Reservoir

Haar pootjes maakten kleine kringetjes in het water, terwijl ze het ondiepe gedeelte van de lily pool in waadde. De hele dag al was ze in de weer geweest. Eerst op de ene patrol, dan weer op de ander... Alleen maar zodat ze zonder een schuldgevoel die avond er tussenuit kon piepen om hier te zijn. De dagen waren zo heerlijk lang, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken om in het donker te belandden. Dit was haar favoriete seizoen, had ze besloten. En dit haar aller favorietste plek. Overal om haar heen zoemde het van het leven, en de lelies bloeiden in de diepte kleuren. Eindelijk waren alle kleine beestjes terug gekomen, Amber bleef super stil staan om ze allemaal te kunnen bekijken. De libels vlogen haar om de oren, en nu ze lang genoeg op één plek stond begonnen de kleine kikkervisjes aan haar tenen te knabbelen. De poes lachte om het kietelende gevoel, en even was ze helemaal in haar eigen wereld.

&Crystal

Het was niet alsof ze Ambersand gevolgd was. Tenminste, niet echt. Crystalstar was zelf het kamp uitgegaan voor een wandeling. Natuurlijk, ze had het geurspoor van de jongere kattin al vrij snel opgevangen, en had toen toevallig besloten diezelfde richting op te gaan. Maar dat betekende toch niet dat ze haar achtervolgde? Ze waren allebei de hele dag druk in de weer geweest, en hadden dit stukje rust verdiende, dacht Crystalstar. Daarbij ging het wat beter met de clan, ze kon het zich veroorloven om even te socializen met één van haar Warriors. Als dat dan toevallig Ambersand was..
Ze vond de prachtige, slanke kattin in de Lilypool, zorgeloos giechelend terwijl ze de pracht van de opkomende zomer in zich opnam. Een tijdje bleef Crystalstar van een afstandje staren, en fantaseerde dat zíj daar kon staan. Dat zij de wereld even kon vergeten, dat iemand anders de clanzaken regelden, dat die slechts een abstract idee waren in haar achterhoofd.
Maar uiteindelijk moest ze zich uit die fantasie schudden. Gelukkig hoefde dat niet te betekenen dat ze hier ook weg moest:"Goedenavond, Ambersand.." Haar stem had een rauw randje, vanwege de nog grotendeels onherstelde uithongering en korte vlaag ziekte die ook over haar heen gespoeld waren. Toch klonk ze vriendelijk, en de ijzige klanken die ze voor speeches en bevelen bewaarde was nergens te bekennen. "Het is mooi, nietwaar?" mauwde ze er zachtjes achteraan, niet goed wetend wat anders te zeggen. Dus zo was ze: altijd zelfverzekerd en gevaarlijk, todat ze met een mooi meisje moest praten. Langzaam stapte de leader ook het water in, waarmee ze onwetend een einde maakte aan Ambersand's persoonlijke wereldje.

Zachtjes tilde ze een poot op uit het water en schepte één van de kikkervisjes mee. Het zwarte sputtterde wild tegen totdat het vrij wist te komen uit haar greep en zich met een plons weer bij zijn siblings in het water voegde. Dit was haar element, dit was haar kleine happy place. Niemand hoefde te weten dat ze stiekem alle namen van alle insecten op kon noemen, en niets liever deed dan naar alle krioelbeestjes in de aarde kijken. Als niemand het wist, kon ook niemand haar erom belachelijk maken. Dit was van haar, en haar alleen. Tenminste, dat was het plan.
Een rauwe stem liet haar opschrikken, en de plotselinge beweging zorgde ervoor dat alle zwarte kikkervisjes uit elkaar stoven. Tot haar verassing was het de leader, en de bekende knoop kwam direct terug in haar maag bij het zien van de intrigerende zeegroene ogen van de poes. Even was ze haar stem kwijt. Waarom wist ze haar altijd te vinden in dit soort kleine, fragiele momenten? De poes dacht al dat ze een kind was, en nu had ze haar ook nog eens aangetroffen terwijl ze achter libelles aan het jagen was. Amber opende en sloot haar bek zonder iets te zeggen, de puntjes van haar ogen gloeiend heet. De woorden van de ander wisten haar iets te troosten, er klonk geen verwijt of oordeel in. Het wist iets van een glimlach terug te brengen op haar gezicht. "Toch? Er is hier zoveel leven," fluisterde haar stem met een passie die haar liefde ervoor verraadde. "D-dag, trouwens, Crystalstar," sprak ze vluchtig toen ze zich besefte dat ze de leader nog niet eens begroet had. Ietwat ongemakkelijk gaf ze de ander een knikje, niet zeker wetend welke houding ze nu tegenover haar leader aan moest nemen. Amber stapte ondanks iets dichterbij, waarna ze zich direct afvroeg waarom ze dat had gedaan. Ze wilde zo dicht bij en tegelijk zo ver mogelijk zijn van de poes, alsof haar hart maar niet kon beslissen. Haar hoofd wist allang dat het slim was om direct terug te gaan naar het kamp, zeker gezien wat er was gebeurd met Hermit... De poes slikte en duwde die gedachte diep, diep weg. "Ik hoop niet dat het overkomt alsof ik aan het rondluieren ben, ik ben de hele dag op patrols geweest. Je, uhm, u, uhm - het kan worden nagevraagd bij Carrioncough," sprak ze vluchtig. "Ik had alleen eventjes-... Het is zo mooi hier," met haar poot streelde ze afwezig een van de lelies in volle bloei.

