[CLOSED] Dead hearts.

Toen de jonge kat haar kwam halen, had ze hem gevraagd om te herhalen wat hij had gezegd. Met absolute stomheid geslagen moest ze toegeven dat ze hem correct had gehoord, en dat het iderdaad Blazestar was die haar aanwezigheid verzocht. Blazestar. Routnose slikte, de brok in haar keel direct pijnlijk. Met een nerveus knikje bedankte ze de apprentice, en bleef kort heel stil zitten. Haar ogen schoten naar de leadersden. Een goede shadowclanner zou haar leader inlichten. Hem wellicht zelfs verzoeken om mee te gaan, om te kijken of er niets mis was. Anders kwam het wellicht gevaarlijk dicht bij verraad, zeker van een ex windclanner.

In stilte stond de gevlekte poes op, en begon haar weg af te leggen naar de plek die de apprentice genoemd had.

Dat duurde natuurlijk allemaal ellenlang. Tegen de tijd dat ze de grens naderde, brandde haar poot met hels vuur, en rees en daalde haar borstkas gestaag. Rout beet door, wetende dat de tijd die ze hadden waarschijnlijk niet al te lang was. Ze deed dan ook geen moeite om gracieus of stil aan te komen. Dat was toch al bijna onmogelijk geworden met haar mankement. "Blazestar..?" haar stem was zacht, onzeker... Haast onderdanig. Met haar gevlekte oren diep in haar nek keek ze de andere ongemakkelijk aan. "U.. je... Ehrm, ik was geroepen door een apprentice?" haar ogen vonden de zijne, en zoals altijd wanneer ze bekenden van vroeger zag kneep het haar hart samen. In werkelijkheid wilde ze niets liever dan haar neus tegen zijn wang drukken, hem begroetten zoals ze latijd met clangenoten had gedaan. Maar de afstand tussen hen was niet alleen maar meer fysiek, en ze wist dat dat haar eigen fout-, nee, haar eigen keuze was. "Is.. Is alles oké?"de zorg in haar stem was overduidelijk.

Ze had Blazestar altijd gezien als kalm. Nors, wellicht, maar kalm - iemand die zeker in zijn poten stond. Om hem dan ook hier aan te treffen, de fonkeling van gekte in zijn ogen, maakte haar bang. Onwillig schoten de haren op haar ruggengraat iets overeind. Het was maar al te duidelijk was dat dit geen herinnering was tussen oude clangenoten. Nee, er leek iets sinisters aan de hand te zijn. Direct sloeg Rout's kop op hol, haar hart bonkte in haar oren. Was er iets mis met Windclan? Was iedereen oké?

De vragen brandden dringend op haar tong, maar ze hield haar bek gesloten om hem de kans te geven het uit te leggen. Toen het antwoord kwam in de vorm van een plek, verstarde ze. In stilte bekeek Routnose de ander. "...Ik ken verhalen, en.. Ik ben er één keer geweest," ze haalde diep adem om moed te verzamelen, en stapte toen de op de kater af. "Ga zitten Blazestar, haal rustig adem. Het is oké, wat het ook is kan je niet hier volgen, ik denk met je mee," sprak ze kalm, haar toon getraind met jaren van ervaring. Ze gunde de kater een vluchtige glimlach, die haar eigen ongemak niet volledig verborg. "Wat is er gebeurd?"