[b] Dreams, Wonders and... Flights?

Rimepaw

Rimepaw stapte voorzichtig door het territorium verder. Hoewel ze wellicht de leeftijd had van een Warrior, was ze nog lang niet in staat om elke taak uit te voeren. Aan de ene kant was het haar afwachtende en onzekere karakter, ze kon hierdoor wellicht wel redelijkerwijs jagen, alleen het vechten deed haar meestal een stap terug zetten.

Niet alleen dat, regelmatig had de jonge kattin enkele dagen rustig aan moeten doen. Haar huidaandoening was alles behalve eenvoudig om onder controle te houden. Vandaag had ze een relatief goede dag en dus was ze er zonder haar mentor op uit gegaan. De zon verwarmde haar vacht en het water stroomde zachtjes voor haar poten langs. Vissen zat er wellicht niet in, die zaten vaker in de rivier. Maar toch, toch kon de jonge kattin hier op adem komen en haarzelf nuttig maken.

+ Lionpaw

Infos here

Warrior zijn? Oh dat zou voor Lionpaw zeker binnenkort komen! Hij was sterk, dapper en hij beheerste de benodigde vaardigheden. Het enige wat hem de laatste tijd had tegengezeten, was dat hij soms veel te opvliegerig en impulsief was. Een warrior moest kalmte kunnen bewaren, kalmte die hij op dit moment nog niet had. Echter kon Lionpaw het niet heel veel schelen. Zelf wist hij dat hij warrior waardig was en doordat hij nog even apprentice was, kon hij nog tijd spenderen met zijn lieve zusje Rimepaw. Hij was dol op zijn zusje en zij was ook het enige waar hij zich echt op focuste. Rimepaw was voor hem belangrijker dan de titel als warrior alhoewel de tijd nu wel snel begon te gaan. Immers zou Lionpaw zich nooit slechter voordoen dan dat hij was. Samen met Icecream was hij nu al heel ver gekomen en de grote rode kater was vastbesloten binnenkort een volwaardig warrior te worden zodat hij voor de volle honderd procent serieus genomen zal worden.
Met stevige stappen paradeerde hij zo door het territorium heen, niks dat zijn goede mood zou kunnen verstoren op een mooie, rustige dag als deze. Hij was net op tijd geweest om te zien hoe Rimepaw alleen het kamp verliet dus nu volgde hij op zijn gemakje haar geurspoor. Er was een kans dat ze liever alleen was, maar dat zou hij dan wel te horen krijgen. Na een tijdje het spoor van zijn zusje gevolgd te hebben, kwam de kater uit bij de stream waar zijn zusje inderdaad in alle rust was. "Hey, Rimepaw!", miauwde de kater vriendelijk terwijl hij haar benaderde. "Ik zie dat je er even zelf op uit bent gegaan? Mag ik mee?" De kater spon zachtjes. Eerlijk gezegd had hij even zin om tijd met alleen Rimepaw te besteden. Gewoon even rust en ontspanning terwijl ze ondertussen misschien wat prooi te pakken konden krijgen.

Lionpaw...och je wilde zo graag mee...maar in plaats van een gezellig middagje tegemoet gaan, bereikt de ijzere lucht van bloed jullie snuitjes, en niet zo'n beetje ook...

Durven jullie op onderzoek uit te gaan?

Rimepaw

Rimepaw had verwacht dat de meeste katten haar links zouden laten liggen. Haar teruggetrokken karakter en het feit dat ze zich stiekem wel een schaamde voor de korstjes op haar vacht, maakte dat de jonge kattin het ook niet erg vond om alleen te zijn. Tenminste dat maakte ze zichzelf altijd wijs, het was niet alsof haar huidziekte haar geheel buiten de Clan zette. Alles was gewoon een klein beetje anders, lastiger wellicht.

Ondanks alles was de kattin zeker niet lelijk te noemen. Ze leek wellicht zelfs knap, haar tweekleurige ogen schitterende tussen de verschillende kleuren van haar vacht, de jonge kattin draaide haar fraaie kop toen ze de stem van een bekende kater hoorde. Haar broer. "Hey, Rimepaw!" Mauwde de kater vriendelijk waardoor de jonge kattin hem met een kleine glimlach aan keek. "Ik zie dat je er even zelf op uit bent gegaan? Mag ik mee?" De kattin knikte meteen voordat ze zich omdraaide.

