Baby blues

Hoewel haar leven nog steeds als een chaotische zooi voelde, was er inmiddels wel weer een klein licht puntje. Steeds meer zilver schitterde in hun rivieren, en de ziekte die zoveel katten in zijn klauwen had gehad, begon langzaamaan weg te ebben. De zomer was eindelijk gekomen, en de lucht trilde van alle insecten en warmte. Zelfs al zat ze zo met zichzelf in de knoop, het was in ieder geval goed om te zien hoe de holle wangen van haarzelf en haar clangenoten eindelijk weer een beetje opvulden. Amber legde zelf een waterrat op de prooistapel, en pakte er een grote vis voor terug. Eerder al had ze haar broertje zien zitten, en gezien ze nu toch in een goed humeur was besloot ze dat dit het uitgelegen moment was om eens bij te praten. Met een vriendelijke blik in haar donker blauwe ogen stapte ze op Copper af, en legde de vis vlak voor hem neer. "Hey broertje, zin om te delen?" sprak ze met een warme glimlach.

&Copperpaw

In de afgelopen maanden was Copperpaw, ondanks de aanhoudende hongersnood, uitgegroeid tot een onhandige tiener. Alles was te groot, en er was geen sprankje gratie in zijn bewegingen te vinden. Zijn moeder had hem hier natuurlijk voor gewaarschuwd, en had hem op het hart gedrukt dat het vanzelf wel goed zou komen. Op dit moment voelde hij zich echter nog een grotere buitenstaander dan gewoonlijk. Niet dat hij anderen nodig had, hoor. Totaal niet. Hij had zijn verstand en Raven, dat was meer dan genoeg. En zodra iedereen Raven erkende als de rechtmatige leader en hem als het orakel dat hij overduidelijk was, zouden ze nog wel zien wie er het laatst lachtte. Voor nu lag hij echter nog zonder roem in een hoekje van het kamp, humeurig zijn poten te strekken tegen de steekjes groeipijn. Copperpaw was alleen, zoals altijd wanneer Ravenpaw een training had, of iets anders moest uitvoeren. Plotseling viel er echter een schaduw over hem heen, en hij hoorde een bekende stem. Er werd een grote vis voor hem neer gedropt, en Copperpaw voelde zijn bek vollopen met water. Hij was hard aan het groeien, en leek constant honger te hebben. Met verbazing in zijn bleke ogen keek hij op, en keek recht in het gezicht van één van zijn oudere zussen. Ambersand en hij hadden nauwelijks meer dan beleefde gesprekjes gehad sinds hij aan zijn training was begonnen. Natuurlijk, ze had wel eens met zijn siblings gespeeld toen ze nog kittens waren; maar Copperpaw was ook toen al erg op zichzelf geweest. Hij krabbelde nu dan ook snel overeind, waardoor zijn gezicht even verwrong toen hij een pijntje in zijn achterpoten voelde. "Dag, Ambersand," begon hij, met bijna zakelijke beleefdheid. Hij was nooit goed geweest in contact leggen. Copperpaw had katten wel eens horen zeggen dat hij op dat soort vlakken nogal op zijn vader leek. "Ja, dat klinkt goed," vervolgde hij. De bedoeling was geweest dat het op dezelfde formele manier gezegd was als zijn eerdere woorden. Helaas was hij écht een tiener, en zijn stem sloeg over bij het laatste woord. Met brandende oren ging Copperpaw weer zitten, en hij wendde zijn blik snel af. Hij wist niks te zeggen, wist niet eens wie moest beginnen met eten.

Heel eerlijk gezegd, was ze niet zo close met haar jongere broertjes en zusjes. Ze wilde zichzelf graag wijs maken dat dat kwam omdat ze het allemaal druk hadden met hun eigen leven, en dat het ook niet van hun kant kwam... Maar stiekem wist ze maar al te goed wat de reden was. En dat die reden bij haar lag. Het schuldgevoel bleef aan haar kleven telkens als ze hen zag, en werd er alleen maar erger op nu haar ouders zo slecht met elkaar leken te liggen. Ze hadden een oudere zus nodig om ze te supporten, en waar was zij? Juist, haar eigen liefdes leven op stelten aan het zetten. Die schuldgevoelens werden alleen maar sterker toen Copper haar zeer formeel begroette, alsof ze een vreemdeling was. Amber trok met het puntje van haar oor, maar liet verder de vrolijke glimlach op haar snoet. Zelfs toen zijn stem über schattig oversloeg terwijl hij sprak, en dat kostte behoorlijk wat acteer skills. Ze nam zelf een hap van de vis en likte haar lippen af. "Vertel! Hoe is het apprentice leven? Is je mentor een beetje lief voor je?"

Gelukkig leek Ambersand niet eens te hebben opgemerkt dat zijn stem was overgeslagen. Dat, of ze was lief genoeg voor hem om het niet te benoemen. Copperpaw wist iets meer te ontspannen toen zijn zus ook de eerste hap nam, en hij boog zich snel voorover om haar voorbeeld te volgen. Hij draaide wat met zijn oortjes toen ze hem vroeg hoe zijn trainingen gingen, en haalde zijn knokige schouders op. "Het gaat prima, denk ik. Het is niet echt.. mijn favoriete bezigheid." Gaf hij toe, terwijl hij nog een hongerige hap nam. Copperpaw was zich ervan bewust dat hij met die woorden niet écht iets gezegd had, maar hij kon zijn zus moeilijk vertellen dat hij Starclan's nieuwe orakel was. Ze zou hem nooit geloven. Hij geloofde het zelf niet eens helemaal, het was vooral belangrijk dat Ravenpaw dacht dat het zo was. "Soms denk ik dat ik beter Medicine Cat apprentice had kunnen zijn..," voegde hij er uiteindelijk aan toe. Dat was waar. Hoewel het helen van katten hem weinig trok, was de spirituele band iets waarvoor hij Shrimpnose and Mouseplague benijdde.

Bij zijn woorden knipperde ze verbaasd met haar ogen. Wat bedoelde hij, 'niet zijn favoriete bezigheid'? Was zijn mentor niet leuk, of gewoon het trainen niet? Amber slikte haar vragen in en keek met donker blauwe ogen vol zorgen naar haar kleine broertje. Wat stom dat ze zoiets nooit bij hem had doorgehad. In haar ogen was hij gewoon een doodnormale apprentice, die apprentice streken uithaalde en lachte met zijn nestgenootjes. Ze had hem er tot nu toe nooit echt naar gevraagd...Het trok de knoop in haar maag alleen maar strakker aan. Amber legde haar gevlekte poot op die van haar broertje. "Oh Copper, ik had geen idee, sorry." sprak ze met oprecht schuldgevoel in haar stem. Haar hersenen ratelden. "Misschien heb je gewoon nog niet gevonden wat je leuk vindt aan apprentice zijn? Het zijn nog maar een paar moons geweest," opperde ze. "Wat zeg je er van dat ik je een dagje van je mentor steel, en dat we samen iets vinden wat je wél ligt? Een goede broer-zus dag!"