wil je een krentenbol

De grote rossige kater lag lekker op een heuveltje, genietend van zijn welverdiende rust. De hele ochtend was hij in de weer geweest - jagen, patrouilleren, noem het maar op. Dus nu de middagzon heerlijk scheen, vond hij het een perfect moment voor een dutje. Het weer had hem verrast; vanmorgen was het nog regenachtig en koud, maar nu was de lucht strakblauw en de warmte van de zon streelde zijn vacht. King gaapte uitgebreid en rolde zich op zijn rug, zijn spieren strekkend na de gekrulde positie waarin hij had gelegen. Net toen hij zijn ogen weer wilde sluiten, ving hij een geluid en een geur op die hem deden opkijken. Ah, gezelschap. De kater ging weer goed liggen, zijn hele lichaam languit, maar zijn ogen fonkelden nieuwsgierig toen hij de bekende vacht van de deputy zag verschijnen. "Hey Hawk, kom je erbij?" grapte hij naar de kater, zijn hoofd rustend op zijn poten. "Mag wel hoor, er is ruimte zat op mijn kleine heuvel." King grijnsde breed, zijn ogen vol ondeugend plezier. Kingfisher, more like king of the hill. Hij snorde zachtjes als teken van zijn tevredenheid. "Het is een perfecte dag voor een pauze, vind je niet? Je hebt vast ook een drukke ochtend gehad." Zijn gele ogen keken met een warme blik naar Hawkchase, hij was blij met het gezelschap. Het geluid van de zachte bries en het zingen van vogels zorgde voor een rustgevende achtergrond. Hier, op dit heuveltje, leek de wereld even perfect.

Hah, hij had vanmorgen per ongeluk expres uitgeslapen. Gisteravond was hij nog lang bezig geweest met clanzaken (wat dat dan precies ook mag inhouden) en hij vond dat hij wel een goed slaapje had verdiend. Veel oudere warriors zouden er vast over fronzen, want hé, een deputy moest altijd paraat staan en zo.. Maar eerlijk, wanneer had hij zich nou wat aangetrokken van oudere warriors? Precies! En hij ging er nu ook niet mee beginnen.
Dus was hij nu flierefluitend onderweg naar zijn eerste taak van vandaag; het bekijken van de stabiliteit van de tunnels vanaf bovengronds. Mocht hij lekker op verschillende plekken waar de tunnels dichtbij de vloer lagen gaan hupsen, in de hoop dat hij niet doorzakte natuurlijk. Vastzitten in een hol was niet zijn favoriete bezigheid .
Hij was onderweg naar zijn vierde pressure point toen hij een ander tegenkwam, Kingfisher, met een rode vacht die hem kort even aan Blaze deed denken. Hij grijnsde breed toen de ander hem uitnodigde om even te relaxen. Hé, hij had al een halfuur heel hard gewerkt! "Hé, je weet wat ze zeggen, size don't matter it's how you use it," hij stak zijn tong uit. Dat spelletje kon hij ook. Of hij vatte dingen te jolig op, en hij werd straks heel raar aangekeken. Oh well. Met een plof liet hij zich naast de ander vallen, al dan niet zo royaal met zijn buik naar boven zoals de ander net gedaan had. "Dus, wat heb jij allemaal gedaan vandaag, Kingfisher?" Hmm.. Kingfisher. Echt een Riverclan-sounding naam. Hij vroeg zich af waarom de ander die naam verdiend had.

