No one remembers

Ze had verwacht dat alles weer rustig en normaal zou worden eenmaal Blazestar terug was, maar in plaats daarvan leek het alleen maar meer chaos veroorzaakt te hebben. Natuurlijk stond ze aan de kant van haar broer, ze zou hem hierin steunen al was de rest van de clan tegen hem. Ze hadden hem te ver gepusht, dat was iets dat niemand zou kunnen ontkennen, niet nadat hij een leven had weggegooid puur om te bewijzen dat hij gelijk had. Als ze had geweten wat hij van plan was, dan had ze hem tegengehouden, maar daarvoor was het al te laat geweest. Ze wist dat ze afleiding nodig had als ze niet weer terug wilde denken eraan. Ze kon het tenslotte niet hebben dat ze hierdoor niks voor de clan deed. Ondanks wat er gebeurd was, kon ze de clan en daarmee Blazestar niet falen. Daarom begon ze de lucht te proeven, hopende iets van een prooi te vinden.

[Crowpaw]

In plaats van prooi was het de geur van windclan die ze binnen kreeg, maar wel gemengd met iets van prooi. De kat sprintte langs haar heen en ze herkende de geur en vacht van Crowpaw. Misschien was het niet aan haar om zich ermee te gaan bemoeien, maar ze kon niet vergeten hoe de apprentice was uitgevallen naar haar vader en misschien was het eens tijd dat ze met haar nichtje erover sprak. Ze begon dan ook achter de andere aan te sprinten, haar passen langer wordende met elke stap tot ze op volle snelheid rende. Ze zag de apprentice een eindje voor haar en merkte dat ze langzaam maar zeker dichterbij kwam. Eenmaal ze de ander in had gehaald, vertraagde ze haar pas iets. "Crowpaw, wat denk je aan het doen te zijn?" Misschien zou de apprentice weigeren te antwoorden of nog harder door rennen, maar ze moest iets proberen.

Natuurlijk zou ze niet stoppen met een simpele vraag. Ze had moeten weten dat Crowpaw boos genoeg was om door te blijven rennen in de hoop alles te negeren. De apprentice versnelde dan ook, duidelijk proberende uit haar buurt te blijven, maar dat ging ze niet toelaten. Ze versnelde haar eigen pas weer, deze keer tot ze voorbij Crowpaw was en stopte daar, hopende Crowpaw tegen te houden. Ze zou zien of de apprentice probeerde om haar heen te komen, want ze had eerlijk niet heel veel zin om de apprentice te moeten stoppen met kracht als ze dat kon verhelpen.

Ze had een hoop gehad dat de apprentice zou beseffen dat ze moest stoppen, maar natuurlijk niet als ze haar zicht in de verte had gezet. Ze overwoog om op het laatste moment nog uit de weg te springen, maar toen was het al te laat. De apprentice was dan wel kleiner dan haar, maar door de snelheid zat er aardig wat vaart achter, waardoor ze alsnog haar grip niet kon houden en omver tuimelde en met een plof tot stilstand kwam. "Ouch," Sprak ze dan ook voor ze haar poten onder zich verzamelde en overeind kwam. "Kunnen we nu praten?" Vroeg ze vrijwel meteen, terwijl ze nog probeerde om stabieler op haar poten te staan na de klap van net.

Voor een moment verwachtte ze dat de apprentice een nieuwe poging zou doen om er vandoor te gaan en ze wist niet of ze nog een poging zou doen om achter de poes aan te gaan als ze dat zou besluiten. Kort schudde ze haar vacht uit en hield haar blik gericht op haar nichtje. "Waar denk je naartoe te gaan?" Vroeg ze maar meteen direct. Maar er was nog meer dat haar aandacht had getrokken, namelijk de prooi waarmee de apprentice had geprobeerd weg te komen. "En waarom neem je dat stuk prooi mee, terwijl we al zo weinig hebben?" Ze kon het begrijpen dat de apprentice het nodig dacht te hebben, maar op het moment was het zeker niet de bedoeling dat elke apprentice maar gewoon prooi meenam uit het kamp.

Ze had moeten weten dat de apprentice niet wilde luisteren naar haar, maar dat stopte haar er niet van om alsnog haar toe te spreken. Ze betwijfelde namelijk of het echt het beste was voor Crowpaw om haar maar te laten doen wat ze wilde. Ze vernauwde haar ogen toen de apprentice het muisje oppakte en deze naar haar kop toe gooide. Ze deed de moeite niet om de prooi te ontwijken en liet het via haar kop terug op de grond vallen, waarna ze de prooi met haar poot naar haar toe schoof. Ondertussen hield ze haar blik op Crowpaw gericht. Had de apprentice nu echt geen respect voor prooi? Of zelfs een senior warrior? Een zucht ontsnapte haar. "Je hebt ook nergens respect voor of niet?" Het maakte haar niks uit dat Crowpaw haar nichtje was in deze situatie, ze zou geen enkele apprentice een prooi zo laten behandelen.

Voor een moment kwam ze in de verleiding om de grijns van het gezicht van Crowpaw te slaan, maar besloot dat dat niks zou helpen met de huidige situatie. Het verdween ook snel genoeg na haar woorden dat ze nergens respect voor had. En daar kwam dan ook eindelijk naar buiten waar dit alles om ging. Ze had ook niet anders verwacht als ze eerlijk was, dat het allemaal ging om wat Blazestar gezegd had. Hij had het misschien subtieler kunnen doen, dat wilde ze nog wel toegeven, maar de clan had een recht om te weten wat er gebeurd was en ze was er vrij zeker van dat dit niet iets was waarover haar broer zou liegen. "Je vader vertelde alleen maar de waarheid," Sprak ze dan ook. "Een waarheid waar de clan recht op had." En misschien had het het beeld van Fawnleap verpest, voor elke levende kat, maar nu zouden ze in ieder geval geen hoop hebben dat ze haar tegen zouden komen in Starclan, want dat zou niet gebeuren.