And yet I feel so astray

Met stevige passen verplaatste de apprentice zich door het onbekende rogue territory. Hij was hier weleens vaker geweest in het verleden uit nieuwsgierigheid, maar nooit was hij te ver van de grens met RiverClan afgedwaald. Er was ooit een keer geweest dat hij het had gewaagd en toen was hij meteen verdwaald geraakt. Nu was Lionpaw echter meer ervaren en veel verstandiger als toen, alhoewel hij nog steeds een zeer nieuwsgierige kat is. Vandaag had hij de verleiding niet kunnen tegenhouden waardoor hij nu dus op deze plek ronddwaalde. Nu hij nog apprentice was, had hij nog even tijd deze plek te zien. Zijn grootste reden om niet deze kant op te gaan, was het gevaar geweest dat zich nu leek plaats te vinden overal in het woud. Echter was dit voor hem nu ook een reden juist de grenzen te verlaten om meer te zien voor deze ene keer. Wie weet zou hij wel een leuk avontuur meemaken! Nu hij nog geen warrior was, moest hij alle kansen nemen die hij had. En dat zal hij doen ook!

_{Het rogue gebied – een gebied waar vele watjes nooit durfden te komen, maar als hij er doorheen wandelde, voelde het ook gewoon als thuis. Hij was zich bewust dat het er gevaarlijk en onvoorspelbaar was, maar dat vulde hem met adrenaline en een wil om door te gaan. Het gevoel van een onbegrensd gebied, zo groot, zo periculeus maar toch zo fascinerend, het gaf hem de drang om hier te zijn, weg van al zijn idiote clanmates voor even. Echter was hij zelfs dan niet alleen, want iemand anders – OOK met een rode vacht voor de zoveelste keer, bij Starclan! – had hetzelfde idee. Hij kneep zijn ogen fijn omdat hij hier geen zin in had en keerde de rug naar deze onbekendeling toe. De geur van vis rook hij van kilometers ver, echt goor. Niet waardig van zijn aandacht.}

Het duurde niet lang voordat de smerige geur van de moerasmonsters genaamd ShadowClan zijn neus binnendrong. Iemand die hetzelfde idee met hem blijkbaar deelde. De gespierde kater draaide zich naar de ander. Het was een jonge kater met net zoals hem een rode vacht. Uiteraard iets feller, maar dat was niet iets wat Lionpaw ook maar een beetje boeide. "Hey jij! Wat doet zo'n jonkie als jij hier? Wist je al dat er monsters gesignaleerd zijn?", miauwde de langharige kater kalmpjes naar de ander alhoewel er een waarschuwende toon in zijn stem lag. Er was geen enorm verschil in leeftijd tussen de twee, maar wel een verschil in niveau qua training en skills. De ander leek niet alsof die lang in training is terwijl hij zijn training al bijna voltooid had. De moeraskat voor hem zou het hier niet lang volhouden wanneer er een vijandelijke kat, hond of wat voor beest dan ook te voorschijn kwam. Daarnaast had Lionpaw geen zin in die achterlijke, arrogante ShadowClanners. Die rare snuiter kon dus maar beter gauw terug naar zijn donkere paradijsje!

_{Hij probeerde weg te trippelen op zijn elegante poten, maar het lukte hem niet om de ander te vermijden. Er vlogen zelfs woorden uit diens mond. Wat een belediging! ‘Hey jij!’, begon die alsof hij een minderwaardig sprietje was. Hij zou hem nog wel eens laten zien, dat hij moest aangesproken worden met ‘gegroet almachtige’, maar dat kwam nog – ooit. ‘Wat doet zo’n jonkie als jij hier? Wist je al dat er monsters gesignaleerd zijn?’ Doodserieus richtte hij zijn blik op de oudere, ook roodgekleurde apprentice. En hij staarde. “Ja en dan?”, hij zwiepte met zijn staart, ongeïnteresseerd klinkend. “Ben er vrij zeker van dat die beesten beter weten dan aan mij te komen.” Hij was, uiteraard, te goed voor deze wereld, maar dat wilde niet zeggen dat hij zo’n schandelijke dood hoefde mee te maken. Dat ging niet gebeuren though. Hij was honderd procent ervan overtuigd dat de monsters niet eens aan hem zouden durven komen: hij was een ster, een zon, een heelal vol mogelijkheden!}

