Long ago, the four trees stood together in Harmony...

Silverpaw

By plucking petals, you do not gather the beauty of the flower

Silverpaw was nooit een nieuwsgierig type geweest. Of, nouja, beter gezegd, mocht ze dat nooit zijn. Haar ouders wilden dat ze alles van hen leerde, en zelfs toen het tijd werd voor haar om een apprentice te worden, hadden ze zeer zeker geprobeerd haar een mentor te geven die volgens hun goed was. Maar nu ze net iets meer vrijheid had, en haar ouders haar niet meer als een havik in de gaten hielden omdat ze eindelijk het kamp uit kon, had ze ondervonden dat ze eigenlijk toch best wel nieuwsgierig was naar dingen. Zoals Fourtrees. Tijdens haar tour van het territorium met haar mentor had ze de plek kort in haar oogopzicht mogen hebben, maar bezoeken hadden ze het niet gedaan. Het gekke wat ze vond was de naam van de plek. Ze had gehoord hoe er ooit vier torenhoge eiken stonden, maar dat er nu nog maar drie waren. Dat er een grote brand was geweest. En dat was allemaal wel prima, aangezien ze de natuur niet konden tegenhouden, maar ze snapte dan niet waarom de 'heilige' plek dan geen nieuwe naam kreeg. Misschien omdat Threetrees gewoon niet lekker bekte? Ze liet een kleine grinnik klinken bij de gedachte terwijl ze de heuvel afdaalde, de open plek op. Eens zien wat er nou zo speciaal was aan deze plek.

+Lionpaw first

Long ago, the four trees stood together in Harmony... Silver12

The fourtrees, of eerder gezegd nu the Threetrees, een heilige plek waar elke moon de Clans samenkwamen in vrede. Die vrede leek op dit moment niet al te stabiel in de ogen van Lionpaw. De vreugde van new leaf mocht dan aanwezig zijn, maar ontspannen zouden ze nog lang niet kunnen. Zelfs op Gatherings was vrede niet altijd aanwezig. Leaders die elkaar tegen de haren streken en katten die afschuw hadden naar anderen. Maar niet alleen de katten waren deel van de chaos in het woud. Vaak genoeg waren er dreigingen en vaak genoeg gingen dingen daardoor mis. De missende boom bij de Fourtrees was hiervan het bewijs.

Lionpaw kwam niet vaak bij de fourtrees. Immers had de kater hier nooit wat te zoeken. Maar vandaag hadden zijn poten hem toch naar deze plek gebracht. Wellicht om even tot rust te komen? Of misschien om een nieuw avontuurtje voor hemzelf te starten? Met stevige passen liep hij naar de open plek, bewust van de aanwezige ShadowClan geur. De meeste ShadowClanners kon hij niet uitstaan, maar dat hoefde niet altijd zo te zijn, toch? Toen hij naderde zag hij net zoals hem een jonge, zilvergrijze poes de open plek oplopen. "Hallo", begroette de kater haar beleefd, "de Fourtrees aan het verkennen, gok ik?" De kater keek haar kalmpjes aan zonder enige teken van agressie. Dit was geen RiverClan gebied, dit was het gebied van iedereen en dus had hij ook niet het recht, een ook geen zin, om de poes uit te dagen. Daarnaast kon hij het natuurlijk ook niet maken om nu haar onbeleefd de rug toe te keren.

Silverpaw

By plucking petals, you do not gather the beauty of the flower

Tijdens haar afdaling van de kleine heuvel, zag Silverpaw aan de overkant een oranje gestalte hetzelfde doen. Eenmaal op de open plek aangekomen, stonden ze al in elkaars oorschot en vroeg hij haar of ze Fourtrees aan het verkennen was. Silverpaw gaf een kleine knik, de kater voor haar in zich opnemend. Hij was groter en ouder als haar, en met een geur die ze niet herkende. Dat maakte het makkelijk dan, aangezien Shadowclan territorium grensde aan Thunderclan en Windclan, dus moest hij van Riverclan zijn. “En jij? Ik kan me niet voorstellen dat iemand zo ver in zijn training als jou hier nog op ontdekkingstocht komt,” besloot ze om het gesprek gaande te houden. Ze mocht dan niet al te graag sociaal contact houden met anderen, omdat haar ouders een hoop verwachtingen aan haar stelden als het daarop aankwam, maar ze was ook niet totaal onbeschoft. Ze kon tenminste beleefde ‘interesse’ terug tonen voor even.