[b] De wereld is van ons, van mij, van wij, van jou, van jullie

Een luide gaap kwam uit zijn bek. Hij was zo moe, niet normaal. Misschien was het omdat het alle dagen heen en weer wandelen zo vermoeiend was. Hij was nu al eeuwen uit Bloodclan en alles wat er daarvan nog over was, maar toch had hij constant het gevoel van heimwee. Gelukkig had hij zijn kleine vriend – die ondertussen niet zo klein meer was – om hem daarmee te helpen, maar nog steeds! Je snapte hem wel, toch? Zijn blik viel op zijn kleine maar grote vriend. “Weetje, Eekhoorntje”, begon hij, “Het verbaast me nog steeds hoe groot je nu bent. Je bent niet meer Eekhoorn…je bent nu echt… Stier!”. Natuurlijk was hij dat. Maar hij, hij was nog steeds Bosbes, van overal en nergens, van ergens en niet overal. Noveral. Nee, dat is geen woord. Is het een woord? Nee, dat is het niet. Helaas, zijn énige breincel functioneert niet goed meer. Hij strekte zijn grijze poten uit en keek naar al zijn littekens die hij verworven had. Hij was dan misschien een mislukkeling, maar hij had één ding goed gedaan: hij had zijn kleine eekhoorn helpen groeien.


+TAURO

Tauro lag languit te genieten van de zon die zijn rode pels langzaam verwarmde met de zachte zonnestralen. Zijn vacht was goed verzorgd en hij was met succes leafbare doorgekomen samen met zijn beste vriend Bosbes. Hij kon zich ondertussen geen ander leven meer voorstellen dan een leven met Coacaze in rust en vrede dichtbij de dramatische Clans. Tauro had ooit ervan gedroomd om BloodClan te joinen, maar nu had hij daar geen behoefte meer aan. Hij was gelukkig zo zonder al te veel drama. Als hij spanning en sensatie wilde, stapte hij wel simpelweg de grens met de Clans over! Zo simpel was het. Tauro had nog steeds respect voor BloodClan, maar bij ze horen was geen plan meer dat hij in zijn hart meedroeg. “Weetje, Eekhoorntje”, begon zijn vriend na een luide gaap, rbaast me nog steeds hoe groot je nu bent. Je bent niet meer Eekhoorn…je bent nu echt… Stier!” Tauro glimlachte hartelijk naar hem. Ja. Hij was geen kleine prooi meer. Ondertussen was hij uitgegroeid tot een sterke, goed doorvoede kater, dankzij Coacaze natuurlijk. "En jij bent een stukje grijzer geworden", plaagde Tauro de Bosbes naast hem. Zo oud was Coacaze ook weer niet, maar de rode kater vond het altijd leuk om hem ermee te plagen. Immers zat zijn gezicht vol grijze haren! "Maar ja, ik ben nu zeker groot geworden! Allemaal met wat hulp van jou Spons!" De kater rolde relaxed op zijn zij en keek met zijn grijzige ogen naar de oudere kater. Bosbes was een apart geval, maar nooit had Tauro zich zo op zijn gemak gevoeld bij een ander en dat koesterde hij ook zeker.