You're there with the blessed

Lichtvoetig liep ze door het territorium samen met haar broer Solarpaw. Ze had hem net nog in het kamp gevraagd om samen tijd te spenderen in de vorm van een wandeling, misschien zelfs met een beetje jagen. Nu ze apprentices waren, waren ze immers veel drukker dan als kittens dus tijd spenderen wanneer ze konden, was Lunarpaw dierbaar. Echter was het altijd vrij lastig aangezien haar broer niet altijd met haar wilde meewerken. Maar nu wel! "Misschien kunnen we straks even een proberen een plekje te vinden waar een beetje zon is ofzo?" vroeg ze aan haar broer terwijl ze rustig doorliep. Terwijl ze op zijn antwoord wachtte, zag ze op een afstand een ander figuur staan. "Hey Silverpaw! Hoe gaat het ermee? Wil je misschien wat leuks met ons doen ofzo?", begroette ze de ander. Misschien wilde ze wel met hen mee als ze het niet al te druk had. Hoe meer katten, hoe gezelliger!

Note: ik had professionele ema toestemming om Solar bij haar te droppe
- Silverpaw en Solar paw

_{Natuurlijk had hij ja gezegd toen ze het hem vroeg. Hij was niet achterlijk! Als hij continu nee zou zeggen tegen haar, dan zou ze beseffen dat hij niets om haar gaf, en dan zou ze nooit meer iets voor hem doen, en dan zou ze het verprutsen bij hun ouders door te zeggen hoe hij echt was. En dat wilde hij niet. Dus nu wandelde hij met haar mee, zijn neusje hoog in de lucht omdat hij eigenlijk te waardig was om hier te zijn maar goed, hij was er. Beide goed als slecht voor zijn reputatie. ‘Misschien kunnen we straks even proberen een plekje te vinden waar een beetje zon is ofzo?’, vroeg ze aan hem, en hij lachte zachtjes. “Lieve zus van me, ik ben de zon. Ik ben overal en nergens tegelijk. Maar toch voelt iedereen mij altijd.” Hij trok met zijn oortje. “Maar prima, dat is goed.” Shadowclan en z'n rotgebied waren te donker voor hem anyways. Echter kwamen ze niet zo lang nadien opeens iemand anders tegen. Ugh. Hij keek met een ‘glare of superiority’ richting Silverpaw terwijl Lunarpaw bezig was met haar te begroeten. Hij hoopte dat ze nee ging zeggen, want hij had niet echt zo’n zin in nog iemand hier.}

Silverpaw

By plucking petals, you do not gather the beauty of the flower

Silverpaw was nog niet te lang een apprentice van ShadowClan, pas net gepromoveerd van haar tijd als kitten. Natuurlijk had ze wel de benodigde lessen voor de kiezen gehad; de tour van het territorium en hoe ze moest jagen. Vechten? Daar waren ze nog niet echt aan begonnen, maar dat vond ze ook niet heel erg. Silverpaw ontging liever confrontatie, iets waar haar ouders zeker wel voor hadden gezorgd, met hun strenge opvoeding en onmogelijke eisen. Het was dan ook eigenlijk wel een beetje hun schuld dat ze geen vrienden had gemaakt als een kitten, aangezien niemand goed genoeg was en zij was ook maar een kind geweest, ze ging niet tegen haar ouders in. Een vreemdeling kon zeggen dat ze bang voor ze was. Bang om ze teleur te stellen, of tegen ze in te gaan, of gewoon van de straf die er zou komen als ze dat deed. Liefde was er in ieder geval niet verloren, want die was er nooit echt geweest. Hun control-freak personaliteiten hadden het wel verpest om vrienden te maken, en een broer of zus om dit mee te delen had ze ook niet. Iets wat er voor zorgde dat ze een beetje jaloers naar een set apprentices keek waarvan ze wist dat ze broer en zus waren.

