You have settled in my heart and made it your own

Ze wist dat het niet helemaal de bedoeling was, maar was het haar echt kwalijk te nemen? Die dag had ze Shinystone gevraagd om wat extra papaverzaadjes. Nu leafgreen volledig haar intrede had gedaan, wist ze dat het geen aanslag zou maken op de voorraad. En het hielp haar ontzettend, nu ze zonder de zeurende pijn de grotere afstand naar de Highstones af kon leggen.

De zon scheen aangenaam op haar rug en hoewel ze niet al te snel ging met haar mankement, maakte dat de kleine poes weinig uit. Als ze slim was geweest, had ze Bluejay gevraagd om met haar mee te gaan. Of een andere capabele kat die haar kon beschermen van eventuele roofdieren. Maar er waren dagen dat Rout tot diep van binnen werd bewogen om even alleen te zijn, en vandaag was er een van.

Shadowclan was geweldig. Daadwerkelijk. Zeker nu ze er wat langer verbleef, begonnen zelfs het schaduwrijke kamp meer en meer als thuis te voelen. En toch, toch... Op melancholieke dagen riepen de velden naar haar, en kon ze bijna een traantje laten over haar bloemenveldje buiten het kamp, dat zonder haar zorgen ongetwijfeld al lang vergaan was. Dan dacht ze aan haar oude vrienden, en kon ze niets anders dan met een zware ziel hopen dat ze gelukkig waren zonder haar. Dat ze niet zo vaak aan haar dachten, als zij aan hen.

Met een grote inzet wist Routnose uiteindelijk op een hogere rots te klimmen. Vanaf hier was een groot deel van Shadowclan gebied zichtbaar... Maar vooral heel het windclan territorium. Een klein briesje stak op en terwijl Rout haar ogen sloot, kon ze zich bijna bedenken dat ze door de eindeloze velden heen rende. Zoals vroeger.

&Crowcall

Het leven was makkelijker nu newleaf in volle bloei was. Ze wist niet goed hoe ze bladkaal overleefd had. Hoe ze genoeg prooi had kunnen vinden, laat staan de wilskracht om het te vangen. Pure wrok, waarschijnlijk. Ze was er klaar mee om anderen haar leven te laten verpesten en ze weigerde het in hun plaats te doen. Deze wereld was ook van haar, hoezeer het ook leek alsof hij nooit voor haar bedoeld was.
Ze joeg meestal in de velden tussen het donderpad en Highstones. Het was dichter bij haar oude territorium dan haar lief was, maar het was nu eenmaal het terrein waar ze het beste in gedijde. Maar misschien zou ze hier niet lang meer blijven. De oversteek door de bergen werd een optie, nu het warmer was en ze wat aangesterkt was. Vanaf daar kon ze gaan waar ze maar wilde, zo ver weg als ze wilde. De echte wereld had geen grenzen.

Ze klom over de rotsen, geen blik werpend op de heuvels waar ze vandaan kwam, maar bleef toen abrupt staan. Haar hart bonsde alsof ze een geest had gezien. Dus ze leeft nog, dacht ze terwijl ze als bevroren naar Routnose staarde. Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar toen haar lichaam eindelijk weer reageerde, bracht het haar juist dichterbij, als door een onzichtbare draad voortgetrokken. Op een paar vossenlengtes afstand bleef ze weer staan. Haar poten hadden haar hierheen gedragen, maar wat ze verder van haar wilden lieten ze niet weten. Ze probeerde iets te zeggen, maar meer dan een zacht geluid kwam er niet uit haar keel. Wat doe je hier? Wat doe ik hier? En waarom was ze zo bang?

Toen de zon weer doorbrak, opende Routnose haar ogen, een zweem van een melancholische glimlach op haar snuit. Ze wist dat ze hier niet al te lang kon blijven hangen. Snel genoeg zou iemand van haar kleine familietje haar gaan missen. Het was nog altijd lastig om te wennen aan het idee dat anderen je als zwakker en fragiel zagen, maar ze was dankbaar om het feit dat katten genoeg om haar gaven om te missen. Toch, soms, verlangde ze heimelijk naar de autonomie die ze ooit had gekend.

Met een zachte zucht draaide Rout zich om. Haar plan om af te dalen werd echter gedwarsboomd toen de wind draaide. Een steek van angst raakte haar toen ze de geur identificeerde als dat van een rogue. Hoewel ze genoeg rogues kenden die geen vlieg kwaad zouden doen, wist ze dat als ze pech had, ze geen mogelijkheid had om te vluchten. Rout slikte en zocht met haar ogen het zwarte figuur dat haar benaderde. Het was pas toen ze haar mond wilde openen om de ander te begroeten, dat het bij haar insloeg.

En de herkenning was direct zichtbaar. Rout verstarde, de spieren in haar lijf gespannen en haar groene ogen vol zoveel emoties dat ze dreigden over te lopen van tranen."Crow?" haar stem stokte, het woord alleen al pijnlijk geforceerd uit haar keel. Starclan, wat was ze mager. Mager, verhard... Clanloos. Duizenden vragen zweefden door haar kop en brandden op haar tong, maar in plaats van ze te stellen ondervond Rout dat haar poten haar onvermijdelijk naar de zwarte poes brachten. Onhandig op het oneffen terrein snelde ze naar haar toe, en met volle overgave sloeg ze haar hele lichaam om de ander, haar kop diep begraven in de zwarte vacht rond haar nek, die ondanks alles nog rook als thuis. Als liefde.

Crow. Ze kromp licht ineen bij die naam. Ze was in geen manen zo genoemd. Routnose stoof op haar af - ze liep onhandig, viel haar op - en bijna schrok ze terug, maar ze bleef staan terwijl de ander haar omhelsde. Het was overweldigend, de aanraking, de geur van vroeger, nu met ShadowClanlucht erdoorheen maar nog altijd de hare. Er trok een rilling door haar heen terwijl in haar de hunkering en de afkeer met elkaar vochten. Iets in haar wilde zo graag in de omhelzing wegsmelten, maar als ze zichzelf losliet zou ze blijven vallen, opnieuw. Op sommige dagen voelde ze zich bijna goed, nu. Ze kon dat niet weer kwijtraken. Na een paar tellen wist ze zichzelf te herpakken en met een trillerige ademhaling maakte ze zich los en zette een stap terug. “Lang niet gezien”, miauwde ze schor, proberend iets van decorum op te houden. Ze schraapte haar keel een keer. “ShadowClan, hm?”