The Ermine and the Wolf

Onderwerp: The Ermine and the Wolf do 30 mei 2024 - 22:40

SPICY LIKE PEPPER

Yo, yo, yo
If you don't shut your mouth,
I'ma shut it for you, punk

Loudpaw was weer een stuk gegroeid. Er waren ondertussen 6 moons van intensieve training voorbij gegaan. Ze had de strenge Coldstreak laten afstand nemen van haar trainen op haar 10 moons toen ze hem bijna elk moment van de dag rond de oren zat met vragen over vechttechnieken, dat hij nog niet met haar had geoefend. Daarom had Eveningstar besloten om haar over te laten stappen naar Ocelotheart. Een pezige bengaalse kater. Hij had haar de kneepjes van het vak geleerd. Loudpaw keek erg naar hem op. Eerst haar grote onschuldige, gouden ogen, maar daarna met een vastberaden glimlach om hem tegen de grond te werken. Dat was de laatste moon erg goed gelukt. Ze draaide bijna volledig mee als warrior, ze moest enkel haar final assessment nog afleggen.

De reusachtige kattin stapte door het territorium. Ze herinnerde zich de tijd nog goed dat ze als kitten hier was terecht gekomen, tussen de snakerocks. Daar ontstond het eerste litteken van velen op haar voorpoot. Met Ocelot werkte ze met klauwen en dat zorgde voor kleine krasjes bezaaid op haar huid. Ze had gelukkig een lange vacht die dit bedekte, behalve haar voorpoten. Die waren korten van vacht en het was dus duidelijk zichtbaar. Loudpaw werd uit haar gedachten getrokken door een geluid naast haar. Ze draaide haar kop en stak haar zwarte staart in de lucht als teken van herkenning. "Hey!

+ Windblade

♡

EVERY LEAF SPEAKS BLISS TO ME, FLUTTERING FROM THE AUTUMN TREE.

_{Windblade bewoog voorzichtig vooruit, haar zintuigen op scherp. Het voelde vreemd om zo alert te zijn op thuisgebied, maar hier bij de Snakerocks was het wel nodig. De rotsen op deze kleine helling huisvestten immers vele slangen, en de kans dat een van hen zou uithalen was altijd aanwezig. Windblade rilde bij de gedachte alleen al - volgespoten worden met gif, je leven aan een zijden draadje door een klein reptiel en een verkeerde zet. Gelukkig gebeurde het niet vaak, en er was meer goeds uit dit gebied te halen dan slechts gevaar. De Snakerocks boden genoeg prooi en kruiden die de clan hard nodig had. Maar toch, helemaal comfortabel voelde de warrior zich hier nooit. Misschien maakte ze zichzelf te bang door alleen aan de meest extreme uitkomsten te denken, maar ze kon het niet helpen. Haar gevoel van alertheid leidde haar blik al snel naar de jonge apprentice Loudpaw. De witte poes begroette haar met een vriendelijk knikje, en Windblade beantwoordde haar groet met een glimlach. Maar toen ze Loudpaw eens goed bekeek, viel het haar op hoeveel ze gegroeid was. Wat at ze wel niet? Een frons verscheen op het gezicht van de calico warrior terwijl ze haar oor bedachtzaam trok. "Hallo daar, Loudpaw! Ik had niet verwacht jou hier tegen te komen." Ze hield haar stem vriendelijk, maar haar bezorgdheid schemerde door.}