[b] The growth of new leaves

Het was de tijd van het jaar om planten te beoordelen, soms onkruid weg te halen als het bijna een van de nuttigere planten overheerste en voornamelijk voor te bereiden op het aanvullen en schoonmaken van de den. Zelfs al deed ze het dagelijks, of liet ze het af en toe over aan Jasminepaw zodat ze langzaam maar zeker in staat was zich beter in het pad van de Medicine Cat te plaatsen.

Het was een pad dat soms slingerde, en het waren taken die ervoor zorgde dat de kattin de sterke geur van monsters trotseerde. Bernagie zou hopelijk in het bos blijven groeien en dat betekende dat ze het meerdere malen de komende tijd zou checken totdat het voldoende was om mee te nemen. Immers kon het weer ervoor zorgen dat ze in moest grijpen met bijvoorbeeld wat nat mos, of wellicht eerder moest plukken. Brem was misschien een andere plantensoort die ze zou proberen te vinden. Hoewel planten vaak op dezelfde or soortgelijke plekken waren te vinden kon het nooit kwaad om rond te kijken. Zuring wilden nog wel eens in de berm groeien en ook die had ze ook wel graag in haar voorraad. Het leek erop dat ze voorlopig niet op het grondgebied van andere Clans zou komen, sowieso niet Shadowclan. Niet met hoe haar Leader was. Ze zuchtte eens diep, de spanningen waren niet nodig, er waren wel andere dingen waar katten zich mee bezig moesten en konden houden. Wellicht dat ze daarom wel, als ze heel eerlijk was, in kon zien dat sommige Medicine Cats als ze ouder werden zich toch maar al te graag een beetje chagrijnig uit deden.

+ Bluejay of Morninglight

Het leek erop dat ze niet lang alleen was. Ze was nog met een pootje een plantje aan het onderzoeken waar rare draden aan zaten, die ze niet meteen herkende als spinrag toen er een geluid van zware pootstappen weerklonk in haar oren. Alsof er meerdere monsters aan kwam denderen, alsof monsters poten hadden gekregen. Verschrikt verstijfde de Medicine Cat terwijl haar amberkleurige ogen vluchtig langs de bomen gleden. Ze zou niet wachtten tot het wezen, of het monster haar voorbij zou vliegen. Als het haar niet op zou merken, waarschijnlijk hing haar geur al in zijn neusgaten.

Gespitste oortjes omhoog, voorzichtig in elkaar gedoken keek de jonge kattin om zich heen. Hoewel ze voor haar gevoel vele Moons had rond gewandeld, waren deze in werkelijkheid nog niet eens zoveel. Ze had niet de ervaring die andere zouden hebben en zelfs ervaren Warriors zou ze als ze Eveningstar was geweest niet alleen rond laten wandelen.

Echter had Remnantwolf niet altijd de luxe om een ander mee te nemen. Naast planten moesten er altijd ook prooi op een stapel worden gelegd. Aan haar rond tollende gedachten en lichte gevoel van spijt had de jonge Medicine Cat weinig. Ze was wellicht geen Windclanner maar ze was rank gebouwd en snel. Hoewel, misschien niet snel genoeg?

Een poging wagen kon altijd en dus begon de grijze kattin te rennen, zigzaggend in de hoop hetgeen dat achter haar dat vreselijke geluid maakte, het beangstigende geluid, haar niet zo makkelijk zou vinden. Niet zo eenvoudig zou pakken. Zo af en toe had ze geen andere keuze dan uitwijken richting het donderpad, al leek deze nu verdacht rustig. Hield het wezen het tegen, of suiste het bloed van angst teveel in haar oren?

Hoewel katten ook prooi kenden, en soms ook konden spelen met het prooi - Remnantwolf kon zich nog herinneren dat kittens soms insecten achterna zaten - was dit een heel ander soort spel. Een heftig en pijnlijk spel. Haar poten waren niet gewend om zo snel te rennen, aangezien een Medicine Cat vaak meer haar aandacht op andere details legde. Dat gezegd hebbende had de jonge kattin door haar leeftijd en leefstijl nog best wel een goede conditie. Haar poten kenden instinctief de nood aan snelheid. Het was echter geen spel voor haarz enkel de nood aan overleving. Een zeer sterke overlevingsdrang die haar een golf aan adrenaline gaf.