Haar oortjes wiebelde ze even toen het vertrouwde geluid van gespin de borstkas van haar broer verliet voordat ze de bekende geur van ijzer rook. Bloed? Haar ogen werden groot terwijl ze zenuwachtig met haar staart zwiepte. Dit rook, als veel. Heel veel. Nerveus en angstig zette de jonge kattin haar vacht op, haar nagels schoten uit haar hulzen, instinctief. Instinct vertelde haar ook dichter bij Lionpaw te gaan staan. Samen waren ze sterker, toch? Toch?

Infos here

Hoe lang haar zusje het er ook over zou gaan doen om warrior te worden, het zou voor broer Lionpaw weinig uitmaken. Hetzelfde gold voor de korstjes die zichtbaar waren op haar vacht. Voor hem zou zijn zusje altijd net zo mooi en lief zijn als wie dan ook. Rimepaw was zijn zusje, een van de belangrijkste figuren in zijn leven en als haar broer was het zijn taak om haar gelukkig te houden no matter what. Maar naast dat zorgde de rode kater er ook voor dat zijn zuster wel haar eigen tijd zou hebben. Een kleverige broer was het laatste dat iemand zou wensen. Gelukkig leek ze er nu niet zo over te denken. De poes keek hem met een kleine glimlach aan en knikte meteen als antwoord op zijn vraag.

Echter verdween de pret al snel toen de ogen van Rimepaw vergrootten terwijl haar staart zenuwachtig zwiepte. Voor een seconde keek Lionpaw haar wat verbaasd aan, maar de geur die haar zus zo zenuwachtig en angstig maakte, kwam vrijwel direct daarna zijn neus instromen. De geur was zo afschuwelijk en bekend dat zelfs Lionpaw er van schrok. Bloed! Het was de geur van bloed! De geur van bloed dat niet ver weg van hen verwijderd kon zijn. De sterke kater zette zijn vacht recht overeind en sloeg zijn nagels uit zijn hulzen. Instinctief ging hij iets dichterbij zijn zusje staan ter bescherming. Hij was bang, maar deed zijn best kalm en beheerst te blijven. Hij moest dit nu slim gaan aanpakken zonder cruciale fouten te gaan maken. "Deze geur kan niets goeds betekenen.", fluisterde hij alhoewel dat onnodige informatie was. De kater nam de geur in zich op om te achterhalen vanwaar de geur vandaan kwam. Hij draaide zijn kop in de richting vanwaar de geur vandaan leek te komen. "Zullen we... het volgen?", vroeg Lionpaw voorzichtig aan Rimepaw, "Ik weet niet of naar het kamp rennen nu een goed idee is... En maak je geen zorgen! Als er iets fout gaat, ben ik er om je te beschermen!" Voorzichtig zette Lionpaw een stap in die richting, maar hij zou niet eerder die kant op gaan dan dat zijn zusje ermee in zou stemmen.

Och arme schaapjes, het ruikt jullie angst- ruiken jullie zijn slachtoffer? Die zoete geur van angst loerend tussen het ijzer komt niet enkel van jullie- een luide krijs om hulp daarginds roept jullie- het klinkt bijna als iets buitenaards, vogels vluchten, het woud is stil..

Rimepaw

Rimepaw had bijna gehoopt dat ze her ingebeeld had. Haar broer leek echter net zoals de Apprentice ineens op te schrikken. Een paar seconden later, maar wellicht had dat ook te maken met de richting van de wind ten opzichten van de twee jonge katten. Hoewel ze beide her einde van hun Apprenticetijd zouden naderen was het duidelijk dat Rimepaw nog niet echt een vechtersbaasje was. Alles behalve dat. Rimepaw ging niet op zoek naar het gevaar. Ze bleef veel liever netjes binnen de lijntjes lopen. Zo was ze ook nooit op onderzoek uit geweest in een andere Clan.

