herhalen. Op topsnelheid racete ze naar het kamp toe tot een vogel links van haar verschrikt opvloog en haar aandacht wegnam van haar pad. Ze knalde vervolgens in volle vaart tegen een gigantisch gevaarte aan. Verschrokken krabbelde ze overeind en miauwde luid ”Je hebt de verkeerde kat uitgekozen om-” Toen herkende ze de lengte en de geur van de kater voor haar en keek ze verrast. ”Oh, Timesoul! Jij bent het!” Riep ze uit en ze trippelde snel naar hem toe om de blaadjes Marigold uit zijn vacht te halen. Haastig haar excuses makend, waardoor ze struikelde over haar woorden. ”Had je niet gezien” Zei ze onverstaanbaar met haar bekje vol Marigold.

Emberpaw schudde haar vuurrode vachtje uit die nog eens extra werd versterkt door de zon die achter een wolk uit kwam. Als je haar tussen een zee van zwarte katten zette en dan de zon op haar los liet, zou het niemand verbazen als ze aan werd gezien voor een tweede zon. Soms werd ze ook vuurtoren genoemd al wist ze niet wat een vuurtoren was. Vast een soort dier of zo. Ze zag een kleine vlinder bij de linker oor van Timesong cirkelen. Ze duwde zichzelf in de jacht houding en keek met grote ogen naar de vlinder. Als ze de timing goed inschatte, zou ze hem kunnen vangen en naar haar mentor brengen. Misschien kon die er wat mee. Toen hij net de hoogte in wilde gaan schoot Emberpaw naar voren en ving het tussen haar voorpootjes. ”Woah!” Dacht ze, waarbij ze het ook hardop zei. Ze had het kleine ding tussen haar voorpootjes en merkte dat ze haar Marigold had laten vallen. Het lag verspreid over Timesong heen. ”Sorry! Ik ben ook zo lomp. Ik had het beter moeten inschatten en neer moeten leggen ik ben ook een oen en ik moet nu echt terug naar het kamp” Kwetterde ze, terwijl ze zonder toestemming de verfomfaaide bloemen van Timesong af begon te slaan en te hengelen met haar pootjes. Toen ze een hele zooi weer bij elkaar had pakte ze het vast in haar muiltje, met de vlinder er bij en trippelde terug naar het kamp. Ze zou zo wel bij Timesong terug komen als hij haar al niet volgde. Met haar staartje omhoog geheven en haar gifgroene ogen gericht op alles voor haar, zette ze plotseling een sprint in en dook met een spectaculaire duik de Medicijn den in. Vlug legde ze alles op haar plek en legde voor het mosnest van haar mentor de vlinder neer. Grinnikend draaide ze weer om en zoefde het kamp uit. “Heb je haast?” Riep een Clangenoot in het voorbij gaan, op een toon alsof ze hem amuseerde. ”Nee hoor!” Antwoordde ze terug over haar schouder.

Emberpaw was al klaar om het kamp uit te schieten als een kogel uit een geweer, maar werd tegen gehouden door Timesong. Ze spitste haar vuurrode oortjes en ademde snel. Kom op, hurry up! Ze wilde verder, rennen, en meer kruiden verzamelen! Hij vroeg haar om samen te gaan jagen. Even dacht ze na of dat wel verstandig was. Ze was niet gemaakt om te jagen, maar om kruiden te verzamelen en katten te genezen. Anders kon ze net zo goed een gewone leerling worden, nietwaar? Toch, .. zou haar mentor het niet erg vinden als ze later haar taken deed? Vaak stelde Emberpaw het uit. Ze loog tegen zichzelf dat ze het later wel zou doen, maar nooit kwam het terecht. Ze haalde diep adem en knikte toen enthousiast, die kruiden konden wachten. ”Prima Jiba!” Miauwde ze uitbundig. ”Wie als eerste de meeste prooi heeft!” Ze schoot lenig langs Timesong heen en rende richting het moeras. Dit was leuk, zo had ze af en toe was afwisseling. Geen probleem ,ze had heel de dag nog om de voorraad bij te vullen of niet soms? Daarbij moest ze nog even heel het territorium verkennen, want ze was nog niet ver het moeras in geweest. Daar groeide ook nuttige planten, toch? In een noodvaart sjeesde ze tussen de bomen door, in een poging om ze af en toe te tellen. Ze hielt halt aan de voet van een zompig weiland voor haar. Het moeras. Zo nu en dan zag je omgevallen boomstammen met hangend mos of water ook aan hing, het zag er komisch uit. Emberpaw sprong van stam, naar stam, naar steen naar alles wat haar er van weerhield om in de stinkende derrie te vallen. De zon kwam in volle glorie achter de wolken vandaan waardoor het leek alsof het plekje waar ze nu stond in brand stond. Ze vroeg zich af waar haar ouders waren, ze waren sinds gisteravond niet meer gezien. Ze had zich voorgenomen om gewoon te wachten, want wie weet waren ze verdwaalt ergens of zo, toch? Met een wee gevoel in haar maag sprong Emberpaw mis, afgeleid door haar ouders en landde ze op een haar na op de steen. Ze wiebelde gevaarlijk en liet een luide kreet horen. StarClan vervloekend sprong ze met een dik opgezette vacht opzij om vervolgens een poot voor haar bek te houden. Sorry StarClan .. in gedachten stuurde ze duizendmaal een sorry naar boven. Haar helgroene ogen vielen op een duif die haast uitdagend haar kant op keek. In stilte keken de twee dieren elkaar aan, jager en prooi. Ze zakte door haar poten en likte haar bek af. Toen ze sprong, was het natuurlijk gedoemd om mis te gaan. Nu schoot ze over de stam heen en met een perfect ronde boog de bruine derrie in. Happend en proestend kwam ze boven en ‘waadde’ naar het droge. Nijdig grommend schudde ze zich uit, maar het hielp niet. De drap plakte als de stront van een vos aan je vacht vast. ”Timesong!” Jammerde ze luid. Het smaakte afschuwelijk en er leek geen einde aan te komen. Die duif kreeg ze nog wel, wacht maar .. ’Ik had gewoon mijn werk als Medicen. Kat moeten doen, en kijk me nu. Ik zit onder de modder..’ Dacht ze woedend en ze keek even over haar schouder naar de duif die nu inmiddels zich huisvestte in een boom in de verte.

