Neem me mee

Hij had als kitten niet gedacht dat het leven van een apprentice nog verveling kon kennen, maar het was toch niet zo'n non-stop avontuur als hij zich voorgesteld had. Zijn mentor was op een patrouille zonder hem en hij had braaf de elders geholpen zoals hem was opgedragen, dus nu viel er niet zo veel meer te doen, en natuurlijk kon hij gaan en staan waar hij wilde en viel er van alles te beleven, maar het leek wel alsof al zijn vrienden training hadden of nog andere dingen moesten en- hé, daar was Eaglepaw, en hij zag eruit alsof hij ook wat tijd vrij had! "Hé, Eagle!" Sparrow ging op een drafje naar hem toe. "Ik heb vrij, wat zullen we doen?" Eaglepaw had altijd wel goede ideeën en vaak volgde Sparrowpaw hem gewoon in zijn plannen. Dat pakte bijna altijd wel interessant uit.

- Eaglepaw

Alsof de zon door een grauwe sluierbewolking heen brak, zo voelde het toen Eaglepaw te kennen gaf al wel een ideetje te hebben. "Daar hoopte ik al op", antwoordde Sparrowpaw. Hij wist wel dat hij er altijd op kon vertrouwen dat zijn broer een plan had en het maakte hem blij dat er in die plannen vaak ook een plekje voor hem was. Of er ook plek was voor de clanregels, dat wilde nogal eens wisselen, maar dat maakte hem niet uit. "Wat had je in gedachten?" vroeg hij met een grijns terwijl hij naast Eaglepaw ging lopen.

Eaglepaw was niet vrij, hij had nog werk te doen, maar natuurlijk liet hij zich daar niet door tegenhouden. Hij had uiteraard een manier bedacht om het taakje heel braaf uit te voeren, maar dan toch lekker anders dan waarschijnlijk de bedoeling was. Het korte prikje van onbehagen dat Sparrowpaw voelde toen zijn broer voorstelde het territorium uit te gaan schudde hij snel van zich af. "Mos is mos", bevestigde hij alleen, met een lachje op zijn gezicht. Toch fijn hoe Eaglepaw al meteen een mooi argument had bedacht voor waarom wat ze gingen doen helemaal niet zo erg was. Ze gingen gewoon mos halen voor de clan! "En twee katten dragen meer mos dan één, dus het is alleen maar goed dat ik kom helpen", voegde hij toe, en daarmee had hij zichzelf volledig overtuigd. Nu was hij alleen nog maar nieuwsgierig naar wat er voorbij de grens te vinden zou zijn. "Hoe weet je dat eigenlijk, van die boerderij?" vroeg hij.

De twee apprentices zetten het op een drafje, aangestoken door elkaars enthousiasme. Sparrowpaw lachte. Helden, dat klonk goed. Hij wist dat het maar mos was, daar werd je echt geen held van, hoeveel je ook haalde, maar dat maakte niet uit, op dit moment kon hij alles wel geloven. Ze hielden een houdbaar tempo aan en ondertussen vertelde Eaglepaw zijn verhalen zoals hij zo goed kon. Sparrowpaw kon het allemaal maar moeilijk geloven, maar had het niet in zich om aan zijn broer te twijfelen. Ene Jack had het hem dus blijkbaar verteld, en deze Jack woonde in een dood monster. Sparrow stelde zich een soort reuzenskelet voor, witgebleekt met misschien nog wat stukjes van die gekke felgekleurde huid eraan. Bij het laatste stukje keek Sparrow zijn broertje verontwaardigd aan. "Drie dingen al en je hebt mij niet eens meegevraagd?" miauwde hij, maar hoewel het misschien wel een klein beetje stak, nam hij het Eagle nou ook weer niet écht kwalijk. Hij mocht heus wel dingen beleven zonder hem. Wat telde was dat hij hem nu meenam.
"Rare naam, Jack", miauwde hij na een korte stilte, zodra het verhaal een beetje ingedaald was. Het was gewoon een klank, het betekende niet eens iets. Vreemde vogels, die buitenclanners. "Ben jij ook in dat dode monster geweest? Laat je het mij ook een keer zien?"

