H O T T O G O [open]

Met genadeloze hittestralen scheen de zon WindClan camp binnen. Het zorgde ervoor dat Ryepaw nogal chagrijnig de Apprentice den uitsjokte en zijn achterwerk ongecharmeerd neerplofte bij de prooistapel. Het was niet alsof Ryepaw niet tegen de hitte kon, integendeel was zijn vacht dun en zorgde dit er juist voor dat hij minder snel oververhit kon raken. Dat betekende echter niet dat hij de hitte kon waarderen, hoor! Hij had nog nooit zoiets meegemaakt, had tot nu toe alleen bewust newleaf meegemaakt en dat was prima geweest. Op de regen na, want daar werd hij zo nat van. Met een huivering dacht hij terug aan een moment toen hij slechts 4 moons was en was uitgegleden tijdens de regen en head-first in een plas water was gevallen. Ja, dat was een zwaar traumatisch event in zijn leven, vond Ryepaw. De jonge tabby was nu 2 hele moons verder en had een hoop extra levenservaring. Aldus, dat vond hij zelf. Andere katten zouden hem natuurlijk met goede bedoelingen uitlachen om deze gedachte, want met 6 moons was je net geen kitten meer. Dus levenservaring? Ho maar. Toch zou hij de regen boven deze genadeloos verschroeiende zon verkiezen, want bah, wat een hitte! Met een zware zucht hees de kater zich overeind en liep langzaam naar de prooistapel, waarna hij met toegeknepen ogen het aanbod keurde. Hm, konijn, konijn, konijn en een gek uitziende vogel die hij nog niet herkende. Hij had ooit al eens een vogel uitgeprobeerd toen hij wat prooi al mocht eten, maar dat vond Ryepaw niks. Die veren zaten alleen maar in de weg en een andere kitten was er haast in gestikt. Dus konijn zou het maar zijn. Hij griste een van de konijnen die er het malst uitzag van de stapel en slenterde, enigszins strompelend vanwege het gewicht van zijn aanstaande maaltijd, naar een plek in het kamp waar nog schaduw was. Alleen had hij niet door dat iemand daar al zat, en voor hij het wist stond hij -geheel onbedoeld- op iemands staart. Automatisch rezen zijn haren overeind van schrik en deinsde hij geschrokken achteruit. In deze actie liet hij zijn konijn uit z'n bek vallen, die naast de poten van de ander belandde. "Oeps! Sorry!" bracht hij ademloos uit. Nu zou het hem gebeuren...

+ open

Oh, dit was ongelooflijk ongemakkelijk. Nou ja, eigenlijk viel het ook wel reuze mee. Ryepaw had verwacht dat hij op de staart van een of andere grote, boze warrior was gaan staan, maar het bleek 'slechts' Twigpaw te zijn. Een andere apprentice, iets ouder dan hij was. Zij was vast al heel vaardig in het jagen en het vechten, terwijl Ryepaw nog amper het territorium kende. Dit maakte Ryepaw weer bang, straks zou Twigpaw boos zijn en hem uitdagen tot en duel! Dat zou ontzettend ten nadele zijn van de jongere kater. Maar gelukkig bleek Twigpaw helemaal niet boos te zijn en vergaf ze de andere tabby snel. Ryepaw blies een adem uit die hij kennelijk had ingehouden en raapte z'n konijn weer op, klaar om rechtsomkeert te maken. Twigpaw zat vast niet te wachten op gezelschap van haar belager, toch? Maar voor hij zich had kunnen omdraaien vroeg de oudere tabby hoe het met hem ging. Het duurde even voordat Ryepaw de vraag had geregistreerd. De jonge kater legde zijn konijn, dit keer wat voorzichtiger dan eerder, weer op de grond en ging eerst maar weer zitten voordat hij antwoord gaf op deze ingewikkelde vraag. Tja, hoe ging het met hem? Het was warm, alles voelde uitgedroogd en hij had honger. Daarnaast had hij niet zo best geslapen, want tja, hitte. Maar om nu tegen de andere apprentice te gaan klagen, daar had hij ook niet zo veel zin in. "Hmpf, het gaat wel." mompelde hij, waarna hij een hap nam van zijn konijn. Details konden wat hem betreft bespaard worden. Het was immers te warm voor een gesprek. Maar onbeleefd was Ryepaw ook niet, dus hij nam zijn tijd om de hap weg te slikken en keek vervolgens met toegeknepen ogen naar Twigpaw. Die verdomde zon zat achter haar zijn oogvocht weg te schroeien. Bah, bah, bah. Anyways. "Hoe gaat het met jou?" vroeg hij, waarna hij nog een hap nam van zijn konijn.

Oh god, het leek erop alsof de ander graag het gesprek wilde vorderen. Daar had Ryepaw géén zin in, maar mamma had altijd gezegd hoe ongelooflijk onbeleefd het was om een gesprek af te kappen zonder goede reden. Was de hitte een goede reden genoeg? Dit was zeker een discussie waardig, maar dat voor een moment dat het afgekoeld was. Ryepaw kauwde bedachtzaam terwijl hij aan het wikken en wegen was wat hij nou zou doen, toen Twigpaw antwoordde dat het goed met haar ging. Mooi voor haar, ja. De opmerking die daarna volgde deed Ryepaw knikken. Goh, hij zat hier zowat te sterven van de hitte. Twigpaw daarentegen zag eruit alsof ze het prima te vertoeven vond, maar de jongere kater had deze observatie misschien wel fout ingeschat. De vraag die Twigpaw stelde, was iets wat Ryepaw deed fronsen. Naar binnen? Was het daar niet een stuk warmer en bedompter? Bovendien wist hij dat een van de oudere apprentices daar nog aan het slapen was en zijn poten stonken altijd zo érg. Nee, niet naar binnen, absoluut niet. Maar... Twigpaw was een oudere apprentice, en die kende het territorium vast beter. Misschien was er wel ergens een meer of iets dergelijks waar hij afkoeling kon vinden? "Ik ga niet naar binnen hoor, daar is het nog warmer." begon hij met een frons op zijn gezicht. "En die apprentice, hoe heet 'ie ook alweer, slaapt nog en heeft stinkpoten. Dat is echt niet fijn om naast te eten, hoor." voegde hij er aan toe, voor extra beargumentatie waarom binnen een slecht idee was. "Jij weet toevallig niet een plekje ergens in het territorium waar afkoeling te vinden is? Zoals een meertje ofzo?" Beter wist Twigpaw hier antwoord op te geven. Als ze naar een van de warriors toe moesten, was er geen enkele mogelijkheid om buiten het kamp te gaan zonder ook een klusje of erger. Daar had Ryepaw in deze hitte echt geen zin in.