Hij kon niet anders dan lachen om de opmerking van de deputy, want dergelijke wijze woorden had hij in lange tijd niet gehoord. Size was inderdaad niet altijd alles. Een grote zwaard kon net zoveel schade aanrichten als een dolk. Kingfisher schoof iets op toen Hawkchase zich naast hem liet zakken. Hij wilde niet te dicht tegen de kater aanliggen, voornamelijk om eventuele roddels in het kamp te vermijden. Niet dat hij daar persoonlijk een probleem mee had, maar uit respect en om de bestaande geruchten over Blaze en Hawk niet aan te wakkeren, hield hij liever wat afstand. "Dus, wat heb jij allemaal gedaan vandaag, Kingfisher?" vroeg de andere kater. Hij zuchtte bij de herinnering aan de drukke ochtend. "Ik zou bijna zeggen: te veel, maar ik wil niet dat meneer de deputy denkt dat ik een luie warrior ben," grinnikte hij, hoewel er wel een kern van waarheid in zat. Hij liet zijn ogen over het weidse landschap glijden terwijl hij sprak. "Patrouilleren, grenzen controleren, een beetje jagen. De gebruikelijke taken, je kent het wel. Maar ik klaag niet hoor, het houdt me tenminste bezig." Hij glimlachte, enigszins vermoeid maar toch tevreden.

De ander schoof wat opzij van hem, euh, auch? Hawk was precies het persoon die super gevoelig was voor dat soort dingen, dus hoewel hij die gevoelens heel snel op zij schoof want iew, embarrassing, voelde hij zich echt even afgewezen. Maar het leven gaat door en gauw vroeg hij de ander wat om de conversatie luchtig voort te zetten. Hoe zijn ochtend eruit had gezien, druk, blijkbaar! "Ha! Goeie," lachte hij op het idee dat Hawk of all people iemand lui zou vinden. "Hard werken is hard werken, daar hoef je jezelf niet tekort mee te doen," vervolgde hij. Ja ja, complimentjes van de deputy krijgen is ook belangrijk om je niet afgewezen te voelen. "Nog iets spannends meegemaakt bij je harde werkinzet, of geen nieuws?"

Kingfisher wist dat Hawkchase waarschijnlijk niet zo over hem dacht, het was dan maar ook een grap. Maar, hij zou liegen als het hem niet goed deed toch die bevestiging van de deputy te krijgen. Terwijl Kingfisher nadacht over de vraag van de bruine kater over zijn ochtend, moest hij toegeven dat er weinig bijzonders was gebeurd. Hoewel hij er geen moeite mee had om roddels te delen, was er vandaag simpelweg niets spannends voorgevallen. "Nee, eigenlijk niet, alles ging verrassend goed," antwoordde hij met een lichte teleurstelling. Het was jammer, maar het zou hun gesprek zeker niet beëindigen. Hij schakelde snel over naar een ander onderwerp. "Maar trouwens, ik wilde je nog feliciteren, Met je dochter, Milk? Ze is nu alweer een apprentice - wat gaat de tijd toch snel, hè?" Kingfisher snorde zachtjes terwijl hij sprak. Er was niets dat zo duidelijk maakte hoe snel de tijd voorbij ging als de groei van kittens. Hoewel hij zelf geen kittens had, had hij genoeg van hen zien opgroeien. Het was verbazingwekkend hoe snel ze van kleine bolletjes vacht naar jonge katten met een mentor groeiden. "Het lijkt nog maar gisteren dat ze een klein pluisje was," vervolgde hij met een glimlach. "Ze zal vast een geweldige warrior worden, net als haar vader." Zijn ogen twinkelden van oprechte vreugde.

Hij knikte schouderophalend toen de ander zei dat er niets bijzonders te melden was. Geen nieuws was goed nieuws, right? Wel een beetje saai, maar ach, hij had saai wel over voor vrede en zo. Woog toch wel af, of zo. Plots begon Kingfisher ergens over wat hem even he-le-maal van zijn stuk bracht. Met grote ogen keek hij naar de ander. Haahhh?? Hij knipperde een aantal keer. Milk... Ja. Juist. Zijn kind. Die hij had. Hij kuchte een keer in een mislukte poging zichzelf te herpakken. "Oh, ja, dankjewel," miauwde hij. "De kids spenderen vooral veel tijd met hun moeder," voegde hij er toen snel maar achteraan. "Lighfaith is een beetje, ehh, protective om het zo maar te noemen." Hm, misschien overtrad hij nu een paar ongeschreven regels dat je geen smack moet praten over je baby mama. Maar zijn band met Light was niet bepaald goed en hij vond dat hij haar niks verschuldigd was, dus whatever. "Maar, dankjewel, ik denk dat ze 't allemaal ver gaan schoppen." Niet dat hij die inschatting écht kon maken, want hij kende ze allemaal niet zo. Even goed als de rode kater voor hem, waarschijnlijk.

