♡ I'm just what grew

Indra kwam regelmatig naar het water in het park. Het deed haar altijd wat denken aan het kleine meertje in het Windclan territorium; een plaats die ze al manen niet meer had kunnen bezoeken. Vroeger spendeerde ze daar veel tijd, starend in het water, haar reflectie hatend om alle beslissingen die ze genomen had. Als ze nu in het water keek, zag ze de glinstering van het licht dat weerkaatste op het metalen stuk van de halsband om haar nek. De hondentanden die eruit staken waren misselijkmakend; ze waren in de richting van haar keel gedraaid, zodat ze ongemakkelijk in haar vel prikten als ze neerboog om te drinken. Indra keek zichzelf niet in de ogen terwijl ze dronk, in plaats daarvan likte ze het water met gesloten ogen. Zelfs de smaak van het water was anders hier. Toen ze klaar was met drinken, bleef ze nog even met gesloten ogen staan. Als ze ze opendeed, zou ze haar reflectie zien. De dode blik in haar groene ogen, het litteken van tanden in haar neus dat haar gegeven was door de dochter van Zahida. Eén van de slachtoffers wiens bloed nog aan haar klauwen kleefde; de moeder had haar haar eerste dag bij Bloodclan daar bijna om vermoord. En ze zou gelijk gehad hebben ook. Het zou een goede manier geweest zijn voor haar om te sterven; karma voor haar daden. En tegelijk zou het te gemakkelijk geweest zijn. Nu moest ze leven met zichzelf, met wie ze geworden was, en elke dag walgde ze van zichzelf terwijl haar halsband haar elke dag meer en meer de adem benam, alsof het bandje kromp en haar langzaamaan verstikte.

Haar gevoelige oortjes hoorden pootstapjes, een beetje verder van haar vandaan. Indra zuchtte even geluidloos en keek toen op. Het was Cheriey, een al wat oudere young one. Niet dat zij veel kon zeggen, natuurlijk - zij was een "young" one geweest van 40 manen oud, die zich eerder 200 manen voelde. De jonge kattin staarde in het water met een uitdrukking die Indra net iets te bekend voorkwam. Het bracht haar terug naar zichzelf, zo veel manen jonger, op een plaats hier ver vandaan. Hoog in de bergen, terwijl ze zichzelf aankeek in een stroompje net buiten de grot waar de tribe woonde en waar ze net ontdekt had dat haar moeder naartoe verhuisd was na hen achtergelaten te hebben. Ze had zich zo verloren gevoeld, zo eenzaam, alsof ze nergens thuishoorde en geen doel had. Sweetheart, die nu Lethal heette, had haar toen onder haar vleugel genomen. Toen had ze haar leven voor de eerste keer geregd; toen Lethal haar in de gracht opraapte en naar de Elite bracht had ze voor de tweede keer haar leven gered.

Ietwat melancholisch van die herinnering en van de manier waarop Cheriey haar deed denken aan haar eigen dochter, Hazelgrouse, besloot Indra om de jonge kattin te benaderen. Ze stond niet gekend om haar zachtaardigheid of haar medeleven, en ze had ervoor gezorgd dat ze binnen Bloodclan een reputatie had als een kattin die je best niet aansprak of je zou het je beklagen. Ze was hier niet om vrienden te maken, of om gezellig praatjes te slaan met de moordenaars om haar heen. Ze was hier enkel omdat ze nergens anders naartoe kon, omdat ze haar in leven hielden, omdat ze het alleen niet zou overleven in de harde wereld. Ze wist niet echt wat te zeggen, dus ging ze gewoon naast de young one zitten - hun vachten raakten elkaar niet, maar Indra kon haar aankijken in hun reflectie in het water. Haar eigen reflectie vermeide ze. Indra was nooit goed geweest met woorden; ze had al meer schade aangebracht met haar woorden dan dat ze ooit goed had kunnen maken. Maar een deel van haar wou gewoon dat Cheriey zich iets minder alleen moest voelen - want ze wist maar al te goed hoe dat voelde, en ze wenste dat soort eenzaamheid niemand toe.  