Natuurlijk had Eaglepaw wel weer een of ander uitgebreid antwoord klaar op de beschuldiging. Spontaan wezen, bla bla. Sparrowpaw grijnsde, zijn broer onmiddellijk vergevend. Die vertelde vrolijk verder over de rogue met zijn monster. Blijkbaar had hij zijn naam zelf gekozen. Het klonk niet slecht, moest Sparrowpaw toegeven, die gelijkheid voor iedereen en zelf mogen kiezen. Zou hij een andere naam nemen als hij de kans kreeg? Soms voelde het wel een beetje zuur dat hij van alle mogelijkheden naar een mus was vernoemd, een onbeduidend, irritant kwetterend prooidiertje, zeker met een mousedung adelaar als broer. Maar zijn moeder had zijn naam bedacht en ze zou zo teleurgesteld zijn als hij die niet meer wilde. En een warriornaam betekent tenminste iets, dacht hij. Het laat zien dat je echt volwassen bent, dat is toch ook cool? Hij wist niet of Eagle het daarmee eens zou zijn en hij durfde het niet te testen. "Hoe zou jij jezelf noemen dan?" vroeg hij in plaats daarvan. Hij probeerde iets te bedenken, maar het enige waar hij nu nog op kon komen was Jack. Rack, Tack... Het was nog moeilijker dan hij dacht om zomaar klanken achter elkaar te plakken. Het meeste klonk alleen maar onzinnig.

Sparrowpaws gezicht vertrok toen Eaglepaw het monster omschreef. Rood? En de ogen hingen er nog aan? Als een soort stuk kraaienvoer? Ew! Zou het ook stinken? Maar een opvallender gegeven... "Monsters leven niet?" vroeg hij fronsend. "Hoe bewegen ze dan? En ze brullen." Hij wilde niet aan zijn broer twijfelen, maar nu vermoedde hij toch dat Jack hem een lading distelpluis verkocht had. Hij wilde die Jack zelf wel eens spreken, en zijn ogen begonnen dan ook te glimmen toen Eaglepaw precies dat voorstelde. "Wow, kunnen we daar straks ook al heen? Is het dichtbij die boerderij?"

Gewoon Eagle. Het had wel wat. Sparrowpaw verlangde er wel naar zijn eigen achtervoegsel te krijgen, als een echte warrior. Iets dat aan iedereen vertelde hoe sterk of dapper hij was. Maar tegelijkertijd voelde het alsof zijn broer dat helemaal niet nodig had, en niet alleen omdat Eagle al een goed begin van een naam was, maar gewoon omdat het nooit leek alsof hij iets hoefde te bewijzen. Zijn naam hoefde niets te zeggen. Alles aan hem zei het al. Zoals mama en papa mij genoemd hebben. Wist Eagle hoezeer hij weer de perfecte woorden koos? Sparrow voelde zich warm vanbinnen met de gedeelde liefde voor hun familie, al voelde hij tegelijkertijd een steen in zijn maag bij het vervolg, zoals altijd wanneer Eagle het over zijn grote reizen had. Hij volgde Eagles blik naar de bergen en probeerde zich niet voor te stellen hoe het zou zijn als hij heel lang wegging. Misschien kan ik wel mee, dacht hij, maar hij wist eigenlijk niet zeker of hij dat wel zou willen.

Het was beter om gewoon in dit moment te leven. Nu was alles leuk! Niets om zich zorgen over te maken, gewoon samen op avontuur, zoals het hoorde. Eaglepaw leek zich zelf in ieder geval totaal niet druk te maken om de toekomst. Hij vertelde vol enthousiasme verder over de monsters en Sparrowpaw liet zich aansteken. Dus monsters waren gemaakt door twolegs? Of 'mensen'? En ze waren net als hun nesten? En ze konden ze besturen alsof het steentjes waren? "Maar je ziet toch nooit... 'mensen' tegen de monsters duwen? Of kunnen ze zó ver schoppen dat ze heel ver weg staan maar die monsters dan helemaal hierlangs vliegen? En monsters zijn veel groter dan mensen, wij kunnen toch ook geen heel rotsblok zo snel laten gaan?" Het idee dat mensen die enorme monsters zo hard voort konden duwen gaf onheilspellende implicaties voor de kracht van mensen.