Het leek erop dat zij niet de enige was die deze ontmoeting een beetje moeilijk vond. Ambersand schrok van haar plotselinge verschijning, en al die mooie, ontspannen vrede leek uit haar weg te lopen. Ze was weer het bange meisje dat Crystalstar zo vaak gezien had. Was ze écht zo afschrikwekkend? Maar uiteindelijk kwam er toch iets van kalmte terug in de houding van de jonge poes. Crystalstar volgde haar blik, en keek naar de lelies, en de libellen, en de kikkervisjes die rondzwommen door de poel. Het was inderdaad een prachtig beeld, voor leven. Het herinnerde haar aan een simpelere tijd, aan de poes die zij geweest was voordat verantwoordelijkheid en verlies haar leven onomkeerbaar gekanteld hadden. Crystalshell had dit alles ook in vrede kunnen waarderen. Zíj zou nu waarschijnlijk goed geweten hebben wat Ambersand wilde horen, had haar de perfecte lieve woordjes kunnen toefluisteren om haar compleet gerust te stellen. Maar Crystalshell was jong en mooi, zorgeloos en sterk. Het perfecte beeld van een Warrior en een queen in één. Nog belangrijker: Crystalshell bestond niet meer. Zij was alleen nog een vage schim, achter in het hoofd van een kille, gedesillusioneerde leader.

"Shh shh.. Je hoeft je niet te verantwoorden. Ik weet dat je je best doet, geen zorgen," murmelde ze zachtjes toen Ambersand begon te ratelen over wat ze vandaag allemaal had gedaan om dit momentje rust te verdienen. Was dat de omgeving die ze gecreëerd had? Een clan waarin de Warriors bang waren om betrapt te worden wanneer ze niet aan het werk waren? Waren ze bang dat Crystalstar hen zou straffen, hen pijn zou doen? "Ik kwam vroeger altijd het territorium in in de lente.. om te zien hoe het leven terugkeerde." Haar ogen waren gefixeerd op de groene bladeren van een overhangende boom. "Nadat mijn eerste mate stierf had ik het nodig. Ik moest zien dat het leven doorging." Creamyfrost had haar gerustgesteld toen ze zijn leven ontving, maar toch was het nooit makkelijker geworden om hem voor haar geestesoog te halen. "Nadat Smokegaze.. overleed," uit zijn eigen keuze, "toen kwam ik terug. Voor het eerst in jaren. Ik was al leader, ik kon nooit lang wegblijven. Dus ik mistte de eerste bladeren, de eerste bloei." Ze beet verbitterd haar kaken samen. Het was niet het enige dat ze gemist had vanwege haar verantwoordelijkheden. Crystalstar schudde haar kop en keek weg. Waarom vertelde ze dit? Waarom aan iemand die haar mates niet eens echt gekend had, en die dit soort verlies nog nooit had gevoeld. Misschien wilde ze dat gevoel van nabijheid gewoon versterken. Een zelfbewuste grinnik verliet haar keel. "Sorry, ik heb soms van die momentjes." Ze vroeg zich af hoe zij zich gevoeld zou hebben, als de jonge kattin met dit soort aandacht van een leader. Zou ze zich gevleid hebben gevoeld, of juist ongewild benaderd?  