Het waren een paar van de weinige namen die ze had onthouden. Niet persé bij keus, maar gewoon omdat het best inspiratieloos was geweest van hun ouders dat ze hen Lunar- en Solarpaw hadden genoemd. Niet dat haar naam veel meer inspiratie met zich meedroeg. Nee, haar ouders waren all about het traditionele. Iets wat Silverpaw zelf niet heel geweldig vond, maar ze kon er niet aan ontsnappen. Ontsnappen… een mooie gedachte, maar iets waar altijd een stokje voor werd gestoken. Net als nu. In plaats van gewoon rustig aan de rand van het kamp te kunnen blijven, riep een van de twee apprentices wat naar haar toe; een uitnodiging om met hun mee te gaan. Het liefst zei ze nee. De twee leken niet het type waarmee ze graag mee om zou willen gaan. Eentje over de top vriendelijk en de ander die maar dacht dat hij beter was dan iedereen, van haar eerste impressie, maar… Als ze iedereen bleef negeren en afwijzen, dan zou ze nooit vrienden krijgen.

De “glare” die haar kant op werd gestuurd ontging haar niet, maar het deed haar ook niet veel. De lichtelijk oudere kater kon niet ergen zijn dan haar ouders, en als er iets was wat die haar hadden geleerd, dan was het om haar kopje hoog te houden. Zeker bij publiek zoals hem. Ze negeerde hem dan ook compleet, want waarom zou ze hem aandacht bieden als hij toch dacht dat hij beter was als haar, en focuste zich juist op zijn zusje, Lunarpaw. Wat valt er onder de term ‘iets leuks’?” Vroeg ze, een beetje sceptisch. Ja, okee, ze mocht zich bij het feit hebben neergelegd dat vrienden maken inderdaad sociale interactie met zich meebracht, maar ze wist ook wel dat ze niet iets stoms wilde gaan doen. Ze zou haar standaarden verlagen, maar ook weer niet zo ver.

Het zonnetje opzoeken leek haar wel een heel goed idee om te doen vandaag, maar ze stond ook zeker open om andere dingen te doen. Het lag er net aan wat haar gezelschap het liefste wilde. Lunarpaw was een ster in zich aanpassen op anderen. Voor haar kwam dat meestal wel goed uit. “Lieve zus van me, ik ben de zon. Ik ben overal en nergens tegelijk. Maar toch voelt iedereen mij altijd.” Lunarpaw grinnikte zachtjes. Haar broer deed soms hele bizarre uitspraken die haar stiekem wel lieten lachen, maar ze wist ook dat hij doodserieus was, dus uitlachen zou ze niet doen. "Zeker met die felle vacht van je Solar!", miauwde ze vrolijk. De vacht van haar broertje was echt heel fel als je het aan haar vroeg. Vooral in het ShadowClan territorium. Haar vacht was juist donker en dat vond ze prima. De kleuren van hun vachten pasten bij hun karakters. Solarpaw had een opvallende vacht en wilde altijd stralen, Lunarpaw had een donkere vacht en bleef liever wat op de achtergrond. “Maar prima, dat is goed.” De poes glimlachte naar haar broer. Mooi, hij was het er ook mee eens.
Nu was het alleen de vraag of Silverpaw het ook leuk zou vinden om in de zon te chillen. Lunarpaw kende haar niet zo goed als ze eerlijk moest zijn. Ze had dan ook geen idee wat Silverpaw wel en niet graag wilde doen. Net zoals Silverpaw negeerde Lunarpaw de blik die haar broer de ander gunde en richtte zij zich ook volledig op de andere apprentice die een beetje sceptisch leek. "Wat valt er onder de term ‘iets leuks’?” Ja, dat was dus de vraag. Lunarpaw kon wel wat bedenken, maar je wist nooit wat de ander leuk zou vinden. "Solarpaw en ik waren net van plan misschien even te gaan zonnen, maar er zijn ook zeker andere dingen die we kunnen doen zoals schijngevechten of zelfs spanning opzoeken bij de grenzen", miauwde Lunarpaw nadenkend. "Ik weet niet wat jullie twee het liefste doen?" Immers als ze met z'n drieën wat gingen doen, moesten ze het wel leuk vinden. Alledrie waren ze compleet verschillend, dus de vraag was of het überhaupt mogelijk was, maar Lunarpaw stond er voor open om haar best te doen en gezellig wat leuks te doen.

Onderwerp: Re: You're there with the blessed