Indra trok lichtjes met haar oortjes toen Cheriey begon te praten. Over hoe anderen achter haar rug om roddelden over haar vader, die een clankat zou zijn. Of dat waar was of niet, dat wist Indra niet. Het deed er misschien ook niet al te veel toe. Ze wist maar al te goed hoe het voelde als anderen fluisterden om je afkomst, natuurlijk - haar vader was een medicine cat geweest, voor wie kittens krijgen absoluut taboe was. Het had hem uiteindelijk dan ook zijn rang gekost. Niets beter om je leven te beginnen dan weten dat je niet alleen een ongeluk was, maar dat Starclan zelf je komst nooit goedgekeurd had. Geboren worden niet als onschuldige ziel, maar als de zonde van je vader. Indra was niet open genoeg om dit te vertellen aan de young one, natuurlijk - nog te wantrouwig, haar muren nog te hoog. Ze had geen enkele reden om Cheriey te vertrouwen. Voor hetzelfde geld was het poesje een meester actrice, die haar dit enkel vertelde zodat ze zelf open zou gaan - om dan daarna naar Orchis al haar zwaktes te gaan fluisteren. Oh, daar zou ze niet van verschieten. Daarom was ze misschien niet helemaal verbaasd dat Cheriey over Starclan begon. Misschien wouden ze checken waar haar loyaliteit lag, of ze zich nog liet leiden door haar voorouders tussen de sterren. Indra snoof even humorloos bij de gedachte dat Starclan überhaupt eerlijk of beschermend was. "Nee, dat kun je wel zeggen.", antwoordde ze, haar stem ietwat schor van hoe weinig ze tegenwoordig nog sprak. "Zelfs toen ik mijn leven voor hen gegeven zou hebben heeft Starclan mij nooit beschermd.", vervolgde ze, bitterheid in haar stem terwijl ze terugdacht aan al die keren dat Starclan haar had laten zitten. De katten die ze niet gered hadden, de fouten die ze haar hadden laten maken, het zoontje die ze nooit levend ter wereld had kunnen brengen, de levens die haar recht waren maar die ze niet had mogen ontvangen... Katten die geloofden in een eerlijk Starclan waren blind en doof, of misschien gewoon echte geluksvogels.

Waarom zijn ze er niet voor ons. Een puntige vraag van de jonge Bloodclanner, die niet eens geboren was onder het geloof dat Indra's hele leven bepaald had. Een deel van haar vond het niet kunnen dat de young one überhaupt de naam 'Starclan' op haar tong durfde te nemen, een deel van haar werd tegen de haren ingestreken met de woorden die uit haar mond kwamen. Want wat wist zij eigenlijk? Het enige dat de Bloodclanner had was de verhalen van haar omgeving, die alleen maar haat hadden voor de katten in de sterren. Starclan had gezegd dat Aegir in Bloodclan groot zou worden? Alsjeblieft, wie geloofde dat? Alsof Starclan ooit zo'n verachtelijke prophecy zou maken - alsof ze ooit tegen zo'n kind zouden spreken. Het waren waanideeën van een kattin die dacht dat Starclan anders was dan het was, van een kind dat nog in sprookjes wou geloven. Want voor Cheriey was dat alles wat Starclan was - een sprookje. Haar voorouders liepen niet tussen de sterren met wijsheid in hun ogen en glinsters in hun vacht, haar toekomst zou nooit tussen de sterren liggen, want Bloodclanners gingen niet naar Starclan; en hoewel Indra's pad ook niet tussen de sterren lag had ze ooit nog die mogelijkheid gehad, dat potentieel. En hoe hard ze Starclan ook haatte, met al hun bloed dat door haar aderen stroomde, het zat ook in haar bloed om hen te beschermen. Ze waren heilig, en zelfs een heiligheid die je verachtte was een heiligheid waar je niet kwaad over kon spreken, zeker niet als iemand die geen deel uitmaakte van een groep die hen aanbeden had. Cheriey ging verder, zei dat anderen Indra raar aan zouden kijken omdat ze met haar sprak, omdat ze hier niet gewild was. Indra zuchtte even. Oh, om weer een kind te zijn, jong en naïef, denkend dat de wereld om jou draaide. Haar korte vlaag van woede slikte ze in, al broeide het nog steeds in haar, altijd een tornado net onder haar huid. Maar dat was elke dag, dat was niets bijzonders. "Jij denkt dat clankatten geboren worden onder het vredelievende en beschermende oog van Starclan.", begon ze na een korte stilte waarbij ze haar woorden overwogen had. Wat ze ging vertellen was een oud verhaal, een verre pijn. Een verhaal dat iedereen in Windclan wel geweten had, behalve misschien de jeugd die nog niet genoeg tijd bij de elders gespendeerd had om het te horen. Het was immers niet elke dag dat een medicine cat zo hard de regels aan zijn laars lapte, niet elke dag dat een moeder haar kinderen gewoonweg achterliet. "Maar ik heb nooit die liefde van Starclan gevoeld. Ik ben geboren in zonde.", vervolgde ze, en even keek ze opzij naar Cheriey, recht in haar tweekleurige ogen. "Ken je de regels die Starclan aan medicine cats oplegt?", vroeg ze de jonge kattin.