Zichtbaar ontspande de poes wat. Om welke reden dan ook deed het haar heel veel wat de leigrijze poes vond. Ze vroeg zich af of dat iets was wat alle katten voelden, ook in deze mate. Zo gek was het niet, toch? Om geliefd te willen worden door je leader? Ongemakkelijk klemde ze even haar kaken op elkaar, waarbij ze ook wel de gaten in haar logica zag. Waarheid was dat Crystal er meer was geweest dan haar ouders de laatste tijd, maar dat weigerde ze aan zichzelf toe te geven. Het was normaal, en het was omdat het haar leader was. Niets anders. Ambersand liet zich maar al te graag meevoeren in de stroom van het gesprek, weg van haar ingewikkelde gedachtes... Niet dat het onderwerp dat Crystalstar aankaartte zoveel makkelijker was. Bijna wilde ze haar eigen ervaring meedelen, maar slikte die woorden heel snel in. In plaats daarvan luisterde ze in stilte het monoloog van de poes af, die helemaal in zichzelf op leek te gaan. "Geeft niets,"miauwde ze zachtjes en waadde door het water heen, totdat ze naast de poes stond. Op een ietwat ongemakkelijke afstand ging ze naast haar zitten, nog steeds niet wetende welke houding ze tegenover haar aan moest nemen. "Het... Het spijt me over je partners, dat moet verschrikkelijk zijn geweest," oprecht medeleven klonk in haar jonge stem. Ze moest er niet aan denken om de katten die ze lief had te verliezen. Even viel een stilte, waarin ze duidelijk naar de juiste woorden zocht. "Ik, uhm, ik kom hier voor dezelfde reden, eigenlijk. Het maakt niet uit wat er gebeurd, na iedere bareleaf komt al het leven hier weer terug. Zelfs als je onder de sneeuw alle kleine beestjes niet eens meer kan horen, toch komen ze altijd terug. Ik weet niet hoe ze het doen," ze lachte stilletjes, en haar ogen volgden een van de libellles die kort op een lelieblad kwam rusten. "Ik maakte me mijn eerste leafbare heel veel zorgen om die beestjes, ik was bang dat ze allemaal voor eeuwig dood waren," ze wist niet precies waarom ze die anekdote van haar jeugd deelde, maar toen ze het zei schaamde ze zich er een beetje voor. Afwezig waadde ze met haar poot door het water. "Ik weet niet, het heeft iets... Hoopvols?" voor haar wel, in ieder geval. Het maakte niet uit hoe zwaar de winter was, hoe moeilijk ze haar eigen leven vond, iedere leafgreen kwam het leven hier weer terug. Een van de weinige, positieve zekerheden. "Je zou vaker van dit soort momentjes mogen pakken, je verdient ze,"murmelde de poes.

Het gevoel dat dit gesprek razendsnel uit de hand liep bekroop Crystalstar. Waren dit echt de dingen die ze moest bespreken met iemand die zo jong was? Met iemand over wie ze dingen voelde die ze zelf nog niet eens kon verklaren? Misschien was het niet slim, maar het voelde zo goed om even te ontladen, om een onschuldiger iemand dan zij te horen zeggen dat ze gelijk had, en dat ze deze rustmomentjes zeker mocht en moest nemen. Daarbij had Ambersand wel degelijk een waardevol inzicht: de verwondering die ze had gevoeld bij het terugkeren van het leven in het territorium was iets wat alleen iemand kon voelen die zijn eerste lente nog goed kon herinneren. "Dankjewel, ik doe mijn best; maar ik merk dat het lastig is om mezelf de tijd te gunnen.. om te verantwoorden dat ik de clan alleen laat," gaf Crystalstar met een glimlachje toe, terwijl ze naar haar water omringde poten keek. Ze wist dat er iets egocentrisch in dat idee zat, alsof de katten van Riverclan compleet verloren zouden zijn zonder haar constante toezicht. Toch kon ze het niet loslaten, ze wilde altijd weten hoe de zaken verliepen. Nu wendde ze zich weer tot Ambersand. "Maar genoeg daarover. Hoe is het met jou? We hebben elkaar even niet gesproken." Bij die uitspraak gloeiden haar zeegroene ogen op, met duidelijk enthousiasme.