a minute from home but I feel so far from it

_{Nog steeds. Nog steeds was Spark boos op hem om iets waar hij niks aan kon doen. Oke. misschien had hij er iets aan kunnen doen, maar dan nog!? Hij was jong en dom. Nu oud en dom. Was toch niet zijn schuld? Met zijn ronde billen op de outlook rock geparkeerd keek hij geïrriteerd voor zich uit. Ooit zou hij toch wel weer normaal moeten gaan doen? Voor zover hij dat kon tenminste. Grijze wolken gleden voorbij boven zijn hoofd en lichte miezer begon zijn prachtige vacht te vernachelen. Ook dat interesseerde hem niet meer. Waarom deed het hem toch zo veel dat Sparkpaw niet meer met hem wilde praten?}

_{Sparkpaw haalde zijn neus op tegen het weer. Maar no-way dat hij weer terug de tunnels in ging en weer een eeuwigheid bezig kon zijn om het stof uit zijn ogen te krijgen. Hij had gehoopt op zon op zijn rug en wind in zijn vacht, maar in plaats daarvan was er miezer in zijn gezicht. Hij had zijn ogen dichtgeknepen toen hij eigenlijk weer een rechtsomkeert wilde maken en naar huis wilde gaan. Maar toen zag hij opeens een maar al te bekend figuur op de outlook rock zitten. Ook al wilde hij het niet toegeven, hij had altijd een oog gericht op Ploverpeep. Ergens hield hij hem in de gaten, maakte zich zorgen om zijn oude vriend. Maar hij sprak nooit, want de wrok die hij had op zijn vriend bestond nog altijd. En toch... Een diepe zucht rolde over zijn lippen. ‘‘Wat doe je daar?’’ riep hij naar het figuur in de miezer. ‘‘Straks word je ziek. Laten we naar huis gaan.’’}

_{Waarom? Als hij niet door zijn gedachte spookte dan was hij er wel in levende lijven. Dat was wat hij altijd wilde, maar nu maakte het alles alleen maar ingewikkelder. De wolken boven hun werden steeds donkerder en de wind begon toe te nemen. Het zou niet lang meer duren voordat het gerommel van onweer hoorbaar werden. Ploverpeep hief zijn kop om naar Sparkpaw te kijken, maar zei niks. Dan maar ziek. Dan maar doorweekt. Alles behalve met hem mee naar huis. Alles behalve dicht bij hem zijn zonder hem aan te mogen raken, zonder hem in zijn nest te hebben.}

_{Sparkpaw zijn blik ging van het silhouet van zijn oude vriend, naar de donkere wolken die dreigend boven hun koppen hingen. Een frons lag op zijn koppie terwijl hij bleef kijken naar het zwart-witte lijf, die geen milimeter bewoog. Alleen om een blik te delen, maar er kwam geen piep uit hem. Wat was dit? Was zijn ego daadwerkelijk zo groot? Nu was het geen tijd om trots te zijn. Sparkpaw zijn mondhoeken draaiden naar beneden en zijn oren naar achteren. "Dan niet, joh," snauwde hij naar de ander. Hij mocht dan wel een warrior zijn, maar hij was dommer dan hij was. Sparkpaw hief zijn kin en staarde hem nog even na, voordat hij zich omdraaide, net op hem moment dat een harde donderklap hoorbaar was.}