Sparrowpaw wist dat hij niet de slimste van het nest was. Hij wist niet zo veel van de wereld als Eagle, kon situaties niet analyseren zoals Sprout en las de emoties van anderen niet zoals Parsnip dat kon. Maar hij was wel goed in vragen stellen, en het gaf hem toch altijd een beetje een trots gevoel als hij het voor elkaar kreeg Eagle harder na te laten denken. Het gaf hem het gevoel dat hij toch wel goed mee kon draaien in het gesprek, in plaats van alleen maar te luisteren zoals een dode muis net zo goed zou kunnen. Sparrowpaw keek nadenkend op naar zijn broer, die op een boomstam was gaan lopen, alsof hij hoger in de lucht beter na kon denken. Het antwoord dat hij had gevonden klonk niet onaannemelijk, al zou het moeilijk te bewijzen zijn of het waar was. Krachten als dat moesten haast wel van een hogere macht komen. Stel je eens voor dat StarClan ook iedereen zulke krachten zou geven! Sparrowpaw durfde zich niet zo af te keren van de clanmanieren zoals zijn broer deed, maar steeds als Eagle het erover had, klonk het zo duidelijk. Stiekem vond Sparrowpaw dat Eagle ooit leider zou moeten worden. Hij kon geen betere kandidaat verzinnen, maar als Eagle zo bleef razen over de warrior code en StarClan zou hij nooit het favorietje van de leider worden, en dat was hoe het ging, niet? Dat klonk inderdaad niet helemaal eerlijk.

Schijnbaar tevreden met zijn antwoord knikte Eaglepaw een keer en verplaatste zich weer naar beneden zodat Sparrowpaw weer naast hem kon gaan lopen. Een bodem van mos en dennennaalden maakte langzaamaan plaats voor lichtgroen gras. Waren ze al over de grens? Sparrowpaw was zo gefocust geweest op het gesprek dat hij het niet eens gemerkt had toen ze de laatste geurmarkering passeerden. Hij voelde een tinteling in zijn poten en ademde een diepe teug van de vreemde lucht in. Wat een bizarre plek! Hij had de tweebeen- nee, mensenconstructies al wel eerder in de verte gezien, maar nooit van zo dichtbij. Er liepen strepen zo recht als het donderpad over de grond, sommige stukken bedekt met diezelfde zwarte steen, anderen met zand en witte kiezels. Er waren muren van rechte takken, en enorme holen van vierkante stenen, alles recht, recht, recht. Alleen de enorme beesten zagen er natuurlijk uit. Koeien en... wat waren die andere, herten? Ze stonden daar allemaal maar een beetje te staan, in hun kale grasvelden. Eaglepaw wond zich er duidelijk over op en Sparrowpaw kon alleen maar beamen dat het inderdaad een wat treurige aanblik bood. "Ze zien er niet gewond uit..." miauwde Sparrowpaw, kijkend naar de enorme dieren. Hij keek naar Eaglepaw en grijsnde toen hij de blik in diens ogen zag; de planblik. "Je wil ze helpen, hè?" Sparrowpaw voelde opnieuw die trilling door zijn lijf lopen, die positieve spanning. Hij vond het een beetje riskant om dichter bij die grote dieren te komen, laat staan ze vrij te laten - wie wist wat zo'n enorm dier in het ShadowClankamp aan zou kunnen richten! - maar als Eagle het een goed idee vond dan was het dat ook. Zijn goede, slimme, heldhaftige broer.

Hij had zijn broers gedachten goed geraden. Zoals Eagle de toestand van de grote dieren nu omschreef, klonk het inderdaad wel heel erg. Een beetje alsof je verplicht bij WindClan moest gaan wonen, maar dan niet in het kamp mocht komen. "Nou, dan gaan we dat doen", viel Sparrowpaw hem bij toen hij zei dat ze de dieren vrij moesten zien te krijgen. Met zijn tweeën moesten ze toch iets voor elkaar kunnen krijgen. Zoals Eaglepaw al zei, er was vast wel ergens een zwakke plek, net als in de dens. Zoals dat stukje achterin de nursery waar je met een beetje moeite een opening kon maken waar je precies doorheen kon om stiekem weg te sluipen. Hij knikte vastberaden en liep met zijn broer mee richting het hek. Ook hij luisterde alert en keek goed rond, maar hij zag geen tweebenen en hoorde ook geen geblaf of iets dergelijks, dus de kust leek vooralsnog veilig. Dichterbij de vreemde wand begon hij zich af te vragen hoe ze dit gingen doen. Aan de ene kant leek het een vrij gammel gebeuren, met meer open ruimte dan hout. Hij en Eagle zouden er moeiteloos onderdoor kunnen stappen, maar daar waren de dieren erachter natuurlijk te groot voor. Maar het ding was gemaakt van dikke takken die diep in de grond gestoken leken, en platte stukken hout ertussen die niet eens bewogen als hij zich oprichtte en er met zijn voorpoten tegen duwde. "Geen beweging in te krijgen", stelde hij vast, dus liep hij verder, hopend dat die zwakke plek er inderdaad ergens zou zijn.