Eat shit! [open]

Aina, hij was net vol op z'n muil gegaan. Met een gepijnigde kreun hees hij zichzelf van de grond af. Heel zijn kin en borst zaten onder de modder. Voorzichtig bewoog hij zijn kaak heen en weer, en zuchtte van geluk toen hij merkte dat dat allemaal gewoon nog goed werkte. Met zijn tong streek hij langs zijn tanden, en bless, ook die zaten er allemaal nog goed in. Gelukkig maar, zijn prachtige gezicht bleef hoogstwaarschijnlijk onaangetast. Het grootste nadeel van het hele tafereel, was dat hij over een boomwortel was heen gestruikeld, precies naast de grens, en er een kat van een andere clan naar hem aan het kijken was. Schaapachtig wuifde hij - auch - met zijn rechterpoot. "Hiii,"

Eigenlijk moest hij hier niet zijn. Niet dat het niet mocht maar niemand had hem er opdracht toe gegeven. En daarbij was hij zo dicht bij de grens, een paar stappen verder en het mocht echt niet. Maar telkens als Hollowpaw zich daar zorgen over begon te maken, kon hij Serpent al horen lachen. Denk voor jezelf sukkel! Uch, dat deed hij toch ook! Anders zou hij hier nu niet staan. Zo had hij zichzelf min of meer hierheen geforceerd. Tenminste, zo voelde het totdat hij een Windclanner extreem spectaculair op z’n bek zag gaan. Hollow kon het bijna niet geloven, perfect entertainment recht voor zijn neus? It’s more likely than you think… Plots was hij hier met meer purpose dan ooit tevoren. Dit was gepland, uiteraard. Hollowpaw vergat de grens volledig en stak deze over terwijl hij op de Windclanner af liep. Die wuifde met zijn achterpoot. "Hiii," Vreemd genoeg een zeer vriendelijke vibe, maar het was van harte welkom. "Wajo! Je had jezelf moeten zien! Dat was echt geweldig!” riep hij enthousiast. “Is verder alles oké?” probeerde hij gelijk een beetje bij te sturen. Hollowpaw wilde niet per se brutaal overkomen. Het enthousiasme was gemeend, de ander was echt zeer episch gestruikeld. “Waar zat je achteraan?” vroeg hij nieuwsgierig. Met zo’n val zag hij gelijk een heftige achtervolgingscène met een bijzonder soort prooi voor zich.  

Het duurde een paar seconden, maar het kwartje viel na een tijdje dat deze Riverclanner tegenover hem toch echt aan de verkeerde kant van de grens stond. Heel enthousiast, dat dan weer wel. Hawk trok met zijn oor toen hij gecomplimenteerd werd op zijn val. "Thanks," zei hij halfgemeend waarna hij de kat tegenover hem is goed bekeek. Een apprentice, waarschijnlijk nog nooit op een gathering geweest, dus een complete stranger voor Hawkchase. En waarschijnlijk was Hawk ook een compleet onbekende voor de apprentice. "Het gaat wel hoor," zei hij toen met een klein grijnsje. "En eerlijk gezegd zat ik nergens echt achter aan, kijk," gaf hij toe waarna hij met zijn nagel op de boomwortels wees. "Diep in ons territorium heb je weinig bomen, en dus ook niet echt boomwortels waar je rekening mee moet houden!"

“Thanks,” zei de ander, al klonk het niet helemaal gemeend. Maar dat was begrijpelijk, gecomplimenteerd worden op je blunders was ook maar zo zo. Laat staan door een ukkie uit een andere Clan. “Is verder alles oké?” probeerde Hollowpaw het gesprek dan ook gelijk een beetje bij te sturen. Gelukkig was dat het geval en had de WindClanner zich niet ernstig bezeerd. Dat zou wat zijn. Dan had hij misschien wel een Medicine cat erbij moeten halen en Hollowpaw wist niet of hij nu zo’n behoefte had aan drama. “En eerlijk gezegd zat ik nergens echt achteraan, kijk,” de ander wees richting een doodgewone boomwortel. “Diep in ons territorium heb je weinig bomen, en dus ook niet echt boomwortels waar je rekening mee moet houden!” Wow? Bijna geen bomen? “Hoe houden jullie dat uit in de zomer?!” riep hij verbaasd. In het RiverClan gebied was er tenminste nog genoeg water om een verfrissende duik te kunnen nemen. Maar als hij de verhalen mocht geloven, dan hadden WindClanners daar een hekel aan. In zijn enthousiasme was hij zich helemaal vergeten voor te stellen. “Ik ben Hollowpaw trouwens,” zei hij er snel achteraan.