♠ Deep down, we only care for ourselves.

Triggerwarning:

Stilte was een starclan's gegeven, het werd haar namelijk nooit gegund. Het bloed dat door haar aderen stroomde deed hen er niet toe, daden en hopen hoorde ze niet. Als ze Indra geloven moest zou zelfs starclan het tegen hun eigen nabestaande hebben..wat zou verklaren waarom Cheriey nooit hun genaden gekregen had. Maar het helemaal eens zijn met de ex windclanner was ze niet. De windclanner had hier niet hoeven te zijn. Cheriey zuchtte zachtjes, de windclanner was niet geboren met een moord op haar kerfstok.

Geboren worden in bloodclan betekende dat je poten nooit schoon zouden blijven, als je zelf nog niemand om gelegd had profiteerde je van een moord van een ander. Als je ouder werd, werd er van je geëist dat je in hun bebloede voetsporen zou treden. En Cheriey? Ze was inmiddels al veel te lang de dans ontsprongen. Het idee een leven van een ander te ontnemen duizelde haar, de moord van haar zusjes had haar het benodigde perspectief gegeven. Aegir's moorden hadden deze bevestigd. by Starclan, ze kon de kittypet nog in haar geheugen terughalen...de blik in haar ogen toen Aegir haar vermoorden moest...het bloed dat vloeide tussen het slachtoffer en haar geliefde...Cheriey slikte. Het deed haar walgen...het bloed, de angst- het feit dat ze wist dat ze hetzelfde gedaan zou hebben als haar eigen leven op het spel gestaan had.

Hoewel ze langer rond had gelopen met deze...gedachten- was ze tot nu toe nog redelijk goed er van weggekomen. Het feit dat ze sinds het vertrek van haar moeder als vuil in de clan was weggezet had haar een redelijk secure positie in de goot gegeven. Daar waar zelden andere keken. En het was hier dat Lethal haar gered had van een bijna dood. Haar eerste final assessment was een drama geweest. En het was enkel dat Lethal goed aangeschreven stond, haar andere moeder was en voor haar had willen liegen dat ze er van ontkomen was geweest. Maar langer dan nodig kon ze haar niet beschermen- maar verdomme had ze al meer dan Brat voor haar gedaan.

Nerveus wipte de jonge kattin van poot op poot. Rust was een starclan gegeven, ze kon niet voor altijd in uitstel zitten. Orchis kon haar niet langer negeren in de goot, dat wist ze. Hij moest, hij zou- Bloodclans regime steunde op zijn meedogenloze poot. Het was of een moord voor haar of een moord voor haar- beiden wisten ze wat ze moesten doen om te overleven- en in maar 1 van de mogelijkheden zou zij dit doen. Een trillende ademhaling trok door haar samengeknepen luchtwegen.  Zou ze het kunnen? Doodgaan? Op zijn minst zou alles voorbij zijn- Maar...

Gedachtes donderde rond in haar hoofd- ethische dillemmas schreven zich uit voor deze abrupt tot een stilte geroepen werd door de nare stem van haar leader. Cheriey zette haar kaken strak op elkaar toen ze naar de ingang van zijn kamertje keek- hij die niet moorden om te overleven, maar hij die doodde om te leven. Ze slikte, ze wist wat ze moest doen om te overleven...maar starclan...wat wilde ze graag leven.

Met een ongewilde trilling in haar stap benaderde ze het schaakbord, haar verkenner tegen zijn leger. Ze zuchte, stapte naar binnen- en deed haar eerste zet. "Orchis- sorry voor mijn directheid maar-" Smeken, daar genoot hij enkel van. "Mijn assesment, het kan nergens anders over gaan." mauwde ze terwijl ze voorzichtig naar hem opkeek. Ze wilde er niet om heen lullen, ze wilden niet op haar knietjes gaan- maar ergens wist ze dat dit haar enige zet zou zijn vandaag. Hierna zou ze moeten knikken. Overleven.

Ze zou er nooit aan kunnen wennen. De geur die van haar leader als donderwolken af kwam- de walmen waarin hij zich baadde. Bloed lag op zijn huid als vacht, botten bewogen de korsten er onder. Cheriey beet kort haar kaken op elkaar toen ze haar ogen er op weglegde. Op veel manieren was Orchis Bloodclan zelve- en daardoor deed het haar pijn er naar te kijken. Niet alleen omdat zijn huid er bijzonder pijnlijk uitzag- maar vooral omdat zij onderdeel was van het geen dat hij vertegenwoordigde, of ze het nu wilde of niet.

