[b] Beast Under The Bed

Onderwerp: [b] Beast Under The Bed za 11 mei 2024 - 15:54

she was destined to burn in Hell The Beast

For no monsters I see. Because all this time the monster has been me.

Takken halen, dat was haar opgedragen. Takken vanuit de Small Forest terug naar het kamp slepen, en het liefst nog met dikke splinters in haar poten terugkerend. Dat gunde ze haar wel die lijers. Anders hadden ze haar echt niet op z’n waardeloze taak als deze gestuurd. Ze zaten haar te stangen, haar de klote klusjes gevend alsof ze een ongehoorzame Apprentice was. Ongehoorzaam oke ja soms, maar ze was wél een volwaardige Warrior. Ze had verdomme zelfs die oen van de Deputy gered- (ook al was het een opgezette val geweest door haarzelf.) Ze had toch zélf besloten om hem ervan ‘te redden’ in plaats van hem echt dood te laten gaan. Maargoed. Ze zal niet veder blijven mokken, dan zal het alleen maar langer duren vandaag. Gelukkig had ze een clangenoot meegekregen om te helpen. Al was het waarschijnlijk om de reden dat er ‘gevaar in het bos woekerde’ dat ze niet alleen mocht gaan, of omdat zelfs haar clan haar niet vertrouwde met z’n simpel klusje als deze. Serpentguise zuchtte en betrad de Small Forest. Ze geloofde er geen fluit van dat er ineens plots een onbekend monster door clangebied heen sidderde. Het leek wel een kitten sprookje die de Elders vertelde om ze te laten luisteren. Daarbij, als er echt monsters bestonden, dan zou een muurtje van takken hem echt niet stoppen om binnen te komen..

+Drizzlefall

MONTY

Ze had de verhalen gehoord over dat er een monster rond liep, een die katten aanviel, maar zelf had ze er nog niks van gezien. Natuurlijk was het normaal dat ze op hun hoede moesten zijn als er daadwerkelijk wat aan de hand was, maar het was niet altijd even makkelijk om zo te denken als ze er zelf nog niks mee te maken had gehad.

Ze was er vandaag op uit gestuurd om takken te verzamelen, samen met Serpentguise. Waar ze ze precies voor nodig zouden hebben was haar niet duidelijk en ze betwijfelde of het iets zou helpen tegen een echt monster, maar het echt in twijfel trekken deed ze ook niet. "Wat denk jij van het monster?" Besloot ze maar een gesprek te beginnen, dan wist ze ook meteen hoe de ander in dit alles stond.

In mijn bos loeren jullie, mijn takken jatten jullie- ik ben dichtbij, ruiken jullie me niet kinders? Die prachtige geur van bloed, mijn winst-

Durven jullie nog? Of scheer je je weg?

she was destined to burn in Hell The Beast

For no monsters I see. Because all this time the monster has been me.

Met een moeilijk gezicht begon Serpent met het ‘afscannen’ van potentiële takken. Ze moesten niet te klein zijn natuurlijk, dan konden ze het niet gebruiken voor een wand, maar te groot zou dan weer veel kracht en moeite kostte om mee te slepen naar het kamp. Met een zucht ging ze op haar kont zitten. Drizzlefall sprak als eerste tussen hun. Ze vroeg hoe ze dacht over deze zogenaamde monster. Serpent hield haar schouders op en sloeg een afgebroken takje met haar poot weg. “Klinkt voor mij als één van de Elders hun verhalen om kittens en Apprentices bang te maken om herrie te schoppen.” Reageerde ze met opgetrokken neus op. “Waarschijnlijk zoeken de Leaders gewoon een excuus om niemand meer alleen erop uit te sturen. Control freaks.” Snoof ze. Ze keek naar Drizzlefall, haar ogen waren tot spleetjes geknepen. “Of geloof jij soms wel in dit sprookje?” Haalde ze uit naar de andere she-cat. Zodra haar laatste woorden haar mond verlieten kwam er een geurspoor haar neusvleugels tegemoet. Serpentguise schoot haar kop richting de bron. Ze proefde bloed op haar tong. Een kort moment sidderde de gedachte door haar heen dat het monster misschien toch wel bestond. Deze schoof ze heel gauw haar kop uit. Ze was niet bang voor spookverhalen. “Waarschijnlijk een prooi gepakt door een van de andere Warriors.” Mauwde ze zo overtuigend mogelijk. Was het om Drizzle te overtuigen, of haarzelf?

MONTY

Ze wist dan ook nog niet wat te geloven wanneer het op dit monster aankwam en het leek erop dat de andere poes ervan overtuigd was dat het monster geen ding was. "Ik weet niet wat te geloven zonder het te zien." Dus eigenlijk zolang ze nog niks gezien had was ze van mening dat het misschien wel helemaal niks was.

Voor ze er meer over kon zeggen echter kwam er een geur van bloed hun richting uit, een die haar haren overeind deed staan. Het was een geur die ze niet herkende, maar een die haar deed denken dat misschien het monster wel een ding was. Toch wanneer Serpentguise zij dat het waarschijnlijk een prooi was wilde ze het geloven, dat het gewoon simpelweg dat was. "Zullen we kijken om er zeker van te zijn?" Dat zou haar iets meer gerust stellen, dan wisten ze zeker dat het niks was.

she was destined to burn in Hell The Beast

For no monsters I see. Because all this time the monster has been me.

Met samengeknepen ogen hield de zwarte she-cat Drizzlefall strak in de gaten. Alsof ze haar verachtte van een moord die gepleegd was. De ander geloofde toch niet in de lariekoek die door de clans gesproken werd? Als dat wel zo was, dan wist ze al meteen waar Drizzlefall in rang stond. Onderaan. Net als de rest van de idioten in Riverclan. Gelukkig was de ander slimmer dan dat, en mauwde ze dat ze eerst moest zien om het pas te geloven. Serpentguise knikte instemmend zowel als goedkeurend. Misschien was Drizzlefall toch zo slecht nog niet. “Daar heb je gelijk in Drizzle.” Mauwde ze terug met een korte knik. “Als we altijd iedereen moeten geloven op hun woord dan zouden er binnenkort vliegende egels door het bos fladderen.” Voegde ze er nog aan toe. Net als met Starclan. Allemaal leuk en aardig dat er superpowers in de hemel te vinden is, maar waarom waren ze nooit krachtig genoeg om hen te helpen? Of om hunzelf te tonen aan katten zoals haar en Drizzle inplaats van alleen de ‘specials’ van de clan. Het was al weer duidelijk dat de ordinaire Warriors in de clan niks meer waren dan werktuig en inzetbare soldaatjes als de Leaders weer eens ruzie met elkaar hadden. Toen Serpentguise vrijwel uit het niks een geur van bloed op haar tong proefde had ze het weggewuifd als een prooi die gevangen was. Helaas was Drizzlefall daar niet al te overtuigd van. Met een zwiep van haar staart keek ze kant uit waar de bloedgeur vandaan kwam. “Hmpf, prima, als je me niet gelooft.” Mauwde ze toen een beetje snarky. De she-cat stond weer op en gaf een ruw zetje met haar schouder tegen de ander aan: Hup lopen. Als je graag op onderzoek wilt, dan mag je lekker voorop.

MONTY

Nog niet bang? Zijn jullie daar zeker van? Och arme stakkers.

De geur leidt jullie richting de grenzen. Met iedere pas ruikt het naarder, enger. Angst hangt in de lucht- en als jullie goed luisteren kunnen jullie een akelig gejammer nog net boven de wind uit horen.

Onderwerp: Re: [b] Beast Under The Bed