[Sproutpaw] Up, up, and away

But life is too short

and love is too long

De tak kraakte lichtjes onder haar poten terwijl ze haar nagels diep in de bast sloeg. Ritmisch zwierde ze op en neer, haar staart gespannen voor balans, haar blauwe ogen strak naar beneden gericht. Misschien was het niet een heel goed idee om meteen de grootste boom uit te kiezen om omhoog te klimmen. Maar Saltpaw was niets dan ambitieus en vond dat als je deze boom kon trotseren, dan kon je elke boom trotseren. Alleen.. ze moest nog even bij het punt komen van trotseren. Langzaam kalmeerde haar fladderende hart weer en blies ze diep uit. Haar spieren ontspanden zich en ze probeerde een stapje op de tak te zetten, die meteen intens weer begon te wiebelen. Ze had wel eens betere ideeen gehad in het leven.

I don't want to come back down, I don't want to touch the ground

cttw

Een zucht beladen met iets dat meer leek op irritatie dan op bezorgdheid verliet haar mond toen ze omhoog keek en daar Saltpaw zag staan. Op een tak. Hoog in een boom. Sprout rolde nog net niet haar ogen. Ongelofelijk. De gedachte dat de poes zou kunnen vallen schoot niet eens door haar heen. Enkel het vooruitzicht dat zij haar stomme mede-apprentice naar beneden zou moeten praten. Ze had kunnen overwegen of ze dit ging negeren, maar de ander had haar al gezien. "L-l-l-lukt het? stotterde ze dus maar. Ze had weinig keus.