Echter was adrenaline en zelfs een goede poging tot afschudden niet voldoende. Het tegenovergestelde was waar, ze wist niet hoe lang ze gerend had maar het beest leek haar spoor niet te verliezen, en zijn poten waren sterker, krachtiger. Hij was in het algeheel krachtiger. Ze voelde de kracht van kaken om haar rug terwijl ze een schaduw over haar heen zag duiken.

Een ijselijke geluid verliet haar keel, een geluid dat ze niet van zichzelf herkende. Immers was ze nog nooit extreem gewond geraakt. Ze had wel voor ernstige verwondingen gezorgd en ze wist dat dit een verwonding was die als ze te hard zou stribbelen wellicht nare gevolgen zou hebben. Toch probeerde ze met haar voorpoten voorzichtig haar nagels in de richting van het beest te bewegen. Voor zover ze in de buurt kon komen zonder haar rug te bewegen. Ze kreunde, van inspanning en van pijn. Een pijn die haar duizelde. Ze had echter nog niet op, ze had nog een Apprentice die haar nodig had. Ze had een Clan te dienen en ze was vastberaden om er te zijn, zeker als er een beest zoals deze het gebied teisterde. Het teisterde nu haar. Tranen sprongen in haar ogen terwijl ze een harde, krachtige kreet los liet. In de hoop dat iemand het zou horen.

Ze kon zich niet ver genoeg uit rekken, niet zonder de verwonding te verergeren. Ze was geen Warrior, en ze had de kennis van een Medicine Cat. Bewegen kon de spieren en zenuwen in haar lichaam beschadigen, ervoor zorgen dat ze haar taken niet meer uit kon voeren. Hierom had ze geen keuze dan rustig blijven en een schietgebedje naar Starclan te sturen. Dit was niet de manier waarop ze had willen gaan. Haar amberkleurige ogen had ze al gesloten in wanhoop, ze wilde niet zien, ze wilde het beest niet aankijken. De pijn trok door haar lichaam heen als scherpe steken, terwijl ze haar noodkreet uitte. Als niemand haar zou helpen wist ze niet hoe ze zou eindigen. Als een hoopje ellendigheid, dat was een ding dat zeker was. Ze had het geluk dat het wezen niet schudde met zijn kop, waardoor de pijn enkel op enkele plekken het heftigste was maar ook waardoor ze nog kansen zag. Ze kon het bloeden laten stelpen. Dat gezegd hebbende, moest ze eerst los zien te komen uit een bek met scherpe tanden.

Zo zag Remnantwolf dan ook niet dat een Shadowclanner haar te hulp schoot, met een snelheid waarop een Windclanner trots kon zijn. Van het een op het andere moment lieten de stevige kaken de jonge grijze kattin los, waardoor ze met een harde klap op de grond viel. Haar kop landde tegen een boomstam aan, met een harde klap die haar deed duizelen. Ze knipperde verdwaasd met haar ogen terwijl een zacht kermend geluid haar mond verliet. Starclanzijdank! Ze leefde, nog. Voornamelijk, nog! Want hoewel ze een redder in nood had gekregen waren ze nog niet van het beest gered.

"Kom dan!" Riep de zwaardere stem van een kater, ze kon vaag horen dat het een kater was sinds de meeste kattinnen een hogere stem hadden. Verdwaasd werkte ze zich op haar poten terwijl ze bloed langs de wonden voelde sijpelen, gelukkig niet met een ontzagwekkende snelheid. Ze dwong zichzelf om op zoek te gaan naar spinnenwebben, om in ieder geval haar bloedden en als de ander gewond raakte dat van hem te kunnen stelpen. Het zonlicht raakte het gebladerte op goede plekken en het kostte haar maar een paar luttele seconden om wat webben te stelen van diens bewoners. Die weg snelde, net zo snel als de kater. Elke beweging was een wanhoopsdaad maar ze zou niet opgeven. Dus strompelde ze verder, hijgend van de inspanning. Ze wist niet of het beest kon klimmen, waardoor ze zich voorzichtig voort bewoog en zocht naar iets waarmee ze zichzelf en de ander kon laten helpen. Wellicht konden ze het wezen door braamstruiken heen proberen te leiden. Doorns zouden hem wellicht woest maken maar de struiken waren ook dicht genoeg dat hij wellicht niet kon volgen. Haar kop tolde, en tolde nog eens. Het gevoel van misselijkheid maakte dat ze snoof. De geur van bloed was geen onbekende maar het was altijd anders als het van haarzelf kwam. Lastiger.