Het leek erop dat Lionpaw ook doorhad dat ze zich niet veilig voelde, wellicht dat hij dat ook niet deed. Het zou haar niks verbazen. Zoveel bloed had ze nog nooit geroken, en het liefste zou ze zo ver mogelijk verstoppen. Dit kon echter niet, wat als een Clangenoot in nood was? "Deze geur kan niets goeds betekenen.", fluisterde haar broer terwijl Rimepaw diepe teugen lucht in ademde. Alles om maar te begrijpen wat er gebeurde. Ze wilde het niet begrijpen! Hij draaide zijn kop in de richting vanwaar de geur vandaan leek te komen, de richting die Rimepaw absoluut niet op zou willen. "Zullen we... het volgen?", vroeg Lionpaw voorzichtig aan Rimepaw, "Ik weet niet of naar het kamp rennen nu een goed idee is... En maak je geen zorgen! Als er iets fout gaat, ben ik er om je te beschermen!" Rimepaw keek hem met een beduusd gezichtje aan. Het feit bleef dat hij haar broer was, dat ze van hem hield en hem geen pijn wilde zien lijden.

Voordat ze schoorvoetend toe kon geven of juist de poten kon nemen. Een luide krijs om hulp, vogels vluchtten, het leek erop dat er een strijd geweld aan de gang was. Met onbekende strijders. Een laag gesis ontsnapte geschokken haar tanden voordat ze zelf in de richting van het geluid en ongetwijfeld ook de geur begon te rennen. Haar haren overeind, daar waar geen littekentjes of missende stukjes vacht waren. Het leek erop alsof de jonge kattin even haar angst was vergeten, wellicht door een stoot van adrenaline of misschien omdat ze geen keuze hadden.

Infos here

Lionpaw was in tegenstelling tot Rimepaw wel een vechtersbaasje. Al sinds klein af aan stoeide de sterke kater met zijn leeftijdsgenoten en nooit was dat bij hem weggezakt. Het enige verschil met toen en nu, was dat Lionpaw zijn kracht niet meer verspilde. Naarmate hij ouder werd, leerde hij dat kracht niet alles was. In plaats van constant te stoeien met anderen, besloot hij sterker en tactischer te worden om zijn familie en Clan te kunnen beschermen. Ondertussen was hij daar al ver mee, maar soms bleef hij gewoon nog veel te impulsief. Misschien omdat hij wilde tonen hoe sterk hij was? Of misschien was het meer om te proberen een goede status te krijgen? Zeg het maar. Het enige wat Lionpaw had geboeid, was sterker worden om zijn geliefden te beschermen, maar hij had niet gewild dat hij al zo snel in zo'n benauwde situatie terecht zou komen als deze. Voor deze situatie was hij nog niet klaar voor!

Nog voordat Rimepaw hem kon beantwoordden, klonk er een luide krijs om hulp. Zo luid dat zelfs Lionpaw wat angstig in een kromp en zijn nagels in de grond boorde. Meteen daarna begonnen zelfs de vogels te vluchten. Lionpaw's hart klopte in zijn keel terwijl Rimepaw op volle snelheid er vandoor schoot. "Rimepaw!", riep Lionpaw zo luid als hij kon met zijn door angst dichtgeknepen stem. Met grote ogen van angst keek hij om zich heen, zijn vacht ondertussen zo hoog overeind als maar kon. Wat moest hij nu? De kater kon Rimepaw niet in haar eentje achterlaten, maar hoe kon hij een kreet om hulp negeren? De kater bleef een tijdje aan de grond genageld staan. Als de kreet van een Clangenoot kwam, moest hij die helpen! Maar hoe kon hij ooit helpen? Wat als hij niet sterk genoeg was? De kater siste gefrustreerd en besloot daarna toch zijn zusje te volgen met een bonkend hart. Hij kon dit niet! Hij kon dit echt niet! Moest hij hulp zoeken? Geen idee! Het enige wat er door Lionpaw heen schoot was angst. Zijn vechtlust en moed waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Het enige wat er nu nog gebeurde, was zijn gezonde verstand die overspoeld wordt met duistere wolken vol angst die hem maar een ding vertelde: ren! Zijn zusje zou het wel kunnen bepalen!