Lionpaw fronste lichtjes toen de ander hem doodserieus aanstaarde, duidelijk veel te druk met andere dingen. “Ja en dan?”, de kater klonk zeer ongeïnteresseerd. Kregen de ShadowClanners niets mee ofzo? Zelf had hij geen idee wat er allemaal precies aan de poot was, maar wat hij wel wist, was dat dit geen leuk spelletje was. Als je op de verkeerde plek bent, op het verkeerde moment, dan kon je leven zo aan zijn einde komen voordat je het wist. "Ben er vrij zeker van dat die beesten beter weten dan aan mij te komen." De frons van Lionpaw werd dieper. Wat een arrogantie toonde hij. De kater moest toegeven dat hij vroeger ook zo zou hebben gereageerd, maar dan toch iets minder... zoals dat. Hij zou eerder gezegd hebben dat hij in dat geval klaar zou zijn om het beest in stukken te scheuren. Oke, nu hij er over nadacht zou het niet heel anders geweest zijn. Maar toch. Dit was geen grapje. "Hmm als ik het was, zou ik er geen moeite mee hebben om zo'n jonkie te grijpen", miauwde hij met een diepe, kalme stem terug. De kater ging rustig zitten en legde zijn pluizige staart netjes voor zijn poten neer. "Je ziet er niet uit alsof je genoeg ervaring hebt, moeraskikker." De kater greens lichtjes. Op dit moment was de ander niets anders dan een rode moeraskikker dat dacht hoger te springen dan welk wezen dan ook. Lionpaw was niet degene om hem dat te leren, de tijd zal dat doen. En wanneer die dat doet, zal de ShadowClanner vast van gedachtes veranderen over hoe geweldig hij wel niet was.

_{En de ander begon meteen te fronsen. Natuurlijk deden ze dat. Er kwamen bijna nooit zachte woorden uit zijn bekje en zij moesten dat maar eens weten. Hij wist wat hij waard was, en als de ander dacht dat hij beter was dan hem dan moest hij maar eens leren dat hij dat niet was. Solarpaw zou altijd! boven anderen staan. ‘Hmm als ik het was, zou ik er geen moeite mee hebben om zo’n jonkie te grijpen’, miauwde de ander kalm waarna hij ging zitten, en Solar hield zijn blik nog steeds doodserieus op hem gericht. ‘Je ziet er niet uit alsof je genoeg ervaring hebt, moeraskikker.’ Pardon, moeraskikker? Was dat wat hij nu was? O, de disrespect droop van hem af hoor! Hij deed zijn oortjes voorzichtig naar achteren. “Leeftijd staat niet gelijk aan waardigheid! En daarbij, met intelligentie kom je al ver. Als dat beest achter je aan zit, loop je gewoon sneller. Je zigzagt je weg eruit. Je klimt bomen in of je verstopt je ergens. Zo simpel is dat.” Hij fronste. “Maar natuurlijk denk jij dat je het beter weet, gewoon omdat je ouder bent.” En rolde met zijn ogen. “Het zijn tenslotte altijd katten zoals jOU die gepakt worden in the end.” Hij wees naar hem met zijn pootje. Zijn mooie elegante oranje poot. Hij was geen idioot om de ander bijnamen te geven. Enkel idioten gaven anderen bijnamen: hij was beter dan dat! Hij was slimmer en beter dan dat! En hij ging dat altijd geloven!}

De ander leek niet heel erg blij te zijn met de woorden van Lionpaw, wat ook wel te begrijpen was. Niemand vond het leuk om minderwaardig gezien te worden. Al helemaal niet door iemand vanuit een andere Clan. “Leeftijd staat niet gelijk aan waardigheid! En daarbij, met intelligentie kom je al ver. Als dat beest achter je aan zit, loop je gewoon sneller. Je zigzagt je weg eruit. Je klimt bomen in of je verstopt je ergens. Zo simpel is dat.” Lionpaw lachtte zachtjes, maar zei verder niets. "Maar natuurlijk denk jij dat je het beter weet, gewoon omdat je ouder bent.” De rode kater luisterde rustig naar wat de ander te zeggen had. Alhoewel de ShadowClanner volledig overtuigd was over hoe goed hij was, vond Lionpaw het meer klinken alsof hij zich wanhopig wilde bewijzen dat hij waardig was aan de RiverClan apprentice.  “Het zijn tenslotte altijd katten zoals jOU die gepakt worden in the end.” Lionpaw trok geamuseerd met zijn snorharen. De woorden deerde hem totaal niet. Hij vond het zelfs een beetje grappig en dat liet hij merken ook met een kleine grijns. "Ik had het ook niet over waardigheid, moeraskikker. Daarnaast heb je niets aan sneller rennen als het beest vele malen sneller is en aan verstoppen of in bomen klimmen ook niet wanneer het beest een neus heeft en kan klimmen. Wie zegt dat zo'n beest niet slim kan zijn?", miauwde Lionpaw terwijl hij weer iets serieuzer werd. "Je kan ver komen met intelligentie en snelheid en kracht, maar het blijft een feit dat je beter voorbereid bent wanneer je harder hebt getraind. Of groter bent. Maar wat er met jou gaat gebeuren, is niet mijn probleem." De kater was nu net zo doodserieus als de ander. Het was een verlies voor ShadowClan als hij door zijn eigen arrogantie ten onder zou gaan. Maar toch twijfelde hij er niet aan dat deze kater zich niet zo gemakkelijk laat inmaken door het beest. Types als hem kregen altijd somehow geluk, ook al verdienden ze het totaal niet. "Maar ik denk dat je inderdaad veilig bent. Denk niet dat het beest je als goede uitdaging zal zien of denkt dat je goed smaakt," miauwde Lionpaw tot slot zoetjes.