Het beest was krachtig, snel en intelligent. Het was in staat om een tegenstander te herkennen en er met volle kracht op in te gaan. Zich niet aantrekkende van al het andere dat leefde. Het was als een monster dat kwam aangerent, alleen dan zonder het blinkende blik. Haar amberkleurige ogen had ze samen geknepen tegen de pijn terwijl ze in de luttele seconden die ze had spinnenrag om haar staart en een poot wikkelde. Hoe dan ook, de kater had haar tijd gegeven, en die tijd zou ze besteden. Zelfs al stond ze wankel op haar poten en droop er bloed langzaam door haar vacht heen. De wonden waren heftig genoeg dat ze deze spoedig zou moeten behandelen maar nog niet levensbedreigend. Voornamelijk omdat ze waarschijnlijk geluk had gehad met de plaatsing van de scherpe tanden. Remnantwolf wist dat ze nog nachten, vreselijke dromen zou hebben over dit wezen.

Het leek erop dat de kater in zijn adrenaline enorme snelheden kon halen. Zijzelf was niet sloom geweest, maar had zich niet voor kunnen bereiden op het gevaar en had nauwelijks ervaring met gevechten.

Het gestalte kwam plots op haar af gestormd, gevolgd door dat van het ongetwijfeld dodelijke wezen. Het leek erop dat de andere kat net zo strak onder de spanning zat als zijzelf. Hij lachte toen hij aankwam, en de Shadowclanner mocht ook trots zijn, hij had het voor elkaar gekregen om het wezen net een paar seconden voor te zijn. Iets dat ze maar kort, ook al voelde het lang, had volgehouden. De geuren van haar territorium voelde bekend tegenover die van zijn vacht, al had Newtspark een soortgelijke geur gedragen. De Medicine Cat had niet zijn acties bewonderd, in plaats daarvan geprobeerd om wat basis materiaal mee te nemen dat ze tegen de ergste wonden kon drukken zodra er een momentje rust was.

Nog voordat ze kon reageren op het feit dat het grote beest en de kater haar kant op kwam, werd ze al vast gepakt. Even sloeg haar hart op hol. Snel sleepte de kater haar de doornstruiken in, de nare doorns trokken zich in haar vacht, lieten ongetwijfeld grijze plukken achter maar ook drukten er enkele tegen de rauwe wonden, waardoor een zacht gesis haar mond verliet. Amberkleurige ogen sloten een ogenblik terwijl ze probeerde mee te werken, zich verder de struik in the wurmen met de ander.

Ze kwamen eindelijk door de struiken heen terwijl Remnantwolf haar ogen samen kneep en de kater voorzichtig bekeek. Haar neusje bewoog nerveus, terwijl ze zichzelf op haar poten dwong en diep in ademde. Zijn bezorgde blik gleed naar de doornstruiken, ze hadden misschien het wezen af geschud echter had het al bewezen een doordachte jager te zijn. De kater kuchtte en Remnantwolf staarde even naar de wonden die de kater had opgelopen voordat ze voorzichtig dichterbij stapte en snuffelde. Een lach ontsnapte zijn bek waardoor ze een klein sprongetje maakte.