Dappere kindjes- jullie horen naarmate je dichterbij komt steeds minder, tot uiteindelijk alle geluiden doven en enkel jullie zicht de dapperheid beloond. Voor jullie poten ligt het, een cadeautje, een waarschuwing. Het monster heeft een vos te pakken gehad, het arme ding...gelukkig lijkt zijn aanvaller alweer vertrokken. Maar voor hoelang gaat deze moord hem tevreden houden?

Rimepaw

Rimepaw had niet nagedacht toen ze in volle vaart er van door schoot . Het enige dat ze wist, was dat ze haar vader niet teleur wilde stellen als ze niet in staat was om een Clangenoot te hulp te schieten. Want ze kon niet achterhalen wat het geluid precies was, behalve een schreeuw om hulp, een machteloos geluid. Ze wist dat ze geen vechter was maar dat betekende niet dat ze als verstijfd kon blijven staan. Want dan was ze wellicht wel een waardeloze Warrior. Ze voelde zich ook een waardeloze Apprentice, want ze had geen hulp gevraagd.

Was daar überhaupt wel tijd voor? Ze was dapper, of leek wellicht dapper. Achter zich had ze vaag het geluid van haar naam wel gehoord, maar ze wist dat ze niet kon stoppen met rennen tot ze zeker was dat er geen andere Clangenoot in gevaar was. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand, haar ogen samen geknepen in angst toen ze een vos zag liggen. Vacht bebloed, duidelijk niet meer in leven. Ze snoof zachtjes, als een vos gedood was, was het een enorm sterk wezen. Het beangstigde haar, haar oortjes draaide ze dan ook in haar nek terwijl ze woordeloos begon te ijsberen rondom de plek.

Infos here

Het enige wat er door Lionpaw heenging was zijn zusje volgen en zien waar ze zouden belanden. Hij wilde zijn Clan beschermen, maar hij twijfelde of hij dat nu wel kon. De geur van bloed maakte hem misselijk en het gevoel van angst leek alles uit te zetten. Het was zijn plicht zijn Clan te beschermen, zelfs al betekende het dood, maar dat betekende niet dat het gemakkelijk was het gevaar tegemoet te rennen. Maar hij had nu geen keus. Om het safe te spelen had hij besloten om achter zijn zusje aan te gaan, die regelrecht richting de kreet om hulp leek te rennen. Hoe verder ze kwamen, hoe rustiger Lionpaw's hoofd weer werd. Zijn verstand kwam weer terug en hij probeerde zijn angst te onderdrukken. De kreet om hulp was nu belangrijker dan vluchten. Het beschermen van zijn Clan stond op nummer 1. Als hij nu met zijn staart tussen de benen weg ging rennen, kon hij beter zijn gezicht nooit meer vertonen. Hij was een trotse RiverClan kat die zijn Clan en familie tegen welk gevaar ook zou beschermen. Voor even had de angst hem verblind, maar zijn pad werd weer helder en samen met zijn zusje zou hij het tegemoet durven te komen. Dat was zijn plicht.

Het duurde niet al te lang voordat de rood-witte kater afremde tot hij naast Rimepaw tot stilstand kwam. Vol met afschuw keek Lionpaw neer op het lichaam van een grote vijand van de Clankatten: een vos. Het dier was alles behalve in leven en de vacht was besmeurd met bloed. Lionpaw zweeg terwijl hij probeerde te verwerken wat er aan de hand was. Er was iets in het woud dat vossen kon doden. Er was iets dat zo'n sterk dier met gemak kon doden. Terwijl zijn zusje begon te ijsberen, waagde Lionpaw iets dichterbij te komen en snuffelde hij aan de vos. De stinkende geur van dood en bloed drong al snel zijn neus binnen. "Wat kan dit ooit gedaan hebben?" vroeg Lionpaw die snel weer achteruit stapte. "Ik kan mijn ogen niet geloven! Misschien moeten we dit zo snel mogelijk melden, Rimepaw" De kater voelde naast angst en afschuw ook een zeer sterk gevoel van bezorgdheid. Wat zou er gebeuren wanneer dit wezen, dit beest, een Clangenoot zou vinden? Wat zou er gebeuren wanneer het ooit een kamp van de Clans zou bereiken? Lionpaw schudde de duistere gedachtes van zich weg en fixeerde zijn blik op zijn zusje, wachtend op haar antwoord.

