Just close your eyes

Gentlekit had haar oogjes zachtjes geopend toen de calico kitten door de ingang van de Nursery was verdwenen. Zachtjes slikte ze even. En keek naar haar broertje en zusjes. Ze hielt van ze.. En Hellkit leek zo veel op haar, maar er was iets vreemds. Waarom leek zij zo niet op haar moeder? En waarom kwam bij hun niet hun papa op bezoek? Het waren vragen die zich in haar hoofd opstapelde en pijn deden. Zacht slikte ze terwijl ze omhoog kwam. Met kleine pasjes sloop ze naar voren. Er voor zorgend geen andere katten wakker te maken. Gentle voelde lichte intresse in deze kitten leren kennen. Natuurlijk had ze haar wel eens gezien in de Nursery. Maar praten had ze nooit echt gedaan. Waarom wist ze niet. Eigenlijk leken de twee kittens wel op elkaar. Allebij wisten ze niets over hun vader. Allebij waren ze waarschijnlijk liever alleen. Maar Gentlekit wist een ding zeker. Zij zou haar vader vinden. Ze zou hem vinden en hem verantwoordelijk stellen voor het verdriet dat ze in haar moeders ogen zag als Gentle haar vroeg over haar vader. Zachtjes zuchtte ze terwijl ze naar voren stapte. De ingang van de Nursery door en even haar ogen sluitend. Een koel briesje gleed door haar vacht terwijl ze zacht glimlachte. Een glimlach wie snel verging. Daar in een hoekje zag ze de kitten verdwijnen. Met kleine trippelende stapjes kwam Gentle rustig op haar af. Een vriendelijke glimlach op haar gezicht toverend. Ze had wat vreemde trekjes, snauwde af en toe soms zo naar andere en was vlug met uithalen. Wellicht een beetje gek van gedrag naar leeftijdsgenoten. Maar meer als dat wist ze wat deze kitten voelde. En wou ze deze kitten gezelschap bieden. Hoe weird dat ook kon zijn. Haar lachje was subtiel terwijl ze naar voren stapte. Haar bruine oogjes licht geïntereseerd en haar lachje bijna verschuldigend. "Hi." Klonk haar stem zachtjes terwijl ze ging zitten. Haar kopje even schuinhielt en Rainkit met een glimlachje aankeek.

Rainkit tuurde voor zich uit. Haar blauwe ogen staarde naar de bosjes. Achter de struiken lagen de open velden. Velden die zij nog niet mocht bewandelen, nog net niet. Eigenlijk wilde ze wegrennen, de velden op en alleen terug komen om af en toe te slapen in het kamp. Waarschijnlijk zou ze, wanneer het mogelijk was, ook zo veel mogelijk in het territorium zitten. De rest ontwijkend, want alleen was ze veel beter af. Anderen brachten enkel pijn, zeker als er vertrouwen werd gelegd, zoals een vriend. Ze had wel eens iemand gehad die iets weg had van een vriend, maar deze kitten had haar ook al laten zitten en had haar net zo hard nageschreeuwd als de rest. Hiervan had ze geleerd dat katten vaak niet waren hoe ze zich voordeden. Bij een zacht geluid schrok ze op uit haar overpeinzingen. Een stem deed haar omkijken. Het was een andere kitten, Gentlekit als ze het goed had. Wat ze kon herinneren van deze poes, was dat ook zij haar vader niet kende. Een vader waar ze waarschijnlijk op leek, gezien haar moeder er heel anders uit zag. Even leek het idee haar op te komen dat deze kitten haar misschien kon begrijpen, maar dit wuifde ze weg toen ze weer dacht aan haar zogenaamde 'vriend'. Als ze zich zou openen naar Gentlekit zou er een tijd komen waarop ook zij weg zou lopen naar de andere kant. Dan was haar vertrouwen nog meer geschaad dan het nu was. De enige die ze enigsinds kon vertellen wat er was waren haar broertjes en zusjes, en dat bleef het ook bij. Dat waren de personen in haar leven die echt belangrijk waren. 'Hoi' zei ze. Haar gezichtsuitdrukking stond nog steeds neutraal, zoals ze net had geoefend.

'Hoi' zei ze. Haar gezichtsuitdrukking stond en dat deed Gentlekit even haar kopje schuin houden. Zo neutraal bijna kil had ze haast nog nooit een kitten gezien, nou ja, misschien haar zusje Heavenkit dan. Maar die was gewoon gek. Mama zei dat ze daar niets aan kon doen. Maar Gentlekit vond het maar vreemd. Maar ja, er waren wel meer dingen vreemd in dit leven.. Dingen die Gentlekit niet kon bevatten. Dingen zoals de dood, Starclan en haar regels hoe gruwelijk die soms ook leken. Het ging boven haar uit. Het was een macht die Gentlekit niet kon snappen. Die ze hoorde te leren met de tijd. Verhalen over eens grote krijgers. Vernielt door hebzucht en haar voor elkander. Haat vernietigde elkaar. Dat was een ding wat Gentle maar wat goed begreep. Haat was gevaarlijk, zou je vernietigen en verkruimelen tot er niets meer van je over was. Doch voelde Gentle zich vreemd vanbinnen als ze aan die verhalen dacht. Misschien moest ze gewoon wat minder bij de Elders zijn. Wat wisten die oude gekken met hun korte geheugen nou eigenlijk echt over de wereld. Ja vroeger misschien, maar ze leefde nog, met elk hun wonden als bewijzen voor de gevechten die ze hadden overwonnen. Wonden deden Gentlekit niet zoveel. Het bewees niets. Enkel dat ze of te laf waren om te vechten tot de dood of vredespolitiek hadden willen doorvoeren met elk gevolg vandien. Deze gedachtes gingen allemaal voor haar bruine oogjes langs. Pas toen ze begreep dat Rainkit haar vast vreemd moest vinden voor zo wezeloos staren schudde ze even haar kopje en toverde een zacht glimlachje rond haar lippen. "Gaat het wel?" Klonk haar stem met een waterig glimlachje. Rainkit zou het eerder aan haar kunnen vragen daar wat Gentle verzekerd van. Maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Met een licht glimlachje keek ze de kitten aan wachtend op antwoord.