"Bij de sterren, wat een avontuur." Remnantwolf knikte langzaam terwijl ze een deel van het spinnenrag vluchtig op zijn wonden drukte. "Kun je een deel op mijn wonden drukken? We moeten nu het bloeden stelpen, voor als we wel plotseling weer moeten rennen. Dan laten we in ieder geval geen bloedspoor achter. Later moet ik het beter verzorgen voor je." Klonk er wellicht kalm en zakelijk terwijl ze hem met warme ogen aan keek. "Bedankt ik was even bang dat de sterren mij al zouden halen." Mauwde ze zacht terwijl ze op haar lip beet toen ze nog enkele doorns rondom haar schouders voelde. Ze sloeg haar ogen even naar de hemel. "Bluejay was het toch?" Klonk er vragend, bijna afwachtend. Ze probeerde te herinneren welke naam bij de kater hoorde.

"Ik denk dat we het beste naar het Shadowclan kamp kunnen. Jij kent het territorium én bent de ervaren vechter. Ik ken de plantjes en regels van Starclan en daar houd her wel bij op. Ik kan minder goed van de omgeving gebruik maken dan iemand zoals een ervaren Warrior. En ik kan je onmogelijk... Zonder behandeling laten." Een oortje wiebelde terwijl ze dankbaar een neusje tegen zijn schouder drukte. Een warme beweging en een belofte. Hij zou veilig terug moeten komen. Daarnaast, wellicht dat in Shadowclan bepaald kon worden hoe dit nieuws naar Eveningstar zou worden gebracht, stiekem maakte ze zich zorgen dat Bluejay gevangen zou worden genomen door haar Leader. Voor informatie of iets anders irrationeels.

Remnantwolf was verrast bij de manier waarop ze het hadden overleefd. Doorns waren niet bepaald dodelijk, wel erg irritant en ergelijk. Wellicht dat ze schade aan konden richtten als het te lang in de huis bleef zitten en wrijving veroorzaakte. Het was dan ook belangrijk om de vervelendste doorns weg te halen, in haar ogen tenminste. Ze mocht wellicht niet geheel helder meer na kunnen denken, echter was Remnantwolf  ervan overtuigd dat haar brein nog wel werkte. Wellicht omdat het zorgen voor anderen gewoonweg in haar natuur was gaan zitten.De kater zuchtte en kon een ongelovig gegrinnik niet onderdrukken. Zelfs Remnantwolf had moeite om niet bijna hysterisch te lachen. Het leek erop dat de kater in ieder geval alert genoeg was om de wonden te zien, ook niet zo gek, als hij het niet door had gehad dan was hij wellicht blind geweest. Immers had hij haar uit de bek van het beest weten te bevrijden. De Medicine Cat maakte een zacht gepijnigd geluidje dat ze duidelijk onderdrukte. Natuurlijk was elke beweging gevoelig. Nu had ze geluk gehad, ze was niet zo hard gaan tegen stribbelen dat ze de wonden dieper en breder had gemaakt dan ze hadden kunnen zijn.

Bluejay drukte zelf ook wat spinnenrag tegen een paar van zijn eigen wonden waar de Medicine Cat wat minder goed bij kon. Haar amberkleurige ogen stonden warm, bijna een warm blinkend vuur. "Tuurlijk." Bevestigde de kater op haar eerste vraag. Aangezien ze voor elkaar moesten zorgen. Ergens voelde ze zich bijna beschaamd, nee ze voelde zich ongemakkelijk in de situatie. Een Shadowclanner had haar leven gered en ondanks alles had Newtspark indirect ook vele levens weten te redden doordat ze een mentor had gehad. Tranen sprongen in haar ogen bij het idee dat Jasminepaw haar op deze manier zou zien aankomen. "Not on my watch." Murmelde de oudere kater. Ze had de juiste naam bij hem genoemd, want hij knikte. Opgelucht dat ze in ieder geval nog wat goed herinnerde ondanks het nare gevoel in haar kop glimlachte ze even.