Rimepaw

Rimepaw was niet de enige die afschuw voelde bij het tafereel. Dit was iets dat ze tot nu toe voor onmogelijk had gehouden. Zoveel bloed, zoveel angst, zoveel paniek. Want een vos was niet bepaald makkelijk om te doden. Haar tweekleurige ogen gleden naar haar broer die tot stilstand kwam en net zoals haar even niet leek te weten wat hij ermee moest. Behalve het feit dat dit daadwerkelijk niks goeds betekende. Ze wist ook niet of dit als eten beschouwd kon worden. Moesten ze het meeslepen zodat de Clan het kon zien? Al zouden de kittens waarschijnlijk in paniek raken bij het aanzicht. Haar hart bonkte in haar keel en het ijsberen maakte het er niet beter op. Rimepaw kon de gedachten die door haar kop stormden niet de baas zijn. "Wat kan dit ooit gedaan hebben?" vroeg Lionpaw die snel weer achteruit stapte. Haar nekharen schoten overeind, niet dat het veel zou helpen. Echt heel groot werd ze er niet door, niet groot genoeg om het monster of het beest, te baas te zijn. Niet dat ze het wilde zien. Wat als het terug kwam om zijn eten te grijpen? Er waren meer Warriors nodig. Veel meer. "Ik kan mijn ogen niet geloven! Misschien moeten we dit zo snel mogelijk melden, Rimepaw" De jonge kattin knikte naar haar broer terwijl ze zich kort trillend tegen hem aan drukte. "Wat als het terug komt om alsnog dit mee te nemen?" Murmelde ze zachtjes. Wat als het hun spoor zou ruiken en zo het kamp kon vinden? Ze bewoog haar snorharen ongemakkelijk. "We hebben Warriors nodig." Ten minste om de plek extra voorzichtig te benaderen voor de komende dagen.

Infos here

LionpawA lion sleeps in the heart of every brave cat

Het enige wat hij nu kon, was staren met afschuw en schok naar het toegetakelde lichaam van de dode vos. Het wezen was er niet, gelukkig, maar het had ook een duidelijke waarschuwing achtergelaten. Wat dit ook was, het was in staat dieren met gemak te doden. Zelfs sterke dieren als vossen die zij als warriors amper alleen konden verslaan. Het was bizar dat er nu wat door het woud rondliep wat dit alleen kon. Of was die niet alleen? Misschien waren er wel meer verspreid door heel het woud. Alleen StarClan kan het weten.

De kater dwong zijn haren weer plat te liggen toen de shock langzaam voorbij ging. De kater was nog op zijn hoede, maar voor nu zag het ernaar uit dat ze er heelhuids vanaf zouden komen. Maar de vraag was voor hoelang? Als dit wezen zonder angst een vos zou doden, zou het zeker achter hun Clangenoten aan gaan. Het enige wat nu nog goed voelde, was het melden van wat ze aangetroffen hadden. Misschien zouden Crystalstar en Carrioncough er wel wat op verzinnen. Ondertussen knikte zijn zusje op zijn onzekere voorstel en drukte zij zich even tegen hem aan. "Wat als het terug komt om alsnog dit mee te nemen?", murmelde de poes. Waarom zou het terug willen komen als die de vos hier zo achterliet? Dat zou Lionpaw zeer vreemd vinden. Maar aan de andere kant zou het kunnen dat het beest angst wilde achterlaten bij de katten. Alsof het wilde vertellen zijn aandacht gericht te hebben op hen. "Dan zijn we de vos gewoon kwijt", mauwde hij zachtjes, de gevaarlijke mogelijkheden achterwegen houdend. Het laatste wat ze nu nodig hadden, was extra angst zaaien bij elkaar. "We hebben Warriors nodig." De rode kater knikte. Voorlopig zal het hier geen veilige plek meer zijn en voorlopig zouden ze het hier ook in de gaten moeten houden. "Laten we ze dan maar snel inlichten. Het is niet verstandig om nu op te splitsen lijkt mij. We zouden van te voren nog onze geur kunnen maskeren voor de zekerheid." Hij wilde immers niet verantwoordelijk zijn voor een moordlustig beest dat hun naar het kamp volgde.