Kingfisher trok zijn wenkbrauw op bij de reactie van de deputy op zijn woorden. Hawkchase reageerde alsof hij net had gesuggereerd dat zijn moeder een grote harige lama was, in plaats van dat hij slechts een compliment had gegeven aan hem en zijn dochter.

Maar toen kwam de uitleg, en dat verklaarde veel. De bruine kater vertelde dat de kittens veel tijd met hun moeder doorbrachten, en dat zei eigenlijk al genoeg. Hawkchase verklaarde dat Lightfaith erg beschermend over de kittens was. Of dat nou wel of niet waar was, daar ging Kingfisher zijn hoofd verder niet over breken. Het was jammer om te horen dat Hawkchase niet de beste band met zijn kinderen had. Hij hoopte dat daar ooit verandering in zou komen, vooral nu de kittens steeds ouder werden. "Maar, dankjewel, ik denk dat ze 't allemaal ver gaan schoppen," zei Hawkchase waarop Kingfisher knikte. Daar twijfelde hij ook niet aan. Milkkit en, uh, de andere twee (hun namen schoten hem even niet te binnen) zouden een goede aanwinst zijn voor de clan. "Het komt wel goed, Hawk," zei hij dan ook, een beetje vaag maar toch wel steunend. Maar als het niet goed kwam, dan was dat ook zo. Kingfisher zou niet minder van de kater denken. Familie was immers gewoon lastig soms. "Als Lightfaith je niet te dicht bij wil hebben, is het niet erg om van je kids op een afstandje te houden," voegde hij eraan toe.

Kingfisher draaide zich iets op zijn zij, zijn ogen nog steeds op Hawkchase gericht. "Kinderen begrijpen vaak meer dan wij denken. Zelfs als je niet altijd fysiek aanwezig kunt zijn, voelen ze je steun en liefde wel. En wanneer de tijd rijp is, vinden jullie elkaar vanzelf weer." Hij liet zijn blik over de zonnige heuvel glijden, genietend van het moment van rust. "We moeten gewoon geduld hebben en vertrouwen in de toekomst. Dingen kunnen veranderen op manieren die we nu nog niet kunnen voorspellen." Kingfisher snorde zachtjes, zijn gele ogen warm en geruststellend.

Hoewel hij zich razend ongemakkelijk voelde dat dit onderwerp ter sprake kwam, wist Kingfisher hier verbazingwekkend goed mee om te gaan. Er kwam een waterval vol wijsheid uit de jongere (!) warrior zijn bek waar je u tegen zei. Het verbaasde Hawk enorm, maar eerlijk gezegd, kon hij het wel gebruiken. Het gebeurde niet vaak, maar soms voelde hij zich schuldig tegenover zijn kinderen dat hij niet echt betrokken bij ze was. Hij wist dat als hij dichterbij kwam hij ze waarschijnlijk alleen maar zou verpesten, dus dat het beter was zo, maar ja, het klonk ook wel een beetje gemeen.
"Thanks, Kingfisher. Dat helpt wel." Kort liet hij een stilte vallen, voordat hij dan toch nog iets meer vertelde over die kits van hem. "Toen ze ongeveer drie waren of zo, heb ik ze een keer geprobeerd het kamp uit te sneaken om ze vast een voorproefje te geven van de buitenwereld," begon hij met een zachte grinnik. "Lightfaith kwam erachter en heeft mij én hun toen nogal een tik op onze vingers gegeven. Dus dat heb ik daarna niet meer geprobeerd," gaf Hawk toe. Niet dat hij het wou. Dacht hij.