Not babysitting today

Patrol tijd! Enthousiast trippelde hij achter Serpentguise aan, die overigens nogal haast leek te hebben. Er bestond nog hoop dat ze ook enthousiast was om samen op patrol te gaan. Sommige Warriors waren nu eenmaal geen praters. Of ze wilde het kroost intimideren. Overkomen als edgy en jaded. Hij had het al vaak genoeg meegemaakt. Geef ze een paar weken en de meeste breken het ijs wel zodra ze doorhebben dat je niet zomaar wat aan het aanklooien bent. Met de ijskoude blik die Serpentguise hem gaf, veegde ze niet alleen die hoop maar daarmee ook gelijk Hollowpaws grijns weg. Got it. We moeten het cool houden. Er is geen tijd voor naïviteit rondom deze zwarte kattin. Ze nam een afslag die hij niet kende en hij stelde geen verdere vragen. Hollowpaw mocht al lang blij zijn dat hij daar bij kon houden. Of dat ze hem niet al volledig had afgekeurd, gezien zijn uncoolness van daarnet. En vragen stellen? Dat schreeuwt toch naïviteit?! Hollowpaw wilde deze outing niet verpesten. Hij moest een goede indruk achterlaten. Anders zou Serpentguise de andere Apprentices kunnen vertellen over wat voor een loser hij wel niet was. En zo’n roddel gaat snel genoeg het hele kamp door!
“Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb geen zin om te jagen,” onderbrak Serpent zijn milde silent freakout. Hollowpaw fronste. Geen zin? Maar dat was toch het hele punt van deze trip? Hoe kon ze nou geen zin hebben om te gaan jagen? Het klonk als een heel slecht plan. De andere clanleden zouden het er vast niet mee eens zijn, dit was vragen om problemen. Maar aan de andere kant… Het was ook wel heel erg verleidelijk om het met Serpentguise eens te zijn. Misschien dat ze hem dan wat minder naïef zou vinden?
“Ik heb eerlijk gezegd ook niet zo’n zin om te gaan jagen," loog hij. “Waar zat je dan aan te denken?”

Blijkbaar had Serpentguise geen zin om de regels van het patrol op te volgen. Balen! Hij had er juist zo naar uitgekeken om samen met een Warrior op pad te gaan. Dan zou hij zichzelf pas echt kunnen bewijzen. Maar goed, misschien was die kans nog niet vervlogen? “Ik heb eerlijk gezegd ook niet zo’n zin om te gaan jagen," loog Hollowpaw. “Waar zat je dan aan te denken?”Er kwam niet meteen antwoord. De zwarte kattin sloeg met haar staart en even dacht hij dat ze hem door had. Gelukkig was dat niet het geval. Dat zou ook raar zijn geweest. Hij kon namelijk uitstekend liegen. “Ik heb wel zin om even een frisse duik te nemen.” Zwemmen? Daar kon hij wel inkomen. Ondanks dat het nog maar Newleaf was, kon de zon al best fel aanwezig zijn. En wie hield er nu niet van plezier maken in het water?! Uiteraard kon hij dat enthousiasme niet aan haar laten zien. Dat zou niet cool zijn. Hollowpaw knikte instemmend en volgde haar naar de top van de heuvel. Het water hier zag er mooi uit. Het leek vrij rustig en ondiep. Perfect om nog beter te leren zwemmen!
“Heeft je mentor je al leren zwemmen?” Vroeg Serpent. Hollowpaw wilde antwoordden dat dat niet het geval was, maar nog voordat hij er ook maar een woord uit kon krijgen onderbrak de zwarte kattin hem al. “Natuurlijk kan je zwemmen. Stomme vraag. Zelfs de kittens weten al hoe ze zich moeten redden in het water!” Hij had gehoopt dat Serpentguise hem zou willen leren zwemmen. Dan had hij indruk op haar kunnen maken met hoe snel hij het zou kunnen. Maar nu moest hij razend snel reageren om zijn maximale coolheid te behouden. “Duh. Natuurlijk kan ik zwemmen. Ze sturen toch geen sukkel met jou mee op patrol!”, zei hij lachend. De kattin stapte het water in en liet hem daarmee geen andere keuze dan om haar te volgen. Hij had gezegd dat hij kon zwemmen dus nu moest hij het ook waarmaken. Het water was nog koud. Zelfs al was hij nog zo dicht bij de kant, Hollowpaw voelde dat er een stroming was die aan zijn pootjes trok. Het maakte het lastig om stevig te blijven staan op de kleibodem. Misschien was dit toch niet zo’n goed idee? Moest hij iets zeggen tegen Serpentguise? Maar dan zou ze hem de grootste sukkel ter wereld vinden! Hollowpaw was klein voor zijn leeftijd en hoewel het water voor Serpentguise nog ondiep was, vond hij het al spannend genoeg om naast haar te komen staan. “Ik zei toch dat ik het kon.’’ grijnsde hij. Al was het alleen maar om zichzelf wat moed in te praten.