Rimepaw

Rimepaw maakte zich meer zorgen om een onverwachts terugkeer van het beest. Aangezien het wellicht uiteindelijk zijn prooi kon verzamelen. Dat was ook iets dat Warriors soms deden zodat ze meerdere vissen of andere prooi in een keer naar het kamp konden brengen. Het was efficiënt, en als het beest slim genoeg was om een vos om te brengen dan was het wellicht ook intelligent genoeg om later terug te komen en het prooi alsnog mee te slepen.

Rimepaw voelde haar poten trillen, ze was doodsbenauwd dat er een wezen zou zijn dat sneller en slimmer was dan zij en haar broer konden zijn. Aan de andere kant waren er veel andere Warriors die wellicht ook zouden helpen of sterk genoeg samen konden werken. Het feit bleef dat ze met een dode vos op hun territorium zaten en ze niet wisten wat het aan zou kunnen trekken. Aaseters wellicht? Als het vogels wouden zouden ze erop kunnen jagen maar jagen was het laatste waar haar kop mee bezig was. "Dan zijn we de vos gewoon kwijt", mauwde hij zachtjes, waardoor de grijs en rossig gevlekte kattin langzaam knikte. Haar broer was het er in ieder geval over eens dat ze andere katten nodig hadden. Clangenoten. Daar konden ze op vertrouwen. De plek zou wellicht vermeden moeten worden voor een bepaalde tijd, al zou het beest wellicht verder zoeken en meer jagen. Het had anders af kunnen lopen, het was gewoonweg geluk hebben voor hen. "Laten we ze dan maar snel inlichten. Het is niet verstandig om nu op te splitsen lijkt mij. We zouden van te voren nog onze geur kunnen maskeren voor de zekerheid." Rimepaw knikte het leek haar zeker niet onverstandig om de geuren van hun aanwezigheid te maskeren. Modder werkte vaak bijzonder goed en dus keek de jonge kattin hem met een zuchtje aan. "Modder?" Bedachtzaam wachtte ze op het antwoord van haar broer. Immers hadden anderen soms betere ideeën dan zijzelf.

Infos here

LionpawA lion sleeps in the heart of every brave cat

Hij wist de gevaren van het beest en hij kon vele scenario's bedenken waarbij alles mis zou gaan. Elke optie leek verkeerd en elke optie leek gevaarlijk te zijn. Maar er was een ding dat Lionpaw zeker wist: hier blijven staan was geen optie. Mocht het beest terugkeren, dan zou die vast zonder twijfel zijn zusje en hem aanvallen. Dat risico wilde hij niet lopen. Hij kon dat zijn familie niet aan doen, maar ook zou de Clan er niks mee opschieten als zij hier als een stel mousebrains zouden blijven staan waar het gevaar nog altijd op de loer lag. De beste optie leek hem om hun geuren te maskeren zodat het wezen ze niet snel zou kunnen volgen om vervolgens hulp van warriors te halen. Daar bleek zijn zusje het ook mee eens te zijn toen Lionpaw haar zag knikken voordat ze na een zuchtje een voorstel gaf: "Modder?" De rood witte kater knikte kalm en probeerde ook een zo kalm mogelijke uitstraling te geven. "Goed idee", miauwde hij, "kom ik weet wel een plekje" De apprentice wachtte kort voordat hij zich omdraaide en met stevige stappen begon te lopen naar de meest dichtstbijzijnde modderpoel.

Onderwerp: Re: [b] Dreams, Wonders and... Flights?