First come first serve

Winterbear voelde langzaam weer een routine terugkomen in zijn leven. De afgelopen paar manen gingen in een waas aan hem voorbij. Eerst zijn herstel, zowel fysiek als mentaal, van de aanval van de Rogue. Daar had hij iets meegemaakt en gezien wat nog steeds op zijn netvlies gebrand stond. Maar het was oké. Het was iets wat had gemoeten, of hij was er waarschijnlijk ook niet meer geweest. Winterbear had er inmiddels vrede meegemaakt dat hij dat beeld niet meer zou ontzien. Daarbij had hij zijn Warrior naam gekregen, iets waar hij ook niet helemaal bij was geweest met zijn gedachten. Winterbear voelde zich leeg en moe. Maar routine had hem meer houvast gegeven in het leven, iets waar hij dan ook graag aan vasthield.

Daarom moest hij even hard slikken toen zijn ex-mentor hem plots vertelde dat de plannen voor de dag gewijzigd waren. Waarom was dat? Was er iets gebeurd? Waarom wilde Blazestar hem alleen hebben? Winterbear wilde er echter niet tegenin gaan, dus knikte hij maar. 'Oh, oké..' mauwde hij zachtjes, hem een een beetje skeptisch aankijken. Wat was er zo bijzonder dat zijn routine verstoord moest worden?

In stilte liep hij zijn Leader achterna. Hij had zijn blik vooral gericht op de grond, maar af en toe hief hij zijn kop op om de omgeving te bekijken, of de rug van Blazestar. Hij liep mank, was duidelijk nog niet helemaal hersteld van alles wat er gebeurd was. Winter voelde dat wel, al zat het bij hem meer mentaal. Hij vroeg zich af hoelang dat zou duren, of dat hij er voor altijd mee zou rond blijven lopen. Op zich was dat niet heel erg. Tegenwoordig was hij er toch gewend aan geraakt.

Uiteindelijk doorbrak Blazestar de stilte tussen de twee. Winter keek hem aan, een vaag glimlachje rond zijn lippen. Hij wilde niet onbeschoft overkomen. Daarom knikte hij ook instemmend bij de woorden van de Leader. Winterbear had er geen sterke mening over. Hij begreep dat hij het druk had gehad met alles wat er gebeurd was en eerlijk gezegd had hij er zelf ook niet aan gedacht. Of de behoefte voor gehad. Toen hij de vraag kreeg hoe het Warriorleven hem beviel, moest hij zelfs even nadenken. 'Uh, wel goed,' antwoordde hij uiteindelijk. 'Er zit routine in, dat is fijn.'

Was het fijn dat hij geen trainingen meer had? Winter had de trainingen met Blaze altijd als prima ervaren. Soms ging het beter dan anderen keren. Het was vooral met pieken en dalen gegaan. Vooral omdat er van alles gebeurde in de Clan. Blazestar was niet altijd op zijn best, en Winter zelf ook niet. Hij had er eigenlijk geen sterke mening over. Dus haalde hij zijn schouders weer op. 'Ik vond het wel prima, hoor,' mauwde hij. Nu moet je ook alles soort van alleen en zelfstandig doen als Warrior. Als Apprentice heb je nog ruimte voor error.

Blazestar mauwde een hele anekdote over dat mentorschap niet natuurlijk kwam, en dat hij trots was op hoe hij het deed. Winter werd er eerlijk gezegd een beetje ongemakkelijk van. Hij had het mentorschap van Blaze prima gevonden. Goed. Hij was ook Leader, dus... Nou ja, hij deed toch wat goed? En ondanks dat hij erg laat Warrior was geworden, dat lag verder niet aan de mentor skills van Blazestar. Dat lag vooral aan hemzelf. En alle omstandigheden die ervoor hebben gezorgd dat hij vertraging opgelopen had. Hij voelde zich dus ook een beetje ongemakkelijk toen hij allerlei complimenten kreeg. Voor Winter voelde dat helemaal niet zo. Voor zijn gevoel kreeg hij vooral zijn Warrior naam omdat het wel echt tijd werd en omdat hij de basisskills toch wel had. Of hij nou echt een waardige aanwinst was voor de Clan, dat wist hij niet zeker. 'Oh.. Dankje,' mauwde hij toch maar, het glimlachje van Blaze spiegelend. Het was wel lief.