How dare you

Wauw. Je kon echt het gehele territorium zien vanaf hier! Leuk om te weten dat er hier dus ook nog mooie dingen waren. Als hij de verhalen van de anderen mocht geloven, dan hadden ze niks te klagen. Clans die in de volledige duisternis leefden of altijd in het water zaten? Hoe werd je zo niet ziek en rimpelig? Wat Dwarfpaw betrof, was het volstrekt logisch dat er zo nu en dan katten overliepen naar WindClan. Hij had de gevangen haas even in het gras neergelegd om zo de rots der rotsen te kunnen beklimmen. Een grote vergissing, kwam hij nu achter. Vanuit het gras kwam een grijze kattin aangelopen Raptordash, als hij het goed had onthouden? Eigenlijk maakte het ook niet uit. Ze had het op zijn prooi gemunt, dat wist hij heel zeker. In twee krachtige sprongen was hij beneden. Dwarfpaw ging voor de dode haas staan terwijl hij haar enigszins geïrriteerd aankeek. “Sorry maar deze is al gereserveerd," siste hij terwijl zijn staart geërgerd heen en weer zwiepte.

- eerste post voor Raptordash      

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Raptordash had een gebroken nacht achter de rug; het waren haar kleintjes die haar onbedoeld wakker maakten, dan weer het gesnurk van een andere warrior, en vervolgens een nachtmerrie. Ze had er dan ook voor gekozen om vrij vroeg haar nest te verlaten. Waarom zou ze immers blijven proberen haar rust te vinden, als die toch elke keer weer werd ontnomen? Het bouwde alleen maar meer frustratie in haar op. Dus besloot ze maar om zichzelf nuttig te maken en te doen wat ze kon. Wat niet veel was, eerlijk gezegd - ze was moe, gebroken. Ze voelde het aan alles in haar lichaam, en toch kon ze niet slapen. Was er iets verschrikkelijkers en onverklaarbaarders in het leven dan dat? Op dit moment dacht ze van niet. Het was dan ook niet zo vreemd dat ze een fout maakte. Ze had enkel van een afstand een dode haas gezien en niet gelijk iemand erbij gezien, dus nam ze maar aan dat het achtergelaten was of iets dergelijks, en dat zij het maar beter terug naar het kamp kon nemen. Maar toen ze maar een paar vossenlengtes verwijderd was van het dode prooidier, sprong er opeens een jonge apprentice tevoorschijn. Even keek ze verward; hij leek wel uit de lucht te komen. Maar toen keek ze opzij en zag ze de rotsen; ah, daar had hij dus al die tijd gestaan. Een moment lang dacht de warrior dat ze aan het hallucineren was. De jonge apprentice siste geïrriteerd naar haar, maar de queen trok enkel aan haar oor en haalde haar schouders langzaam op. "Mijn excuses, ik had je daar niet gezien, Dwarfpaw." Haar stem klonk vermoeid, maar er lag geen spoor van irritatie in haar toon.