Met moeite luisterde ze naar het ritmische geluid van een harde regenval buiten en het langzame gestaakte ademhalen van Settledstar naast haar. Nooit had ze gedacht te hopen dat dit zou eindigen. Zelfs in haar stoutse dromen zou ze nooit hopen voor het stoppen van zijn ademhaling. En zelfs nu voelde het nog al fout om hierop te wachten terwijl ze nog geen halve dag geleden keihard gevochten had om dit te voorkomen. Maar settledstar had gelijk gehad. In alle drukte en pijn had ze het nog maar net meegekregen, zijn duistere redenering.

Settledstar moest sterven vannacht, enkel starclan zou hem nog kunnen helen nu. Of anders zou hij rondlopen als Blazestar, of nog erger zijn poot verliezen.  Stormraiser beet kort op haar wang terwijl ze haar gehavende kop op haar voorpootjes weglegde, kon ze maar met hem mee. Kon starclan haar oor er maar weer terug opplakken en de pijn van haar wegnemen. Wellicht kon ze hen wel vragen of ze nog iets konden weghalen bij haar. Of zou dit haar tot een monster uitmaken? Ze slikte een brok in haar keel weg terwijl een pijnscheut door haar lichaam heen schokte. Op dit moment boeide het haar totaal niet wat ze was dan. Om eerlijk te zijn was het enige waar ze nu echt aan denken kon Settledstar en zijn ademhaling. Zowel als de pijn die ze ervaarde, al vertikte ze het om om meer pijnstilling te vragen.

Ze had de medicine cats gevraagd om zo weinig mogelijk pijnstilling aan haar te geven die avond,om zodoende te voorkomen dat ze in slaap zou vallen voordat Settledstar zijn laatste adem uitblaaste. Ze moest en zou bij hem zijn zodra het donker werd voor zijn ogen. Ze zou bij hem gaan liggen, zijn lichaam warm houden tot hij weer terug was. En het boeide haar niet wie er nog meer zou lijden onder haar stress. Deze zouden ze toch al hebben moeten doorstaan.  

Toen de kater sprak had ze in de eerste instantie in de startblokken gestaan om naar zijn zijde te wankelen. Maar dit bleek duidelijk nog niet het geval te zijn toen zijn woorden de aangename stilte tussen hen verbraken. Ze hief haar kin op en snoof, alhoewel er iets van vreugde in haar ogen te zien was bij het luchtige onderwerp dat hij aankaartte in zijn- bijzondere gemoedstand. Nog een reden waarom ze geweigerd had om al te veel tegen de pijn te kauwen. Ze grinnikte "Minder onzin uitkraamen en snelle sterven schaapje" snorde ze stilletjes, haar stem verzwaard door pijn "Ik heb geen oor meer die op iets kan lijke blinde" ging ze verder met een onverwachte tederheid in haar stem.