Wat had hij anders moeten doen? Haar de waarheid vertellen? Dan zou ze hem een grote sukkel vinden. Hollowpaw had zijn keuze gemaakt. Hij kon best zwemmen, hier in het ondiepe. Fake it til you make it, right? En dus volgde hij de zwarte kattin het water in. Erg fris, maar dat was welkom. Hij had al meerdere Warriors horen praten hoe warm deze Newleaf was. En hoewel hij zelf geen vergelijkingsmateriaal ter beschikking had wilde hij ze graag geloven. Zelfs hier in het ondiepe, kon hij voelen dat de stroming aan zijn poten trok. Het maakte het lastig om stevig te blijven staan. Maar met enige moeite lukte het hem om haar bij te houden. “Ik zei toch dat ik het kon.’’ grijnsde hij. Echter kreeg hij slechts een spottende lach terug. “Wat? Staan in het ondiepe?” Au?! Hij deed zo veel moeite om zich voor haar uit te sloven en nu was het nog niet goed? Hollowpaw fronste. Sinds wanneer was je best doen niet goed genoeg? Ze waren toch zeker geen vijanden, wat bezielde Serpentguise dan haar zo te gedragen? “Ik dacht dat je zei dat je kon zwemmen.” Met die woorden gleed de zwarte kattin dieper het water in. Ze had wel een punt. Stil staan was niet zwemmen. En als hij geen demonstratie had willen geven dan had hij maar niet op moeten scheppen. “Goed, goed. Ik kom al.” Zonder er verder bij na te denken volgde hij haar voorbeeld. Ergens halverwege liep de bodem steiler af dan hij verwachtte. Hollowpaw merkte tot zijn schrik dat er geen grond meer onder zijn pootjes te vinden was. Hij spartelde rond in het water in een poging om aan de oppervlakte te blijven. Toen Hollow merkte hoe ver de stroming hem uit het pad van Serpentguise had getrokken was het al te laat. “Serp-”, riep hij voordat hij kopje onder ging. Het water ging sneller en sneller. Het trok aan zijn lijf en slingerde hem in de rondte zonder dat hij er ook maar enige controle over had. Hij graaide in blinde paniek om zich heen in een poging zich nog ergens aan vast te kunnen grijpen. Toen Hollowpaw per geluk heel even de oppervlakte bereikte, kon hij tot zijn schrik het geruis van de waterval beangstigend dichtbij horen komen…

Toen hij door kreeg hoe weinig controle hij daadwerkelijk over het water had, was het al te laat. De bodem was te ver weg en ondanks zijn beste pogingen om tegen de stroming in te zwemmen werd hij steeds verder bij de zwarte kattin vandaan getrokken. “Serp-”, riep hij voordat hij kopje onder ging. Het water leek er geen enkele moeite mee te hebben om hem te overmeesteren. Het slingerde hem achteloos in de rondte zonder dat hij er ook maar iets tegen kon doen. Hollowpaw mocht nog van geluk spreken dat hij het voor elkaar kreeg om zo nu en dan aan de oppervlakte te komen, zodat hij lucht kon happen voordat het water hem weer mee de diepte in trok. Meer bij toeval dan door enige vorm van strategie wist hij zich uiteindelijk aan een rots vast te grijpen. Toen Hollowpaw heel even de oppervlakte bereikte, kon hij tot zijn schrik het geruis van de waterval beangstigend dichtbij horen komen. Shit! Shit! S h i t! Hij probeerde zich uit alle macht vast te blijven houden maar kon zijn grip al voelen weg slippen. Was dit daadwerkelijk het einde? Plots werd hij ruw in zijn nekvel gegrepen en het water uitgehesen. Hollowpaw keek vol ontzag naar de bulderende waterval die niet meer dan een meter of vijf weg kon zijn geweest. Wat als hij over het randje zou zijn meegevoerd?! Hij had de waterval wel eens van beneden gezien. Dat was een hoogte die hij never nooit kon overleven. Voor hij het wist werd hij mee het droge op gesleurd en daar losgelaten. De zwarte kattin stapte over hem heen waarna ze haar vacht uitschudden. Hij zelf was te verbijsterd om haar voorbeeld te volgen. “Het was maar goed dat ik je nog kon pakken.” Mauwde ze scherp. Hoewel hij absoluut geen behoefte had aan een lecture kon hij er momenteel ook niets tegenin brengen. Ze had tenslotte zijn leven gered. “Je naïviteit en leugen had je het leven kunnen kosten.” Hollowpaw voelde dat ze hem recht aankeek, ondanks dat zijn blik momenteel in de grond gevestigd was. Ze had gelijk, het was ontzettend stom van hem geweest om zich sterker voor te doen dan hij was. Sukkel! Nu zou ze hem voor eeuwig als een grote loser beschouwen. En hij kon er op rekenen dat zo iets het kamp wel rond zou gaan. “Als ik je geloofd had, dan was je nu onderaan de waterval beland.” Bij die woorden keek hij op en fronste. Dus ze wist het? Ze wist dat hij niet kon zwemmen en had hem gewoon laten gaan? Au?! Wat als hij wel zou zijn verdronken, boeide dat haar dan helemaal niks? Dat was misselijk! “Als Crystalstar je nu vraagt een vijand aan te vallen, een Shadowclanner Warrior twee keer jouw grootte, zul je dat doen?” Vroeg ze hem. Hij schudde zijn kop. “Natuurlijk niet! Dat zou een hele domme keuze zijn, vooral van haar ook. Crystalstar zou geen Clanleden opofferen als het overduidelijk was dat ze zouden verliezen.” Toch? Daar zou ze wel over nadenken. Je wordt immers niet zomaar Clanleider. Toch? “Ik ga mezelf echt niet laten doden door de domme keuze van een ander.”