De kater leek niet te begrijpen waarom ze eerst in de richting van Shadowclan kamp wilde. Niet gezien het feit dat ze duidelijk gewond was geraakt, het zwaarst van de twee. Ze wist dat ze een stuk lopen vol zou houden, het zou brandden en ze zou wellicht het wezen in alle woorden die ze kende willen vervloeken, alleen tegelijkertijd  was ze dankbaar. Dankbaar dat ze nog leefde, dat ze ondanks de ernst van haar verwondingen een goede kans op een goede uitkomst had. Er waren zoveel redenen waarom ze niet naar Thunderclan kamp moesten in haar ogen. De kater ging stevig op zijn poten staan en schudde abrupt zijn kop. "Geen spraken van- heb je je kop gestoten?" Mauwde hij stellig. "het Shadowclan kamp is te ver voor je- ik ben oke, mijn dikke pels heeft de meeste dorens opgepakt." Remnantwolf trok met haar oortjes terwijl ze hem scherp aan keek, zo scherp als enkel een Medicine Cat kon zijn bij een patiënt. Zichzelf natuurlijk weg cijferende, wat bijna in elke Medicine Cat leek te zitten. "Behalve je kop en poten bedoel je." Mauwde ze op een droge, ruwe toon terwijl ze hem bijna zo bestraffend aan keek als een moederpoes bij een kitten. "Ik heb je net tussen de kaken van een monster uit moeten redden- ik zet je thuis af en ga weer naar huis, punt uit." Mauwde hij waarop de grijze kattin koppig haar staart zwiepte.

Het leek erop dat de ander een beslissing had genomen echter legde de Medicine Cat zich er niet bij neer. "Mijn Apprentice is nog niet klaar mij op deze wijze te zien. Daarnaast is Eveningstar niet bepaald, hoe zal ik het zeggen, vriendelijk richting Shadowclan. Ik ben bang dat als je alleen mee komt ze meteen de conclusie zal trekken dat jij mij dit hebt aan gedaan! Om nog maar te zwijgen over het feit dat het veiliger zal zijn met meer katten. Ik heb daarnaast niet gestribbeld in de bek, zolang er geen ontsteking komt en ik niet uit bloed zal ik goed moeten genezen. Het doet alleen verrekte pijn." Haar stem klonk kalm terwijl ze niet toegaf dat ze inderdaad op haar kop was gevallen, dan had ze al helemaal niks meer te zeggen. Voorzichtig begon Remnantwolf, vastberaden als ze was de doorns uit de poten van de ander te verwijderen. Ze zuchtte, nu moest ze enkel nog wat planten vinden of halen die ontsmettend waren. Zeker ook kleine wondjes konden erg gaan zweren als ze niet goed schoon waren.

Remnantwolf wist niet of ze de kater wel kon beschermen. Haar amberkleurige ogen brandden met een vastberaden en koppig vuur, wellicht dat van een kind dat door de heetste vuren had gelopen en wist dat ze als ze zich sterk genoeg dwong te zijn, er het beste voor zou staan. De Medicine Cat wist dat ze eerlijk moest zijn, ze wilde niet verantwoordelijk zijn voor een oorlog terwijl er een kat haar leven had gered. Haar oortjes gleden langzaam haar nek in, het was geen positie die haar geruststelde. Ze had een band met haar Leader, echter haar angst bleef realistisch.

De kater schudde nogmaals vastberaden zijn kop. Waardoor Remnantwolf hem met scherpe ogen aan keek en diep in ademde. De geur van bloed, de geur van het monster dat aan haar vacht kleefde. Alles voelde als een overrompeling. Als een nachtmerrie waar geen einde aan kwam. Ze moest hem beschermen zoals ze door hem beschermd was. Er was weinig anders dat ze kón doen voor de dappere kater. "Er is geen goede tijd om je apprentice klaar te verklaren voor verwondingen, sterker nog, je zal er enkel nog bezorgder maken door haar geen beeld te geven bij de verwondingen die je in dit geval in shadowclan vast hadden laten zitten." Tranen sprongen in de ogen van de jonge kattin terwijl ze hem met een vermoeide blik aan keek. Een wanhopige blik. "Luister Bluejay, ik heb zoveel zwaar gewonden gezien. Zonder dat ik een mentor of een Leader had. Ik kan... Ik kan niet eisen dat ze nu .. diezelfde...angst voelt. Deze wonden zijn niet eenvoudig te verzorgen." Haar stem brak, terwijl ze haar ogen dicht kneep en zich toen wat sterker op probeerde te richten. "Als Eveningstar mij van iets beschuldigd ben jij er toch om haar te vertellen wat er gebeurd is? Daarnaast- Ze zou rete dom zijn als ze me ook maar iets aan zou dan nadat ik je leven gered heb. Als ik je echt wat aan had willen doen had ik je niet thuis afgezet en zat jouw pels niet onder stinkend speeksel. Kom op- laten we gaan voordat je echt doodbloed." Mauwde de kater standvastig terwijl hij op zijn poten ging staan en het diepe woud in stapte. Remnantwolf voelde uit wanhoop haar staart zwiepen, fel, onrustig. Zijn blik bleef op haar gestalte liggen, hij hield haar nauwlettend in de gaten.

