Blijf hier tot ik doodga

Onderwerp: Blijf hier tot ik doodga ma 20 mei 2024 - 18:41

_{Dimveil was.. redelijk ver van huis, lichtjes uitgedrukt. Normaliter bleef ze liever in haar eigen bekende land, ondanks dat het hier niemandsland was en ze net zo goed als iedereen het recht had om hier te zijn. Ze hield van vertrouwd en bekend. Fourtrees was ondertussen niet echt onbekend te noemen, ze was al maanden achter elkaar bij de gatherings aanwezig. Maar het was niet zoals thuis.

Waarom ze vandaag gekozen had om toch hierheen te gaan, wist ze ook niet precies. Ondertussen was ze de Fourtrees al gepasseerd, en zat ze heel dicht bij de Riverclan grens, als ze haar neus mocht geloven. Ze zag nog niks van water, maar dat zou zeer binnenkort wel gebeuren. Op de één of andere reden voelde ze zich af en toe toegetrokken naar Riverclan. Misschien omdat hun clans het meest op elkaar leken. Trots en met een nat gebied - waar Riverclan echt water had, had Shadowclan de marshlands. Nu ze erover nadacht, kon ze op deze wijze tussen alle clans wel een vergelijking trekken. Dus of dat nou echt de reden was..

Anyway, ze was hier, om wat voor reden dan ook. Nu begon ze ook langzaam het geraas van water te horen, waarschijnlijk van de waterval die hun gebied op natuurlijke wijze afkaderde.
- Bracken}

BELIEVE THAT YOU WON'T REGRET THE CHOICES YOU MAKE

Bracken was als trotse Warrior zijn taken met trots aan het uitvoeren. Hij was alleen vandaag, geen patrouille voor hem. Nou ja, hij was in de ochtend al meegegaan met een patrouille. Maar dat was aan de andere kant van het territorium. Met de vrije tijd die hij nu had, had hij koers gezet op de grens tussen RiverClan en ShadowClan. Op een of andere manier kwam hij hier vaker, misschien om toch te hopen op weer een gesprekje met hun Leader. Hij snapte de vijandigheid tussen de twee Clans niet zo goed, tot nu toe had hij alleen maar leuke en aardige ShadowClanners ontmoet. Maar goed, hij was hier alsnog met een taak, namelijk de grenzen bewaken.

Dus toen hij een vreemde - of nou ja, het was niet vreemd, maar wel anders - geur rook, stopte hij even in zijn pas. Daar! Bracken stapte dichter bij de grens, zijn ogen vernauwend om tussen de struiken de vacht te onderscheiden. 'Hey! Ik zie je wel!' riep hij, niet onvriendelijk. Bracken vond het alleen maar leuk om andere katten te ontmoeten.

l'appel du vide