her name is lola

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Adrenaline pompte door haar hele lichaam, het was wat haar voortdreef. Zelfs toen haar reserves opraakten, bleef ze rennen. Ze was immers zo dichtbij, nog een paar centimeter en dan had ze het te pakken. Het konijn – nee, ze kon het bijna niet zo noemen. Het beest was zo groot en had zo'n aparte bouw – het was een haas. Een jonge, sterke haas. Als ze die kon vangen, zou dat een geweldige aanwinst zijn voor haar clan. Maar de achtervolging duurde langer dan ze normaal gesproken toeliet. Raptordash had een paar regels als het op jagen aankwam. Ze moest binnen een bepaalde afstand komen, meestal niet meer dan een paar vosslengtes. Als ze eerder werd opgemerkt, ging ze de achtervolging niet aan. Daarnaast wilde ze niet langer dan dertig seconden op topsnelheid achter iets aanrennen; anders zou ze oververhit raken. Maar deze keer was het risico het waard. De prijs was te goed om op te geven. Dus zette ze door, ook al schreeuwde haar lichaam dat ze moest stoppen. Raptordash voelde haar spieren aanspannen, haar hart bonzen en haar eigen gehijg. Maar ze had hem bijna, nog even en ze kon het beest laten struikelen door naar zijn achterpoten te grijpen en de kill binnen te halen. Maar voordat ze de kans kreeg, sprong de haas het water in en zwom naar de overkant. Wetend dat zij hem niet kon volgen. Het beekje markeerde de grens van WindClan en het begin van RiverClan-territorium. En de grijze kattin zou die grens niet overschrijden, zelfs nu niet. Zelfs terwijl ze in haar ogen zoveel had opgegeven voor die haas. Hoge inzet – hoge beloning, maar de beloning die zij kreeg, was bittere teleurstelling en een lichaam dat over zijn hoogtepunt was gedwongen. Met een plof viel de grijze kattin op haar zij. Ze moest rusten, op adem komen en afkoelen. Anders had ze nog grotere problemen aan haar poten dan een mislukte jacht.

✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦

Raptordash had haar bek maar open gedaan, en haar tong laten hangen voelde zich net een hond zo - maar het was een efficiënte manier om snel haar lichaamstemperatuur onder controle te krijgen. Het zou vast en zeker een vreemd gezicht zijn, maar niet zo vreemd als een kater die aan de overkant tevoorschijn kwam, alsof hij een spook had gezien. Zijn oogjes waren tot spleetjes geknepen en zijn vacht stond recht overeind. De grijze kattin trok haar wenkbrauw op terwijl ze toekeek hoe de RiverClanner steeds dichterbij kwam. Als er geen rivier tussen had gezeten, had Raptor zeker wel wat stappen terug gedaan - ze wilde wel dat er wat afstand was tussen haar en deze vreemde vogel.

Maar hoe dichter de kater kwam, hoe kalmer hij leek te worden. Alsof hij verwacht had dat ze iets anders was, maar toen hij doorhad dat dat niet het geval was, wist hij zichzelf te ontspannen. "Pfoe, wat ben ik blij dat jij het maar bent," zei hij dan ook toen hij dichtbij genoeg was. En daarmee bevestigde hij haar vermoeden. Raptor knikte en sloot haar mond voordat ze haar lichaam in een zitpositie duwde. Het zag er wat netter uit, immers. "Ja, ik ben het maar," sprak ze met een kalme glimlach, nu wetend wat hij vast en zeker eerst had gedacht dat ze was. "Niet het monster, dus maak je maar geen zorgen."