Emberpaw schudde zich uit in de hoop de gore drap er af te krijgen, maar zonder succes. Boos door haar eerdere kreet, gewoon uit walging voor dit spul zag ze dat Timesong naar haar toe snelde. Ze keek zwijgend toe hoe hij haar lichaam afscande naar, wat eigenlijk? Wacht.. dat hij dat ze écht in gevaar was? 'Ik had je nooit mee moeten nemen' Hoorde ze hem zeggen. "Het spijt me, ik schrok gewoon .. ik ben niet gewend om.." Hakkelde ze en met ogen die vol spijt stonden en schaamte deed ze nog een poging het er af te likken. Een siddering ging door haar lijfje. Gatver, ze wilde nog liever muizenvocht over teken uitknijpen dan dit er af likken. Haar ogen gingen weer naar de duif die niet meer te zien was. Woedend keek ze naar de plek waar ze hem voor het laatst gezien had. Nu ja, ze had eigenlijk gewoon haar plicht moeten doen als medicijn kat, klaar. Dan was ze hier in de eerste plaatst niet, en ten tweede, dan zat ze niet hier besmeurt met modder of wat het ook was. "Ik.. vond de smaak alleen heel .. vies" Erkende ze een beetje beschaamd dat van alle katten in ShadowClan juist zij enorm vies was van vieze poten. Laat staan dit. Ze kon daar absoluut niet tegen. Ze deed alles, echt alles, maar door modder waden, er in vallen, en het dan eraf krijgen dat vond ze verschrikkelijk. Viezigheid vond ze toen ze klein was al niets. Dat kwam omdat ze als kit door een speelse leerling per ongeluk in een plas modder was gerold. Het leek naar haar mening alsof ze er in verdronk maar in werkelijkheid kwam het niet eens tot haar buikje.

- Kort, flut. Moet naar school -.-

Emberpaw voelde de neiging om op en neer te springen en heel snel in het rond te gaan rennen. In haar gedachten schoten dan de klodders zo van haar vacht af maar ze had een idee dat dit in het echt minder goed ging werken. Ze sloeg haar dunne staart heen en weer en miauwde heel zielig. Dit was echt wel het toppunt van smerigheid op dit moment. Toen Timesong zo rustig reageerde keek ze hem verbaasd aan maar deed verder niets. Meh, ze was niet geknipt voor dit. Kruiden zoeken en veilig op de grond met beide poten staan was close enough. Jagen en in de modder, wat dit ook was, terecht komen, no sir! ‘Laat die vacht maar eventjes zitten’ ’-ben je niet lekker muizenbrein!?’ Ze slikte de woorden net op tijd in en keek hem alleen maar verschrikt aan. Wat- hoe moest dit er dan af? Toen hij haar voor wilde gaan besloot ze het maar te laten zitten en met hem mee te lopen. ‘May you a fancy trip?’ Vroeg Timesong. Emverpaw kneep haar felgroene ogen tot spleetjes maar zei verder niets en knikte achterdochtig. Met een zucht wachtte ze tot hij haar voor ging. Hoe kon een kat zo kalm onder dit blijven? Misschien kwam het omdat hij niet onder de modder zat. Zo iets verbaasde haar niet. Stel dat haar Clangenoten haar zo zagen. Schaamte rees als een zuur gas op in haar keel en ze keek verschrikt om zich heen of ze ergens misschien iemand van haar Clan zag maar niemand was op het moment hier, alleen Timesong en zij. Niet zo gek ook, wat moest je hier nou. Het was een klassieker dat (vooral) nieuwe leerlingen in een zompig moeras donderde, maar dat een medicijn kat dat overkwam .. ’Misschien zijn die misschien wel slim, omdat zij in verband staan met StarClan zoals de leider’ Dacht ze bits. Nou, slim .. dat was ze niet geweest. Het was duidelijk dat die duif haar in kilometers had zien aankomen maar zij moest weer zo nodig alles vlug en snel doen, en dan kreeg je dit. Emberpaw strafte zichzelf mentaal er voor af en trok met haar oren. ”Kom op Timesong, waar breng je me heen?” Miauwde ze ongeduldig terwijl ze achter hem aan trippelde.

[Wacht, hij liep toch al? xD]