12
| |
|  Onderwerp: Unsteady  za 18 mei 2024 - 22:58 | |
| Inkpaw stond net buiten de ingang van het kamp, staart tussen de beentjes en zijn oren compleet weggestopt in zijn pels. Hij vond het stom hier. De wereld buiten zijn veilige bubbel leek maar eindeloos te zijn en die onzekerheid stelde hem niet bepaald gerust. Want wat kon er schuilen in de oneindigheid behalve alles wat hem zeer wilde doen? Het kleine jochie was zich ernstig bewust van al het kwade op de wereld, iets wat niet vreemd was dankzij zijn achtergrond. En toch deed iedereen maar pogingen om hem naar buiten te krijgen. Zelfs zijn papa! Die hem juist veilig moest houden! Stom. Met een trage beweging zette hij zijn kontje neer en sloef hij zijn zwarte staartje om zich heen. Centraal de ingang aan het blokkeren, zat hij maar te mokken uit een angst voor het onbekende.
+ Raptordash
|
|
Sans
66
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: Unsteady ma 20 mei 2024 - 21:04 | |
|  ✦ Hurt I hurt myself today to see if I still feel. I focus on the pain, the only thing that's real. ✦
Met een vogeltje in haar bek baande de grijze kattin zich een weg terug naar het kamp. Echter, toen ze bij de ingang arriveerde, stond een jonge apprentice in de weg. Inkpaw, de adoptiezoon van Blazestar, had blijkbaar bedacht om recht voor de ingang te gaan zitten. Raptordash zuchtte innerlijk en legde haar buit voor haar poten op de grond, zodat ze de jonge kater beter kon aanspreken. "Inkpaw, wat doe je? Zo kan niemand er meer langs," zei ze, kalm en rustig. Ze was niet boos op hem, wetend dat hij het nogal moeilijk vond om de veiligheid van het kamp achter zich te laten. De grote stap naar de buitenwereld durfde hij nog niet te maken. Raptordash begreep dat die overgang niet voor iedere kat even makkelijk was. Je werd immers je hele jeugd verteld dat het buiten het kamp gevaarlijk was, en dan opeens, na je zesde maand, werd je verwacht om jezelf in de wijde wereld te gooien. Langzaam, maar zeker, steeds verder van het kamp, steeds dieper het WindClan-gebied in. De grijze poes begreep hoe verwarrend dat kon zijn, zelfs al moest hij toch leren om die stap vroeg of laat te maken.
"Kom," zei ze dan ook, terwijl ze het dode vogeltje weer in haar klauw nam en van de ingang wegliep. Iets verderop ging ze weer zitten en gebaarde naar de kater om haar te volgen. "Waarom delen we deze niet, hm?" stelde ze voor, de prooi naar voren schuivend. Ze hoopte hem zo tenminste te kunnen overhalen om de ingang van het kamp niet langer te blokkeren, en misschien zelfs wat van zijn angsten te verzachten door wat tijd met hem door te brengen.
|
|
