Midnight library

Sparrowpaws hart klopte in zijn keel terwijl hij naast zijn vader door het woud sloop, maar het was meer opwinding dan angst. Ergens was het wel spannend, zo in het pikkedonker, maar het voelde vooral heel belangrijk wat ze deden, en bovendien wist hij toch wel dat hem niets kon overkomen met zijn vader erbij. En zelf was hij ook wel een apprentice om te vrezen hoor, natuurlijk. Als hij ThunderClanners in hun bos betrapte zouden ze eens wat meemaken! "Ik ga iedere nacht op patrouille als dat nodig is", antwoordde hij zonder aarzeling. Sommige andere apprentices waren blij geweest dat zij gewoon lekker hun nest in konden duiken voor de nacht, maar Sparrowpaw was niet moe. Niet zolang er een taak te volbrengen was. Hij tuurde het duister in, waar ieder door een zuchtje wind bewogen varen op een kat leek. "Denk je dat ze snel iets zullen proberen?" vroeg hij aan zijn vader. Hij probeerde niet te gretig te klinken, zichzelf eraan herinnerend dat het beter was als er niets gebeurde. Hij wist niet precies hoe dit soort dingen werkten. Er hing al een tijdlang spanning, maar er was nog niet echt veel gebeurd, wel? Hij had genoeg oorlogsverhalen gehoord, maar hij wist niet zo goed hoe ze begonnen. Was er een kans dat ze opeens tegen heel ThunderClan aan zouden botsen? Of zouden ze spionnen tegen kunnen komen die de geheimen van het donkere naaldwoud kwamen ontrafelen? Of misschien wel iemand die een stiekeme moordpoging op Settledstar zou proberen! Als hij en zijn vader een moordaanslag verijdelden zouden ze echte helden zijn.

Stiekem was Sparrowpaw ook wel een beetje opgelucht toen Bluejay zei dat ze niet iedere nacht op patrouille konden. Misschien zou dat toch wel wat erg vermoeiend worden na een tijdje. Maar eens in de zoveel dagen een vader-zoon uitstapje? Dat klonk hem als muziek in de oren en hij grijnsde van oor tot oor. "En dan houden we ShadowClan veiliger dan ooit", antwoordde hij trots. Zijn blik werd weer wat serieuzer, denkend aan de bedreigingen waartegen ze de clan zouden moeten beschermen, maar er bleef een enthousiaste twinkeling in zijn ogen. Niets voelde echt heel dreigend, op dit moment, en zijn vader versterkte dat gevoel. ThunderClan zou wel gek zijn om iets te proberen, liet hij weten. "WindClan, staan die aan onze kant dan?" Hij dacht dat de andere clans allemaal hun vijand waren, al had hij wel vaker gehoord dat sommige verhoudingen beter lagen dan andere. Maar zou WindClan echt tegen ThunderClan gaan vechten als die ShadowClan aanvielen? Sparrowpaw fronste, maar zijn grijns keerde weer terug bij Bluejays opbeurende afsluiting. "Straks komen ze aanvallen en dan komen ze allemaal vast te zitten in het moeras", lachte Sparrowpaw, geamuseerd door het mentale beeld van allemaal boze katten met hun poten in de modder.

Sparrowpaw luisterde aandachtig naar zijn vader. Hij wilde wel dat ShadowClan alles zelf op kon lossen, maar het was toch ook wel een beetje geruststellend dat WindClan in een conflict waarschijnlijk ook hun kant zou kiezen. Het was op zich wel logisch dat de clan van zijn moeder minder slecht was dan de andere clans; zijn moeder kwam er immers vandaan, dus het kon niet alleen een broedplaats van vijanden zijn. Zou het ook echt voor ShadowClan meehelpen dat mama uit WindClan kwam? Sparrowpaw voelde iets van trots opwellen bij het idee dat WindClan speciaal dankzij haar zou helpen. Zo'n essentiële rol, voor zijn eigen moeder!
Zijn zorgen waren helemaal opgelost. Al die ThunderClanners, helemaal onder de modder en dan ook nog tegenover twéé clans die veel cooler waren dan zij, ze maakten geen schijn van kans. De opmerking over kikkers maakte hem hardop aan het lachen en hij deed de kwaakgeluiden na die ze zouden maken. Als er nu ThunderClanners door het bos slopen, zouden ze niet eens meer iets proberen, dacht hij. Waarschijnlijk zouden ze dan aan Eveningstar rapporteren dat het helemaal mis zou lopen als ze probeerden aan te vallen en dan ging het hele plan van de baan.

Het kwaken verging weer in lachen toen zijn vader zijn talenten complimenteerde en zijn vacht door de war husselde. Dat leek wel de eeuwige strijd tussen vader en moeder, dacht Sparrowpaw in zichzelf. De een woelde het haar door de war, de ander deed altijd zo haar best om de kinderen weer presentabel te maken. Sparrow vond het rommelige leuker, maar hij dacht niet dat hij zijn moeder daar ooit van zou kunnen overtuigen. Hij gniffelde nog wat na, denkend aan de kwakende vijand, maar fronste bij de vraag. "Nog niet", bekende hij met enige tegenzin. "Ik had er gisteren bijna een, maar die beesten springen alle kanten op, het is zo irritant!" Van een muis kon je er tenminste nog van op aan dat hij van je weg zou rennen, maar die kikker, o dat rotbeest, die was recht tegen zijn gezicht gesproken en had zich toen met zijn vieze glibberpoten tegen zijn snuit afgezet en er weer vandoor gegaan voordat Sparrow hem te pakken had kunnen krijgen. Hij zou zweren dat hij het gekwaak dat hij daarna uit het moeras hoorde komen als lachen klonk. Er was een andere apprentice bij geweest, maar Sparrowpaw had snel gesnauwd dat als hij het aan iemand zou doorvertellen, hij muizendrollen in zijn nest zou leggen, dus hopelijk was het beschamende geheim daarmee veiliggesteld.

Sparrowpaw keek verrast op en begon spontaan te spinnen. Was het echt zo goed om alleen maar bijna een kikker gevangen te hebben? Bluejay legde zelfs nog de redenering uit, dus het konden geen loze woorden zijn. Ergens had Sparrow het vangen van kikkers al bijna opgegeven - het was te beschamend, en waren die slijmerige beestjes nou echt de moeite waard? - maar nu nam hij zich vast voor om het te blijven proberen en binnen een halve maan, nee, een kwartmaan, een kikker te pakken te krijgen en aan zijn vader te presenteren. Het was een goede oefening in behendigheid, bedacht hij zich. Hij vroeg zich nu alleen wel af... "Wat zijn de lastigste en op-een-na-lastigste?" Het kon toch handig zijn om alvast te weten waar hij na de kikkers zijn zinnen op kon zetten.