[OPEN] Peeling paint, a heavy heart.

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Met wankelende passen en een leader tegen haar schouder sjokte de kattin voorwaarts. Haar zwaarwegende kop hing genegen, bloed droop langs haar voorhoofd en wang naar beneden. Ze was inmiddels al weer kwijt hoe ver ze gezwoegd hadden om hier te komen, wat wellicht enkele meters had kunnen zijn voelde als een marathon. Ze slikte, pijn schoot door heel haar lichaam met iedere schok die het kreeg- van haar poot vallen tot aan Settledstars onregelmatige gewicht dat steun zocht van haar poten.

Sinds ze ontwaakt waren, diep in het woud, had Stormraiser zijn poot niet durven aanzien- de bloedvergoten herinneringen aan de momenten voor het bij haar zwart werd waren genoeg om dit te vermijden. Het enige wat ze zeker wist was dat de kater niet goed meer zou lopen- waarschijnlijk ooit. Een trilling gleed over haar rug bij het idee alleen, Settledstar zou het niet goed opvatten gokte ze.

Met iedere stap die het paar verder zette, lieten ze een grotere druppel van bloed achter in hun waak- en inmiddels was het alweer onduidelijk wie zijn bloed het was. Nog nooit eerder was het duo zo dicht tot elkaar gekomen, dat zelfs het bloed op hun pelzen samen kwam. Waar haar verwondingen begonnen en die van hen eindigde was onduidelijk te zeggen- echter kon de kattin aan haar lijf voelen dat het bij haar menis was. Scherpen steken op haar voorhoofd liet haar denken aan de status van haar rechter oor- diepere steken gaven haar zorgen om haar schouders. Die nu langzaam begonnen weg te branden onder het gewicht van Settledstar's wiend vermoeide pas langzaam begon af te zwakken. Stormraiser zuchtte trillend, haar ogen nog altijd waterig, haar blik troebel door het bloed dat haar zicht besmeurde.

Settled" klonk haar stem piepend- het was hoe ze de afgelopen momenten door was gekomen. Een constante vraag naar zijn welzijn, iedere keer had hij gereageerd. ''We zijn er bijna- ik, ik hoor het kamp"

+Settledstar

Hij was niet dood.

Nog niet, tenminste. Dood zou een zoete genade zijn. Toch, zijn lijf was koppiger dan zijn brein op dit moment. De laatste minuten hadden gevoeld als uren. Van het moment dat hij zijn geliefde Stormraiser weggenomen zag worden, tot nu. Starclandank had ze het overleefd. Magisch gezien was ze er beter vanaf gekomen dan hij. Dat maakte zijn lijden het allemaal waar.

Elke stap was een marteling. Vooral als hij zijn achterpoot moest bij hinken om de andere, nutteloze, te ontlasten. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en onderging het. Ze moesten thuis komen, waar hij al had bedacht wat ging gebeuren. Hij had lang genoeg de tijd gehad om te bedenken wat hij nu wilde wat er ging gebeuren.

Stormraiser was erger in shock dat hij. Nee, hij was verrassend kalm ondanks wat er net allemaal was gebeurd. Hij had vrede gemaakt met de situatie. ‘‘Nog oké,’’ bromde hij terug met zijn kaken half nog op elkaar geklemd om het niet te hoorbaar te maken in zijn stem hoe zijn iedere vezel in zijn lijf schreeuwde van de pijn. Het werd ook niet gevoelloos, enkel zijn hoofd werd lichter en zo nu en dan zag hij de sterren weer voor zijn ogen, zwarte vlekken dwaalden doelloos over zijn netvlies.

‘‘Zie je, we kunnen het wel,’’ sprak hij in een poging van een grap toen het kamp eindelijk zichtbaar was, wat voelde als levensduur. Zijn oppervlakkige ademhaling was onregelmatig en hij probeerde zo min mogelijk op het lijf van Stormraiser te steunen maar hij wist niet hoe hij anders er moest komen.

Eenmaal het kamp binnen gestrompeld, voelde hij alle ogen op hun gericht. Hij haalde diep adem terwijl hij een soort van statig te blijven lijken in een wanhopige poging. Hij wilde niet eens weten hoe ze eruit zagen. Twee bloederige halfdooie. ‘‘Je moet naar Shinystone,’’ murmelde hij naar haar. ‘‘Jij eerst.’’

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Ze stagneerde. Iedere stap naar voren gezet leek ze een stap naar achteren te gaan. Bloed druppelde over haar wangen, tranen glinsterde op haar donkere ogen terwijl ze haar geliefde ondersteunde. Iets wat ze zou blijven doen totdat ze er zelf bij neer viel. Af en toe leek haar zicht even weg te vallen terwijl haar lichaam haar uiterste best deed om alle aandacht te focussen op de genezing van haar diepe verwondingen. Maar gelukkig kon ze afgaan op geur- gelukkig vond ze steun in zijn stomme grapjes die zelfs nu niet uit zijn halve lijk geslagen leken.

"Ik zie momenteel vrij weinig" reageerde ze met genoeg zelfspot om even te kunnen grinniken onder haar verzwaarde ademhaling. "Hou vol oke, ga nie met levens gooien" bromde ze erachter aan waarna ze al haar energie samen pakte voor hun laatste etappe. Waar was iedereen wanneer je ze nodig had? Waarom waren zo nog geen mus tegen gekomen? Een akelig gevoel greep haar hart toen het idee van het monster in het woud weer bij haar naar boven kwam dwarrelen. Waren zij wel de enige slachtoffers?

Als de drukte in het kamp genoeg was om tijdelijke rust op te baseren- kon de kattin ietwat meer adem ruimte vinden tijdens hun entree in het kamp. Ogen schoten al snel hun kant in- Stormraiser had normaal geen probleem met aandacht, maar op dit moment...in deze zwakke positie wilde ze inets liever dan wegkruipen van de blikken. En met een diepe zucht zou ze bijna op haar flank zijn gevallen hadden Settled's woorden haar niet opnieuw laten opbrandde ondanks de hevige pijn die ze ervaarde. Zij eerst? Haar waterige blik vond de zijne- hij had gelijk. Zij had geen levens om te verliezen. Zij had geen vangnet na het uitblazen van haar laatste ademteug. En toch voelde het verkeerd. "Ik moet niks. Wat is-" begon ze ietwat zwakker dan ze eerst gesproken had. " is het nut van een medicine cat- opvangen, als we d'r niet aan het werk zetten" mauwde ze bazig, zo bleek dat zelfs half dood ze nog altijd haar koppigheid inert verloor. Zelfs nu, kon ze Settled niet gelijk geven. "Jij!" blafte ze zwakjes naar een apprentice "St-stuur Routnose naar de medicine cat den."

@Settled, Shiny, Rout + een appie naar keuze

Onderwerp: Re: [OPEN] Peeling paint, a heavy heart.

[OPEN] Peeling paint, a heavy heart.

fault lines tremble underneath my glass house

so i put it out of my mind long enough to call it courage