Curiouser and Curiouser

Whitepaw was mee uit op patrol vandaag. De grenzen checken voor gevaar. De clan stond scherp, al niet perse voor de andere clans. Er scheen een monster door het woud te sidderen als een giftige slang, verscholen in gangen en schaduwen, en pakte alleen zijn slachtoffers als hij zeker wist dat ze het verhaal niet meer konden navertellen. Whitepaw had sinds de waarschuwingen al zijn ogen en oren op scherp staan. Zelfs in het kamp leek hij op zijn hoede. Wat als het monster hun schuilplaats zou vinden? Wat als ze de Elders of kittens als een gemakkelijke prooi zouden zien? Een samentrekkend gevoel trok door zijn maag bij het idee. Hij kon het amper voor zich halen dat er iets of iemand zo gruwelijk kon zijn om onschuldige katten aan te vallen. Hij hoopte dat het monster snel verjaagd zou worden, of misschien zelfs beter.. gedood zou worden. Whitepaw was absoluut geen voorstander om zomaar iemand van het leven te beroven maar als hij de verhalen moest geloven over dit wezen.. Dan had hij liever dat er geen kans meer was dat zoiets terug kon keren. In de tussentijd was de Patrol bijna op zijn einde. De leidende kat stelde voor om op te splitsen en ieder nog een kant uit te gaan zodat ze nog konden jagen op de terugweg. Whitepaw twijfelde om iets te zeggen, om voor te stellen juist bij elkaar te blijven vanwege het monster, maar de Warrior leek overtuigd dat het veilig genoeg was. Hij was ook nog maar een jonge Apprentice, waarschijnlijk zou hij alleen maar een snauw krijgen door het op in gaan van een Warrior. De rode tom knikte daarom alleen maar en hield zijn lippen op elkaar geperst. Toen iedereen zijn eigen kant optrok besloot Whitepaw nog het laatste deel van de grens af te gaan. Alles leek in orde te zijn tot nét op het laatste stuk de wind draaide. Een nieuwe geur kwam hem tegemoet. Whitepaw spitse zijn oren en zette zijn lichaam aan klaar voor verdediging. Moest hij de Patrol terug halen? Wat als het de monster was? Whitepaw nam de lucht nog is goed in zich op. Hij zuchtte iets wat opgelucht toen hij al snel merkte dat het een bekende geur was; die van Shadowclan. Was er Patrol in de buurt? De tom besloot voorzichtig pols hoogte te nemen. Vanuit de beschutte lange gras sloop de jonge tom dichter naar de grens. In de verte zag hij een zilveren lichaam staan. Haar blauwe ogen tekende mooi af bij haar schitterende pels. Whitepaw voelde zijn oortjes nieuwsgierig bewegen. Windclan had op het moment niet perse ruzie met Shadowclan toch? Hij hoefde niet vijandig te doen zolang ze de grens niet overtrad. Ondanks die logica zou zijn mentor daar het absoluut niet mee eens zijn. Snel proefde Whitepaw nogmaals de lucht; geen teken van Ravenbeak. Gelukkig. Whitepaw had geen zin in een boze mentor, noch om zijn nagels zomaar in een meisje te slaan. Eens zien als ze ook zo vriendelijk was als hem. Met een zachte mauw maakte hij zich bekend vanuit het gras en kwam rustig omhoog. Hij zwaaide naar haar met zijn witte staart.

Er lag een kleine aarzel in zijn houding ondanks hij vriendelijk probeerde over te komen. Hij hoopte dat de andere kat zich niet vijandig zou opstellen terwijl hij juist neutraal wou zijn. Dan zou hij ook nog eens als een idioot overkomen als straks de Shadowclanner hem zou onder snauwen. Gelukkig leek de zilver gekleurde she-cat vriendelijk genoeg. Voor nu dan. Hij kreeg namelijk een zwaai terug. Whitepaw voelde zijn aarzel iets wegzinken en een glimlachje sierde lichtjes zijn mondhoeken. Voorzichtig zette hij nog een paar stappen naar voren, zodat hij in haar gehoorzone stond. Hallo,” Begroette de Apprentice hem. Whitepaw glimlachte nu een stukje breder. ”Hallo daar,” Mauwde hij terug. ”Ik ben Whitepaw, van Windclan, maar dat had je denk ik wel al door.” Grinnikte hij toen hij zich zelf voorstelde. ”Wie ben jij?” Hij was wel benieuwd wie ze was. Je zag niet vaak een andere Apprentice alleen bij de grens. Jammer, want hij maakte graag nieuwe vrienden.