I lost my princess...

Ze was weg. Ze was echt weg. Ze had eerst alleen maar gehuild. Tranen waren blijven stromen. Hadden haar wangharen doorweekt, totdat er gewoon niet meer over was geweest. Haar hazelnootkleurige ogen hadden gewoon geen tranen meer kunnen vloeien. Ze waren leeg, het vocht was op. Weggevloeid. Zoals Wren ook ineens weg was geweest. Haar prinses, haar alles. Ze kon niet zonder Wren. Wat moest ze zonder Wren? Ze had als een kip zonder kop door de bergen gerend. Iets wat ze ondertussen wel goed kon. Ze zou nooit zo kunnen bewegen in de bergen als een kat geboren in de Tribe kon, maar ze kon zich prima redden. Goed genoeg om niet in een ravijn te vallen, te pletter te vallen. Een snik verliet haar keel. Die kwamen nog wel. Ongecontroleerd ook. De geur van Wren was gewoon ineens opgehouden. Ze was weg, dood. Ze wist dat Wren zich geschaamd had, door alles wat er was gebeurd. Maar dit? Dit kon ze toch niet doen, dit kon ze haar toch niet aandoen… Ze mocht niet ineens weg zijn. Ze wilde bij haar zijn. Voor altijd…

Snikkend zakte ze door haar poten. Haar kop zakte op de grond. Zo bleef ze een poos liggen. Totdat ook haar snikken minder werden. Ze was ineens doodop. Ze deed haar hazelnootkleurige ogen weer open en keek op. Zou zij het ook doen? Verdwijnen. Dood gaan. Ze kon het doen. Ze kon struikelen, vallen. Te pletter slaan. Een pieperige ademtuig zoog ze naar binnen. Nee, daar had ze het lef niet voor. Ze was maar een miezerige kattin. Te zacht, te lief, te laf. Ze had Wren kunnen helpen, maar dat was ook het enige waar ze een beetje nuttig was geweest. Nu was ze niks meer. Geen schaduw meer, gewoon een nietszeggende flits in de lucht. Want snel was ze, als een bliksemflits. Ze kwam overeind. Nam nog een ademtuig en begon toen te rennen. Het bergpad naar beneden af.

Ze rende, en rende. Rende maar door. Zonder doel, zonder een idee waar haar poten heen moesten. Ze rende gewoon. Op instinct, op niets meer dan haar diepste instinct. Die bracht haar terug. Terug naar haar geboortegrond. Terug naar de plek waar ze zich altijd vertwijfeld had gevoeld. Had gezocht naar wie ze was. Bij Wren had ze dat gevonden, maar Wren was dood. Dus was het enige waarnaar ze terug kon die vertwijfeling. Dat was alles wat ze nog had. Ze stopte geen moment. Elke verstandige kat had dat gedaan, maar zij was niet verstandig. Zeker niet doordat ze alles was kwijtgeraakt. Haar voetkussentjes begonnen steeds meer te bloeden. Haar keel was krukdroog en haar longen zwoegden. Toch rende ze, en rende ze. In het licht en het donker. Onder de zon en de sterren. Wren, waar ben jij nu?

Toen viel ze om. Haar poten begaven het gewoon. Het enige wat er altijd voor haar was geweest, waar ze altijd op had kunnen bouwen. Stortte simpelweg in. Ze struikelde. Rolde een stuk door en bleef toen liggen. Haar lijf zwoegde en zwoegde. Wren, mag ik weer naar je toe… Alsjeblieft??

[Umh, *nok nok* @Falconstrike? Open]