Toen de gore kater sprak viel haar voorbereiding door de grond. Ze had verwacht dat er gesproken zou worden over haar moeder- maar dat het haar nog raakte zoals het deed kwam onverwachts voor d'r. Als ze hiervoor gestraft zou worden. Als dit haar laatste dag onder bloodclans beschermig was- was het wederom een winst voor haar moeder, een moord op haar naam. Cheriey kon de gemixste gevoelens niet  van haar ogen afhouden. Want waar woede overhand nam bij het idee wederom van haar moeder te verliezen, huisde nog enigsinds verdriet om het feit dat het zo ver gekomen was. Verwarring over waarom het haar raken deed. Brat was geen moeder, Brat was een monster- een moordenaar- ze zou haar liefde niet moeten missen, deze was immers nooit echt geweest.

Cheriey haalde diep adem, feitelijk blijven. Hard worden. Ze had geen andere keus. Het spel waar ze eerder in geholpen was, was nu volledig afhankelijk van haar eigen acties. En dit was de enige zet die ze zetten kon. Ze kon wegrennen en vermoord worden, ze kon liegen en vermoord worden- of ze kon doen wat Orchis van haar wilde en wellicht alsnog dood gaan. Maar er was in iedergeval een kans, hoe klein dan ook- en kans dat Orchis haar nog de goot bieden kon. Cheriey zou hem in iedergeval niet lang laten wachten- hopelijk betekende haar band met Nyra, Met Hysenthlay en haar moeder Lethal nog een beetje. Maar in het moment voor haar spreken kon ze enkel hopen dat Starclan haar voor het eerst in haar leven gunnen zou. Dom wellicht- zeker na wat ze de ex windclanner had horen zeggen...maar het zou niet de eerste keer zijn dat er dom gegrepen werd naar een ver wegge rots in de branding- fictief of niet.

Ze sprak- haar stem een mix van spanning en woede- angst voor wat komen zou, woede over wat er aan voorgegaan was. "Het spijt me Orchis-" begon ze, haar, tegenwoordig, magere kop genegen "Ik heb heel het Rogue gebied afgezocht zonder resultaat. Ze-" de young one sloeg haar nagels tegen de harde grond onder haar poten voor houvast "Ik beloof u- ik wil haar dood general..ik wil het leven uit haar slaan, maar goed ik weet dat acties luider klinken dan woorden. Dus ik zal u niet vervelen met mij gevoelens over mijn falen" ze knikte en sloeg haar dikke staart over haar pootkussentjes "De feiten zijn dat ik gedaan heb wat ik kon doen om mijn wraak te halen. Ik ben hier niet in geslaagd- mijn moeder is buiten bereik. Ik kan u beloven dat bij het minste teken van haar vuile leven ik er alles aan doe om deze uit te smoren. " mauwde ze met oprechte nijdt in haar anders zachtte stem "Maar tot dan- heb ik uw zo, gul gegeven kans verspild en sta ik volledig in uw genade." ze slikte en liet haar blik op haar poten vallen. Haar maag trok ongemakkelijk samen bij haar woorden in de wetenschap dat in ieder andere wereld zo'n mislukkig nooit ten koste ging van een leven. Maar zijn was niet geboren om geluk te hebben. Zij was in Bloodclan geboren, haar leven betekende vanaf dag nul niks.

Ze had geprobeerd wat krom was recht te trekken. Ze had geprobeerd goed te doen in een wereld die er niet opgebouwd was.  En nu zelfs deze loophole haar leven niet had kunnen rennen was ze klaar met rennen. Ze kon enkel nog zitten en het kaartspel spelen, hopende dat de kaarten haar voor het eerst goed gegund waren. En anders? Dan zou ze rennen, rennen en waarschijnlijk sterven. Wie weet- als ze hard genoeg geloofde zouden de stomme sterren toekijken- een domme gedachten. Dat wist ze. Maar in tijden als deze bood het enige rust in haar spanning terwijl ze afwachtte op de leader zijn kaarten.