De angst in de ogen van de jonge Bloodclanner als ze haar aankeek was haar niet ongekend, nee. Ze had die blik al zo veel vaker gezien - in de ogen van haar eigen dochter; Dat verlangen naar goedkeuring, de angst dat ze iets fout gedaan of gezegd had, de verwachting dat ze elk moment afgeblaft zou worden of de wrok van haar moeder over zich heen zou krijgen. Zo had Hazelgrouse haar aangekeken vanaf het moment dat ze besefte wie haar moeder was, tot wat ze in staat was. Het had niet zo lang geduurd - hoe oud zou ze geweest zijn toen ze voor het eerst die blik in haar oogjes gehad had? Twee manen, drie manen? Was het voor of na de vos die het Windclan camp binnengedrongen was waarop Indra haar twee jonge kittens achtergelaten had om hem heldhaftig te bevechten? Ze wou dat ze dat nog wist. Die hele tijd was een waas; ze had levendigere herinneringen aan de muren van de nursery die om haar heen leken te krimpen dan aan de twee kittens die ze op dat moment zo veracht had. Wie had kunnen denken dat ze hen ooit zo zou missen, dat ze ooit zou verlangen naar hen gewoon nog eens opnieuw te kunnen zien? Niet Indra, dat was zeker.

Natuurlijk wist Cheriey niets over de code van de medicine cats. Dat was maar al te normaal, geboren in een "clan" zonder medicine cat en zonder Starclan; hoe zou zij iets kunnen begrijpen van zo'n eervolle en spirituele rang? De jonge kattin verontschuldigde zich ervoor, alsof dat haar fout was, alsof ze haar jeugd had kunnen kiezen. Iets zei Indra dat als Cheriey had kunnen kiezen, ze er niet voor gekozen had om hier tussen de moordenaars te leven. Maar ja, wie zou daar bewust voor kiezen? Als ze zelf haar leven opnieuw zou kunnen doen, zou ze hier ook met alles dat ze had proberen wegblijven, ook al was het op dit moment het dichtste bij een 'thuis' dat ze had. "Medicine Cats zijn de katten die het dichtste bij Starclan staan. Ze dromen samen met Starclan, krijgen hun prophecies, zijn hun spreekbuizen in de wereld van de levenden. Het is een eervolle rang, eentje die respect krijgt, en die in zekere zin boven de warriorcode staat.", vertelde Indra, en ergens voelde het goed om nog eens over haar cultuur te kunnen praten; Dit zijn dingen die ze haar apprentices geleerd had, één van de eerste lessen nadat ze hun apprenticenaam gekregen had. Cheriey had misschien geen apprenticenaam, maar ze was wel een young one, en dat was het dichtste bij apprentices dat ze hier hadden. En het was waarschijnlijk ook niet echt het soort les dat ze hier deden - rustig zij aan zij zitten, praten over de regels die er waren en de geschiedenis achter hun clan. Ze vroeg zich af of Bloodclan überhaupt ooit de regels duidelijk maakten aan kittens en young ones met woorden, of dat je het gewoon zou merken als je in fout gegaan was.

"Maar hoewel ze boven de warriorcode staan, hebben ze hun eigen code, hun eigen regels. En de belangrijkste daarvan is de eerste: dat Medicine cats geen partner mogen nemen en geen kittens mogen krijgen. Want hun liefde en hun energie is voorbehouden voor Starclan in de eerste plaats, en hun clan op de tweede.", vervolgde ze. En dit was niet alleen een stukje van haar cultuur, maar ook een heel belangrijk ding om te begrijpen om haar jeugd, haar afkomst, haar erfzonde te kunnen begrijpen. Medicine cats kregen geen kittens. Punt. Starclan had het zo gezegd, en zo zou het zijn. Behalve.. Als dat niet zo was. "Mijn vader was een medicine cat, Cheriey. Hij had voor Windclan moeten zorgen in naam van Starclan, maar in plaats daarvan waren hij en mijn moeder meer bezig met elkaar... Natuurlijk was Starclan daar niet blij om. Mijn geboorte was nooit door Starclan gewild - waarom zouden ze een kind geboren in zonde beschermen?", vervolgde ze. Ooit was dit het ergste wat haar gebeurt was. Dat was een heel leven geleden ondertussen. Maar het was misschien wel waar het allemaal begonnen was. Misschien had Starclan ook wel gelijk, en zou het beter geweest zijn als ze nooit geboren was. Er was veel minder leed geweest dan... "Het heeft hem zijn rang gekost toen de clan het ontdekte. Wij werden scheef bekeken, als de kittens van een Medicine cat. Mijn moeder kon het niet aan - ze verliet ons toen we 5 manen oud waren. Nog kittens, maar al alleen en onbeschermend, door de keuzes van onze ouders, door een Starclan die het niets kon schelen."