Remnantwolf keek hem met een scherpe blik aan. "Zitten. Ik heb de doorns nog niet verwijderd. Als ik je zo terug stuur naar Shadowclan dan zal ik mijn kop niet kunnen tonen bij Starclan." Om nog maar te zwijgen over Routnose die ongetwijfeld zijn verwondingen zou zien. "Wil jij weten hoe vaak Eveningstar mij heeft geloofd? Als ik daadwerkelijk een gevaar zag? Tot nu toe nog nooit. Tenzij er een teken van Starclan aan gekoppeld kon worden. Ik kán je niet beschermen, en ik weiger je in gevaar te brengen. Ik ben je meer dan dat verschuldigd." Haar nagels boorden zich in de grond terwijl haar ademhaling onrustig werd, alsof paniek haar overmande. Ze moest haar gedachten kalmeren, alleen de adrenaline gecombineerd met haar angsten voor wat komen zou, leken erger dan het onder ogen komen van een wonde.

Het leek erop dat de andere kater het gevaar niet door had. Ze zag daadwerkelijk problemen ontstaan, problemen die geen grondslag hadden. Immers had de kater haar ook alleen met het beest kunnen laten. Remnantwolf wist dat ze letterlijk een afschuwelijke dood tegemoet was gegaan, dat terwijl de meeste Medicine Cats ver weg van gevaar bleven of buiten gevaren onder Clans stonden. Hun taak was om Starclan te dienen naast de Clan en daardoor waren er andere regels. Regels die de jonge kattin zo goed mogelijk probeerde te volgen. Deze regels omtrent anderen betekende ook dat ze een andere Clankat kon beschermen, zou beschermen. Moest beschermen. De kater grinnikte terwijl hij zijn kop schudde, het geluid voelde bijna onnatuurlijk in deze situatie aan.

Bluejay zuchtte, voordat hij sprak. "Maak je nie druk over mij, jij bent degene met openliggende schouders. En enkel poten op de grond omdat adrenaline je staande houdt" Klonk er koel en ergens ook evenwichtig. Hij stapte verder al leek hij nog steeds op de grijze kattin te wachtten die af en toe een twijfelend stapje verder zette. Nog steeds niet geheel overtuigd zijnde. Wat was haar leven tegenover dat van vijf, wie weet had de kater een gezin. "Maskheart leeft nog toch? Je Apprentice staat er nie alleen voor kom op" De grijze kattin knikte langzaam. "Hij is echter al heel oud, ik weet niet hoeveel hij zich ermee zou willen bemoeien." Murmelde ze een tikkeltje verloren. Technisch gezien had de kater haar ook kunnen helpen met het leren van de juiste stappen, de juiste keuzes als Medicine Cat. Alleen had Starclan een ander plan gehad, eentje die nogsteeds de sporen achter liet. "Het shadowclan kamp is een no go- veels te ver vanaf hier. Daarbij, stel je voor hoe veel stress je je apprentice geeft alleen al door niet in de buurt te zijn. Thunderclan is nu je beste kans om die schouders ooit nog goed te kunnen gebruiken dus das wat we gaan doen." Remnantwolf knipperde even met haar ogen voordat ze lichtjes tegen de kater aan leunde en haar amberkleurige ogen zich vulden met een ongeschreven emotie, het kon onmacht, hoop, verdriet, angst of zelfs dankbaarheid zijn.

