No longer you

Hawk had een rustige, droomloze slaap. Dat was wel best voor hem. Hij droomde eigenlijk vrij weinig, kon zich ook niet voorstellen dat anderen dat dus dagelijks deden. Moest heel vermoeiend zijn, toch? Zelfs in de nacht nog geplaagd worden door allerlei gedachtes? Nee, Hawk hield wel van de rust die oblivion met zich mee bracht. Helaas voor hem werd hij hier plots ruw uitgetrokken.
Vluchtig knipperde hij met zijn ogen, slaperig maar ook direct alert voor het gevaar wat er uiteraard moest zijn. Blaze z'n stem registreerde als eerste, en meteen zocht hij de blik op van de ander. Verstart bleef hij staan toen hij de ogen van zijn vriend niet herkende. Ze waren geler, niet het mooie warme amber dat hij gewend was. Hij knipperde, en het was weg. Hawk dwong zijn hartslag (die door de schrik drie keer zo hard was gaan kloppen) te kalmeren. "Blaze," mompelde hij, merkte dat de vermoeidheid weer de upper hand begon te nemen. Zijn haren gingen liggen - hij had niet eens door dat ze overeind waren gaan staan. "Wat is er? Iets met de clan?" vroeg hij gauw, want als dat zo was, was zijn alertheid niet misplaatst geweest.

Oké, niks mis met de clan, dat was al iets. Hawk ging wat normaler staan - in plaats van halve ik-kan-ieder-moment-besprongen-worden-positie - maar hij zag ook dat Blaze nog wel niet oké was. Toen de ander plots begon over Wolfheart fronste Hawkchase. Wolfheart en Blazestar hadden en ingewikkeld verleden - hell, dat had iedereen zo ongeveer met de achteraf evil gebleken leader. Maar toen Blaze verder vertelde, duwde Hawk zijn oren in zijn nek, meteen denkende aan de oogkleur die hem zojuist zo van stuk gebracht had. "Wat voel je?" spoorde hij de ander aan, haast een beetje frantic. "Weet je zeker dat het niet gewoon een droom was?" vroeg hij vervolgens, want als daar ook maar enige kans op was, was dat van groot belang. "Ik denk dat we Stork hier misschien meteen van op de hoogte moeten stellen?"

God, Blazestar maakte hem ontzettend zenuwachtig. Niet alleen het frantically op en neer lopen, maar ook de dingen die hij zei waren zacht uitgedrukt niet ideaal. Hawk klauwde met zijn nagels de grond in, probeerde heel hard zijn best te doen om zichzelf wat te kalmeren. De littekens die hij nog nooit eerder gezien hadden bevestigden het hele verhaal. Het pijnigde Hawk dat de ander zoiets mee had moeten maken. Toen de naam Fawnleap viel, duwden zijn oren als automatisch hard in zijn nek, waarbij zijn staart verdikte. Pas toen lukte het hem om zijn eigen zenuwen opzij te zetten om er te zijn voor Blaze. Hij duwde zijn kop tegen die van de leader aan, probeerde hem te laten stoppen met pacen. "Sshh," suste hij zachtjes, waarna hij de ander aankeek, toen deze zei Routnose te willen spreken. "Dan gaan we haar opzoeken," stemde hij meteen in, waarna hij zijn poot tegen het hart van de ander drukte. "We gaan dit oplossen, oké? En je bent er nog, dat is het aller belangrijkste. Zij zijn dood, jij leeft."