[Ferret] Black Hole

Onderwerp: [Ferret] Black Hole vr 10 mei 2024 - 23:12

But life is too short

and love is too long

"Mousedung!" schold ze binnensmonds terwijl ze glijdend tot stilstand kwam. De muis die ze achterna had gerend was haar te slim af geweest. Het enige wat haar nu tegemoet staarde, was een aarde donkere gang. De muis, wie op volle snelheid naar binnen was gerend, was uit haar zicht gebleven. Het enige wat ze had als dank voor haar moeite, was een geurspoor die beloofde dat er echt muis was geweest. Met een geagiteerde zucht, legde ze haar oren even gefrustreerd plat. Hoe ging ze dit nou weer uitleggen aan Bluejay? Ze had al twee andere vangsten gemist en nu deze ook nog. Dit werd met lege poten naar huis als het zo door ging.

I don't want to come back down, I don't want to touch the ground

cttw

Onderwerp: Re: [Ferret] Black Hole di 21 mei 2024 - 19:38

Ferretpaw huiverde. Hij vond al die donkere gangen maar niks. Helaas, bevel was bevel. Hij had deze dag nog niets gevangen. En dit was een heel duidelijk geurspoor. Hij moest er achteraan, bang voor het donker of niet. Al had hij natuurlijk graag gewild dat hij zich er overheen kon zetten. Ferretpaw liep verder de donkere gang in. Hij probeerde zo stilletjes mogelijk te blijven. De muis waar hij achteraan zat was al ver voor hem uit gerend, dit zou een goede test kunnen zijn om te kijken of hij het nagaan van geursporen een beetje goed had opgepikt.
Een tijdje ging het goed. Ferretpaw wist zich te concentreren op het geurspoor, de enge gang waarin hij zich bevond was nu slechts een oninteressante bijzaak. Hij kon zich voorstellen dat Ravenstrike zeer tevreden zou zijn over deze vangst. Helemaal omdat Ferretpaw het gangenstelsel niet uit de weg was gegaan en zulke moed werd vast goed beloond.
Maar plots klonk er een verdacht vreemd geluid in de verte. Geschrokken keek Ferretpaw om zich heen. Hij verwachtte dat er elk moment een monster op kon doemen vanuit het donker aan het einde van de gang. “Er is hier verder niemand, niets aan de hand,” probeerde hij zichzelf gerust te stellen. Maar hij voelde zich er niet bepaald beter op. De manier waarop zijn stem door de lege gangen echode gaf hem de rillingen. Uit het niets voelde hij iets aan zijn staart trekken. Ferretpaw schrok, mepte in het duister tot hij los kwam en zette het op een lopen. Blindelings sprintte hij van gang tot gang. Alles om aan dit griezelige grot monster te ontsnappen. Zonder erbij na te denken bleef hij rennen tot hij licht aan het einde van de tunnel zag. Toen het silhouet van Saltpaw in beeld kwam was het al te laat om nog af te remmen. "Opzij!”, riep hij in de hoop dat Saltpaw nog uit de weg zou kunnen springen.