"Ik ben liever de held die je thuis brengt dan de idioot die je helemaal meesleept weg van huis, terwijl naar huis gaan de betere optie geweest was. Eveningstar kan me geen haar schelen. Als ze me wat aandoet omdat ik een goede keus maak heb ik het woud en starclan aan mijn zijde.' Mauwde de kater vastberaden, waardoor Remnantwolf grijnsde, een klein beetje plagerig, om haar gedachten van de pijn te houden sprak ze. "Een echte held! Wie had dat gedacht?" Ze gaf hem een speelse blik, die duidelijk paste bij een jongere die even een ander onderwerp zocht. "De jongeren mogen dat nog wel leren. Het vertrouwen in Starclan." Murmelde ze zachtjes. Het vertrouwen, ze moest hem nu vertrouwen als hij door zijn aanwezigheid haar leven had gered. Dat had hij, Starclan stond haar bij, stond hen bij. Velen zouden veel zwaarder gewond zijn geraakt. Ze slikte moeizaam. "Nog steeds, je gaat niet terug naar Shadowclan zonder dat ik je van de doorns heb bevrijd én ik zeker ben dat je veilig terug komt." Ze zou hem niet ontvoeren, maar ze had haar taak te doen en dat hij haar al zover kreeg dat ze richting het Thunderclan kamp liep, was opzich al een wonder.

Het was waar dat de jonge kattin, niet zo heel lang geleden nog kitten was geweest. In alle waarheid was Remnantwolf nu eenmaal vergeten hoe die tijd was geweest, aangezien direct daarna ze al in het diepe was gegooid. Het was een basis die ze haar eigen Apprentice niet wilde geven, al was wellicht niet alles te voorkomen. Haar amberkleurige ogen stonden kalm, terwijl er een bedachtzame waas verscheen. Ze was jong, maar voelde zich ergens ook oud. Nu hielpen de verwondingen waarschijnlijk ook niet mee. De Shadowclanner grinnikte terwijl zijzelf hem met een strenge blik maar een speels trekkend oortjes aan keek. "De jongeren?"hij greens kort "je bent zelf nog pas net de apprentice ontgroeit kid" Humde hij duidelijk vermaakt door de opmerking waardoor Remnantwolf hem met onschuldige grote ogen aan keek. Waarna ze met haar staart naar zichzelf wees. Alsof ze wilde zeggen -huh ik? "Ik voel mij veel ouder. Ik zorgde al voor de hele Clan toen ik tien Moons was. Zag mijn eerste voorspelling toen ik net zes Moons was. Ik ben niet van hun generatie." Murmelde ze zachtjes, beseffende dat ze een deel van de natuurlijke ontwikkelingen gedwongen eerder had doorgemaakt. Wat ook voor haar gedrag, en groeipijnen had gezorgd. De kater gebaarde dat ze op zijn rug moest klimmen, hij was in ieder geval stevig genoeg om haar te kunnen dragen.

Zonder commentaar omdat ze zelf ook wel ergens wist dat haar adrenaline vroeg of laat af zou nemen, deed ze dit dan ook. Al ademde ze wel scherp in toen haar schouders kort trokken door de korte inspanning.

"Vertrouwen hebben in Starclan brengt je niet perse verder in het leven, het enige wat ze je kunnen garanderen is een plek tussen hun rangen na je dood. De weg er naar toe hebben ze niks mee te maken" Remnantwolf knipperde even met haar ogen voordat ze zachtjes sprak. "We hebben keuzevrijheid. Starclan zou slecht zijn als ze deze af zou pakken omdat er dan minder gewonden vallen. Ze proberen ons de weg te wijzen die ons het minste pijn gaat doen. Echter zonder 'slechtere' ervaringen zou geen van ons in staat zijn een goede kat te worden." Mauwde ze zachtjes. "Zorg er eerst maar is voor dat jij niet in starclan eindigd voor je je zorgen gaat maken over wat sneetjes. Ik kan wel wat hebben meis." De kattin knipperde vermoeid met haar ogen. Voordat ze haar kop even liet hangen. "Het is dicht, dus doodbloeden gebeurd niet. Het is enkel een kwestie van de ontsteking voor zijn én voldoende rust nemen." Mauwde ze haar stem vermoeid en zwak. Remnantwolf wilde de pijn en de emoties en gedachten momenteel niet beschrijven. Dat kon later ook wel.